บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1315

บทที่ 1315 รางวัลแด่ผู้ชนะ

บทที่ 1315 รางวัลแด่ผู้ชนะ

พรูด!

เซียวเชียนซุ่ยถูกซัดกระเด็นเหมือนว่าวที่ป่านขาด และนอนกระตุกอยู่บนพื้นราวกับก้อนเนื้อที่โชกเลือด ทั้งยังร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

อานุภาพการโจมตีของเฉินซีน่าสะพรึงกลัวยิ่ง!

ผู้ชมที่อยู่รอบ ๆ ต่างตกตะลึง และแทบไม่เชื่อ แม้ทุกคนจะมั่นใจมานานแล้วว่า เฉินซีนั่นออมพลังไว้อยู่ แต่ก็ไม่คาดคิดว่าทันทีที่ชายผู้นี้เปิดเผยพลังที่แท้จริง เซียวเชียนซุ่ยจะไม่สามารถทนต่อการโจมตีได้แม้แต่ครั้งเดียว

นี่มันน่าตกใจเกินไป!

ท้ายที่สุดแล้ว พลังฝีมือที่เซียวเชียนซุ่ยได้เผยมาก่อนหน้านี้ ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าว่านเจี้ยนเซิงหรือเยี่ยถัง ยิ่งกว่านั้น เขายังมีเคล็ดวิชาลับสุดยอดเช่นเต๋าแห่งทัณฑ์อำนาจเทวะ ดังนั้นเซียนทองคำทั่วไปจะเทียบเคียงได้อย่างไร

ทว่าบุคคลที่มีฝีมือร้ายกาจดังกล่าว กลับพ่ายแพ้ต่อเฉินซีอย่างง่ายดายด้วยการโจมตีด้วยกระบี่เพียงสามครั้ง และเฉินซีก็ทำมันอย่างง่ายดายราวกับเอามือปัดเศษฝุ่น!

สิ่งนี้ไม่ได้หมายความว่าเซียวเชียนซุ่ยอ่อนแอ แต่มันพิสูจน์ว่าพลังฝีมือของเฉินซี ณ ปัจจุบัน ได้เหนือกว่าคนในรุ่นเดียวกันอย่างมาก ซึ่งกล่าวได้ว่าไม่มีใครเทียบเขาได้และเป็นสิ่งที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน

“ในขอบเขตเซียนทองคำ ศิษย์น้องเฉินซีคงครองความเป็นใหญ่เหนือใคร และคงปราบเหล่าสุริยันอันเจิดจ้าได้!” บนเมฆมงคล เยี่ยถังหัวเราะดังสนั่น แล้วก็ถอนหายใจด้วยอารมณ์ ถึงแม้เขาจะถอนหายใจ แต่ก็มีความรู้สึกภูมิใจแฝงอยู่ในที

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เจิ่นลู่และจ้าวเมิ่งหลีก็ตกตะลึงในใจอย่างรุนแรง พวกเขาตระหนักดีว่า เมื่อเยี่ยถังกล่าวเช่นนี้ ก็เท่ากับยอมรับว่าตนด้อยกว่าเฉินซี!

แต่ใครจะจินตนาการได้ว่า เฉินซีจะบรรลุขอบเขตเซียนทองคำในเวลาไม่กี่ปี?

ในขณะนี้ เจิ่นลู่และจ้าวเมิ่งหลีมีความรู้สึกที่ซับซ้อนพวยพุ่งอยู่ในใจ และพวกเขาไม่อาจเทียบเคียงอีกฝ่ายได้อีกต่อไป

เป็นเพราะ…เฉินซีได้แซงหน้าไปไกลแล้ว!

“น่าเกรงขาม! น่าเกรงขามอย่างแท้จริง!”

“เขาไม่ใช่แค่น่าเกรงขามเท่านั้น ในความคิดของข้า แม้แต่สุริยันอันเจิดจ้าของภพเซียนก็อาจจะต้องหมองลงเมื่อเทียบกับศิษย์พี่เฉินซี”

“ผายลมอันใด! เจ้ากล้าล่วงเกินศิษย์พี่เยี่ยถังและศิษย์พี่หญิงหลิงชิงอู๋หรือ”

“ฮึ่ม! เซียวเชียนซุ่ยช่างอวดดีเสียจริง ถึงกับกล่าวว่าจะพลิกสถานการณ์ในอดีต แล้วเอาชนะศิษย์พี่เฉินซีและคนอื่น ๆ ในเขตของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าของเรา แล้วดูตอนนี้สิ ถูกฟาดจนเกือบตาย!”

เหล่าศิษย์จากสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าทั้งหมด ต่างก็รู้สึกยินดีและตื่นเต้นจนเดือดพล่าน สายตาที่จ้องมองไปทางร่างอันหล่อเหลาและสูงโปร่งของเฉินซีที่ยืนอยู่บนสนามประลอง เผยให้เห็นถึงความชื่นชมอยู่ราง ๆ

ศิษย์หญิงบางคนถึงกับไม่ปิดบังความคลั่งไคล้ที่มีต่อเฉินซีด้วยซ้ำ ดวงตาที่งดงามของพวกนางเปล่งประกายด้วยไฟรักอันเร่าร้อน

ในขณะนี้ พวกเขารู้สึกผ่อนคลายอย่างยิ่ง ทั้งยังไม่ต้องวิตกหรือกังวลอีกต่อไป เพราะความพ่ายแพ้ของเซียวเชียนซุ่ย ตำแหน่งผู้ชนะเลิศในการถกวิถีเต๋าของเจ็ดสำนักครั้งนี้จะต้องเป็นของเฉินซี!

…

เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นที่คึกคักของทางนี้ ทางฝั่งของสำนักศึกษาระทมสันต์ สำนักศึกษามหาเดียวดาย และสำนักศึกษานภาไพศาลกลับเงียบกริบ ไม่ว่าจะเป็นเหล่าอาจารย์หรือศิษย์ ทุกคนล้วนมีสีหน้าแข็งทื่อ คล้ายสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว และไม่สามารถยอมรับเหตุการณ์ดังกล่าวได้

มันเป็นเรื่องประหลาดครั้งใหญ่!

ไม่มีใครคาดคิดว่าเฉินซีจะน่ากลัวถึงเพียงนี้ และไม่อาจจินตนการได้ว่า จะมีใครในโลกใบนี้ที่ครอบครองพลังฝีมืออันน่าสะพรึงกลัวและท้าทายสวรรค์ในขอบเขตเซียนทองคำได้

แม้จะถูกเปรียบเทียบกับหกสุริยันอันเจิดจ้าของภพเซียน แต่มันก็ไม่สามารถบดบังรัศมีอันแพรวพราวของเขาได้

“หากไม่ใช่เพราะเฉินซี การถกวิถีเต๋าในครั้งนี้ เราคง… คงจะชนะไปนานแล้ว” ศิษย์คนหนึ่งกล่าวเบา ๆ ด้วยสีหน้าไม่พอใจ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกเขาต่างรู้สึกเศร้าเสียใจ สีหน้าก็ดูเศร้าหมองมากขึ้น

การถกวิถีเต๋าในครั้งนี้ หนึ่งในหกสุริยันอันเจิดจ้าอย่างเยี่ยถังได้พ่ายแพ้ลง ในขณะที่ผู้เยี่ยมยุทธ์ระดับแนวหน้าของภพพุทธองค์อย่างเจิ่นลู่ ทายาทของตระกูลจี้อันเก่าแก่อย่างจี้เซวียนปิง และผู้สืบทอดของวิหคอมตะที่แท้จริงจากเผ่าวิหคอมตะอย่างจ้าวเมิ่งหลี พวกเขาล้วนพ่ายแพ้ทั้งหมด…

แต่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน เมื่อพวกเขากำลังจะได้รับชัยชนะอันสูงส่ง เฉินซีกลับผงาดขึ้นมา ไม่เพียงแต่เอาชนะเหยียนอวิ๋นเพื่อเข้าสู่รอบสุดท้ายเท่านั้น ทั้งยังต่อสู้กับศิษย์เจ็ดคนอย่างต่อเนื่อง และบดขยี้พวกเขาทั้งหมด!

…

“ก่อนหน้านี้ อวิ๋นฝูเซิงได้บดขยี้เหล่าศิษย์รุ่นเดียวกันจากทั้งสามสำนักเพียงลำพัง และตอนนี้เฉินซีก็พลิกสถานการณ์ในการถกวิถีเต๋าด้วยตัวเอง! ฮ่า ๆ ๆ! ไม่ธรรมดา ไม่ธรรมดาจริง ๆ!” หวังต้าวหลูหัวเราะดังลั่นอย่างมีความสุข

…

ตามความเห็นของทุกคนที่อยู่ที่นี่ ผลลัพธ์ของการต่อสู้ได้ถูกตัดสินแล้ว และม่านก็กำลังจะถูกรูดปิด

ทว่าเฉินซีกลับไม่คิดหยุดเพียงเท่านี้

ชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าเซียวเชียนซุ่ยที่นอนอยู่บนพื้น ซึ่งอยู่ในสภาพจวนสิ้นลมและส่งเสียงร้องครวญครางไม่รู้จบ จากนั้นก็หลุบตามองด้วยสายตาที่เย็นชา “บัดนี้ ข้าเอาชนะเจ้าแล้ว”

น้ำเสียงสงบและไม่มีแววเยาะเย้ยแม้แต่น้อย เขาเพียงกล่าวความจริงที่เกิดขึ้นเท่านั้น

เมื่อพวกเขาเห็นฉือฉางเซิงปรากฏตัว สีหน้าของอาจารย์จากทั้งสามสำนักก็ดูเคร่งขรึม พวกเขาล้วนรู้ว่า ฉือฉางเซิงเป็นคนที่กระทำโดยปราศจากความยับยั้งชั่งใจหรือความกลัวใด ๆ ทั้งยังมีบุคลิกที่โหดเหี้ยมและไร้เหตุผลอย่างยิ่ง ไม่มีอะไรที่คนผู้นี้ไม่กล้าทำ

“ฮึ่ม! ข้าแค่ให้พวกเจ้าทุกคนรั้งอยู่เพื่อสังสรรค์กันเท่านั้น หรือว่ากลัวว่าข้าจะกินพวกเจ้า? หากใครปฏิเสธ ก็อย่าหาว่าข้าหยาบคาย!” ฉือฉางเซิงแค่นเสียงเย็น และกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

เฉินซีประหลาดใจ แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ก็ถูกหยุดโดยหวังต้าวหลูเสียก่อน “มาเถอะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตาเฒ่าคนนี้ไป”

ยังไม่ทันสิ้นคำ หวังต้าวหลูก็พาเฉินซีจากไปทันที

หลังจากนั้น เฉินซีก็สังเกตเห็นว่า เหล่าอาจารย์และศิษย์ทุกคนที่อยู่ในฝ่ายบำเพ็ญเต๋า ดูเหมือนจะได้รับคำสั่งบางอย่าง และกำลังออกจากสถานที่นี้ราวกับกระแสน้ำที่ลดระดับลง

อาจเป็นเพราะนิกายอำนาจเทวะ ดังนั้นผู้อาวุโสบางคนของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าจึงตั้งใจที่จะคิดบัญชีกับคนเหล่านี้ ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในใจของเฉินซี

หวังต้าวหลูดูเหมือนจะเข้าใจความคิดของอีกฝ่าย จึงกล่าวว่า “ข้าคิดว่าเจ้าคงเคยได้ยินข่าวลือบางอย่างเกี่ยวกับนิกายอำนาจเทวะ การถกวิถีเต๋าของเจ็ดสำนักในครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นดั่งที่คิด และมีบางสิ่งที่ควรได้รับการตรวจสอบอย่างถี่ถ้วน”

ขณะที่กล่าว พวกเขาก็ออกจากเขตฝ่ายบำเพ็ญเต๋า มีเพียงเสียงคำรามที่ไร้เหตุผลของฉือฉางเซิงเท่านั้นที่ยังคงก้องมาจากระยะไกล

ดูเหมือนว่าเฉินซีจะคิดอะไรบางอย่างได้ “ผู้อาวุโส มีความขัดแย้งระหว่างสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าและนิกายอำนาจเทวะหรือ?”

หวังต้าวหลูส่ายศีรษะ “เจ้ารู้หรือไม่ ศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทั้งสามภพ ไม่ใช่พวกต่างพิภพหรือสัตว์อสูรจักรวาล แต่เป็นทั้งสามภพเอง”

เฉินซีรู้สึกตกใจ “นิกายอำนาจเทวะ?”

หวังต้าวหลูพยักหน้า

สิ่งนี้เกินความคาดหมายไปมาก เดิมทีเขาคิดว่า เพราะการตายของดอกบัวศักดิ์สิทธิ์แห่งความโกลาหลและมารบงกช มีเพียงตนเท่านั้นที่ถือนิกายอำนาจเทวะเป็นศัตรู ไม่คิดเลยว่านิกายอำนาจเทวะจะเป็นศัตรูร่วมของทั้งสามภพ!

“นิกายอำนาจเทวะนั้นปราศจากอารมณ์ นับตั้งแต่ยุคบรรพกาลมันได้ก่อภัยพิบัติมากมายนับไม่ถ้วน และทุก ๆ เหตุการณ์ก็ส่งผลกระทบต่อภพทั้งสาม ทำให้เกิดการกลียุคและการล้มตาย” หวังต้าวหลูถอนหายใจเบา ๆ “นิกายอำนาจเทวะมีส่วนเกี่ยวข้องกับภัยพิบัติส่วนใหญ่ในประวัติศาสตร์ ดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถอยู่ได้โดยไม่หวาดกลัวต่อนิกายนี้”

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินซีได้ยินความลับดังกล่าว ชายหนุ่มตกตะลึงอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้น มันยังทำให้เขาเข้าใจนิกายอำนาจเทวะได้อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น

“เจ้าเพียงแค่จำไว้ให้ดีว่า นิกายอำนาจเทวะไล่ตามเส้นทางที่ปราศจากอารมณ์ พวกเขาตัดสิ้นอารมณ์และความปรารถนาทั้งหมด ดังนั้นหากเจ้าพบคนของนิกายนี้ เจ้าต้องระวังตัวเอาไว้” หวังต้าวหลูสั่งเฉินซีด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นก็ยิ้มเบา ๆ และเปลี่ยนหัวข้อ “เจ้าอยากรู้ว่ารางวัลที่สำนักจะมอบให้กับผู้ชนะเลิศของการถกวิถีเต๋าเป็นสิ่งใดหรือไม่?”

เฉินซีตกตะลึง ตอนนี้เขาจำได้ว่า มีรางวัลจากการถกวิถีเต๋าจริง ๆ

“โปรดชี้แนะศิษย์ด้วย” เฉินซีอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความคาดหวังเล็กน้อย ในแง่ของรางวัล มันยิ่งมากก็ยิ่งดี และไม่มีวันรู้สึกว่ามันมากเกินไป

“ตามข้ามา แล้วเจ้าจะได้รู้” หวังต้าวหลูยิ้มขณะที่มองไปที่เฉินซี จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อ ก่อนที่จะทะยานออกไป ยังพระราชวังที่ยิ่งใหญ่และวิจิตรงดงาม