บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1363

บทที่ 1363 การตายของสุริยันที่เจิดจ้า

บทที่ 1363 การตายของสุริยันที่เจิดจ้า

สำหรับสืออวี๋และราชันเซียนทั้งหก พวกเขาประหลาดใจเมื่อได้ยินการคุกคามอันเกรี้ยวกราดของจั่วชิวคง แต่ในทางกลับกันพวกเขาก็รู้สึกขบขันยิ่งกว่า

เห็นได้ชัดว่าไอ้สารเลวน้อยคนนี้กำลังหวาดกลัวจนหัวหด!

คนผู้นี้ไม่รู้ว่าเฉินซีไม่ได้เป็นเพียงศิษย์ของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าเท่านั้น แต่ยังเป็นศิษย์เขาเทพพยากรณ์ด้วย

แม้ว่าตัวตนของเฉินซีจะถูกเพิกเฉย แต่เมื่อถูกคุกคาม ราชันเซียนทั้งหกจะนิ่งเฉยได้อย่างไร?

อันที่จริงตระกูลจั่วชิวนั้นแข็งแกร่งมาก ในฐานะหนึ่งในเจ็ดตระกูลโบราณที่ยิ่งใหญ่ มันเป็นกองกำลังโบราณชั้นนำของภพเซียน แต่ไม่ว่าจะแข็งแกร่งสักเพียงใด ตระกูลจั่วชิวจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าเขาเทพพยากรณ์ได้อย่างไร? แล้วมันจะน่ากลัวกว่าตำหนักเต๋าหนี่หวาหรือไม่?

สำหรับมหาปราชญ์ย่ำสวรรค์ ซุนอู๋เหิ่น ต้าวเหยา และผางตู่ พวกเขาเป็นตัวแทนของกองกำลังซากโบราณสถานแรกกำเนิด แม้ตอนนี้พวกเขาจะเหมือนตัวคนเดียว แต่ถึงอย่างไรก็เป็นราชันเซียน!

แล้วตระกูลจั่วชิวจะสามารถจัดการราชันเซียนทั้งสี่พร้อมกันได้หรือ?

หากราชันเซียนรัตติกาลรู้เรื่องนี้ แล้วนางจะนิ่งเฉยหรือไม่?

แม้ว่าทั้งหมดนี้จะถูกมองข้ามไป แต่เฉินซีก็ครอบครองผลวิญญาณเต๋าถึงสิบเอ็ดลูก หากเขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำลายล้างตระกูลจั่วชิวโดยใช้ผลวิญญาณเต๋าเป็นข้อแลกเปลี่ยน เช่นนั้นก็ย่อมได้รับความช่วยเหลือจากราชันเซียนอย่างแน่นอน!

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ จั่วชิวคงที่ข่มขู่เฉินซีอย่างเดือดดาลจึงดูน่าสมเพชเป็นอย่างยิ่ง เพราะมีเพียงคนโง่ที่ถูกครอบงำด้วยความโกรธเท่านั้นที่กระทำเรื่องสิ้นคิดเช่นนี้

ดังนั้นแววตาที่พวกเขาจ้องมองจั่วชิวคงจึงเจือแววสมเพช เหมือนกำลังมองดูคนงี่เง่า

การถูกจดจ้องด้วยสายตาเหล่านี้เป็นเหมือนกับกระบี่นับล้านทิ่มแทงหัวใจ และทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของจั่วชิวคงกลายเป็นดุร้ายบิดเบี้ยว

หนึ่งในสุริยันอันเจิดจ้าและเป็นทายาทสายตรงของตระกูลจั่วชิว ไหนเลยจะต้องทนทรมานกับความอัปยศอดสูเช่นนี้?

ไม่เคยเลยสักครั้ง!

นี่คือเหตุผลที่จั่วชิวคงโกรธสุดขีด และสูญเสียการควบคุมตนเอง เพราะหากเป็นยามปกติ ก็คงจะโจมตีด้วยความโกรธและฆ่าทุกคนที่กล้าเยาะเย้ยเขา

แต่น่าเสียดายที่เขากำลังเผชิญหน้ากับราชันเซียนทั้งหก!

จึงทำได้เพียงกัดฟันอดกลั้น แม้จะต้องเสียใจและอับอายสุดขั้วหัวใจ

ไอ้สารเลว! ถ้าข้ารู้ก่อนหน้านี้ ข้าคงจะสับไอ้เด็กนี่เป็นพัน ๆ ชิ้น จากนั้นเผากระดูกของมัน โปรยขี้เถาทิ้งตั้งแต่ในภพมนุษย์ไปตั้งนานแล้ว! ถ้าข้าทำเช่นนั้นตั้งแต่แรก วันนี้ก็คงไม่ต้องทนทุกข์กับความอัปยศเช่นนี้!

จั่วชิวคงคำรามอยู่ในใจขณะจ้องเฉินซีเขม็ง แววตาทอประกายวาวโรจน์

จั่วชิวหลิงหงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความสิ้นหวังปรากฏบนใบหน้าเลือนราง

เขามีชีวิตอยู่มาเนิ่นนานจนไม่อาจนับ ดังนั้นจะไม่สามารถแยกแยะได้อย่างไรว่าเฉินซีนั้นได้ประสบความสำเร็จครั้งใหญ่ และไม่ใช่แค่การบ่มเพาะ แต่รวมถึงความสัมพันธ์ที่ชายหนุ่มมีก็เพียงพอที่จะคุกคาม

ตระกูลจั่วชิวอย่างใหญ่หลวง

น่าเสียดาย!

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน เป็นเพราะจั่วชิวเสวี่ย ข้าจึงไว้ชีวิตเจ้าเด็กนี่ และพลาดโอกาสกำจัดปัญหาไปแล้ว…

ความคิดเหล่านี้แวบขึ้นมาในใจของจั่วชิวหลิงหง ก่อนที่เขาจะตัดสินใจ

…

“คงเอ๋อร์ ลุงของเจ้ายังไม่บรรลุเต๋าและกลายเป็นเทพ ดังนั้นข้าคงต้องผิดต่อเจ้าแล้ว…” ทันใดนั้น เสียงของจั่วชิวหลิงหงก็ดังขึ้นในหูของจั่วชิวคง สิ่งนี้ทำให้เขาตกตะลึงเล็กน้อย ความโกรธแค้นและความเกลียดชังพวยพุ่ง จากนั้นหัวใจก็กระตูกวูบ เมื่อมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีแล่นเข้าสู่หัวใจ

“ท่านลุง ท่าน…” กล่าวยังไม่ทันจบ จู่ ๆ จั่วชิวหลิงหงพลันกู่ร้องยาวออกมา จากนั้นร่างของจั่วชิวหลิงหงก็วูบไหว และพุ่งเข้าหาเฉินซีที่ยืนอยู่ในระยะไกล

ครืน!

แสงอันศักดิ์สิทธิ์ปะทุออกมาจากร่างของจั่วชิวหลิงหง ฝ่ามือที่ปกคลุมด้วยกฎแห่งราชันเซียนอันน่าสะพรึงกลัว ทันทีที่เขาโจมตี พื้นที่ใกล้เคียงก็สั่นสะเทือนจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ และตกอยู่ในความปั่นป่วนยุ่งเหยิง ทำให้สภาพแวดล้อมโดยรอบมืดมัว พลังฝ่ามือนี้น่าตกตะลึงอย่างยิ่ง

การต่อสู้ปะทุขึ้นทันที!

ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง แต่ก็ไม่ได้ตื่นตระหนกใด ๆ เพราะเขาได้คาดการณ์สิ่งนี้ไว้แล้ว

“ฮึ่ม!” สืออวี๋เตรียมพร้อมมานานแล้ว จิตสังหารลุกโชนในดวงตา จากนั้นก็เหยียดแขนขวาออกไป และกางนิ้วทั้งห้าออกเป็นฝ่ามือที่ดูราวกับจะบดขยี้ท้องฟ้า ซึ่งทุก ๆ นิ้วก็ถูกห่อหุ้มด้วยชั้นของมิติที่ทับซ้อนกัน และทุก ๆ ชั้นก็มีโลกที่กำลังก่อตัวขึ้น มันคือมหาเต๋าของมิติและเวลา!

ปัง!

การโจมตีปะทะกันเหมือนภูเขาศักดิ์สิทธิ์นับไม่ถ้วนถาโถมลงมา พื้นดินสั่นสะเทือน ท้องฟ้ามืดมัว จากนั้นรอยแยกและหลุมดำที่น่าสะพรึงกลัวก็ปรากฏในระยะสองแสนห้าหมื่นลี้

ฟิ่ว!

ทว่าหลังจากจั่วชิวหลิงหงทำการโจมตีนี้ เขาก็ล่าถอยกลับอย่างรุนแรง จากนั้นก็เงื้อมือขึ้นเพื่อฉีกมิติออกจากกัน และเคลื่อนย้ายผ่านห้วงมิติหนีไปอย่างเด็ดเดี่ยว เด็ดขาด โดยไร้ซึ่งความลังเลใด ๆ

ถึงขนาดทิ้งจั่วชิวคงไว้ด้วยซ้ำ!

สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า ประสบการณ์การต่อสู้ของจั่วชิวหลิงหงนั้นโชกโชนเพียงใดในฐานะราชันเซียน เขาโจมตีเฉินซีอย่างสิ้นหวัง แต่แท้จริงแล้วก็เพื่อเปิดจังหวะให้ตัวเองหนีไปได้เท่านั้น

ยิ่งกว่านั้น เพื่อรักษาชีวิตของตน เขายังทิ้งจั่วชิวคงซึ่งเป็นทายาทสายตรงของตระกูลจั่วชิวไว้เบื้องหลัง!

สีหน้าของจั่วชิวคงซีดลงถนัดตา

เฉินซีก็ตกตะลึงเช่นกัน

มีเพียงสืออวี๋และเซียงหลิวหลีเท่านั้นที่คาดการณ์ไว้แล้ว ในทันทีที่จั่วชิวหลิงหงหนีไป ทั้งสองก็รีบแยกย้ายออกไปตามล่า!

ฟิ่ว! ฟิ่ว! ฟิ่ว!