บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1221

บทที่ 1221 มาถึงอย่างคุกคาม แต่จากไปอย่างวิตกกังวล

บทที่ 1221 มาถึงอย่างคุกคาม แต่จากไปอย่างวิตกกังวล

ท่าทีของเซวียนหยวนซิ่วอาจกล่าวได้ว่าเด็ดเดี่ยว ตรงไปตรงมา และไร้ความลังเล คำพูดของนางไม่ได้คุกคามเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อมันเข้าหูของทุกคนที่อยู่ตรงนั้น มันกลับมีกลิ่นอายของการฆ่าฟันที่พุ่งเข้าใส่ทุกคนโดยตรง

ทุกคนเชื่อมั่นว่าเซวียนหยวนซิ่วจะทำตามที่กล่าวอย่างแน่นอน

เนื่องจากนางเป็นองค์หญิงน้อยของตระกูลเซวียนหยวน นางจึงกระทำตามอำเภอใจ เพราะมีอำนาจเหนือกว่า ซึ่งในโลกนี้ที่ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งและภูมิหลัง ภูมิหลังของเซวียนหยวนซิ่วนั้นยิ่งใหญ่มากอย่างเห็นได้ชัด

ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบงันและตึงเครียด จู่ ๆ ร่างหนึ่งก็แวบมาจากที่อันไกลโพ้น และกล่าวบางอย่างที่ข้างหูของจั่วชิวจวิน ทำให้สีหน้าของจั่วชิวจวินจมดิ่งยิ่งกว่าเดิม เขาเลื่อนสายตาไปทางเฉินซี มันเต็มไปด้วยความประหลาดใจและสับสน

ไม่มีใครรู้ว่าเป็นข่าวใดถูกส่งมายังจั่วชิวจวิน แต่เดาได้ไม่ยาก การเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายน่าจะเกี่ยวข้องกับเฉินซีอย่างแน่นอน

“หึ… ข้าไม่คิดว่าในช่วงเวลาสั้น ๆ เจ้าจะก้าวขึ้นสู่อันดับที่ห้าในเทียบอันดับทองคำมวลสวรรค์แล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจ้าไม่เกรงกลัวเช่นนี้” จั่วชิวจวินเงียบไปนาน ก่อนจะหัวเราะเสียงเย็น สีหน้าพลันมืดมน น้ำเสียงซับซ้อน ทำให้คนอื่นไม่อาจคาดเดาได้ว่าคนผู้นี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่

แต่ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกกล่าวออกไป มันทำให้เกิดความแตกตื่นอย่างมากในบริเวณโดยรอบ ทุกคนจับจ้องไปทางเฉินซีเป็นตาเดียว ราวกับกำลังมองตัวประหลาด

“อันดับที่ห้าของเทียบอันดับทองคำมวลสวรรค์?”

“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งเมื่อไหร่?”

“ไยเราจึงไม่ทราบเรื่องนี้เลย?”

ในขณะนี้ สีหน้าของหลิวเจ๋อเฟิงและคนอื่น ๆ กลายเป็นเคร่งขรึม ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าการพ่ายแพ้ต่อเฉินซีอย่างน่าสังเวชก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่อย่างใด

เพราะอันดับที่ห้าของเทียบอันดับทองคำมวลสวรรค์ เป็นดั่งท้องฟ้าที่พวกเขาได้แต่มองขึ้นไปเท่านั้น!

เหลียงเริ่น กู่เยวหมิง และสมาชิกของพันธมิตรดาราต่างเผยสีหน้าประหลาดใจปนยินดี และรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะไม่คาดคิดว่าผู้นำของพันธมิตรดาราจะอยู่ในอันดับที่ห้าของเทียบอันดับทองคำมวลสวรรค์

ในช่วงเวลานี้เองที่ทุกคนหายจากอาการตกใจและเข้าใจในทุกสิ่ง พวกเขาเข้าใจว่าทำไมเฉินซีถึงมีอำนาจเหนือกว่า เมื่อเผชิญหน้ากับหลิวเจ๋อเฟิงและคนอื่น ๆ เป็นเพราะคนผู้นี้มีพลังกล้าแกร่งพอที่จะทำได้

พวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะแสดงความสมเพช ขณะมองหลิวเจ๋อเฟิงกับคนอื่น ๆ “ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก พวกเขาไม่ได้สืบข่าวความแข็งแกร่งของเฉินซีก่อนที่จะมาหาเรื่อง แส่หาเรื่องเจ็บตัวแท้ ๆ”

เฉินซียังคงนิ่งเงียบ เพราะทราบดีว่าจั่วชิวจวินจะไม่ทำสิ่งที่เป็นการยกย่องศัตรูของตน และดูถูกตัวเองอย่างแน่นอน

เป็นดั่งที่คาดไว้ จั่วชิวจวินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ถ้าเป็นในอดีต เจ้าคงมีคุณสมบัติที่จะเข้าสู่สำนักฝ่ายในด้วยความสามารถในปัจจุบัน น่าเสียดายที่การสอบของสำนักฝ่ายในครั้งนี้แตกต่างไปจากครั้งก่อน ๆ”

คำพูดเหล่านี้สร้างความงุนงงให้กับทุกคนที่อยู่ที่นี่

ทว่าจั่วชิวจวินกลับไม่คิดอธิบาย สายตากวาดไปทางเซวียนหยวนซิ่วอย่างเฉยเมย “การต่อสู้ในวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว ไปกันเถอะ…”

ขณะที่กล่าว เขาก็หันหลังจากไป

หลิวเจ๋อเฟิงและคนอื่น ๆ ตกตะลึง ซึ่งดูเหมือนจะไม่เต็มใจ แต่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน ไม่รอช้า พวกเขาตามหลังจั่วชิวจวินไปทันที เพราะต้องการออกจากสถานที่นี้โดยเร็วที่สุด

วันนี้พวกเขาต้องประสบกับความล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า และยังเสียหน้าจนหมดสิ้น ความหยิ่งยโสถูกทำร้ายอย่างแสนสาหัส แล้วจะมีหน้าอยู่ที่นี่ต่อไปได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาต้องการจะจากไป เซวียนหยวนซิ่วกลับไม่อนุญาต หญิงสาวกล่าวอย่างเย็นชา “ใครอนุญาตให้พวกเจ้าไป เจ้ายังไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ และขอโทษเลย”

ชู่ว!

สิ้นคำ ศิษย์ฝ่ายในจากสมาคมเซวียนหยวนที่อยู่เคียงข้างก็เคลื่อนตัวออกไปโดยพร้อมเพรียงกัน และล้อมทุกคนรวมถึงจั่วชิวจวินในทันที

สีหน้าของจั่วชิวจวินและคนอื่น ๆ จมดิ่งลง ดวงตาถลึงจนแทบจะถลนด้วยความเดือดดาล เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่อยากพัวพันกับเรื่องนี้ต่อไป แต่เซวียนหยวนซิ่วก็กดดันอย่างต่อเนื่อง “นี่นางไม่คิดว่าเกินไปหน่อยหรือ!”

“แล้วไปเถิดอาซิ่ว ปล่อยพวกมันไป” ทันใดนั้น จู่ ๆ เฉินซีก็กล่าวขึ้นมา คำกล่าวนี้เกินความคาดหมายของทุกคน

เหล่าคนของตระกูลเซวียนหยวนมองเฉินซีด้วยความประหลาดใจ

เซวียนหยวนซิ่วดูเหมือนจะอ่านความคิดของเฉินซีออก นางจึงรู้สึกสะเทือนใจและปรายตามองอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะหันไปกล่าวอย่างไม่พอใจกับสมาชิกของสมาคมเซวียนหยวน “พวกเจ้ายังยืนทำอะไรอยู่? ได้ยินแล้วนี่ ปล่อยพวกมันไป!”

สมาชิกของสมาคมเซวียนหยวนเหล่านั้นชำเลืองมองกันและกัน ก่อนที่จะยิ้มอย่างขมขื่น ก่อนจะขยับตัวเปิดทาง แม้จะถูกต่อว่าในที่สาธารณะ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าขัดต่อความตั้งใจขององค์หญิงน้อย

ผู้ชมที่อยู่โดยรอบต่างตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งนี้ “ไปซะ? คงมีแต่องค์หญิงน้อยจากตระกูลเซวียนหยวนเท่านั้นที่กล้ากล่าวเช่นนี้”

“ฮึ่ม!” จั่วชิวจวินเหลือบมองเฉินซีอย่างเย็นชา ก่อนที่จะเผยสีหน้าเคียดแค้น ก่อนจะจากไปพร้อมกับสมาชิกของสมาคมจั่วชิวที่อยู่ข้างหลัง พวกเขาดูหดหู่และมีสีหน้าเศร้าหมอง ซึ่งแตกต่างกับท่าทีคุกคามเมื่อตอนที่มาถึงอย่างสิ้นเชิง

คนของสมาคมจั่วชิวเดินกอดความล้มเหลวกลับไปยังที่ของตน

…

“ดูเหมือนว่าไม่มีสิ่งให้พวกเจ้าต้องทำแล้ว เอาล่ะ พวกเจ้ากลับไปเถอะ” ในระยะไกล จ้าวเมิ่งหลีจ้องมองร่างของจั่วชิวจวินและคนอื่น ๆ หายลับไป ก่อนจะหันกลับมา และกล่าวอย่างสบาย ๆ

พริบตานั้น จู่ ๆ ร่างกว่าสิบร่างก็ปรากฏขึ้นจากอากาศ พวกเขาประสานมือคารวะจ้าวเมิ่งลี่อย่างพร้อมเพรียงกัน ก่อนจะแยกย้ายกันไป