บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1169

บทที่ 1169 หม้อหยกคืนชีพ

บทที่ 1169 หม้อหยกคืนชีพ

อาจารย์หวังเหินกำชับว่าตั้งแต่ปีนี้เป็นต้นไป แต้มดาราจะถูกหักออกไปหนึ่งหมื่นแต้มหากมีการทะเลาะวิวาทหรือต่อสู้กันภายในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า

เห็นได้ชัดว่ากฎนี้ไม่เคยมีมาก่อนและเพิ่งถูกบัญญัติขึ้นมาใหม่ ดังนั้นทุกคนรวมไปถึงศิษย์จากตระกูลเก่าแก่ทั้งเจ็ดอย่างจี้เซวียนปิงและจงหลีสวินที่เพิ่งรู้เรื่องนี้ต่างตกใจและรู้สึกห่อเหี่ยวไม่น้อย

พวกเขาไม่ได้เสียใจเพราะไม่ได้ต่อสู้ แต่เสียใจเพราะไม่เพียงถูกลงโทษจากวิวาทเท่านั้น แต่ยังถูกตัดแต้มดารามากถึงหนึ่งหมื่นแต้มเลยทีเดียว

แต้มดารา!

คะแนนเหล่านั้นมีค่ายิ่งกว่าศิลาอมตะเนื้อดีเป็นไหน ๆ หากไม่มีพวกมัน การจะทำสิ่งใดภายในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าก็ล้วนแต่กลายเป็นเรื่องยากทั้งสิ้น

หลังจากนั้น หวังเหินก็ถามเจิ่นลู่และจ้าวเมิ่งหลีซึ่งอยู่ในอันดับที่สองและสามตามลำดับ พวกเขาตัดสินใจที่จะฝึกฝนภายในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้ คนอื่นนอกจากอ๋าวอู๋หมิงก็ไม่มีใครรู้สึกเสียดายอีกต่อไป

อย่างไรเสียเรื่องราวก็ควรจะดำเนินไปเช่นนี้ พวกเขาคงจะกลายเป็นคนโง่เขลาหากปฏิเสธโอกาสจากสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าเพียงเพราะจำนวนแต้มดารา

แต้มดารานั้นเป็นสิ่งที่หมดไปแต่ก็สามารถหากลับมาได้ แต่โอกาสในการได้บ่มเพาะภายในเคหาระดับจักรพรรดินั้น หากหลุดมือแล้ว ก็ไม่อาจทวงคืนมาได้อีก

ผ่านไปครู่หนึ่ง หวังเหินก็ได้จัดหาที่พักให้กับศิษย์คนอื่น ๆ ทั้งหมดที่ไม่ใช่เฉินซี เจิ่นลู่ และจ้าวเมิ่งหลี ก่อนจะพาทั้งสามคนนั้นไปยังส่วนลึกของภูเขาเมฆาไพศาล

เมื่อเฉินซีและคนอื่น ๆ เข้าไปถึงส่วนลึกของภูเขาเมฆาไพศาล พวกเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงปราณบรรพกาลโกลาหลที่อัดแน่นไปทั้งฟ้าดินในฉับพลัน มันเป็นเหมือนวัตถุไร้รูปร่างที่ล่องลอยไปมาในผืนพิภพ

จิตวิญญาณของพวกเขาได้รับการเยียวยาฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว และตระหนักได้ในทันทีว่าการฝึกฝนที่นี่จะเป็นประโยชน์แก่การบ่มเพาะของตนอย่างยิ่ง

“เคหาระดับจักรพรรดิทั้งสามนั้นตั้งอยู่บนยอดเขาแต่ละยอด พวกเจ้าสามคนสามารถเลือกได้ตามความต้องการ เมื่อเลือกจนพอใจแล้วก็ให้วางตราดาราม่วงไว้บนข้อจำกัดที่อยู่รอบ ๆ เสีย เคหะระดับจักรพรรดิจะหักแต้มดาราของพวกเจ้าเอง หลังจากนั้นมันจะยอมรับเจ้าเป็นนายและไม่ปล่อยให้ผู้ใดสามารถเข้าไปก้าวก่ายการบ่มเพาะของพวกเจ้าได้” หวังเหินชี้ไปที่ยอดเขาทั้งสามที่ตั้งตระหง่านไกลออกไปพร้อมกับอธิบายโดยละเอียด

“นอกจากนี้ นี่คือดวงแสงหมื่นสรรพสิ่ง มันเชื่อมโยงกับโถงแต้มดารา โถงแต้มดารานั้นเป็นที่ที่พวกเจ้าสามารถใช้แต้มดาราแลกเปลี่ยนเป็นสิ่งของต่าง ๆ โดยดวงแสงหมื่นสรรพสิ่งนี้จะเป็นเครื่องมือสำหรับการค้นหาของเหล่านั้น ทั้งนี้ หากเจ้าต้องการแลกของ ก็ยังคงต้องเดินทางไปที่โถงแต้มดาราด้วยตัวเอง” หวังเหินพูดพลางยื่นลูกแก้วใสขนาดเท่ากำปั้นจำนวนสามลูกออกมาเพื่อแจกจ่ายให้แก่พวกเขา

เจิ่นลู่และจ้าวเมิ่งหลีรับดวงแสงหมื่นสรรพสิ่งมาจากหวังเหินก่อนจะพยักหน้ารับคำ ทั้งสองเปลี่ยนตัวเองเป็นลำแสงพุ่งตรงไปยังยอดเขาทั้งสองยอด

มีเพียงเฉินซีเท่านั้นที่ยังคงถือดวงแสงหมื่นสรรพสิ่งไว้ในมือด้วยสีหน้างงงัน ชายหนุ่มยืนมองมันอยู่เช่นนั้นไม่แม้จะขยับย่างไปที่ใด

ดวงแสงหมื่นสรรพสิ่งหรือ?

สิ่งนี้ทำให้เขานึกถึงดวงแสงหมื่นสรรพสิ่งที่อยู่ในเจดีย์ต้าเหยี่ยน พวกมันแตกต่างกันก็แต่เพียงดวงแสงหมื่นสรรพสิ่งที่อยู่ในเจดีย์ต้าเหยี่ยนนั้นสามารถใช้เพื่อแลกสิ่งของได้โดยตรง

“เป็นอะไรไป? หรือว่าเจ้ายังมีคำถามอีก?” หวังเหินมองไปยังเฉินซีก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

ชายหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธ ดึงตัวเองขึ้นมาจากภวังค์ก่อนจะตอบ “ขอบคุณอาจารย์หวังที่ชี้แนะ”

“ไม่ต้องกังวล หากเจ้ามีเรื่องสงสัย หรือไม่เข้าใจในอนาคตก็อย่าลังเลที่จะมาหาข้า แต่แน่นอนว่าจะต้องถูกหักแต้มดาราเป็นค่าตอบแทนด้วยนะ” หวังเหินยิ้มขณะเล่นมุกตลกร้าย ไม่นานเขาก็ผละจากไปด้วยความรวดเร็ว

อาจารย์หวังผู้นี้ค่อนข้างเมตตาข้าไม่น้อย หากมีโอกาสในอนาคต ข้าก็คงจะเป็นสหายเต๋ากับเขาได้… เฉินซีจมดิ่งลงไปในห้วงความคิดขณะมองแผ่นหลังของหวังเหินค่อย ๆ ลับไปจากสายตา

…

ฟิ้ว~

ณ ยอดเขาวรุณมงคล เฉินซีถือตราดาราม่วงไว้ในมือก่อนจะวางมันลงบนข้อจำกัดหน้าเคหา พริบตาเดียว ความผันผวนประหลาดหนึ่งก็พลันเกิดขึ้น หลังจากนั้น ประตูสำหรับเข้าไปยังเคหาก็เปิดออกด้วยความรวดเร็ว

เท้าของเฉินซีค่อย ๆ ย่างเข้าไปภายใน

ตอนนั้นเอง แต้มดาราจำนวนแปดพันแต้มได้ถูกหักออกไปจากตราดาราม่วง คงเหลืออยู่เพียงเก้าพันกว่าแต้มเท่านั้น

ยอดเขาวรุณมงคลเป็นหนึ่งในสามยอดเขาที่มีเคหาระดับจักรพรรดิตั้งอยู่

ที่แห่งนี้มีเส้นชีพจรเซียนระดับจักรพรรดิสถิตอยู่เบื้องล่าง มันปลดปล่อยปราณบรรพกาลโกลาหลที่มีประโยชน์อย่างมากต่อการบ่มเพาะออกมาเป็นระยะ

เมื่อชายหนุ่มเข้าไปภายในเคหา ภาพความงดงามที่เหมือนดั่งสรวงสวรรค์ก็ปรากฏสู่สายตา ที่แห่งนี้โอ่โถงอย่างพระราชวัง ทั้งสงบเงียบ สง่างาม และแฝงไปด้วยกลิ่นอายแห่งความเรียบง่าย

ขณะเดียวกัน สายใยแห่งปราณที่เดือดพล่านประหนึ่งหินหนืดใต้ภูเขาไฟก็ปะทะเข้ากับใบหน้า ไอระอุรุนแรงเสียจนจิตวิญญาณยังสั่นไหว ทว่ามันกลับให้ความรู้สึกเบาสบายราวกับกำลังทอดกายในบ่อน้ำพุร้อน แทบจะสะกดกลั้นไม่ให้ร้องออกมาอย่างมีความสุขไม่ได้

“โอ้ ปราณ… ปราณบรรพกาลโกลาหล!” ทันใดนั้น เสียงของหม้อหยกก็ดังก้องภายในใจ

“ผู้อาวุโส!” เฉินซีชะงัก เขาไม่คิดว่าหม้อหยกที่ตกอยู่ในความเงียบงันอันล้ำลึกตั้งแต่ก้าวเข้ามาในภพเซียนจะตื่นขึ้นมาในตอนนี้ ทำเอาชายหนุ่มนึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย