บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1314

ที่ 1314 พละกำลังของเฉินซี

บทที่ 1314 พละกำลังของเฉินซี

ทัณฑ์ก่อตัวจากความวิบัติและเข้ากลืนกินเฉินซีจนสิ้น!

เมื่อเห็นฉากเหตุการณ์อันน่าสะพรึง ศิษย์ทั้งหลายต่างตกตะลึง โดยหัวใจของพวกเขาแทบกระดอนมาจุกที่ลำคอ

พลังของเต๋าแห่งทัณฑ์อำนาจเทวะนี้น่าสะพรึงเกินไป หากหายนะแท้จริงก่อเกิด ย่อมมิอาจหลีกเลี่ยงได้!

“มิอาจหลีกเลี่ยงหรือ?”

เหนือหมู่เมฆมงคล สีหน้าไม่ทุกข์ร้อนของเยี่ยถังถูกแทนที่ด้วยความจริงจัง ด้วยพละกำลังของเขา ย่อมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวเมื่อเห็นฉากนี้

แม้แต่เขายังต้องตั้งคำถามหากเป็นตนที่อยู่ตรงนั้น คงเป็นการยากที่จะหลบหนีได้

“เฉินซี… จะปลอดภัยหรือไม่?”

จ้าวเมิ่งหลีผู้อยู่ข้างเคียงวิตกกังวลขณะจับจ้องสนามประลองด้วยดวงตากระจ่างชัด แต่น่าเสียดายที่นางมองเห็นเพียงมวลเมฆทัณฑ์สวรรค์สีดำ ไม่อาจมองเห็นร่างของเฉินซีได้

“ผู้ชนะยังไม่ถูกตัดสิน พวกเรารอดูอีกสักหน่อยเถอะ หากชีวิตของเฉินซีตกอยู่ในอันตรายจริง เขาจะต้องถูกย้ายออกไปจากสนามประลองอย่างแน่นอน”

ในยามนี้ เจิ่นลู่ดูสงบ แต่ข้อนิ้วกลับกำเข้าหากันแน่น แสดงให้เห็นว่าภายในหาได้สงบเหมือนที่แสดงออกไม่

ไม่เพียงแค่พวกเขาเท่านั้น อาจารย์และศิษย์ทั้งหลายของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าในยามนี้ต่างตกอยู่ในความรู้สึกไม่สบายใจ บางคนถึงขั้นไม่เชื่อว่าเหตุการณ์ดังกล่าวจะเกิดขึ้นจริง ๆ

หากเฉินซีแพ้ ผู้ชนะในการถกวิถีเต๋าของเจ็ดสำนักถือจะตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น…

วิตก

กระวนกระวาย

ไม่สบายใจ

อารมณ์ทั้งหลายถูกสะกดไว้จนกลายเป็นความเงียบงัน ทำให้เกิดอาการแน่นหน้าอกจนสีหน้าดูน่าเกลียด

ส่วนทางด้านสำนักศึกษาระทมสันต์ สำนักศึกษามหาเดียวดาย และสำนักศึกษานภาไพศาล ทั้งศิษย์อาจารย์ต่างประหลาดใจ ยินดีและตื่นเต้น… ในที่สุดพวกเขาก็จะจัดการสารเลวคนนี้ได้แล้วใช่หรือไม่?

ก่อนหน้านี้เฉินซีจัดการเหยียนอวิ๋น อวี่ซิวสุ่ย หวังเซวี่ยชง และคนอื่น ๆ ทำให้พวกเขาต่างเต็มไปด้วยโทสะคุกรุ่นภายใน พอตอนนี้เห็นว่าเฉินซีจอมอวดดีถูกกำราบในท้ายที่สุด แล้วจะไม่ให้ตื่นเต้นและภาคภูมิได้อย่างไร?

…

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ปล่อยให้เขาถูกกำจัดได้โดยง่ายหรอก!”

บนสนามประลอง เซียวเชียนซุ่ยผู้เต็มไปด้วยรัศมีทัณฑ์สวรรค์ที่ก่อตัวจากความวิบัติพลันเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วหัวเราะลั่น มันเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจของผู้มีชัย

คำพูดของเขาทำให้อาจารย์และศิษย์ทั้งหลายของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าสะดุ้งเฮือก จนสีหน้าพวกเขากลับมาน่าเกลียดอีกครา

เซียวเชียนซุ่ยผู้นี้มีนิสัยเย็นชาและโหดเหี้ยมราวกับคนวิปลาส หากเฉินซีเสียท่าจริง เขาอาจถูกทรมานจนอยู่ไม่สู้ตายแน่!

“เจ้าสารเลวจากอำนาจเทวะ! เขากล้าทำตัวภาคภูมิเช่นนี้ หากเฉินซีเป็นอะไรไป การถกวิถีเต๋าจบลงเมื่อไหร่ เจ้าเจอดีแน่!” ตอนนี้หวังต้าวหลูเดือดดาลจนสีหน้าซีดเซียวพลางกัดฟันแน่น

เขารู้สึกรังเกียจการกระทำของเซียวเชียนซุ่ยยิ่งนัก ส่งผลให้สามารถสังเกตความโกรธเกรี้ยวในแววตาได้อย่างชัดเจน

เมื่อเห็นอาจารย์และศิษย์ทั้งหลายของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋ามีท่าทีเช่นนี้ เซียวเชียนซุ่ยก็ยิ่งภาคภูมิและมีความสุข จนหัวเราะออกมาดังลั่น

และเมื่อคิดถึงวิธีที่จะทรมานเฉินซีซึ่งเป็นตัวตนไร้เทียมทานที่มีชื่อเสียงทั่วหล้าต่อหน้าทุกคน เซียวเชียนซุ่ยก็ตื่นเต้นจนทั่วร่างสั่นสะท้าน แก้มที่ตอบและเย็นชาก็เต็มไปด้วยสีแดงระเรื่อ

ทว่าเพียงเสี้ยวลมหายใจต่อมา เสียงหัวเราะของเขาก็หายไปทันที

เพราะเบื้องหน้าของเขา สายฟ้าลงทัณฑ์ที่กลืนกินเฉินซีกลับแยกออกเป็นสองฝั่งอย่างเงียบงัน

จากนั้น ร่างสูงโปร่งหล่อเหลาของเฉินซีก็ปรากฏขึ้น ชายหนุ่มสวมชุดหรูหรา สีหน้าสงบ ผมยาวสีดำพัดปลิวไสว ผิวเนียนกระจ่าง และไร้รอยขีดข่วน!

ดวงตาของเซียวเชียนซุ่ยเบิกกว้างราวกับถูกสายฟ้าฟาด เขามองเบื้องหน้าด้วยความไม่อยากเชื่อแล้วเอ่ยเสียงหลง “จะ จะ… เจ้า… ทำไม?!”

ในเวลาเดียวกัน เมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ พวกเขาทั้งหลายต่างแข็งทื่อราวกับเห็นปาฏิหาริย์บังเกิดตรงหน้าจนหายใจติดขัด สภาพจิตใจปั่นป่วนถึงขีดสุด

ก่อนหน้านี้ พวกเขาวิตกกังวลเกี่ยวกับโชคชะตาของเฉินซี

ตอนนี้เฉินซีปรากฏตรงหน้าในสภาพสมบูรณ์ โดยไร้ซึ่งบาดแผลแม้แต่น้อย!

ผลลัพธ์นี้ทำให้อารมณ์ของพวกเขายิ่งผันผวน มันให้ความรู้สึกเหมือนกับถูกทรมานจนถึงจุดที่จะหยุดหายใจ แต่โดยรวมแล้ว พวกเขาส่วนใหญ่ประหลาดใจอย่างมาก

ส่วนสำนักศึกษาระทมสันต์ สำนักศึกษามหาเดียวดาย และสำนักศึกษานภาไพศาลต่างไม่อยากเชื่อและตกตะลึงเช่นกัน อารมณ์ตื่นเต้นและอิ่มเอมใจก่อนหน้าพลันมลายหายสิ้น

“ปะ… เป็นไปได้อย่างไร! เจ้าสารเลวคนนั้นมันทำได้อย่างไร?” ศิษย์จากสำนักศึกษาระทมสันต์แผดเสียงออกมาอย่างไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้

เพียงหนึ่งประโยคก็กระตุ้นโทสะของอาจารย์และศิษย์สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าทั้งหลายทันที

“สารเลว! พูดเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“บัดซบ รอให้การถกวิถีเต๋าจบก่อนเถอะ ข้าจะช่วยแก้ปากเน่าเสียให้กับสารเลวเช่นเจ้าเอง!”

“เจ้าถึงกับกล้าต่อว่าศิษย์พี่เฉินซีในอาณาเขตของพวกข้าสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า เจ้าคนสารเลว รอข้าก่อนเถอะ!”

ศิษย์จากสำนักศึกษาระทมสันต์ถูกต่อว่าจนสีหน้าอัปลักษณ์และเดือดดาลทันที แต่ก็ไม่กล้าตอบโต้ ช่วยไม่ได้ การสร้างโทสะแก่คนของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าอาจทำให้พวกเขาไม่สามารถออกจากที่นี่ได้โดยไร้รอยขีดข่วน

…

“เจ้าทำได้แค่นี้เองหรือ?”

บนสนามประลอง เฉินซีเผยรอยยิ้มเยาะออกมาขณะเงยหน้ามองเซียวเชียนซุ่ย ปลายนิ้วสีขาวราบเรียบมีสายฟ้าลงทัณฑ์เกาะกุมเคล้าคลอเคลีย แต่กลับไม่สามารถทำอะไรเขาได้

ทุกคนทั้งตกตะลึงและประหลาดใจ

“เหอะ! ช่างเป็นคำพูดที่อวดดีเสียจริง!”

ขณะมองเฉินซีผู้มีท่าทีสงบนิ่ง เซียวเชียนซุ่ยก็รู้สึกว้าวุ่นอยู่ภายใน เขาไม่กล้าลังเลอีกต่อไป พุ่งเข้าโจมตีใส่เฉินซีอีกครั้ง

เขาทุ่มสุดกำลัง ทำให้ปราณกระบี่ทั่วท้องนภากลายเป็นสายฟ้าลงทัณฑ์ขนาดใหญ่น่าตกตะลึง ส่งผลให้ฟ้าดินมืดมิด ตะวันจันทราสูญสิ้นแสงสว่าง

ฟ่าว!

ทว่าเฉินซียังคงยืนนิ่งขณะฟาดฟันกระบี่ออกไปแผ่วเบา โดยหยินหยางหลอมรวมในปราณกระบี่ สีดำและสีขาวผสมปนเป มันคือดาบที่เกิดจากการหล่อหลอมของสองมรดกสูงสุดอย่าง ‘กระบี่แห่งหยิน’ และ ‘กระบี่แห่งหยาง’ จากยันต์เทวะอนันต์!

ดาบเล่มนี้เจิดจ้ากว้างใหญ่ คล้ายกับแบ่งแยกฟ้าดิน สีดำและสีขาว ความดีและความชั่ว รุ่งอรุณและราตรีกาล ก่อนจะฟื้นฟูดาราจักรอันแจ่มชัดให้กับโลก!

ตู้ม!

หลังเกิดการปะทะสะเทือนฟ้าดิน เซียวเชียนซุ่ยเป็นฝ่ายปราชัยอีกครั้ง เขาซวนเซแล้วกระอักโลหิตออกมา ร่างกระเด็นอย่างรุนแรงอันเนื่องมาจากเฉินซีเป็นหนที่สอง สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ความสับสน และความไม่อยากเชื่อ

เหล่าผู้ชมตกตะลึงเช่นกัน พลังต่อสู้ที่เฉินซีสำแดงทั้งก่อนและหลังแตกต่างกันจนแทบจะเป็นคนละคน!

ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงมั่นใจว่าสิ่งที่เฉินซีเอ่ยก่อนหน้านี้อาจจะเป็นความจริง ส่วนสาเหตุที่ทำไมเซียวเชียนซุ่ยสามารถยืนหยัดได้ก่อนหน้านี้ ก็เพราะเฉินซีไม่ได้ทุ่มสุดกำลัง!

เฉินซีผู้อยู่บนสนามประลองมีสีหน้าเฉยชาขณะเอ่ยประโยคซ้ำอีกครั้ง “ดูเหมือนเจ้าจะไม่ใช่ศิษย์สายตรงสินะ หาไม่แล้วจะอ่อนแอเพียงนี้ได้อย่างไร”

สาเหตุที่เอ่ยเช่นนั้นก็เรียบง่ายนัก ในความเห็นของเขา ตนคือศิษย์ที่อ่อนแอที่สุดของเขาเทพพยากรณ์ แต่อีกฝ่ายถึงกับแย่ยิ่งกว่า จึงไม่มีทางจะเป็นศิษย์สายตรงจากนิกายอำนาจเทวะได้ เพราะหนึ่งในสามนิกายสูงสุดของภพทั้งสาม ศิษย์สายตรงจากนิกายอำนาจเทวะไม่น่าจะอ่อนแอเช่นนี้

สิ้นคำ แก้มยาวตอบของเซียวเชียนซุ่ยกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ ประหนึ่งหัวใจถูกคำพูดเหล่านั้นทิ่มแทง ทำให้สีหน้ายิ่งหมองหม่นยิ่งกว่าเดิม

“เจ้าคนสารเลว ปากดีนัก! เอาชนะข้าให้ได้ก่อนเถอะ!”

สิ้นคำ เซียวเชียนซุ่ยก็หายไปอีกครั้ง

เพียงพริบตา สายฟ้าลงทัณฑ์ก็ปรากฏบนสนามประลองอีกครั้ง พลังของมันยิ่งน่าสะพรึงทบทวี

ถึงกระนั้นเฉินซีกลับหงุดหงิดเล็กน้อย ด้วยประกายเย็นเยือกจากกระบี่ ตราศักดิ์สิทธิ์เบญจธาตุก็กระจายออกกลายเป็นร่องรอยของไอเย็นเยือกน่าขนลุก ทันใดนั้นมันก็หายไปจากอากาศธาตุ

ตู้ม!

พริบตาต่อมา เสียงคำรามไร้ที่สิ้นสุดดังก้องในสนามประลอง สายฟ้าลงทัณฑ์น่าสะพรึงถูกบดขยี้ทีละน้อยในการโจมตีเพียงครั้งเดียว จากนั้นปราณกระบี่ที่มิอาจทำลายได้ก็เคลื่อนตาม ราวกับสามารถทำให้กระบี่ทั้งหลายยอมจำนนด้วยพลังสูงสุด!

สีหน้าของเซียวเชียนซุ่ยพลันแปรเปลี่ยน แต่เขาไม่มีเวลาหลบเลี่ยง จึงทำได้เพียงฝืนต้านมันเอาไว้ จากนั้นทั่วร่างก็เหมือนถูกมังกรบรรพกาลถาโถมเข้าใส่

กร๊อบ! กร๊อบ!

ภายใต้สายตาหวาดกลัวของผู้คน กระดูกทุกท่อนในร่างพลันระเบิดในทันที โลหิตไหลอาบไปทั่ว ใบหน้ายับเยินด้วยผลจากพลังมหาศาลจนแม้แต่มารดาก็ไม่อาจจำใบหน้าได้!