บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1142

บทที่ 1142 เพียงแสวงหาโอกาสเอาตัวรอด

บทที่ 1142 เพียงแสวงหาโอกาสเอาตัวรอด

กระบี่อมตะที่ถูกยิงเป็นลูกธนูนั้นมีความคม แม่นยำ และรวดเร็วดุจสายฟ้า พวกมันฉีกอากาศออกจากกันและเจาะพื้นจนเป็นหลุมไร้ก้นบึ้ง ทั้งอหังการ ไร้ความปรานี และโหดเหี้ยม!

ศิษย์อีกสามคนของตระกูลจั่วชิวถูกสังหารทันที คนหนึ่งถูกแทงทะลุหน้าอก อีกคนถูกยิงทะลุหน้าผาก และคนสุดท้ายที่น่าสลดใจที่สุด มันแทงเข้าที่ตาขวาทะลุออกมาจากทางด้านหลังศีรษะ

ในช่วงเวลาสั้น ๆ จากทั้งหมดเก้าคนที่จั่วชิวเจิ้งเป็นผู้นำ เหลือเพียงสามคนเท่านั้นที่ยังคงรอดชีวิต!

เลือดสาดกระเซ็นอย่างน่าสยดสยอง แต่กลับขับเน้นให้ป่าโลหิตทวีความงดงามยิ่งขึ้น

ลำแสงสีม่วงหกดวงพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า เป็นตัวแทนของศิษย์ตระกูลจั่วชิวหกคนที่ถูกกำจัด

ตั้งแต่ต้นจนจบ จั่วชิวเจิ้งและคนอื่น ๆ ไม่ได้สังเกตเห็นร่างของเฉินซีเลย!

ไม่สิ พวกเขาสังเกตเห็นอย่างแน่นอน แต่เห็นเพียงด้านหลังเท่านั้น และร่างนั้นก็ไม่ใช่เฉินซี แต่มันคือร่างแปลงของดอกไม้ปีศาจมายา!

เพื่อตบตาศิษย์ตระกูลจั่วชิว และดึงดูดความสนใจของพวกมัน!

เห็นได้ชัดว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเหล่านี้ พิสูจน์ให้เห็นว่าเฉินซีประสบความสำเร็จไปแล้วกว่าครึ่ง

นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเฉินซีถึงไว้ชีวิตเหวยน่า นางเป็นดอกไม้ปีศาจมายาที่มีความชำนาญในศิลปะแห่งการแปลงร่างและภาพลวงตา นางสามารถแปลงร่างได้ดั่งใจนึก จนไม่สามารถแยกออกจากร่างดั้งเดิมได้ ดังนั้น จึงสามารถใช้นางเพื่อทำให้ศัตรูเข้าใจผิด และดึงดูดความสนใจของศัตรูได้

ฟิ้ว! ฟิ้ว!

กระบี่อมตะที่ทำหน้าที่ดั่งลูกธนูพุ่งทะลุท้องฟ้าอีกครั้ง เป้าหมายของมันคือกำจัดศิษย์สี่คนสุดท้ายของตระกูลจั่วชิวที่อยู่ที่นี่!

อย่างไรก็ตาม จั่วชิวเจิ้งและอีกสามคนหันหลังชนกัน แต่ละคนก็หันหน้าไปคนละทิศ ทำให้การป้องกันแน่นหนาจนแม้แต่หยดน้ำก็เล็ดลอดไม่ได้ แม้ว่ากระบี่อมตะจะทรงพลัง แต่ก็ไม่อาจทำให้เกิดการบาดเจ็บร้ายแรง

ในไม่ช้า กระบี่อมตะที่พุ่งผ่านท้องฟ้าก็หยุดลง

เพราะในขณะนี้ ร่างกลุ่มหนึ่งได้พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าจากภูเขาเหยี่ยวโทมนัส ซึ่งอยู่ห่างจากป่าโลหิตห้าร้อยลี้ และบินมาที่นี่อย่างรวดเร็ว!

เห็นได้ชัดว่าจั่วชิวอินสังเกตเห็นสัญญาณ และนำกลุ่มของตระกูลจั่วชิวมาช่วยเหลือจั่วชิวเจิ้ง

ผู้เยี่ยมยุทธ์สามารถเดินทางได้ถึงห้าร้อยลี้ในเวลาไม่กี่ลมหายใจ

แต่จั่วชิวเจิ้งและอีกสามคนไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย พวกเขามีสีหน้าเศร้าหมองและซีดเผือด ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม อีกทั้งยังลุกโชนด้วยเปลวไฟแห่งความเกลียดชังและความโกรธแค้น

ฉากที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ เป็นเหมือนการหยั่งเท้าเข้าสู่ประตูนรก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นสหายของตนตายอย่างต่อเนื่อง ความโกรธแค้นและความเกลียดชังในใจยิ่งเพิ่มพูนเป็นทบทวี!

“ไอ้บัดซบเฉินซี! เจ้าหนีไม่ได้แล้ว!” จั่วชิวเจิ้งเปล่งเสียงคำรามทุ้มต่ำเหมือนสัตว์ร้ายจากส่วนลึกของลำคอ

ชายร่างอ้วนคิดว่าเมื่อเฉินซีสังเกตเห็นการมาถึงของจั่วชิวอินและคนอื่น ๆ แล้วจะหนีไปแล้ว ทำให้สีหน้าของเขาดูไม่พอใจอย่างมาก

“ใครบอกว่าข้ากำลังหนี” เสียงที่แผ่วเบาและไม่แยแสดังก้อง จากนั้นร่างสูงของเฉินซีก็ปรากฏตัวขึ้น

ชายหนุ่มมองจั่วชิวอินและคนอื่น ๆ ในระยะไกล จากนั้นมองกลุ่มสี่คนของจั่วชิวเจิ้งที่อยู่ข้างหน้า และกล่าวว่า “ผู้ถูกกำจัดทั้งสามร้อยคนใกล้จะหมดลง ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปง่าย ๆ ได้อย่างไร”

เสียงของเฉินซีดังขึ้น เมื่อปราณกระบี่ฟันออกมาจากนิ้วมือ มันมีพลังเหมือนทะเลคลั่ง คลื่นปราณกระบี่มากมายโหมกระหน่ำเข้าใส่ศัตรู!

“เคล็ดกระบี่วารี มหาสมุทรไร้พรมแดน!” การโจมตีที่สร้างมหาสมุทรไร้พรมแดนครอบคลุมท้องฟ้าและบดบังพระอาทิตย์!

เสียงของเฉินซียังคงลอยอยู่ในอากาศ เมื่อจั่วชิวเจิ้งและคนอื่น ๆ ปล่อยคลื่นเสียงคำรามอันน่ากลัวและโกรธเกรี้ยว จากนั้นจมลงภายใต้มหาสมุทรที่ก่อตัวขึ้นจากปราณกระบี่มากมาย

พวกมันเหมือนก้อนกรวดเล็ก ๆ ที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบ ก่อตัวเป็นระลอกคลื่นก่อนที่จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อเสียงของเฉินซีเลือนหายไปในอากาศ ต้นไม้และหินที่เหี่ยวเฉาภายในระยะสองร้อยห้าสิบลี้ ในป่าสีเลือดก็กลายเป็นฝุ่นผง รอยแยกอันน่าสยดสยองปรากฏขึ้นบนพื้นมากมาย ในขณะที่ร่างของจั่วชิวเจิ้งและอีกสามคนก็หายสาบสูญไปไม่เหลือแม้แต่ซาก

ในขณะนี้ จั่วชิวอินและคนอื่น ๆ ก็เพิ่งมาถึงเช่นกัน!

พวกเขาเห็นฉากที่น่าอัศจรรย์นี้ เห็นการฟันกระบี่อันงดงามและไร้ขอบเขต จนไม่มีเวลาแม้แต่จะเปล่งเสียงอุทานด้วยซ้ำ เมื่อมาถึงก็ไม่พบร่างของจั่วชิวเจิ้งและอีกสามคนแล้ว!

เห็นเพียงลำแสงสีม่วงสี่ดวงพุ่งออกมาจากมหาสมุทรแห่งปราณกระบี่ กล่าวอีกนัยหนึ่ง จั่วชิวเจิ้งและศิษย์ตระกูลจั่วชิวเก้าคนได้ถูกกำจัดหมดแล้ว!

ส่วนเฉินซีก็หายตัวไปพร้อมกับพวกเขา แน่นอนว่าชายหนุ่มไม่ได้ถูกกำจัด แต่รู้ดีว่าเป็นการยากที่จะฆ่าศิษย์อีกคนของตระกูลจั่วชิว จึงจากไปอย่างรวดเร็ว

“ตามมัน! ฆ่าไอ้สารเลวที่น่ารังเกียจนั่นซะ!” ศิษย์จำนวนมากของตระกูลจั่วชิวคำรามด้วยความโกรธแค้น ตั้งใจจะไล่ล่าเฉินซีไปจนตาย

“หยุด!” สีหน้าของจั่วชิวอินนั้นซีดเผือด ชายหนุ่มแค่นเสียงเย็น “พวกเจ้าทุกคนก็อยากถูกกำจัดหรือ?”

“แต่เราจะปล่อยมันไปอย่างนี้หรือ?” หลายคนไม่เต็มใจที่จะปล่อยเป้าหมายไป

“สิ่งสำคัญตอนนี้คือต้องเอาตัวรอด! รักษาชีวิต! เข้าใจหรือไม่?” จั่วชิวอินหายใจเข้าลึก ๆ เขาจะไม่เดือดดาลได้อย่างไร? ในใจจวนเจียนระเบิดด้วยความโกรธจากเหตุการณ์นี้

แต่ชายหนุ่มก็ทราบอย่างชัดเจนเหมือนกันว่า หากยังไล่ตามและเสียศิษย์ของตระกูลจั่วชิวอีกสองสามคน เขาก็ไม่อาจทนรับผลที่ตามมาได้เช่นกัน!

ท้ายที่สุด จั่วชิวเจิ้งและศิษย์อีกเก้าคนที่ถูกกำจัดไปก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นหนึ่งในร้อยอันดับแรกในระหว่างการทดสอบรอบแรก การที่พวกเขาถูกกำจัดทุกคน ได้สร้างความเสียหายร้ายแรงครั้งใหญ่ให้กับตระกูลจั่วชิว!