บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1368

บทที่ 1368 รถม้าศักดิ์สิทธ์วิหคเพลิงคราม

บทที่ 1368 รถม้าศักดิ์สิทธ์วิหคเพลิงคราม

ปัง ปัง ปัง!

เสียงฝีเท้าอันหนักหน่วงดังสนั่น แผ่นดินสั่นสะเทือนประหนึ่งฟ้าร้องดังกึกก้อง ไม่ว่าจะเป็นคนที่อยู่ข้างในหรือข้างนอกภัตตาคารต่างก็มีสีหน้าซีดเผือด ทั้งยังหวาดกลัวสุดก้นบึ้งหัวใจ

เหตุไม่คาดคิดดังกล่าว ทำให้สีหน้าของจูหมิงที่โกรธจัดเปลี่ยนไป ดวงตาเบิกโพลง ตัวเขาเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน

ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น ลู่ชิวเยี่ย เหล่าข้ารับใช้ และแม่นางน้อยทั้งหลายพลันตัวสั่นเทาและรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง พวกเขามองไปยังที่มาของเสียงโดยพร้อมกัน

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในระยะไกลอย่างชัดเจน ทุกคนต่างผงะและตกใจเป็นอย่างยิ่ง

มันเป็นขบวนรถม้าที่โอ่อ่าและงดงาม ซึ่งเคลื่อนตัวผ่านต้นเฟิงโบราณที่มีสีแดงราวกับสีของอาทิตย์อัสดง และพวกมันทะยานไปตามท้องถนนที่กว้างขวาง ทุกที่ที่พวกมันผ่านไป ฝูงชนจะถอยกลับด้วยความตกใจ

ขบวนนี้นำโดยชายสองคนที่สูงราวร้อยจั้ง และเหมือนกับเทพอสูรสองตน

ชายที่อยู่ทางซ้ายมีผิวสีทองแดงที่แข็งแกร่งดุจหินผา แผ่นหลังที่ใหญ่โตและกว้างดั่งขุนเขาก็สะพายด้วยขวานยักษ์สองเล่มไขว้กัน เขามีเคราหยิกและผมสีแดงเข้ม ทั้งยังดูห้าวหาญอย่างไร้ที่เปรียบ

ชายที่อยู่ทางขวาถูกห่อหุ้มด้วยผ้าคลุมสีดำอย่างมิดชิด ทำให้ไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาที่แท้จริงของเขาได้อย่างชัดเจน เผยเพียงคางแหลมและซีดอย่างน่าสยดสยอง ในขณะที่สายโซ่สีดำสนิทก็พันอยู่รอบมือและขา โดยที่พื้นผิวของโซ่ส่วนใหญ่ถูกปกคลุมด้วยอักขระที่พร่ามัวหนาแน่น

ขณะที่ทั้งสองเปิดเส้นทาง กลิ่นอายอันน่าสะพรึงก็ครอบคลุมไปทั้งฟ้าดิน ทั้งยังแผ่แรงกดดันต่อผู้คนในระยะสองแสนห้าหมื่นลี้ ทำให้พวกเขารู้สึกหายใจไม่ออก ตัวสั่นและหวาดกลัว

เป็นเพราะร่างสูงใหญ่ทั้งสองนี้ที่ดูเหมือนเทพอสูรนั่นน่ากลัวเกินไป ดังนั้นทุกคนพลันรู้สึกตัวเล็กเหมือนมดเมื่อเผชิญหน้ากับพวกเขา

ที่เบื้องหลังเรียงรายด้วยแถวของข้ารับใช้หญิงรูปงามสวมชุดชาววังโบราณ โดยที่พวกนางยืนประกบอยู่ที่ด้านข้างรถม้าสีทองอันวิจิตรตระการตา

ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์ภายนอก การแต่งกาย ท่าทาง หรืออิริยาบถ ข้ารับใช้หญิงเหล่านี้ล้วนมีกลิ่นอายที่สูงส่ง สง่างาม และสงบนิ่ง ทั้งยังมีมากกว่าหนึ่งพันคน มันจึงเป็นภาพที่ค่อนข้างงดงาม

ยิ่งไปกว่านั้น รถม้าสีทองที่อยู่ตรงกลางของพวกนางยังถูกลากจูงด้วยวิหคเพลิงนภาสายเลือดบริสุทธิ์เก้าตัว ซึ่งก็เปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์อันไร้ขอบเขต ทั้งยังดูสูงส่งและงดงามถึงขีดสุด

มีร่างที่เหมือนเทพอสูรสองตนเป็นผู้นำ มีข้ารับใช้หญิงรูปงามกว่าพันคนเป็นผู้ติดตาม และรถม้าที่ลากจูงโดยวิหคเพลิงเมฆา… ดังนั้นจึงไม่มีทางที่ขบวนใหญ่เช่นนี้จะไม่ดึงดูดความสนใจของทุกคน

ตั้งแต่ขบวนรถม้านี้เข้าสู่เมืองสารท ทุกแห่งหนก็จะบังเกิดความแตกตื่นครั้งใหญ่ และไม่มีใครกล้าขวางเส้นทางของพวกเขา

เพราะกลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากขบวนรถม้านั่นน่ากลัวจนทำให้ใจสั่นสะท้าน และเกิดความยำเกรงอย่างไม่อาจควบคุมได้เมื่อมองจากระยะไกล

ทุกคนในภัตตาคารต่างตื่นตกใจ เพราะพวกเขาสังเกตเห็นว่าขบวนรถม้านี้กำลังเคลื่อนเข้ามาทางพวกตน

“นั่น… นั่น…” ฟันของใครบางคนกระทบกันขณะที่กล่าวตะกุกตะกัก

“รถม้าศักดิ์สิทธิ์วิหคเพลิงคราม!”

“นั่นคือรถม้าของราชันเซียนรัตติกาล!”

“สวรรค์! ราชันเซียนรัตติกาลคงไม่ได้มาที่เมืองสารทใช่หรือไม่?”

ลู่ชิวเยี่ย เหล่าข้ารับใช้ และแม่นางน้อยทั้งหลายตกใจมากจนตาเบิกโพลง ที่หว่างคิ้วเปี่ยมด้วยความเคารพและความเร่าร้อนที่ไม่อาจยับยั้งได้

“ต้องเป็นราชันเซียนรัตติกาลอย่างแน่นอน ครั้งหนึ่งข้าเคยมุ่งหน้าไปยังตำหนักรัตติกาลกับท่านพ่อ ข้าโชคดีที่ได้เห็นรถม้าศักดิ์สิทธิ์วิหคเพลิงคราม นึกไม่ถึงว่ามันจะปรากฏขึ้นที่นี่…” ลู่ชิวเยี่ยพึมพำขณะที่เผยสีหน้าราวกับการได้เข้าไปในตำหนักรัตติกาลนั่นเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิสำหรับตน

ทันทีที่สิ้นคำกล่าว มันก็ดึงดูดสายตาที่สื่อถึงความอิจฉาและความนับถืออย่างมากมาย

“คุณชาย ข้าคิดว่าท่านโหวไร้พันธนาการและท่านราชันเซียนรัตติกาลมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ใช่หรือไม่?”

“คุณชาย ท่านเคยเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของราชันเซียนรัตติกาลหรือไม่”

“คุณชาย หรือว่าทั้งสองคนที่เป็นผู้นำคือใต้เท้าเสวี่ยเยี่ยนและใต้เท้าชิงอิงแห่งตำหนักรัตติกาล?”

เหล่าแม่นางน้อยของลู่ชิวเยี่ยล้วนซักถามอย่างต่อเนื่อง พวกนางต่างอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างยิ่ง

ราชันเซียนรัตติกาลเป็นตัวตนสูงสุดในทวีปรัตติกาล และเป็นราชันเซียนที่ลึกลับที่สุดในภพเซียน ทั้งยังมีชื่อเสียงไม่ด้อยไปกว่าราชันเซียนดาราวีรบุรุษ ราชันเซียนวิถีลึกล้ำ และราชันเซียนเหมันต์ ทำให้สำหรับผู้บ่มเพาะจากทวีปรัตติกาล ราชันเซียนรัตติกาลจึงเป็นดั่งตำนานที่พวกเขาได้แต่เพียงแหงนหน้าขึ้นมอง!

“ข้าจะไปพบราชันเซียนรัตติกาลได้อย่างไรน่ะหรือ?” ลู่ชิวเยี่ยหัวเราะเยาะ จากนั้นก็กล่าวอย่างภาคภูมิ “บิดาของข้าก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับราชันเซียนรัตติกาล เรื่องนี้จึงนับว่าง่ายดายนัก”

ในขณะนี้ เขาเมินเฉินซีและเตียนเตี้ยนไปแล้ว ทุกความสนใจมุ่งไปยังขบวนรถม้าที่กำลังจะมาถึง

ในบรรดาผู้คนที่อยู่ที่นั่น มีเพียงสีหน้าของจูหมิงเท่านั้นที่เปลี่ยนไป และเหลือบมองเตียนเตี้ยนอีกครั้ง แต่กลับพบว่าอีกฝ่ายยังคงควงแขนของชายหนุ่ม พร้อมกับเอาศีรษะแนบอิงพิงไหล่ของเขา รอยยิ้มงดงามประดับอยู่บนใบหน้าเช่นเคย

เมื่อนางสังเกตเห็นสายตาของจูหมิง รอยยิ้มที่มีเลศนัยก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเตียนเตี้ยน และมันทำให้หัวใจของจูหมิงกระตุกวูบราวกับถูกฟ้าผ่า สภาพหลังจากนั้นเหมือนวิญญาณหลุดลอย

“ท่านลุงจูหมิง อย่าปล่อยให้สองคนนี้ฉวยโอกาสหลบหนี”

ทันใดนั้น ลู่ชิวเยี่ยหายใจเข้าลึก ๆ และยืดอกขึ้น “ข้าจะไปคารวะใต้เท้าเสวี่ยเยี่ยนและใต้เท้าชิงอิงก่อน เมื่อมีทั้งสองอยู่ที่นี่ ข้าย่อมสามารถล้างแค้นศัตรูได้อย่างแน่นอน!”