บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1326

บทที่ 1326 ภูมิภาคบรรลุเทพ

บทที่ 1326 ภูมิภาคบรรลุเทพ

ร่างทั้งสองยืนอยู่บนยอดเขาโบราณ

ร่างหนึ่งสูงโอ่อ่า เกรงขาม และน่าภาคภูมิประหนึ่งเปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์ร้อนแรง ส่องแสงเจิดจ้ายิ่งกว่าดวงดาว ดวงอาทิตย์ และดวงจันทร์จนไม่อาจเหลียวมองได้

อีกร่างผอมเพรียวเด่นสง่า กระโปรงพลิ้วไหว เส้นผมสีดำมัดเป็นมวย ประดับด้วยมงกุฎดอกไม้ละเอียดอ่อน โดยมีวงแสงสีเงินอ่อนปกคลุมทั่วร่าง ทำให้ดูเหมือนเทพธิดาผู้ย่างก้าวออกมาจากภาพวาด

ชายหญิงคู่นี้ต่างมีร่างยิ่งใหญ่สุดคณานับจนท้องนภาสั่นสะเทือน ราวกับสองราชันผู้เดินอยู่ท่ามกลางฟ้าดินเพื่อเฝ้ามองโลก ดูเด่นเป็นสง่าไร้ที่ติ

ไม่สงสัยเลยว่าพวกเขาคือศิษย์ของตำหนักเต๋าหนี่หวา

สิ่งที่ทำให้เฉินซีตกตะลึงก็คือเสียงของผู้ชายเมื่อครู่ที่เรียกเตียนเตี้ยนว่า ‘สหายเต๋ารัตติกาล’! นี่ไม่เท่ากับว่าผู้หญิงข้างกายที่มักเผยรอยยิ้มมีเสน่ห์กับร่างอันงดงามตะลึงทั่วหล้าคือ ‘ราชันเซียนรัตติกาล’ ผู้เป็นหนึ่งในสี่ราชันเซียนในภพเซียนหรอกหรือ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินซีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงอารมณ์ซับซ้อนภายใน

ก่อนหน้านี้ เขาเงยหน้ามองสี่ราชันเซียนเหมือนกับสรรพสิ่งทั้งหลายในภพเซียน ด้วยความสงสัยว่ารูปลักษณ์และตัวตนของอีกฝ่ายเป็นเช่นไร แต่คาดไม่ถึงว่าราชันเซียนรัตติกาลจะติดตามเขาจนถึงตอนนี้…

“ก็เจ้าไม่เคยถามชื่อข้าเองนี่นา”

เตียนเตี้ยนกะพริบตามองเฉินซีแล้วยิ้มอ่อนหวาน ก่อนจะพาเขาขึ้นยอดเขาโบราณไป

“สหายเต๋าสืออวี๋ แม่นางหลี”

นางพยักหน้าให้ทั้งสองคนพลางแย้มยิ้ม แล้วส่งกระแสปราณมาหาเฉินซี “ทางด้านซ้ายคือสืออวี๋ เป็นศิษย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งตำหนักเต๋าหนี่หวา ส่วนด้านขวาคือเซียงหลิวหลี ผู้สืบทอดของตระกูลเซียงหลิว นางคือหนึ่งในศิษย์เอกของตำหนักเต๋าหนี่หวา พวกเขาต่างอยู่ขอบเขตราชันเซียน ครั้งนี้พวกเขาจะไปกับเจ้า”

เฉินซีลอบตกตะลึง ถึงกับมีตัวตนขอบเขตราชันเซียนสองคน!

นี่ทำให้เขานึกถึงเขาเทพพยากรณ์ ในบรรดาศิษย์ทั้งสิบสามคนของเขาเทพพยากรณ์ นอกจากเขาแล้ว พี่น้องส่วนใหญ่อาจจะอยู่ขอบเขตราชันเซียนแล้วใช่หรือไม่?

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น อาจจะมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ทราบว่าระดับการบ่มเพาะของศิษย์แห่งเขาเทพพยากรณ์สูงส่งเพียงใด

“นี่คือเฉินซี เป็นสหายของข้า ครั้งนี้เขาจะมุ่งหน้าไปภูมิภาคบรรลุเทพ” สิ้นคำ เตียนเตี้ยนแนะนำตัวตนของเฉินซีอย่างรวบรัดให้อีกฝ่ายฟัง

เพียงพริบตา เฉินซีรู้สึกถึงสายตาสองคู่กำลังตรวจสอบร่างกายราวกับถูกจับจ้องโดยเทพสูงสุดสองตน ทำให้เขารู้สึกหดหู่ประหนึ่งความลับทั้งนอกในต่างถูกอีกฝ่ายสำรวจจนหมดสิ้น

แต่เพียงชั่วพริบตา สายตาสองคู่นั้นก็ถอนกลับไป ทำให้เฉินซีเกือบคิดว่าเมื่อครู่เป็นเพียงภาพมายา

“เดี๋ยว ไม่ใช่สิ”

ทันใดนั้น สืออวี๋เอ่ยด้วยความประหลาดใจ โดยแสงสว่างเจิดจ้ารอบข้างหมองหม่นจนเผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริง เขาถึงกับเป็นผู้ชายที่มีจอนเหมือนดาบ คิ้วกว้างและสวมชุดคลุมสีดำ

สีหน้าของเขาเนียนเรียบและโปร่งแสง ซึ่งมีต่างหูดาบบินกระดูกสีขาวราวกับเข็มห้อยอยู่ที่หูข้างซ้าย ยิ่งทำให้มีกลิ่นอายเย็นเยือกและเหินห่างจนน่าขนลุก

ตอนนี้ เขาคิ้วขมวดขณะมองเฉินซี ราวกับนึกบางอย่างขึ้นมาได้

“มีอะไรหรือ?”

เตียนเตี้ยนม้วนเส้นผมสีดำอ่อนซึ่งทัดอยู่ข้างหูอย่างไม่ใส่ใจขณะเอ่ยคำอย่างเนิบช้า ร่างของนางวูบไหวอย่างไร้ร่องรอยก่อนจะมายืนอยู่ข้างเฉินซี

“พี่รัตติกาลดูแลเด็กคนนี้ดีเหลือเกิน”

เมื่อเห็นดังนี้ เซียงหลิวหลีซึ่งอยู่ข้างกายก็มองเตียนเตี้ยนอย่างมีนัย จากนั้นก็ยิ้มอ่อนราวกับบุปผาแรกแย้มหลังฝน มันช่างเป็นการเคลื่อนไหวที่งดงามและสดใสยิ่ง

ผู้หญิงคนนี้สวมมงกุฎดอกไม้ละเอียดอ่อน เสื้อผ้าปลิวไสว ท่วงท่าสงบนิ่ง ผิวพรรณขาวเนียน ร่างผอมเพรียวราวกับจะถูกลมพัดปลิวได้ทุกขณะ

“มันก็ช่วยไม่ได้ ข้าต้องรับผิดชอบความปลอดภัยของเขาในฐานะที่เป็นคนพามาที่นี่”

เตียนเตี้ยนยักไหล่ขณะเอ่ยตามความจริง

“ข้าจำได้ว่าเคยพาเจ้ามาจากแดนไกลตอนอยู่บนสมรภูมินอกพิภพเหมือนกันนี่”

ตอนนี้สืออวี๋เงยหน้าขึ้นแล้วกะพริบตาไปมา แสงสว่างศักดิ์สิทธิ์วาบไหวไปมาขณะจับจ้องเฉินซี แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความแปลกประหลาดและซับซ้อนจนยากจะอธิบาย “หมายความว่า… เจ้าคือเด็กคนนั้น…”

คำตอบนี้ทำให้ทั้งเตียนเตี้ยนและเซียงหลิวหลีตกตะลึงและสับสนเล็กน้อย

ไม่เพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น แม้แต่เฉินซีก็ตกตะลึง เขานึกไม่ออกเช่นกันว่าได้พบกับตัวตนขอบเขตราชันเซียนจากตำหนักเต๋าหนี่หวาตอนอยู่ที่สมรภูมิต่างพิภพตั้งแต่เมื่อไหร่

“ศิษย์พี่สืออวี๋ เจ้ามัวคาดเดาอะไรอยู่ เหตุใดจึงไม่บอกข้า?”

เดิมทีเซียงหลิวหลีไม่สนใจเกี่ยวกับเฉินซีมากนัก แต่เมื่อเห็นสืออวี๋มีการตอบสนองเช่นนั้น นางก็พลันเข้าใจว่าต่อให้เด็กคนนี้จะมีการบ่มเพาะอยู่ขอบเขตเซียนทองคำขั้นสูง แต่ก็คล้ายกับมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา

สืออวี๋ส่ายหน้าด้วยท่าทีหนักแน่น “ช่างเถอะ ไม่ควรค่าที่จะพูดให้ฟังหรอก”