บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1146

บทที่ 1146 ผู้เยี่ยมยุทธ์มาถึงแล้ว

บทที่ 1146 ผู้เยี่ยมยุทธ์มาถึงแล้ว

ค่ายกลใหญ่ปีศาจดาราพิสุทธิ์ เป็นค่ายกลที่สร้างขึ้นโดยใช้กระบี่อมตะเจ็ดสิบสองเล่มเป็นธงค่ายกล และกระบี่อมตะระดับวิญญาณทมิฬขั้นสูงเป็นรากฐาน

เมื่อค่ายกลนี้ก่อตัวขึ้น มันสามารถเชื่อมโยมกับพลังของดวงดาว และชักนำให้ปีศาจดาราพิสุทธิ์ลงมา อานุภาพของมันร้ายแรงนัก สามารถสลายวิญญาณ ทำลายกายหยาบ และทรงพลังอย่างที่ไม่มีใครเทียบได้

เมื่อค่ายกลใหญ่ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง และกักขังจั่วชิวอินกับคนของตระกูลจั่วชิวอีกหกสิบคนอยู่ภายในนั้น ท่าทางผ่อนคลายก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินซี ชายหนุ่มถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

ตั้งแต่เริ่มไล่ล่าจั่วชิวอินและคนอื่น ๆ เฉินซีก็ได้เตรียมธงค่ายกลเหล่านี้ไว้ก่อนแล้ว หลังจากอนุมานครั้งแล้วครั้งเล่า และขัดเกลากระบี่อมตะอีกครั้ง ก่อนที่จะจารึกอักขระยันต์ที่ซับซ้อนจำนวนนับไม่ถ้วน ก็ถึงเวลาติดตั้งทุกอย่าง ขณะครุ่นคิดเกี่ยวกับวิธีกำจัดจั่วชิวอิน และคนอื่น ๆ ในคราวเดียว

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ ร่างสูงใหญ่ไล่ตามหลังจั่วชิวอินและคนอื่น ๆ อยู่ตลอดเวลา ในขณะที่มักจะลอบโจมตีเพื่อก่อกวนและบดขยี้ขวัญกำลังใจของพวกเขา ซึ่งทั้งหมดนี้ ก็เพื่อช่วงเวลานี้เท่านั้น หลอกล่อให้คนตระกูลจั่วชิวลดการป้องกัน และเดินเข้าสู่กับดักด้วยตัวเอง

เห็นได้ชัดว่าเฉินซีประสบความสำเร็จ

แต่ชายหนุ่มก็ต้องจ่ายไปมากสำหรับสิ่งนี้ เพราะถึงอย่างไร แม้เต๋าแห่งคันศรจะน่าเกรงขาม แต่มันก็ทำให้จิตใจผู้ใช้เหนื่อยล้า พละกำลังถดถอย และสีหน้าซีดเซียวอย่างยิ่ง

คลื่นเสียงร้องตื่นตกใจและโกรธเกรี้ยวดังออกมาจากระยะไกล มันถูกเปล่งออกมาโดยจั่วชิวอินและคนตระกูลจั่วชิวที่ติดอยู่ภายในค่ายกลใหญ่

เฉินซีไม่ลังเลอีกต่อไป ร่างสูงใหญ่ทะยานวูบวาบเหมือนเงาภูตผี และเข้าใกล้ค่ายกลใหญ่

ฟึบ! ฟึบ!

ในเวลาเดียวกัน คันธนูในมือถูกดึงซ้ำ ๆ ส่งเสียงเหมือนพายุที่พัดผ่านอากาศหรือโลหะและหินที่ถูกเจาะ ลูกธนูที่ปล่อยออกจากสายธนูนั้น เหมือนสายฟ้าฟาดที่ผ่าท้องฟ้าพร้อมกับเปล่งแสงที่น่าหวาดหวั่นออกมา

ในช่วงเวลาต่อมา เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นจากภายในค่ายกลใหญ่ จากนั้นลำแสงสีม่วงจำนวนมากก็พุ่งผ่านท้องฟ้า

“สามคน…” เฉินซีขมวดคิ้วและไม่พอใจเล็กน้อย ชายหนุ่มทราบอย่างชัดเจนว่า ค่ายกลใหญ่ปีศาจดาราพิสุทธิ์ถูกสร้างขึ้นด้วยความเร่งรีบมากเกินไป ดังนั้นพลังของมันจึงไม่สมบูรณ์ ซึ่งไม่สามารถกักขังจั่วชิวอินและคนอื่น ๆ ไว้ได้นานนัก

ชายหนุ่มจึงต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด และฆ่าพวกมันให้มากขึ้น!

ฟึบ! ฟึบ! ฟึบ!

ชั่วขณะหนึ่ง เสียงสายธนูที่ทรงพลังและชัดเจนดังขึ้นเป็นระยะ เมื่อลูกธนูฉีกผ่านท้องฟ้าและพุ่งเข้าสู่ค่ายกลใหญ่ พวกมันเป็นเหมือนคมเคียวของยมทูตที่หมายจะยึดวิญญาณและบดขยี้นรก

เสียงคำรามด้วยความโกรธ เสียงร้องโหยหวน และคำสาปแช่งดังก้องมาจากภายในค่ายกลใหญ่… ยิ่งไปกว่านั้น พวกมันยังมาพร้อมกับเสียงเสียดหูจำนวนมาก และเสียงระเบิดดังกึกก้องสั่นสะเทือนทั้งฟ้าดิน

…

“แสงสีขาวพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า และปราณที่น่าสะพรึงกลัวลงมา การต่อสู้ครั้งใหญ่กำลังเกิดขึ้นที่นั่น!”

จู่ ๆ คนกลุ่มหนึ่งก็เงยหน้าขึ้น และมองไปที่ท้องฟ้าอันไกลโพ้น คนที่เป็นผู้นำมีคิ้วหนาดำสนิท มีรูปร่างกำยำ ขณะยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสบาย ๆ ชายหนุ่มเป็นเหมือนจ้าวเหนือหัวที่ปกครองโลกและควบคุมสามัญชนทั้งปวง ร่างกายแผ่กลิ่นอายสง่างามของการมองโลกอย่างเย่อหยิ่ง

“พี่ใหญ่ฉางไฮ่ นั่นไม่ใช่คนของตระกูลจั่วชิวที่ถูกโจมตีหรอกหรือ?”

เบื้องหลังของชายหนุ่ม มีคนมากกว่าหกสิบคน และหนึ่งในนั้นกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา

“เราไปดูกันเถอะ ตระกูลจั่วชิวกล้ำกลืนศักดิ์ศรี และมอบตำแหน่งหัวหน้าอาจารย์ในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าให้กับตระกูลเจี้ยงของเรา เพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณ เราต้องดูแลพวกเขา” ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำโบกมือโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ก่อนที่พาคนที่เหลือทะยานออกไปไกล

ตระกูลเจี้ยง!

พี่ใหญ่ฉางไฮ่!

ชายหนุ่มคนนี้คือเจี้ยงฉางไฮ่ ผู้นำของศิษย์รุ่นเยาว์จากหนึ่งในเจ็ดตระกูลโบราณที่ยิ่งใหญ่ นั่นคือตระกูลเจี้ยง! และเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ที่ได้อันดับหกในการทดสอบรอบแรก!

นั่นหมายความว่า กลุ่มคนที่อยู่ทางเบื้องหลังของเจี้ยงฉางไฮ่นั้น ย่อมเป็นศิษย์ของตระกูลเจี้ยงอย่างไม่ต้องสงสัย

…

“ฮึ่ม! ถ้าไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสของภพมังกร ดำรงตำแหน่งในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า ข้าก็ไม่คิดที่จะสนใจตระกูลจั่วชิวที่ไร้ประโยชน์นั่นหรอก” ในอีกทิศทางหนึ่ง ลำแสงศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากกำลังฉีกผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืนและบินเข้ามา หากมองให้ดี ลำแสงศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้น คือมังกรจริง ๆ!

มังกรแดง มังกรม่วง มังกรฟ้า มังกรยักษ์น้ำแข็งอันธการ มังกรเถื่อนเกล็ดนิล… พวกมันมีมากกว่ายี่สิบตัว!

มังกรยักษ์ที่เป็นผู้นำนั้น ทั้งร่างกายดูเหมือนกับผลึกแก้ว ใสและโปร่งแสง เกล็ดทั่วร่างแผ่กลิ่นอายอันอ้างว้าง กว้างใหญ่ ศักดิ์สิทธิ์ และยิ่งใหญ่ออกมา

มันคือจักรพรรดิแห่งเผ่ามังกร มังกรเขียวสายเลือดบริสุทธิ์!

เห็นได้ชัดว่ามังกรเขียวตัวนี้คืออ้าวอู่หมิง ซึ่งเป็นผู้นำจากภพมังกร!

มีศิษย์ประมาณยี่สิบกว่าคนของภพมังกรที่เข้าร่วมการทดสอบการคัดเลือกของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า อ้าวอู่หมิงเป็นผู้นำ ด้วยสายเลือดอันสูงส่งและบริสุทธิ์ เขาเป็นจักรพรรดิแห่งมังกร ยิ่งไปกว่านั้น ความแข็งแกร่งยังน่าตะลึงถึงขีดสุด และครองอันดับที่ห้าในระหว่างการทดสอบรอบแรก!

“พี่ใหญ่อู่หมิง จริงหรือที่ผู้อาวุโสของเผ่ามังกรเราเป็นมิตรกับผู้อาวุโสของตระกูลจั่วชิว เราจึงได้รับคำสั่งให้มาช่วยศิษย์ของตระกูลจั่วชิว?” มังกรแดงที่มีเกล็ดสว่างไสวและมีสีแดงเข้มเหมือนเปลวไฟเคลื่อนผ่านท้องฟ้าขณะเปล่งเสียงคำถามนี้

“ไม่มากไม่น้อย ตระกูลจั่วชิวสัญญาว่าเมื่อเรื่องนี้เสร็จสิ้น พวกเขาจะส่งคืนวัตถุศักดิ์สิทธิ์แห่งภพมังกร วิญญาณมังกรทอง พวกเจ้าทุกคนคงทราบดีว่าผู้อาวุโสของภพมังกรที่สอนในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋านั้นมาจากเผ่ามังกรทอง และแม้แต่ข้าก็ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเขา” อ้าวอู่หมิงอธิบายด้วยเสียงที่ดัง แต่น้ำเสียงแฝงความไม่พอใจเล็กน้อย คล้ายหากมีทางเลือกอื่น ตนก็คงไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

หลังจากที่เฉินซีเพิ่งจากไป ร่างจำนวนมากก็ทะยานมาจากท้องฟ้า และพวกมันทั้งหมดก็ล้อมรอบค่ายกลใหญ่ปีศาจดาราพิสุทธิ์

“ตระกูลเจี้ยง?”

“ตระกูลเหวินเหริน?”

“ภพมังกร?”

ทันทีที่ศิษย์ของกองกำลังทั้งสามเผชิญหน้ากัน พวกเขาทั้งหมดก็ตกตะลึง หลังจากพูดคุยกันสั้น ๆ พวกเขาก็เข้าใจทันทีว่า ทั้งหมดมาเพื่อช่วยเหลือตระกูลจั่วชิว จึงไม่ก่อให้เกิดปัญหาใด ๆ

อย่างไรก็ตาม การระมัดระวังซึ่งกันและกันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ท้ายที่สุดที่แห่งนี้ก็คือแดนโลหิต ทุกคนเป็นคู่แข่งกัน แม้แต่ศิษย์นิกายเดียวกันยังทะเลาะกันได้ แล้วพวกเขาจะประมาทได้อย่างไร?

ในเวลาไม่นาน จั่วชิวอินและคนอื่น ๆ ก็รอดพ้นจากวิกฤตด้วยความช่วยเหลือจากกองกำลังทั้งสามนี้

จั่วชิวอินและคนตระกูลจั่วชิวอยู่ในสภาพไม่สู้ดีนัก ไม่ว่าจะเป็นเจี้ยงฉางไฮ่ เหวินเหรินเซียว อ้าวอู่หมิง และคนอื่น ๆ ทั้งหมดต่างก็ตกใจอย่างมาก

ลำพังแค่คนเพียงคนเดียว กลับสามารถบดขยี้ตระกูลจั่วชิวได้ถึงขนาดนี้ จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร?

พวกเขาไม่ได้คิดว่าคนตระกูลจั่วชิวเป็นคนอ่อนแอ ไม่อย่างนั้น คงไม่อาจเข้าสู่การทดสอบรอบที่สอง และอยู่รอดได้จนถึงตอนนี้

ดังนั้นจึงไม่มีใครกล่าวเยาะเย้ยคนตระกูลจั่วชิวแต่อย่างใด

จั่วชิวอินมีสีหน้าที่หมองคล้ำและไร้ชีวิตชีวาอย่างมาก เพราะไม่นานมานี้ เขาสูญเสียศิษย์ไปถึงสิบสองคน ตอนนี้เหลือศิษย์ตระกูลจั่วชิวประมาณสิบสี่คนเท่านั้น

เมื่อเทียบกับจำนวนศิษย์เจ็ดสิบหกคนก่อนหน้านี้ พวกเขาสูญเสียกองกำลังไปมากกว่าครึ่ง เป็นการสูญเสียที่หนักหนายิ่ง

“ขอบคุณทุกคนที่ให้ความช่วยเหลือ” จั่วชิวอินหายใจเข้าลึกและระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจ ขณะป้องประสานมือ

“ไม่จำเป็น” เจี้ยงฉางไฮ่โบกมือในลักษณะสบาย ๆ

“พี่อิน เจ้าเด็กนั้นอยู่ที่ไหนกัน เราได้รับคำสั่งให้ช่วยเหลือเจ้าตามล่าและสังหารชายหนุ่มที่ชื่อเฉินซีด้วยกำลังทั้งหมดของเรา” น้ำเสียงของเหวินเหรินเซียว ราวกับถูกผูกมัดด้วยความเกลียดชังร่วมกัน

“ฮึ่ม! รีบบอกมาจะได้เสร็จภารกิจไว ๆ ข้ายังมีสิ่งที่ต้องทำอีกมาก” เมื่อเทียบกับเจี้ยงฉางไฮ่และเหวินเหรินเซียวแล้ว อ้าวอู่หมิงนั้นกลับเย็นชาและไม่แยแส เขากลายร่างเป็นมนุษย์ รูปลักษณ์หล่อเหลา เปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณ มีท่าทีที่ห่างเหิน และดูเหมือนจะดูถูกสิ่งมีชีวิตทั้งหมด

จั่วชิวอินทราบอย่างชัดเจนว่า นี่คือธรรมชาติของเผ่ามังกร พวกเขาหยิ่งผยองจนถึงกระดูกดำ อีกทั้งยังรู้สึกว่าสายเลือดของตนสูงส่งและยิ่งใหญ่ จึงมีความรู้สึกที่เหนือกว่าโดยกำเนิด