บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1284

บทที่ 1284 อานุภาพของเซียนกระบี่

บทที่ 1284 อานุภาพของเซียนกระบี่

นับตั้งแต่ที่ได้ต้นอ่อนเงาทมิฬมาจากแดนภวังค์ทมิฬเมื่อหลายปีก่อน เฉินซีก็ไม่เคยต้องกังวลว่าพลังในร่างกายจะหมดระหว่างเส้นทางแห่งการบ่มเพาะเลยสักครั้ง

เนื่องจากต้นอ่อนเงาทมิฬสามารถฟื้นฟูพลังได้ในระยะเวลาสั้น ๆ และสรรพคุณที่ท้าทายสวรรค์เช่นนี้ ทำให้เฉินซีได้รับชัยชนะในทุก ๆ การต่อสู้ตั้งแต่นั้นมา

ทว่าเนื่องจากการมีอยู่ของต้นอ่อนเงาทมิฬ ทำให้เขาไม่รู้ถึงขีดจำกัดการบ่มเพาะของตน

ใช่ มันเกี่ยวข้องกับการบ่มเพาะ ไม่ใช่พลังต่อสู้

การบ่มเพาะแสดงถึงความลึกซึ้งในการสะสมเต๋า มันจะค่อย ๆ ไต่ขึ้นไปทีละระดับจนถึงจุดสูงสุดของมหาเต๋า การบ่มเพาะของแต่ละคนก็มีระดับความยากและความสูงที่แตกต่างกัน

ทั้งหมดนี้สะท้อนให้เห็นถึงความลึกซึ้งในการบ่มเพาะ

ยิ่งไปกว่านั้น ในทุก ๆ ขอบเขตการบ่มเพาะ ความลึกซึ้งของการบ่มเพาะจะสะท้อนให้เห็นถึงพลังที่เราครอบครอง ตัวอย่างเช่น แก่นแท้ ปราณเซียน ปราณจ้าววิญญาณ ปราณจ้าววิญญาณอมตะ และอื่น ๆ

จนถึงตอนนี้ ความเข้าใจของเฉินซีต่อพลังที่มีนั้นลึกซึ้งมากกว่าคนทั่วไปเป็นร้อยเท่า แต่ไม่ว่าขีดจำกัดจะอยู่ที่ใด เขาก็ไม่รู้แม้แต่น้อย

เหตุผลที่เป็นเช่นนั้น ก็เนื่องจากการมีอยู่ของต้นอ่อนเงาทมิฬ

แต่ตอนนี้จ้าวไท่ฉือหยิบยืมต้นอ่อนเงาทมิฬไป และจะส่งคืนให้กับเฉินซีในอีกสามเดือนข้างหน้า

ดังนั้น ในขณะที่ท้าทายแดนเซียนสวรรค์มายาอยู่ในเวลานี้ อาจถือว่านี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่เข้าสู่ภพเซียน ที่เฉินซีอาศัยการบ่มเพาะของตน และต่อสู้โดยไม่ออมพลังแม้แต่น้อย

หากเป็นบุคคลอื่น มันจะนำไปสู่สภาวะที่ไม่สมดุล เนื่องจากการพึ่งพาต้นอ่อนเงาทมิฬที่มากเกินไป แต่เฉินซีกลับไม่เป็นเช่นนั้น

เพราะตั้งแต่เริ่มบ่มเพาะ จี้อวี๋คอยย้ำเตือนเสมอว่า บนเส้นทางแห่งการบ่มเพาะ นอกจากตนเอง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอยู่นอกกาย และดวงจิตแห่งเต๋าไม่ควรถูกผูกมัดด้วยสิ่งนี้!

…

เมื่อเสียงสูงอายุที่ไม่แยแสและไร้อารมณ์ดังก้อง ร่างของเฉินซีก็กลายเป็นลำแสงที่พุ่งทะยานผ่านความว่างเปล่า

กระบี่ตะขอดาราที่กำแน่นอยู่ในมือ พลันเปล่งแสงของดวงดาวเย็นยะเยือกออกมามากมายมหาศาล ประหนึ่งแม่น้ำแห่งดวงดาวเริงระบำและพัดโหมไปทั้งฟ้าดินด้วยอานุภาพที่ไร้เทียมทาน

นี่คือด่านที่หกสิบเอ็ดของแดนเซียนสวรรค์มายา คู่ต่อสู้คือร่างในชุดดำยี่สิบห้าตน ซึ่งมีการบ่มเพาะทัดเทียมผู้ท้าทาย ทว่าเมื่อเผชิญกับการโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวของเฉินซีที่ถาโถมใส่ราวกับคลื่นยักษ์ พวกมันกลับไม่อาจทนต่อการโจมตีได้แม้แต่ครั้งเดียว

เพียงชั่วครู่ พวกมันก็ถูกบดขยี้เหมือนเศษกระดาษด้วยปราณกระบี่ที่เจิดจ้าและยิ่งใหญ่ จากนั้นก็ระเบิดเป็นฝนแสงไปทั่วท้องฟ้า ก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

หากเหตุการณ์ดังกล่าวปรากฏในโลกภายนอก มันคงจะทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่อย่างแน่นอน

แต่สำหรับเฉินซี นี่เป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง แม้การบ่มเพาะอาจส่งผลต่อพลังฝีมือ แต่การสำแดงพลังฝีมือนั้นไม่ง่ายเหมือนการบ่มเพาะ

มันรวมถึงการใช้ประโยชน์จากเต๋ารู้แจ้ง การเพิ่มพลังด้วยสมบัติอมตะ ความสามารถในการดึงพลังต่อสู้ที่แท้จริงออกมา การเสริมขวัญกำลังใจในการต่อสู้ และอื่น ๆ

แต่ไม่ว่าจะเป็นในด้านใด เฉินซีก็บรรลุถึงความสูงที่ไม่เคยมีผู้ใดไปถึง ดังนั้นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ทัดเทียมกับตนในแง่ของการบ่มเพาะ เขาจึงสำแดงพลังที่แท้จริงออกมาอย่างเต็มที่ เพื่อบดขยี้ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า!

“ชักเริ่มน่าสนใจแล้ว”

หลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลง ดวงตาของเฉินซีก็ส่องประกาย คิ้วที่ขมวดแน่นคลายลงเล็กน้อย

“ผ่านด่านที่หกสิบเอ็ด ภายในสิบสามลมหายใจ”

โอม!

ในช่วงเวลาถัดมา เฉินซีก็ถูกพาเข้าสู่ด่านที่หกสิบสองทันที

…

“ไม่เลวเลย”

“ใช้ได้ดีทีเดียว”

“ดีมาก”

พร้อมกับเวลาที่ล่วงเลย เฉินซีก้าวไปข้างหน้าอย่างมีชัยไปตลอดทาง ยิ่งด่านสูงขึ้นเท่าไหร่ ความกดดันที่ได้รับก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นมากเท่านั้น ทว่าความกดดันดังกล่าวทำให้คิ้วที่ขมวดแน่นคลายลงเสียอย่างนั้น การต่อสู้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสบายใจ ปลดเปลื้องอารมณ์ขุ่นมัวไปเรื่อย ๆ

การบดขยี้ศัตรูเป็นเรื่องน่าภิรมย์

การที่ไม่สามารถต่อกรกับคู่ต่อสู้นั้นเป็นเรื่องน่าหนักใจ

มีแค่คู่ต่อสู้ที่มีฝีมือทัดเทียมเท่านั้นที่ทำให้พึงพอใจ!

เห็นได้ชัดว่าในขณะที่เขาไต่ระดับขึ้น เฉินซีก็รู้สึกพึงพอใจที่ได้พบกับคู่ต่อสู้ฝีมือทัดเทียมกัน แต่ว่ามันก็ยังไม่เพียงพอ เพราะมันยังไม่ถึงขีดจำกัดในการบ่มเพาะของตน

โครม!

บนด่านที่ 71 ของแดนเซียนสวรรค์มายา

เฉินซีคำรามลั่น เจตจำนงกระบี่พัดโพมราวกับคลื่นพายุ มันส่งเสียงดังก้องขณะแผ่กระจายไปทั่วบริเวณโดยรอบ ทุกที่ที่มันผ่าน ร่างชุดดำก็ถูกบดขยี้ และหายไปในความว่างเปล่า

ในขณะนี้ ท่าทางของชายหนุ่มดูห้าวหาญ และแสดงพลังฝีมือออกมาอย่างเต็มที่ หว่างคิ้วเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความอหังการ

ภายในร่างกาย จิตต่อสู้ลุกโชนราวกับหินหลอมเหลว ผิวหนังทุกส่วนคล้ายสั่นไหวและโหยหา ในขณะที่ความกดดัน ความหดหู่ และความกระวนกระวายที่ติดค้างอยู่ในใจก็มีโอกาสได้ระบายออกซึ่งหาได้ยากยิ่ง

เฉินซีไม่ใช่ตอไม้ไร้อารมณ์ เขาก็มีอารมณ์ความรู้สึกเยี่ยงคนทั่วไป และต้องแบกภาระมากมายไว้บนบ่า หากไม่เดินหน้าต่อไปอย่างยึดมั่นจนถึงตอนนี้ ร่างกายและจิตใจคงแตกสลายไปนานแล้ว