บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1360

บทที่ 1360 การล่มสลายของซากโบราณสถานแรกกำเนิด

บทที่ 1360 การล่มสลายของซากโบราณสถานแรกกำเนิด

ครืน!

ฟ้าถล่มนภาทลาย พลังงานกระโชกโหมแรงกระจายไปทั่วทิศ

เป็นความวิบัติคล้ายฟ้าดินประสบความฉิบหายหนักหน่วง ใต้หล้าเต็มไปด้วยการทำลายล้าง

ตอนนี้เทวาคารบรรลุเทพ ตำหนักบรรลุเทพ ห้วงบรรยากาศโกลาหล… ทุกขอบเขตในใต้หล้ากำลังล่มสลายและแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เห็นเป็นรูและรอยแยกสีดำน่ากลัวจำนวนมาก

หลุมและรอยแยกดำพวกนี้ขยายตัวออกอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะผ่านไปทางใด ดาราร่วงหล่น ขุนเขาศักดิ์สิทธิ์ล่มสลายกลายเป็นผุยผง ทำลายล้างทุกอย่างสิ้น

ภายในเวลาไม่ถึงเค่อ ความวิบัติก็กระจายไปถึงแดนโลหิตสังหารเทพแล้ว!

ซึ่งหมายความว่าภูมิภาคบรรลุเทพที่อยู่ยั้งยืนยงมาตลอดตั้งแต่บรรพกาลได้ถูกทำลายสิ้น!

แต่การทำลายล้างยังไม่จบ

ครู่ต่อมา ณ แดนโลหิตสังหารเทพที่เป็นศูนย์กลางการทำลายล้าง พลันเกิดหลุมดำและรอยแยกกระจายตัวออกรอบข้าง มันกลืนกินท้องฟ้า ทลายผืนดิน ทำลายห้วงเวลาและอวกาศจนตกอยู่ในความโกลาหล…

มันเป็นเหมือนคลื่นความวิบัติที่ปะทุขึ้นและเริ่มกระจายตัวไปทั่วซากโบราณสถานแรกกำเนิด!

…

“เวรแล้ว! ซากโบราณสถานแรกกำเนิดกำลังจะถล่ม!”

“รีบออกไปกันเถอะ! หากช้าไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง!”

“บัดซบ! เหตุใดจึงเกิดขึ้นเร็วเช่นนี้?”

“เร็วเข้า! เร็วเข้า! เร็วเข้า! จะเสียเวลาอีกไม่ได้ เราต้องออกไปเดี๋ยวนี้เลย!”

ตอนนี้ นิกายยุคแรกกำเนิด อสูร และสิ่งมีชีวิตทั้งหลายในซากโบราณสถานแรกกำเนิดล้วนตื่นตระหนก

กรรร! กรรร! กรรร!

อสูรทั้งหลายคำรามพร้อมบินหนีด้วยความตกใจ เกิดเป็นความโกลาหลครั้งใหญ่เมื่อพวกมันพากันมุ่งหน้าไปยังปราการกั้นภพที่อยู่ไกลออกไป ผืนดินสั่นสะเทือนและแยกออกจากกัน ท้องฟ้าเต็มไปด้วยอสูรบินว่อน พากันบินอย่างบ้าคลั่งรวมตัวกันเหมือนเมฆดำ

ตอนนี้ทั่วทั้งซากโบราณสถานแรกกำเนิดเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ความโกรธ ความคับข้องใจ ความไม่เต็มใจอย่างไร้ที่สิ้นสุด

เมื่อเจอกับเหตุการณ์สะเทือนเลือนลั่นเช่นนี้ กระทั่งตัวตนอย่างราชันเซียนยังสัมผัสได้ถึงภัย พากันหลบหนีเอาชีวิตรอดกันอลหม่าน

ครืน! ครืน!

ฟ้าลั่นดังสนั่น สายฟ้าฟาดลงมา ซากโบราณสถานแรกกำเนิดถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศน่าหวาดกลัวดั่งวันโลกาวินาศ

นับแต่อดีตนานมาแล้ว ซากโบราณสถานแรกกำเนิดได้กลายเป็นสถานที่เริ่มต้นความวิบัติแห่งสามภพ ด้วยเหตุนี้นิกายยุคแรกกำเนิดจำนวนมากจึงหมายตาภพเซียนไว้ คิดจะย้ายนิกายจากซากโบราณสถานแรกกำเนิดของตนไปยังภพเซียน

แต่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าความวิบัตินี่จะปะทุขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นนี้ พลันเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาทั้งที่ยังไม่ทันเตรียมความพร้อมเลยด้วยซ้ำ!

ตอนนี้จึงไม่มีใครกล้าลังเลหรือเปลี่ยนใจ พากันหนีสุดกำลัง

เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป ก็เกิดแรงระเบิดสะท้านฟ้าดินขึ้นทั่วซากโบราณสถานแรกกำเนิด พลังเต๋าแห่งสวรรค์ที่คอยค้ำจุนซากโบราณสถานแรกกำเนิดก็เริ่มพังทลายลง!

ซึ่งหมายความว่าแก่นพลังของซากโบราณสถานแรกกำเนิดกำลังจะหายไป!

“แก่นพลังกำลังพังแล้ว หากไม่รีบออกไปเราต้องตายแน่!”

…

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่อาจรู้ได้ เฉินซีจึงได้สติ เขาถูกพาเดินทางข้ามมิติมาโดยสืออวี๋ ได้ยินแต่เสียงระเบิดดังสะเทือนเลือนลั่นมาตลอดทาง ดังมากจนรู้สึกปวดแก้วหูตุบ ๆ

ตอนนี้เขาอยู่เหนือทะเลคลั่งที่มีแต่สายฟ้าและลมพายุฟาดลงมา สวนคลื่นลมก็ซัดสาดขึ้นฟ้าสูง

ด้านข้างเขาคือสืออวี๋ เซียงหลิวหลี มหาปราชญ์ย่ำสวรรค์ ซุนอู๋เหิ่น ต้าวเหยา และผางตู่ยังคงมีสีหน้าเคร่งขรึมแล้วเหินร่างต่อเต็มกำลัง

ไม่มีใครพูดอะไร บรรยากาศกดดันยิ่ง

ผ่านไปไม่นาน เฉินซีถึงมั่นใจว่าออกจากซากโบราณสถานแรกกำเนิดมาได้แล้ว ตอนนี้กำลังอยู่เหนือทะเลอนันตรา

“ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายเฉินซีก็ถามขึ้นจนได้

“ซากโบราณสถานแรกกำเนิดถูกทำลายไม่เหลือซากแล้ว…” สืออวี๋ถอนหายใจมุ่นคิ้ว

ว่าอย่างไรนะ!?

เฉินซีได้ยินแล้วก็อึ้งไป ไม่อยากเชื่อสองหูตนเอง เขาหันกลับไปมองก็เห็นแต่ภาพฟ้าผ่าฟ้าลั่นราง ๆ และไม่เห็นสิ่งอื่นใดอีก

ซากโบราณสถานแรกกำเนิดถูกทำลายแล้วจริง ๆ!

หมายความว่าความวิบัติแห่งสามภพเริ่มต้นขึ้นแล้วหรือ?

ข่าวกะทันหันเช่นนี้น่าตกใจเกินไปมาก ส่งผลให้เฉินซีตกตะลึงจนไม่อาจดึงสติได้

จากนั้นเฉินซีก็นึกบางเรื่องได้ รีบถามมหาปราชญ์ย่ำสวรรค์ขึ้นว่า “แม่นางเจิ้นและคนอื่น ๆ เล่า? พวกเขาออกจากหุบเหวศักดิ์สิทธิ์แห่งความมืดหรือยัง?”

เขารู้ดีว่ามหาปราชญ์ย่ำสวรรค์เคยสัญญาว่าจะพาเขาไปหุบเหวศักดิ์สิทธิ์แห่งความมืดหลังออกจากภูมิภาคบรรลุเทพ เขาจะได้ไปพบเจิ้นหลิวชิงและคนอื่น ๆ แต่ตอนนี้กลับเกิดเหตุไม่คาดฝัน ทำให้ใจเขาเป็นกังวลขึ้นมาไม่น้อย