บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1414

บทที่ 1414 ท่ากระบี่สะท้านใต้หล้า

บทที่ 1414 ท่ากระบี่สะท้านใต้หล้า

ซากปรักหักพังกระจายอยู่ทั่วแดน รอบข้างเต็มไปด้วยซากศพของสิ่งมีชีวิต

ตอนนี้ทั้งเมืองเหลือเพียงซากปรักหักพัง เหลือไว้เพียงความรกร้างว่างเปล่า ซากศพ กองเลือด กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นที่ บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดและกลิ่นความตาย

พระอาทิตย์ที่กำลังทิ้งตัวลงส่องแสงสีแดงอยู่ที่เส้นขอบฟ้า แต่งแต้มอารมณ์ความรู้สึกอ้างว้างในบรรยากาศเพิ่มขึ้นอีก

ที่นี่คือเมืองเมฆาทักษิณ!

แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว ไร้ซึ่งพลังชีวิตใดหลงเหลืออยู่!

เห็นดังนี้ โตวเตี่ยนก็นิ่งอึ้งไป ม่านตาขยายออก มือทั้งสองกำแน่น วิญญาณคล้ายจะหลุดจากร่างก็มิปาน

“เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร? ข้า… จากไปไม่ถึงวัน… จะเป็นไปได้อย่างไร…?” โตวเตี่ยนสั่นเทิ้มไปทั้งกาย เอ่ยเสียงตะกุกตะกักออกมาด้วยความเศร้าโศก น้ำตาอุ่น ๆ สองสายไหลอาบแก้ม นางเศร้าโศกเสียใจอย่างถึงที่สุด ต่อมาก็เหมือนสิ้นไร้พลัง นางทรุดกายลงพื้นแล้วส่งสายตาว่างเปล่ามองเมืองที่เงียบสงัด

เฉินซีกวาดสายตาเย็นชามองไปรอบกาย ในใจรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง คิดว่าไม่ควรพานางมาเห็นภาพเช่นนี้เลย

“หือ? ยังมีคนเหลืออยู่ที่นี่อีกหรือ!”

“ไปฆ่าไอ้สองคนนั้นกัน!”

“เร็วเข้า!”

“อย่ามาแย่งโอกาสกับข้านะ! ภารกิจวันนี้ข้าขาดอีกแค่สองหัวเท่านั้น!”

ตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงดังระงมมาจากซากเมืองเมฆาทักษิณ ก่อนที่เงาร่างหลายร่างจะกระโจนขึ้นมาด้านบน

เงาร่างเหล่านั้นมีหลายรูปแบบหลายประเภท บ้างมีหนวด บ้างสวมเกราะเป็นเกล็ด บ้างมีสี่ตา บ้างมีกายเป็นอสูร เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกต่างพิภพ

ตอนนี้มีผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพอยู่ราวสิบคน หลังจากเห็นเฉินซีกับโตวเตี่ยน พวกมันก็เผยสีหน้าโหดเหี้ยมกระหายเลือดออกมา แย่งกันลงมือสังหารเฉินซีและโตวเตี่ยน

โตวเตี่ยนพลันหยุดร้องไห้ทันใด นางลุกขึ้นยืนพร้อมกับใบหน้าเศร้าโศกที่เปลี่ยนเป็นหวาดกลัว รีบคว้าแขนเสื้อเฉินซีไว้เอ่ยเสียงสะท้านออกมา “ผู้อาวุโส ผู้อาวุโส เราหนีกันเถอะ!” คล้ายกับว่านางเสียสติไปแล้ว

“หนีหรือ? สายไปแล้ว! ฮ่า ๆ! แม่สาวน้อยคนนี้ดูน่ารักดี เล่นสนุกสักหน่อยค่อยสังหารก็ยังไม่สาย!” ผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพสูงราวเก้าจั้ง ทั่วร่างเต็มไปด้วยหนามแหลมสีขาวกระโจนเข้ามา

มันถือค้อนสีแดงเลือดขนาดใหญ่ไว้ในมือแล้วซัดมันลงมาก่อนตัวจะกระโจนมาถึง แรงลมพัดหวีดหวิว เผยแสงเรืองสีโลหิตเข้มออกมาดูน่าตกใจ

แต่ในสายตาเฉินซีแล้ว เจ้านั่นก็เหมือนมดตัวหนึ่ง ถึงจะทำท่าทางดุร้ายอย่างไรก็ไม่ได้ดูน่ากลัวสำหรับเขาเลย

เฉินซีไม่ขยับเขยื้อน เพียงแต่เงยหน้ามองคนเท่านั้น

จากนั้น ผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพก็ชะงักกลางอากาศ มองไกล ๆ เป็นเหมือนแมลงถูกแช่ในน้ำแข็ง ใบหน้ายังคลี่ยิ้มเหี้ยมอยู่ด้วยซ้ำ ทำให้ดูเป็นภาพประหลาดตายิ่ง

โตวเตี่ยนนั้นเดิมทีหวาดกลัวนัก แต่พอเห็นภาพนั้นก็อดชะงักไปไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นกัน?

“พี่เก้า เจ้าโง่! ไม่โจมตีเล่า?” ผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพที่รุดมาจากข้างหลังผลักร่างเขาด้วยความโกรธ

ฟุบ!

ทันทีที่แตะโดนร่าง ผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพเจ้าของนาม ‘พี่เก้า’ ก็ร่างระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ ฝนเลือดโปรยลงบนพื้น

กระทั่งค้อนใหญ่สีโลหิตในมือเขายังกลายเป็นผุยผงสลายหายไป!

ทั้งหมดเกิดขึ้นภายในพริบตา เมื่อผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพคนอื่นมาถึงก็ทันเห็นเหตุการณ์น่าผวาอย่างทันท่วงที ทำเอาพากันหรี่ตาลง ในใจตกตะลึงยิ่ง

เกิดอะไรขึ้น? ภายในพลันเกิดความกลัวขึ้นอย่างไม่อาจอธิบายได้ จึงทำให้การเคลื่อนไหวช้าลง สายตาจดจ้องไปทางเฉินซี หรือจะเป็นฝีมือเจ้านี่?

“ไอ้พวกชนพื้นเมืองเวร! เจ้าสังหารพี่เก้าหรือ?” ผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพผู้มีสี่ตารวบรวมความกล้าแล้วถามขึ้นด้วยเสียงเคร่งขรึม

โชคร้ายที่เฉินซีไม่คิดใส่ใจ เขาเพียงสะบัดแขนเสื้อคราวหนึ่งแล้วว่ากับโตวเตี่ยน “ไปเถอะ”

ไปหรือ? โตวเตี่ยนอึ้งไป ก่อนจะหรี่ตาลง

เพราะนางเห็นว่าร่างของผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพกว่าสิบคนนั้นเริ่มแตกสลายกลายเป็นผุยผง และเพียงแค่สะบัดแขนเสื้อ ผงเหล่านั้นก็ปลิวหายไปกับสายลม!

เหตุการณ์นี้ทำให้โตวเตี่ยนกลัวจนหนังศีรษะตื้อชา นั่นมันผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพเกือบสิบคนเลยนะ พริบตาเดียวกลับสลายกลายเป็นผุยผงเช่นนั้นได้หรือ?

หรือว่าผู้อาวุโสข้างกายข้าจะมีพลังบ่มเพาะสูงส่ง เห็นผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพไม่ต่างจากมดปลวกกัน?

โตวเตี่ยนรู้สึกตกตะลึงในใจอีกครั้ง ผู้อาวุโสท่านนี้เป็นใครกันแน่? เหตุใดจึงเก่งกล้าสามารถเช่นนี้? แล้วเหตุใดยอดฝีมืออย่างเขาถึงได้ไม่รู้สถานการณ์ภายในโลกตอนนี้เลย?

ตอนนี้เฉินซีได้กลายเป็นตัวประหลาดในสายตาโตวเตี่ยนแล้ว ทั่วร่างเขาได้เผยกลิ่นอายลึกล้ำเกินหยั่งออกมา!

เคร้ง!

เฉินซีไม่รู้สึกผิดปกติแต่อย่างใด แค่ยั้งคิดเล็กน้อย สุดท้ายก็เอื้อมมือไปคว้ากระบี่จากซากร่างแล้วปักมันลงกับพื้น

จากนั้นเขาพาโตวเตี่ยนจากไป