บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1328

บทที่ 1328 ดินแดนโลหิตสังหารเทพ

บทที่ 1328 ดินแดนโลหิตสังหารเทพ

ในภพทั้งสาม ราชันเซียนเป็นเสมือนตัวตนสูงสุดที่แทบจะเป็นอมตะ

ทว่าแม้พวกเขาจะเป็นตัวตนสูงสุด แต่ก็ไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่เสมอไป

สายตาของราชันเซียนได้มองผ่านทั้งสามภพมานานแล้ว และพวกเขาก็มองระดับที่สูงขึ้นไป

ขอบเขตเทวา เป็นขอบเขตที่สูงกว่า ซึ่งเหล่าราชันเซียนต่างไล่ตาม

ดังที่กล่าวไว้ว่า เทพเป็นเหมือนตะวันและจันทราที่ส่องสว่างยุคสมัย เป็นนิรันดร์และดำรงอยู่ทุกหนทุกแห่ง

ตัวอย่างเช่น ในภพมนุษย์ ว่ากันว่าทวยเทพอยู่ในมวลหมู่มนุษย์ และนั่นหมายความว่าเทพมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง คิดเพียงครั้งเดียว ก็สามารถรับรู้ถึงชะตากรรมของโลกได้

ในช่วงเริ่มต้นของโลก สิ่งมีชีวิตและเทพอสูรที่เกิดจากความโกลาหล ล้วนถูกมองว่าเป็นเทพ ในเวลานั้น ทวยเทพต่างต่อสู้เพื่อชิงอำนาจสูงสุดในโลก และอาจกล่าวได้ว่าเป็นยุคประวัติศาสตร์ที่น่าตื่นตาตื่นใจอย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตาม พร้อมกับการทำลายล้างของโลกยุคก่อนประวัติศาสตร์ และการก่อกำเนิดของภพทั้งสาม หาได้ยากที่ทวยเทพจะปรากฏกาย เหตุผลก็คือว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าไปในอาณาจักรแห่งเทพเจ้า

แน่นอนว่าทวยเทพแห่งโลกมนุษย์ส่วนใหญ่คือ ‘เทพแห่งแม่น้ำ’ ‘เทพแห่งวิหาร’ ‘เทพแห่งอัคคี’ และเทพเจ้าอื่น ๆ ที่คล้ายกัน และไม่เหมือนกับเทพในสายตาของราชันเซียน

เพราะหลังจากที่ก้าวข้ามขอบเขตราชันเซียนและบรรลุขอบเขตเทวาแล้ว พวกเขาอาจถูกเรียกว่า ‘เทพแห่งความโกลาหล!’

…

หลังจากที่ได้ฟังความลับเหล่านี้ จิตใจของเฉินซีก็สั่นสะท้าน และไม่สามารถฟื้นตัวจากอาการตกใจได้ครู่ใหญ่

เดิมทีชายหนุ่มคิดว่าขอบเขตราชันเซียนเป็นขอบเขตสูงสุดในภพทั้งสามแล้ว พวกเขาสามารถดลบันดาลได้ตามต้องการ แต่ไม่คิดว่าหลังจากบรรลุขอบเขตราชันเซียน จะสามารถกลายเป็นเทพได้…

เส้นทางสู่เต๋านั้นไกลแค่ไหนกัน?

ขอบเขตเทวาเป็นจุดสิ้นสุดแล้วหรือไม่?

ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่ไกลสำหรับเฉินซี ทำให้เขาไม่กล้าสรุปอย่างหุนหันพลันแล่น และถึงขนาดที่สงสัยว่า แม้แต่ราชันเซียนอย่างเตียนเตี้ยน สืออวี๋ และเซียงหลิวหลี ก็ไม่กล้ายืนยันว่าจุดสิ้นสุดของมหาเต๋าอยู่ที่ใด

เฉินซีอดไม่ได้ที่จะถาม “คนอื่นรู้ว่ามีขอบเขตเทวาอยู่ในโลกนี้หรือไม่?”

เตียนเตี้ยน สืออวี๋ และ เซียงหลิวหลียิ้มเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“แน่นอน” นี่คือคำตอบที่เป็นเอกฉันท์ของพวกเขา

เฉินซีตกตะลึง เมื่อครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน ชายหนุ่มก็ตระหนักว่ามันเป็นความจริง เพราะสืออวี๋และเซียงหลิวหลีมาจากหนึ่งในนิกายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสามภพ นั่นคือ ตำหนักเต๋าหนี่หวา และพวกเขาอยู่ที่ขอบเขตราชันเซียน

อย่างไรก็ตาม พวกเขาเป็นเพียงศิษย์ ดังนั้นตัวตนที่สามารถสั่งสอนเหล่าศิษย์ จะเป็นเพียงขอบเขตราชันเซียนได้อย่างไร

ในอดีต เฉินซีไม่เคยรู้ความลับเหล่านี้ หรืออาจกล่าวได้ว่า เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วน เมื่อได้ยินเรื่องนี้ มันเหมือนกับการฟังความลับที่น่าตกตะลึงมากมาย ดังนั้นจึงเกิดคลื่นพายุพัดโหมในใจ

นี่เป็นข้อจำกัดด้านวิสัยทัศน์ของชายหนุ่ม

หากไม่ได้รับคำชี้แนะจากราชันเซียนเหล่านี้ ผู้เป็นเซียนทองคำอย่างเขาจะรู้นี้ได้อย่างไร

เมื่อวิสัยทัศน์ของคนคนหนึ่งแตกต่างกัน วิธีการมองสิ่งต่าง ๆ ย่อมไม่เหมือนกัน

บางทีเมื่อเฉินซีกลับสู่ภพเซียนหลังจากสิ้นสุดการเดินทางนี้ วิสัยทัศน์คงไม่ถูกจำกัดอยู่เพียงคนรอบข้างเท่านั้น และเขาจะมองสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ…

…

“ออกเดินทางกันเถอะ การเดินทางของเราย่อมไม่ราบรื่น” หลังจากงานเลี้ยงจบลง สืออวี๋ก็ลุกขึ้นยืน และเมื่อกะพริบตา เปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ก็พลุ่งพล่าน ชายหนุ่มจดจ้องไปยังที่ไกลแสนไกล และด้วยเสียงที่ก้องกังวาน ใบหน้าของเขาก็ฟื้นคืนท่าทางที่เย็นชาและภาคภูมิในทันที

“ข้าคาดการณ์แต่แรกแล้วว่า การเดินทางของเราจะถูกขัดขวางด้วยภัยพิบัติมากมาย และอาจเป็นเพราะนิกายอำนาจเทวะ…”

เซียงหลิวหลียิ้มเบา ๆ ในขณะที่ร่างกายเปล่งแสงสีเงินออกมาราง ๆ ในขณะที่หว่างคิ้วเปี่ยมไปด้วยแสงแห่งปัญญา

“จากนี้ไป เจ้าต้องคอยติดตามข้าเท่านั้น บางทีเจ้าอาจได้เห็นการต่อสู้ของทวยเทพ” เตียนเตี้ยนกะพริบตาใส่เฉินซีด้วยท่าทางผ่อนคลาย และไม่ได้หวาดกลัวใด ๆ

เฉินซีทำได้เพียงพยักหน้า แต่ก็ถอนหายใจอย่างลับ ๆ “การต่อสู้ของทวยเทพ? แม้ว่าข้าอยากจะมีส่วนร่วมในการต่อสู้ระดับนั้น แต่คงได้แค่คิดฝันเท่านั้น”

“ไปกันเถอะ!” สืออวี๋สะบัดแขนเสื้อ และทันใดนั้นร่างกายก็ระเบิดแสงศักดิ์สิทธิ์อันน่าตื่นตา เขาทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับเทพแห่งเปลวเพลิง และหายตัวไปพร้อมกับ เตียนเตี้ยน เซียงหลิวหลีและเฉินซี

…

ครืน! ครืน! ครืน!

พื้นดินสั่นไหวและทำให้บริเวณโดยรอบสั่นสะเทือน

ร่างสูงและทรงพลังที่ดูเหมือนสูงราวกับสวรรค์ปรากฏขึ้นในแดนรกร้างอันห่างไกล ชั้นเมฆสูงเพียงเอว และร่างกายส่วนบนก็อยู่เหนือเมฆขึ้นไป!

ร่างนี้สูงเกินไปจริง ๆ ทุกย่างก้าวทำให้ภูเขาแบนราบอย่างง่ายดาย ทะเลสาบถูกบดขยี้ลงสู่เหวลึก ทุกที่ที่ผ่านไป แผ่นดินก็แตกออกเป็นรอยแยกขนาดใหญ่ และมันเป็นฉากที่น่าตกตะลึงอย่างยิ่ง

ทันใดนั้น มือขนาดมหึมาที่บดบังท้องฟ้าก็ยื่นออกมาจากภายในเหวลึก และมันถูกปกคลุมไปด้วยอักขระเต๋าโบราณ นิ้วของมันเหมือนกับเสาที่สามารถค้ำยันผืนนภา และคว้าเข้าหาร่างสูงอย่างดุเดือด