บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1413

บทที่ 1413 ร่องรอยของเผ่าต่างพิภพ

บทที่ 1413 ร่องรอยของเผ่าต่างพิภพ

“วิตถาร? จอมโกหก?”

เฉินซีรู้สึกหมดหนทาง จากนั้นก็ชำเลืองมองไปรอบ ๆ ก่อนจะยื่นมือออกไป

บริเวณใกล้เคียงมีแนวเทือกเขาที่ทอดยาวสูงต่ำอย่างต่อเนื่อง มันถูกล้อมรอบด้วยภูเขาอันอุดมสมบูรณ์ และมีแม่น้ำไหลผ่านระหว่างพวกมัน พร้อมกับการเคลื่อนไหวของเฉินซี ยอดเขาขนาดมหึมาแห่งหนึ่งก็ดังก้อง ก่อนที่จะถูกยกขึ้นจากพื้นดิน

ฟิ่ว!

หลังจากนั้น เส้นชีพจรวิญญาณที่หนาราวมังกร ก็พุ่งออกมาจากผืนดินใต้ภูเขา ราวกับดวงแสงที่กำลังส่องประกาย

เฉินซีเพียงสะบัดมือ เส้นชีพจรวิญญาณที่หนาก็เริ่มลุกไหม้ แล้วพลันละลายอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นวารีวิญญาณที่บริสุทธิ์อย่างยิ่ง แล้วจึงใส่วารีวิญญาณทั้งหมดนี้ลงในขวดหยก ซึ่งมีน้ำหนักทั้งหมดสองพันห้าร้อยจิน

“เอ้า วารีวิญญาณนี้เพียงพอที่จะชดใช้ให้เจ้าหรือไม่?” เฉินซียื่นขวดหยกออกไป

โตวเตี่ยนยังคงตกตะลึง ดวงตาที่สุกใสราวกับอัญมณีสีดำแวววาวเบิกกว้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ รู้สึกว่าทุกสิ่งที่ได้เห็นเมื่อครู่เป็นเพียงภาพฝัน

นางอยู่เพียงขอบเขตเคหาทองคำเพียงเท่านั้น ไหนเลยจะเคยเห็นวิธีการที่น่าทึ่งอย่างการเคลื่อนย้ายภูเขาทั้งลูกเช่นนี้

ตอนนี้นางจึงตกตะลึงเหมือนตัวโง่งมน้อย ทั้งยังเหม่อมองอย่างว่างเปล่า และถึงกับไร้คำพูด

“รีบรับไปสิ” เฉินซีมองโตวเตี่ยนด้วยสีหน้าขบขัน และยัดขวดหยกใส่ในมือนาง

จากนั้นโตวเตี่ยนก็กลับมาคืนสติอีกครั้ง นางสูดลมหายใจเข้าลึก พลางมองวารีวิญญาณกว่าสองพันห้าร้อยจินในขวดหยก “สวรรค์! วารีวิญญาณนี้ มากมายพอที่จะซื้อกระบี่ระดับล้ำลึกขั้นสุดยอดได้หลายสิบเล่ม!”

นางเงยหน้ามองบุรุษตรงหน้า แล้วเอ่ยถามตะกุกตะกัก ”เจ้า… เจ้า… เจ้าเป็นใครกันแน่?”

“เจ้าไม่ได้เรียกว่าข้าคนวิตถารหรอกหรือ? โอ้ แล้วก็จอมโกหกด้วย” เฉินซีหยอกล้อนาง

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่สง่างามและอ่อนโยนของโตวเตี่ยนแดงก่ำทันที นางขยิบตาแลบลิ้นอย่างขี้เล่น “ผู้ยิ่งใหญ่มักไม่ถือสาหาความผู้เยาว์ ผู้อาวุโสโปรดหยุดล้อเลียนข้าได้แล้ว”

ผู้อาวุโส?

ล้อเลียน?

เฉินซีถึงกับอึ้ง แล้วพลันกล่าวว่า “เอาละ ข้าจะไปแล้ว ช่วยบอกข้าทีว่าที่นี่คือที่ใดกัน?”

โตวเตี่ยนไม่ร้องไห้หรือโวยวายอีกต่อไป เสียงของนางทั้งชัดเจนอย่างเชื่อฟัง “เทือกเขาพิชิตมังกร นอกเมืองเมฆาทักษิณของราชวงศ์ฉู่”

ราชวงศ์ฉู่?

ทันใดนั้น เฉินซีก็นึกขึ้นได้ ราชวงศ์ฉู่เหมือนจะตั้งอยู่ทางตอนเหนือของราชวงศ์ซ่ง และราชวงศ์ทั้งสองก็อยู่ห่างจากกันหลายล้านลี้

ทว่าระยะทางเล็กน้อยเช่นนี้ ไม่นับว่าเป็นปัญหาอะไร

“ท่านผู้อาวุโส ท่านกำลังจะมุ่งหน้าไปที่ใดหรือ? ไยถึงไม่ให้ข้านำทางให้ท่านเล่า” โตวเตี่ยนอาสาอย่างกระตือรือร้น ดวงตาสดใสจับจ้องเฉินซีด้วยความคาดหวังเล็ก ๆ

“วารีวิญญาณแค่ขวดเดียวก็เพียงพอที่จะซื้อตัวเจ้าแล้วหรือ?” เฉินซีอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อนางเมื่อได้ยินสิ่งนี้

ครานี้โตวเตี่ยนไม่ได้แสดงท่าทีเขินอายอีกต่อไป และกล่าวอย่างสงบว่า “ข้าไม่ได้ทำเช่นนี้เพียงเพื่อให้ท่านพอใจข้า เป็นเพราะข้าเห็นว่าท่านไม่คุ้นเคยกับละแวกนี้ และข้าทนไม่ได้ที่จะเห็นท่านหลงทาง”

เฉินซีเพียงยิ้ม หากเป็นผู้อื่นที่เห็นความสามารถของเขา คนผู้นั้นคงจะหวาดกลัวจนสติแตกไปแล้ว ทว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้กลับดูไม่รู้สึกรู้สา ท่าทางและการกระทำไร้ความเกรงกลัว หรือความเคารพใด ๆ ซึ่งทำให้ดูแตกต่างอย่างยิ่ง

แต่หลังจากนั้น สีหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา ก่อนจะกล่าวพลางขมวดคิ้ว “เมืองเมฆาทักษิณที่เจ้ากล่าวถึง อยู่ห่างจากที่นี่เจ็ดร้อยห้าสิบลี้ ใช่หรือไม่?”

โตวเตี่ยนตะลึงงัน จากนั้นพยักหน้า “ใช่แล้วท่านผู้อาวุโส ท่านกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองเมฆาทักษิณหรือ? ข้าเติบโตที่นั่นมาตั้งแต่เด็ก และข้าก็คุ้นเคยกับสถานที่นี้มาก”

เฉินซีขมวดคิ้วมากขึ้น “โลกแห่งการบ่มเพาะในปัจจุบันไม่ค่อยสงบสุขเท่าไหร่หรือ?”

ไม่ค่อยสงบสุข?

โตวเตี่ยนดูเหมือนครุ่นคิด แล้วโพล่งออกมา “ท่านคงไม่ได้หมายถึงพวกกองทัพต่างพิภพ ใช่หรือไม่?”

แสงเย็นเยียบวูบวาบในดวงตาของเฉินซี

ก่อนหน้านี้ ญาณมหาเทวะอมตะได้กวาดปกคลุมพื้นที่ในระยะสองหมื่นห้าพันลี้ ดังนั้นเขาจึงตรวจพบเมืองเมฆาทักษิณที่โตวเตี่ยนกล่าวถึง ทว่าบัดนี้มันได้กลายเป็นซากปรักหักพัง และพบร่างของผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพได้บ่อยครั้ง

เขาได้สังหารเหล่าผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพไปมากมาย ขณะที่อยู่ในนรกขุมที่เก้าและสมรภูมินอกพิภพ แต่หากเปรียบเทียบความแข็งแกร่งของผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพที่อยู่ภายในเมืองเมฆาทักษิณนั้น พวกมันกลับอ่อนแออย่างมาก และเทียบกับคนต่างพิภพในภพเซียนไม่ได้เลย