บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1296

บทที่ 1296 เฉินซี เจ้าจะไปไหน?

บทที่ 1296 เฉินซี เจ้าจะไปไหน?

เมื่อเห็นว่าหม้อใบจิ๋วมีท่าทางประหลาดใจมาก เฉินซีก็ตระหนักได้ทันทีว่าพลังแก่นแท้ของมหาเต๋าจะต้องไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่ามันพุ่งออกมาจากชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลาก แล้วจะเป็นสิ่งที่ธรรมดาได้อย่างไร?

แน่นอนว่าสิ่งที่หม้อใบจิ๋วกล่าวต่อมาก็อธิบายเรื่องนี้ได้อย่างดี

ตามที่หม้อใบจิ๋วกล่าวไว้ พลังดั้งเดิมของมหาเต๋านั้นถือกำเนิดจากความโกลาหล มันเป็นต้นกำเนิดของมหาเต๋าภายในสามภพ ซึ่งเรียกว่า มหาเต๋าทั้งสามพันวิถี และเต๋ารองนับพันนับหมื่นก็มีต้นกำเนิดมาจากแก่นแท้ของมหาเต๋า

นอกจากนี้ อานุภาพของแก่นแท้มหาเต๋าก็น่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง และสามารถสรุปได้ในประโยคเดียว เส้นทางของเหล่าทวยเทพและปราชญ์ ล้วนมีต้นกำเนิดมาจากแก่นแท้ของมหาเต๋า

เป็นที่รู้กันทั่วไปว่า ขอบเขตเซียนปราชญ์ แบ่งออกเป็นสองประเภท หนึ่งคือเซียนปราชญ์โดยกำเนิดและอีกประเภทคือ อวเซียนปราชญ์ ความแตกต่างระหว่างพวกมัน คือแบบแรกอาศัยพลังแก่นแท้ของมหาเต๋าเพื่อบรรลุขอบเขตเซียนปราชญ์ ในขณะที่แบบหลังอาศัยการบ่มเพาะของตนเองเพื่อบรรลุ

ตามตำนานเล่าว่า เซียนปราชญ์โดยกำเนิดนั้นเทียบได้กับทวยเทพและปราชญ์ในยุคบรรพกาล พวกเขาสามารถเคลื่อนย้ายขุนเขา เติมเต็มมหาสมุทร เด็ดดวงดาวและดวงจันทร์ออกจากฟากฟ้า อีกทั้งยังครอบครองพลังอันไร้ขอบเขต

อวเซียนปราชญ์ ถูกเรียกอีกอย่างว่า เซียนปราชญ์เทียม ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่ง หรือเส้นทางสู่เต๋าในอนาคต ก็ไม่อาจเทียบกับเซียนปราชญ์โดยกำเนิดได้

แน่นอนว่า แม้จะเป็นแค่อวเซียนปราชญ์ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้บ่มเพาะขอบเขตเซียนทองคำจะรับมือได้ อย่างไรก็ตาม ตัวตนดังกล่าวก็มีช่องว่างที่ไม่สามารถทดแทนได้เมื่อเทียบกับเซียนปราชญ์โดยกำเนิด

อาจกล่าวได้ว่า การบ่มเพาะจากขอบเขตเซียนทองคำไปยังขอบเขตเซียนปราชญ์ เป็นเพราะพลังแก่นแท้ของมหาเต๋าที่ทำให้สองขอบเขตนั่นแตกต่างโดยสิ้นเชิง

เนื่องจากพลังแก่นแท้ของมหาเต๋านั้นหายาก ทำให้เซียนปราชญ์เกือบทั้งหมดในภพเซียนนั้นเป็นอวเซียนปราชญ์

ในทางกลับกัน เกือบทั้งหมดที่เป็นเซียนปราชญ์โดยกำเนิด ล้วนมาจากกองกำลังชั้นยอดของทั้งสามภพ เช่น เจ็ดตระกูลโบราณที่ยิ่งใหญ่ สำนักศึกษาทั้งเจ็ด และกองกำลังอื่น ๆ อีกมากมาย

เพราะในทางปฏิบัติแล้ว มีเพียงกองกำลังชั้นยอดเหล่านี้เท่านั้นที่ยังคงรักษาพลังแก่นแท้ของมหาเต๋าเอาไว้ และไม่มีทางที่คนอื่นจะได้ครอบครอง

แน่นอนว่าย่อมไม่ขาดสถานที่แห่งโชคลาภภายในสามภพ ที่มีพลังแก่นแท้ของมหาเต๋าซ่อนอยู่ อย่างไรก็ตาม มันขึ้นอยู่กับวาสนาและเป็นสิ่งที่ไม่สามารถแสวงหาได้

หลังจากที่เข้าใจในเรื่องนี้แล้ว เฉินซีก็รู้สึกประหลาดใจลึก ๆ เช่นกัน เพราะเขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะโชคดีที่ได้รับพลังแก่นแท้ของมหาเต๋าจากชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลาก หลังจากที่บรรลุขอบเขตเซียนทองคำขั้นสูงเช่นนี้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เมื่อเฉินซีทะลวงเข้าสู่ขอบเขตเซียนปราชญ์ในอนาคต เขาไม่ต้องใช้เวลาเพื่อเสาะหาพลังแก่นแท้ของมหาเต๋า ทำให้สามารถร่นเวลาและขจัดปัญหาได้มากมาย เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ

“ผลดีไม่ได้มีเพียงแค่นั้น เพราะมันเป็นพลังแก่นแท้ของมหาเต๋าที่ได้รับการหล่อเลี้ยงโดยชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลาก ในแง่ของคุณภาพ ถือว่ามีความบริสุทธิ์และเก่าแก่ที่สุดอย่างแน่นอน ครั้งนี้เจ้าสารเลวน้อยช่างโชคดีจริง ๆ” หม้อใบจิ๋วกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงที่อิจฉาและหายวับไปในทันที

“นางเรียกข้าว่าเจ้าสารเลวน้อยอีกแล้ว…” เฉินซีอดไม่ได้ที่จะถูจมูกของตน จากนั้นก็หัวเราะอย่างขมขื่นและทำอะไรไม่ถูก “ผู้อาวุโส ข้าก็เป็นส่วนหนึ่งของเขาเช่นกัน การด่าเขาก็เหมือนกับการด่าข้าไม่ใช่หรือ?”

หม้อใบจิ๋วตกตะลึงและนิ่งเงียบทันที

แล้วร่างอวตารก็หันกลับเข้าสู่โลกแห่งดารา

อย่างไรก็ตาม ด้วยความประหลาดใจของเฉินซี ทันทีที่เขาเข้าสู่โลกแห่งดารา ร่างหลักที่ทำสมาธิอย่างลึกซึ้งเป็นเวลานานก็ตื่นขึ้นพอดิบพอดี

“ดูเหมือนเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้านะ” หม้อใบจิ๋วกล่าว

“แต่เขาก็คือข้า” เฉินซีกล่าวอย่างขุ่นเคือง

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่พอใจข้า ทั้งยังมีพลังอยู่เต็มเปี่ยม เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็จงกลับไปยังโลกภายในหม้อเก้าใบพร้อมกับข้าอีกครั้ง และบ่มเพาะเคล็ดหม้อกลั่นนพเก้าเทพยมโลกซะ โอ้ ได้เวลาบ่มเพาะขั้นที่สองแล้ว…” เสียงของหม้อใบจิ๋วเผยให้เห็นความเฉยเมยเล็กน้อย

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ร่างอวตารพลันตัวสั่นสะท้าน สีหน้าดูเคร่งเครียด เพราะหวนนึกถึงประสบการณ์อันเจ็บปวดเกินบรรยายที่ได้ประสบเมื่อสองสามวันก่อนในทันที โดยเงื่อนไขโหดร้ายที่หม้อใบจิ๋วได้ตั้งขึ้น ก็เพื่อขัดเกลาตน…

ชายหนุ่มอ้าปากและกำลังจะปฏิเสธ แต่ภาพตรงหน้ากลับวูบวาบ จากนั้นก็ถูกหม้อใบจิ๋วพาตัวจากไปทันที

…

ณ โลกแห่งดารา

ร่างหลักลืมตาขึ้น ราวกับเพิ่งตื่นจากความฝัน ประกายความงุนงงที่เหลืออยู่ในดวงตาค่อย ๆ ลดลงราวกับกระแสน้ำ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ฟื้นคืนสติอย่างสมบูรณ์

“หลังจากบรรลุสู่ขอบเขตเซียนทองคำขั้นสูง ไม่นึกเลยว่าข้าจะสามารถดูดซับพลังแก่นแท้ของมหาเต๋าได้…” เฉินซีกล่าวพึมพำและดีดนิ้ว

โอม!

กระแสลมแรงพัดผ่านท้องฟ้า

ในยามนี้ บรรยากาศโดยรอบเริ่มกระเพื่อมเหมือนระลอกคลื่น

หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็ดีดนิ้วอีกครั้ง คราวนี้บรรยากาศโดยรอบก็เปล่งเสียงที่ดังออกมาราวกับทะเลคลั่ง และพลังงานมิติที่ไร้รูปร่างก็พลุ่งพล่านอยู่ภายใน เคลื่อนขึ้นลงเป็นจังหวะ และกลายเป็นกระแสห้วงมิติ

ในเช้าตรู่ของวันนี้ ท้องฟ้าเป็นสีครามสดใส มีเมฆลอยล่อง และสายลมยามเช้าพัดแผ่วเบา ทำให้ต้นสนกับต้นไผ่เอนไหว บังเกิดเสียงดังกรอบแกรบ

ม่านของงานถกวิถีเต๋าของทั้งเจ็ดสำนักจะถูกรูดออกในวันนี้ การแข่งขันระหว่างยอดศิษย์รุ่นใหม่ของเจ็ดสำนักกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

มันคึกคักอย่างยิ่ง และถึงขนาดที่คลื่นเสียงครึกโครมดังก้องไปทั่วสำนัก จนสามารถได้ยินจากระยะไกล ก่อนที่ดวงตะวัยจะพ้นขอบฟ้าด้วยซ้ำ

“เฉินซี เจ้าจะไปไหนหรือ?” เมื่อเฉินซีเดินออกจากห้องกระบี่ หลิงไป๋ อาหมาน ไป๋คุย และชิงชิงที่รออยู่ก่อนหน้านี้ก็กล่าวพร้อมกัน ดวงตาสี่คู่สุกใสราวกับผลึกแก้ว ทั้งยังจ้องมองเฉินซีเป็นตาเดียว ในแววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

แน่นอนว่าไป๋คุยและชิงชิงต่างคำรามใส่เขา

เฉินซีไหวไหล่และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ในเมื่อเจ้าก็รู้อยู่แล้ว งั้นก็ตามข้ามา”

หลังจากนั้น ไป๋คุยและหลิงไป๋ก็กระโดดขึ้นไปบนหลังชิงชิง ในขณะที่อาหมานเดินไปอีกฝั่ง ขนาบข้างเฉินซี

เหตุผลที่เจ้าตัวน้อยทั้งสี่ติดตามเฉินซีและมุ่งหน้าไปร่วมงานถกวิถีเต๋าของเจ็ดสำนักอย่างกระตือรือร้นนั้นง่ายมาก เพราะพวกมันอยากชมการแสดงฝีมือ

“อรุณสวัสดิ์ศิษย์น้องเฉินซี เราไปด้วยกันเถอะ โอ้ หลิงไป๋ก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ทำไมเราไม่ประลองกันสักตั้งล่ะ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า…” ระหว่างทาง ร่างของเยี่ยถังก็ปรากฏอย่างไร้ที่มา เขาทักทายเฉินซี ก่อนที่จะขยิบตาใส่หลิงไป๋ พร้อมกับหัวเราะดังสนั่น เผยด้านที่ซุกซนออกมา

วันนี้ผมสีดำหนาทึบของเยี่ยถังถูกปล่อยลงมาบนไหล่ สวมเสื้อคลุมสีเทาหลวม ๆ สะพายดาบสีเขียวยาวสี่จั้งไว้บนไหล่ และเมื่อประกอบกับดวงตาที่ลึกล้ำ รอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ ฟันขาวราวหิมะและเรียบร้อย ทุกอิริยาบถล้วนเผยกลิ่นอายไร้กังวลและไร้การผูกมัด

นี่เป็นหนึ่งในหกสุริยันอันเจิดจ้าของภพเซียน อเวจีเหล็กเยี่ยถัง ผู้เป็นอิสระและไม่ถูกผูกมัดเหมือนนกกระเรียนป่าที่โบยบินอยู่ในหมู่เมฆเพียงลำพัง แต่กลับมีเสน่ห์ดิบเถื่อนไม่เหมือนใคร

“ข้าไม่อยากยุ่งกับเจ้า” หลิงไป๋กลอกตา ทำให้เยี่ยถังระเบิดเสียงหัวเราะอย่างเบิกบานใจ

หลังจากที่เฉินซีทักทายเยี่ยถัง เขาก็ยิ้มกว้างและถามว่า “ศิษย์พี่เยี่ยถัง ข้าได้ยินมาว่าคู่ต่อสู้ของท่านในครั้งนี้คือว่านเจี้ยนเซิง?”

“ใครจะสน? ตราบใดที่อีกฝ่ายทำให้ข้าพอใจ มันก็หาได้สำคัญไม่” เยี่ยถังยิ้มอย่างไร้กังวล จากนั้นก็ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นตบไหลของเฉินซี “ศิษย์น้องเฉินซี ข้าได้ยินมาว่า การบ่มเพาะในเต๋าแห่งกระบี่ของเจ้านั้นไม่เลวเลย ดังนั้นเจ้าอย่าได้ยั้งมือ หากเจ้าต้องเผชิญหน้ากับว่านเจี้ยนเซิงผู้นั้นก็จงทุบตีเขาให้น่วม”

เฉินซีลูบจมูกและหัวเราะอย่างขมขื่น “ศิษย์พี่เยี่ยถังดูเหมือนจะมั่นใจในตัวข้ามาก?”

เยี่ยถังตบไหล่ของเฉินซี และหัวเราะดังสนั่น “แน่นอน เจ้าเป็นศิษย์น้องของข้า ดังนั้นข้าก็ต้องมั่นใจในตัวเจ้า!”

เฉินซีกล่าวไม่ออก เพราะนึกไม่ถึงว่าเยี่ยถังจะให้เหตุผลเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม คำพูดของเยี่ยถังก็ทำให้เขารู้สึกสบายใจมาก นี่คือสิ่งที่ศิษย์พี่ศิษย์น้องควรจะเป็นเหมือนคนในครอบครัว

ในระหว่างสนทนา หมู่ตึกของฝ่ายบำเพ็ญเต๋าก็อยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว หมู่ตึกที่เป็นสถานที่จัดงานถกวิถีเต๋าของเจ็ดสำนักในครั้งนี้!