บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1174

บทที่ 1174 จากไปอย่างพ่ายแพ้และอัปยศ

บทที่ 1174 จากไปอย่างพ่ายแพ้และอัปยศ

เป็นไปอย่างที่ชื่อบอก ‘โถงผู้คุมกฎ’ มีไว้เพื่อจัดการบังคับใช้กฎแล้วบทลงโทษภายในสำนักศึกษาแห่งนี้

ที่แตกต่างมีเพียงว่า โถงผู้คุมกฎในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋านั้นมีสมาชิกเป็นศิษย์ภายในสำนักศึกษาเอง มีหัวหน้าศิษย์ผู้คุมกฎเป็นผู้นำ

นอกจากนั้นแล้ว เรื่องอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับโถงผู้คุมกฎ รองอาจารย์ใหญ่สายนอกจั่วชิวฮงจะเป็นผู้จัดการโดยตรง สำหรับศิษย์สายนอกทั้งหลาย โถงผู้คุมกฎนับว่ามีอำนาจมากทีเดียว

เพราะศิษย์ที่อยู่ในโถงผู้คุมกฎล้วนเป็นศิษย์สายนอกฝีมือโดดเด่น ส่วนมากมีพลังบ่มเพาะอยู่ที่ขอบเขตเซียนทองคำ

ยกตัวอย่างเช่น จั่วชิวจวินนั้นไม่ใช่เพียงเซียนทองคำ แต่ยังเป็นผู้มีความสามารถที่ได้รับอันดับที่สองบนเทียบอันดับทองคำมวลสวรรค์อีกด้วย!

อีกทั้งจั่วชิวจวินยังเป็นหัวหน้าศิษย์ผู้คุมกฎ มีอำนาจสั่งการคนในโถงผู้คุมกฎได้ จึงนับว่าเขาเป็นศิษย์สายนอกที่มีอำนาจในมือไม่น้อย

เมื่อทุกคนเห็นว่า จั่วชิวจวินเดินนำคนมาจากโถงผู้คุมกฎ บรรยากาศจึงเงียบสงบลงทันใด การเผชิญหน้าเมื่อครู่ก็สงบลงเช่นกัน

ศิษย์ใหม่ทั้งหลายมองคนจากโถงผู้คุมกฎด้วยความสงสัยใคร่รู้ ส่วนสายตาของพวกศิษย์อาวุโสนั้นเป็นไปด้วยความหวาดกลัว เหมือนคนของโถงผู้คุมกฎจะเป็นพวกโหดร้ายที่ฆ่าคนได้ตาไม่กะพริบ

“จั่วชิวจวินเป็นญาติผู้พี่ของจั่วชิวอิน เป็นคนจิตใจเหี้ยมโหด หากถูกเขาเล็งเป้าหมายไว้ แม้จะเป็นความผิดเพียงเล็กน้อย อีกฝ่ายก็จะถูกลงโทษหนักหน่วง” มู่อวี่ชงพลันส่งกระแสปราณมาที่เฉินซี “แน่นอนว่าหากเจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด หรือแกร่งกว่าจั่วชิวจวิน เขาก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้”

เฉินซีจดจำเรื่องนี้เอาไว้ในใจ จากนั้นเอ่ยกับมู่อวี่ชงผ่านกระแสปราณ “ขอบคุณพี่มู่ที่ชี้แนะ”

มู่อวี่ชงยิ้มให้ “เจ้าเป็นสหายของหลิงหลง ดังนั้นพวกเราล้วนเป็นสหายกัน ไม่จำเป็นต้องสุภาพหรอก”

ชายหนุ่มพยักหน้า จากนั้นมองเซวียนหยวนอวิ่นที่ยืนด้านข้างแล้วคิดในใจ มู่อวี่ชงมีน้ำใจต่อข้าเพราะมู่หลิงหลง เช่นนั้นเซวียนหยวนอวิ่นเล่า? หรือจะเป็นเพราะอาซิ่ว?

“ที่ต่อสู้กันก่อนหน้านี้เป็นใคร? โปรดก้าวขึ้นมา” พร้อมกันนั้น จั่วชิวจวินก็กวาดตามองรอบกาย สุดท้ายสายตาก็มองไปยังอ๋าวเทียนซิงและเฉินซี สีหน้าสงบนิ่งเผยกลิ่นอายโหดเหี้ยม

ฟุบ!

ทุกคนมองไปทางอ๋าวเทียนซิงเป็นตาเดียวกัน จากนั้นอ๋าวเทียนซิงก็ไหวไหล่ไม่ใส่ใจ ก้าวไปข้างหน้าแล้วป้องมือกล่าว “พี่จั่วชิว ก่อนหน้านี้ข้าแค่ประมือกับศิษย์ใหม่ แน่นอนว่าผิดกฎของสำนักศึกษา หักแต้มดาราจากตราดาราม่วงข้าไปได้เลย”

พูดแล้วก็โยนตราดาราม่วงไปให้คนข้างกายจั่วชิวจวินง่าย ๆ ก่อนจะยืนกอดอกคลี่ยิ้มมุมปากมองเฉินซี

จั่วชิวจวินมุ่นคิ้วมองอ๋าวเทียนซิง จากนั้นมองเฉินซี “ก่อนหน้านี้เจ้าสู้อยู่กับอ๋าวเทียนซิงหรือ?”

ร่างสูงใหญ่พยักหน้า “ขอรับ”

“ในเมื่อเจ้ายอมรับ เช่นนั้นก็มากับข้า” จั่วชิวจวินโบกมือ จากนั้นศิษย์ภายในโถงผู้คุมกฎข้างกายก็เดินเข้าหาเฉินซีเหมือนกำลังจะจับนักโทษ

“เดี๋ยวก่อน!” มู่อวี่ชงเอ่ยพร้อมมุ่นคิ้ว “เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะอ๋าวเทียนซิง เฉินซีเป็นเหยื่อ เหตุใดจึงปล่อยตัวคนผิดอย่างอ๋าวเทียนซิงไปได้ง่าย ๆ แต่กลับต้องนำตัวสหายข้าไปด้วย?”

ศิษย์ใหม่หลายคนเห็นด้วยทันที

“หรือว่าโถงผู้คุมกฎสมรู้ร่วมคิดกับอ๋าวเทียนซิง คิดจงใจกดดันพวกเราศิษย์ใหม่อย่างนั้นหรือ?”

“หึ! ข้าเองก็เห็นกันเช่นนั้น ตอนนี้ทุกคนรู้ดีว่าเฉินซีไม่ถูกกับตระกูลจั่วชิว จึงใช้วิธีชั่วช้าเช่นนี้มากดดันสหายเต๋า ช่างเป็นผู้มีความสามารถเสียจริง”

“ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องดำมืดเช่นนี้เกิดขึ้นภายในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต่าอันมีเกียรติเช่นนี้!”

ศิษย์ใหม่ทั้งหลายเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเพื่อความชอบธรรม พากันประณามการกระทำของจั่วชิวจวินกันเสียงดัง

จั่วชิวจวินหน้าคว่ำ สายตาน่ากลัวดั่งสายฟ้าฟาดกวาดมองศิษย์ใหม่ทั้งหลายแล้วเอ่ยเสียงต่ำ “พวกเจ้ามีสิทธิ์ตัดสินการทำงานของโถงผู้คุมกฎด้วยหรือ?”

ชายหนุ่มหยุดเล็กน้อยแล้วว่าต่อ “ข้าเพียงจะพาเฉินซีไปถามคำถามสักหน่อย และหากเขาไม่ผิดข้าย่อมปล่อยเขาไป หากพวกเจ้ายังคิดราดน้ำมันใส่กองเพลิงอีก ข้าจะพาไปลงโทษเสียให้หมด!”

พูดจบ ศิษย์ใหม่หลายคนก็เงียบไปดั่งจักจั่นหน้าหนาว

ในระหว่างนี้ เฉินซีมองเหตุการณ์อยู่ด้านข้างอย่างเยือกเย็น สังเกตเห็นว่าจั่วชิวอิน อ๋าวอู๋หมิง อ๋าวเทียนซิง เจี้ยงฉางไฮ่ และคนอื่น ๆ ดูจะยินดีกับความโชคร้ายของเขาอย่างออกนอกหน้า

ดูท่าคนพวกนี้จะร่วมมือกันเพื่อรับมือกับข้า… เฉินซีหัวเราะเสียงเย็นอยู่ในใจ เหตุใดเขาจึงจับสังเกตไม่ได้ว่าเรื่องในวันนี้มันทั้งแปลกประหลาดและกะทันหันเกินไป เริ่มแรกอ๋าวเทียนซิงมาหาเรื่อง พอสถานการณ์ไม่ดีจั่วชิวจวินก็ปรากฏตัว ใช้สิทธิ์ของโถงผู้คุมกฎนำตัวเขาไป เหตุการณ์เกี่ยวเนื่องกันเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นแผนที่วางเอาไว้นานแล้วเพื่อจัดการตน

“หากไม่มีข้อคัดค้านใดแล้ว เจ้าก็มากับเราเสีย” จั่วชิวจวินเอ่ยเสียงสงบ ดูจากท่าทางแล้ว คนที่ไม่รู้ก็คงคิดว่าคนผู้นี้เพียงทำตามหน้าที่ แต่หลายคนในที่นี้ไม่ได้คิดเช่นนั้น