บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1415

บทที่ 1415 พบหน้าสหายเก่าอย่างไม่คาดคิด

บทที่ 1415 พบหน้าสหายเก่าอย่างไม่คาดคิด

ว่าแล้ว เฉินซีก็แวบร่างหายไป กลิ่นอายเปลี่ยนไปจากเดิม กลายเป็นความดุดันโหดเหี้ยมแผ่ออกมาแทน ดั่งราชันหาผู้ใดเทียบเคียงอำนาจได้

มันเป็นกลิ่นอายที่ได้มาจากผ่านประสบการณ์การต่อสู้และฆ่าสังหารนับไม่ถ้วน เป็นดั่งซากศพที่พอกพูนและมหาสมุทรเลือด เป็นกลิ่นอายของคนที่ผ่านการต่อสู้มานับไม่ถ้วน จัดการศัตรูมามากมาย โดยที่ไม่มีใครสามารถโค่นล้มเขาได้

พริบตาเดียวชายหนุ่มก็ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

โตวเตี่ยนยืนเบิกตากว้างอยู่ข้าง ๆ เหมือนว่าไม่เคยรู้จักเฉินซีผู้นี้ ได้แต่ยืนตะลึง

ครืน!

กลิ่นอายดุดันที่พุ่งออกมาจากร่างเฉินซีนั้นแกร่งกล้านัก จิตสังหารหนั่นแน่นดีดขึ้นฟ้า ทำให้เวหาและเมฆารัศมีแสนลี้เกิดความโกลาหลและสั่นสะท้าน คล้ายกับกำลังร้องโหยหวนยอมสยบต่อราชัน

ร่างสูงใหญ่ย่างเท้าอยู่กลางอากาศ ปราณเซียนพิสุทธิ์แผ่ออกมาจากร่าง ทำให้มีกลิ่นอายดุดันคล้ายกับเทพลงมาจุติยังโลกมนุษย์ เป็นเหมือนราชันแห่งสวรรค์ที่ทำเอาพลังเต๋ารู้แจ้งบิดเบี้ยวและเปลี่ยนไปตามความต้องการได้

หรือก็คือ รัศมีแสนลี้ถูกพลังของเขากักเอาไว้แล้ว และจะไม่มีสิ่งมีชีวิตใดสามารถหนีพ้นออกไปได้!

แต่พลังเก้าในสิบส่วนของเฉินซียังถูกผนึกไว้ หากเขาใช้พลังได้เต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นเมืองหรือจะเป็นทั้งราชวงศ์ซ่ง กระทั่งโลกโถงโบราณก็คงพังทลายจากการโจมตีเพียงครั้งเดียว!

ทว่าเท่านี้ความแกร่งของเฉินซีก็เพียงพอที่จะทำให้ทั่วทั้งภพมนุษย์หวาดกลัวได้แล้ว

พริบตานั้น เสียงโห่ร้องแห่งสงครามพลันหยุดชะงัก!

ไม่ว่าจะเป็นกองทัพต่างพิภพหรือผู้บ่มเพาะที่อยู่ในเมือง ทั้งหมดล้วนสัมผัสได้ถึงความขนหัวลุก ในใจรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมา ใบหน้าซีดขาวกันเป็นแถว

“ใครกัน!”

“บัดซบ! เป็นคนพื้นเมือง!”

“ระวังตัวด้วย! ทุกคนระวัง!”

เมื่อทุกคนสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายน่าเกรงขามโหดเหี้ยมที่เจืออยู่ในอากาศ กองกำลังต่างพิภพนับพันก็เปล่งเสียงร้องหวาดผวาดังระงม

“ใจเย็นก่อน! ให้ข้าจัดการมันเอง!”

ฟ่าว!

อากาศเกิดความผันผวน คนต่างพิภพพากันรุดหน้าพุ่งเข้ามา

เจ้าของเสียงมีผมสีเขียวดูเหมือนสาหร่าย รูปร่างใหญ่โต หว่างคิ้วคือผลึกแก้วสีน้ำเงินเข้ม พอเขาลงมือ ร่างก็ปลดปล่อยกลิ่นอายดุดันสูงส่งออกมา เขาคือแม่ทัพต่างพิภพที่ฝีมือทัดเทียมเซียนปฐพี!

“แม่ทัพหลานเท่ออี! เป็นแม่ทัพหลานเท่ออี!”

เมื่อเห็นแม่ทัพพุ่งตัวออกไป กองกำลังต่างพิภพต่างร้องยินดีจนเสียงดังสนั่นฟ้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชมที่มีต่อแม่ทัพของตน

แต่สีหน้าเหล่าผู้บ่มเพาะในเมืองกลับเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะมีแม่ทัพอยู่ท่ามกลางกองทัพต่างพิภพด้วย ภายในโลกโถงโบราณ คนต่างพิภพระดับนี้ก็นับว่าเป็นที่สุดของที่สุดแล้ว!

แต่โชคร้ายที่ครั้งนี้ต้องมาเจอกับเฉินซี

ฟ่าว!

พอเห็นแม่ทัพหลานเท่ออี เฉินซีไม่ได้ขยับเคลื่อนหรือสนใจอีกฝ่าย เขาเพียงกวาดมือออกไป ซัดปราณกระบี่ฟาดฟันศัตรู

ฉัวะ!

พริบตานั้นก็เหมือนเวลาถูกหยุด ภายใต้สายตาตื่นตะลึงของคนรอบข้าง แม่ทัพหลานเท่ออียังไม่ทันได้เข้าถึงตัวเฉินซี ร่างก็ถูกเฉือนขาดเป็นสองส่วน ที่แปลกคือตอนนั้นเขายังคำรามลั่นด้วยใบหน้าโหดเหี้ยมออกมาอยู่ด้วยซ้ำ…

ซู่!

เลือดสีน้ำเงินพุ่งออกมาจากร่างแม่ทัพหลานเท่ออีจนย้อมเบื้องบนเป็นสีฟ้า เป็นภาพที่ดูน่าหวาดกลัวแต่ก็งดงามตาไปพร้อมกัน

ทั้งยังเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้คนรอบข้างอ้าปากค้าง จากที่อึ้งอยู่ก็ดึงสติกลับมาได้ทันที

แม่ทัพหลานเท่ออีตายแล้ว!

ตัวตนระดับแม่ทัพยังไม่ทันได้ลงมือก็ถูกฟันร่างขาดเป็นสองส่วน สิ้นใจอยู่กลางอากาศแล้ว!

เรื่องเกิดขึ้นรวดเร็วนัก หากไม่ได้เห็นด้วยสองตาตน ก็คงไม่มีใครเชื่อ

“นายท่าน!”

“แม่ทัพหลานเท่ออี!”

“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“ไอ้พวกคนพื้นเมืองบัดซบ! ฆ่า! ฆ่ามันให้หมด!”

ทันใดนั้นพวกกองทัพต่างพิภพก็คำรามเสียงดังลั่น ปนเปกับเสียงร้องเศร้าโศกเสียใจ จากนั้นพวกมันก็พุ่งเข้ามาใส่เฉินซีดั่งคลื่นสมุทร

เฉินซีเห็นดังนั้นจึงไม่ยั้งมืออีก เขาพุ่งร่างเข้าไปทันที!

ตอนนี้ปราณกระบี่คมกริบมากมายระเบิดออกมาจากทั่วร่าง ประหนึ่งเทพกระบี่ ที่ไม่ว่าจะเดินผ่านไปทางใด พวกคนต่างพิภพก็ถูกสังหารสิ้นได้โดยง่าย เลือดกระฉูดขึ้นฟ้า เสียงกรีดร้องดังโหยหวนทั่วท้องนภา

อาจเรียกได้ว่าเฉินซีชี้กระบี่ไปทางใดก็ไม่อาจมีใครหยุดเขาได้ ทุกอย่างถูกทำลายสิ้นในเงื้อมมือของคนผู้นี้!

หากมองมาจากที่ไกล เงาร่างโดดเดี่ยวของเฉินซีนั้นแวบไปมาในกองทัพขณะใหญ่ของพวกคนต่างพิภพ กระบี่เป็นเหมือนเส้นแสงกวาดผ่านรอบข้าง กลิ่นอายดั่งราชันผู้ปกครองใต้หล้า ดูโดดเด่นเหนือใครจนไร้ผู้ใดกล้าสบตาโดยตรง