บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1390

บทที่ 1390 มีของดีให้ดู

บทที่ 1390 มีของดีให้ดู

เมื่อมาถึงอุกกาบาตดวงที่ 753 ความเร็วเฉินซีก็ลดลงในที่สุด ห่างจากจุดก่อนหน้าถึงขั้นที่ผ่านอุกกาบาตไปร้อยดวง

“ใช้เวลานานเท่าไหร่?”

“สามสิบห้าลมหายใจ!”

ตอนนี้ หลิงชิงอู๋และเยี่ยถังถึงได้หายตกใจ เมื่อลองย้อนคิดดูดี ๆ ก็สังเกตว่าพวกเขาใช้เวลาสั้น ๆ แค่สามสิบห้าลมหายใจในการเอาชนะข้อจำกัดบนอุกกาบาตนับร้อยดวงเหล่านี้

หรือก็คือในสามสิบห้าลมหายใจนี้ เฉินซีไม่ได้เพียงพาพวกเขารับมือกับข้อจำกัดทรงอำนาจนับร้อยเท่านั้น แต่ยังข้ามผ่านอุกกาบาตมาแล้วร้อยดวงด้วย

ซึ่งเป็นเรื่องน่าตกใจยิ่ง

เพราะตอนที่เพิ่งเข้าสู่ทางเดินดาวหาง พวกเขาไม่ได้ทำความเร็วได้เช่นนี้ แล้วนี่ก็ผ่านอุกกาบาตมาแล้วกว่าหกร้อยดวง ข้อจำกัดก็คงจะต้องมีอำนาจสูงกว่าเดิมมาก ใครจะไปคิดว่าความเร็วของเฉินซีกลับดีดขึ้นสูงขนาดนี้ได้?

สำหรับหลิงชิงอู๋และเยี่ยถัง ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นภายในช่วงเวลาสามสิบห้าลมหายใจนั้นเป็นดั่งความฝัน

แต่พวกเขายังไม่ทันได้ตื่นจากฝัน เฉินซีก็เคลื่อนไหวอีกครั้ง!

อีกทั้งความเร็วยังไม่ลดน้อยลงด้วย!

ทั้งสองตกตะลึงจนพูดไม่ออก

เกิดอะไรขึ้นกับแน่? หรือว่าที่ผ่านมาเฉินซีจะยั้งมือมาตลอด?

ถึงขนาดที่หลิงชิงอู๋สงสัยว่าเฉินซีจงใจปิดบังเพื่อให้นางเข้าพันธมิตรดาราหรือไม่ เช่นนั้นเหตุใดจึงไม่รับมือกับข้อจำกัดก่อนหน้านี้ด้วยความเร็วเช่นนี้เล่า?

คนผู้นี้เจ้าแผนการจริง ๆ!

พริบตาเดียวพวกเขาก็มาถึงอุกกาบาตดวงที่ 1,389 แล้ว และความเร็วของเฉินซีก็ลดลงมาก

จึงทำให้หลิงชิงอู๋และเยี่ยถังที่กำลังสนุกกับความรวดเร็วปรับตัวไม่ทันอยู่บ้าง

“ไม่ต่อเล่า?” หลิงชิงอู๋ยุให้เขาไปต่อ “ห่างจากพวกนั้นแค่อีกหกร้อยดวงเท่านั้นเอง ใส่แรงเพิ่มเข้าไปเป็นสองเท่าเลยสิศิษย์น้องเฉินซี”

เฉินซีหัวเราะเสียงแห้งขึ้นมาทันใด เขารีบประเมินข้อจำกัดถัดไปแล้วตอบว่า “ก่อนหน้านี้ที่ไปเร็วเพราะข้าต้องหักความสนใจไปคะเนข้อจำกัดบนอุกกาบาตระหว่างที่ศิษย์พี่เยี่ยถังกำลังทะลวงขอบเขต ส่วนข้าเข้าใจมันมานานแล้ว จึงรับมือกับพวกนั้นได้ง่าย แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”

ได้ยินดังนั้น หลิงชิงอู๋และเยี่ยถังจึงเข้าใจ ทั้งหมดล้วนเป็นผลจากการที่เฉินซีคอยประเมินสถานการณ์อย่างต่อเนื่องมาตลอดสามวันที่ผ่านมา พอได้ยินคำอธิบายจึงรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

แต่ก็ใช่ว่ามันจะปกติไปเสียทั้งหมด เพราะจะมีใครที่สามารถคุ้มกันเยี่ยถังไปด้วยและคะเนหาวิธีรับมือกับข้อจำกัดจำนวนมากไปด้วยเหมือนอย่างเฉินซีได้กัน?

อีกทั้งใครจะคิดหาวิธีรับมือข้อจำกัดกว่าแปดร้อยอย่างภายในเวลาสามวันได้บ้าง?

อย่างไรระหว่างกลุ่มของเขากับกลุ่มของเนี่ยซิงเจินก็อยู่ห่างกันถึงหนึ่งพันสามร้อยดวง แต่ภายในระยะเวลาไม่ถึงเค่อ พวกเขาก็ย่นระยะเข้ามาได้กว่าหกร้อยดวง เช่นนี้เรียกได้ว่ามหัศจรรย์ยิ่ง!

…

“นั่น… ไม่เร็วไปหน่อยหรือ?” บนอุกกาบาตดวงที่ 1,977 ณ ทางเดินดาวหาง จงหลีหลัวหรี่ตาลงเมื่อเห็นกลุ่มเฉินซีรุดหน้ามาไม่หยุดเหมือนคนกำลังวิ่ง ถึงขั้นอ้าปากค้างมองด้วยความตะลึง

“นี่มัน… ไม่ใช่ปกติทั่วไปจริง ๆ…” เนี่ยซิงเจินก็ตกตะลึงเช่นกัน

เร็วเกินไปแล้ว!

กลุ่มเฉินซีใช้ชั่วระยะเวลาสั้น ๆ เดินทางผ่านอุกกาบาตกว่าแปดร้อยดวง หากยังคงความเร็วเช่นนี้ต่อไป พวกเขาทั้งสามก็คงไร้ความจำเป็นในการแข่งขันกับกลุ่มเฉินซีอีก!

“ศิษย์น้องเฉินซีของเราเก่งกล้าสามารถจริง ๆ ช่วงเวลาสามวันนี้ เขาคิดหาวิธีรับมือข้อจำกัดอยู่ตลอด ไม่เช่นนั้นคงทำเช่นนี้ไม่ได้” กู่เยวหรูที่อยู่ด้านหน้าพลันเอ่ยตามที่คิด “ทว่าความรอบรู้ในเต๋ายันต์อักขระของเขาก็สูงจนน่าตกใจ ข้าอาจมองเขาไม่ขาดอยู่บ้าง แต่เขาไม่ได้ด้อยไปกว่าข้าแน่นอน ถึงขั้นที่… อาจจะเหนือกว่าข้าอยู่เล็กน้อยด้วยซ้ำ” เมื่อเนี่ยซิงเจินกับจงหลีหลัวได้ยินก็ถอนหายใจโล่งอก พร้อมกับตกตะลึงไปด้วย กู่เยวหรูไม่สามารถล่วงรู้ถึงความรอบรู้ในเต๋ายันต์อักขระของเฉินซีได้? ถึงขั้นอีกฝ่ายอาจเหนือกว่านางอยู่เล็กน้อยด้วย?

ในใจพวกเขาเกิดความรู้สึกหนักหน่วงขึ้นมาทันใด

ตอนนี้เยี่ยถังทะลวงขึ้นขอบเขตเซียนปราชญ์ ส่วนเฉินซีก็มีความรอบรู้ในเต๋ายันต์อักขระขั้นสูง ทำให้พวกเขารู้สึกกดดันขึ้นมาอีกครั้ง

“ไม่ต้องกังวลไป อย่างไรเราก็ห่างจากพวกเขามาก” กู่เยวหรูคลี่ยิ้ม พูดแล้วนางก็ใช้โอสถทิพย์เส้นโคจรใจสวรรค์อีก “ศิษย์พี่เนี่ยและศิษย์น้องจงหลี อย่าเสียสมาธิไปกับพวกเขาอีกเลย เรามุ่งหน้าไปเต็มกำลังดีกว่า ไม่เช่นนั้น เราอาจเป็นฝ่ายเสียเปรียบ…”

เนี่ยซิงเจินกับจงหลีหลัวนั้นในใจตกตะลึง ไม่กล้าว่อกแว่กกับสิ่งอื่นใดอีก

…

เวลาค่อย ๆ ไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า