บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1417

บทที่ 1417 ฐานะที่เปลี่ยนไป

บทที่ 1417 ฐานะที่เปลี่ยนไป

เมื่อเห็นบุรุษแปลกหน้ายิ้ม เฉินเป่าเปาพลันรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของตนถูกดูหมิ่น จึงเงื้อกำปั้นเล็ก ๆ ขึ้น ก่อนจะชกไปที่ใบหน้าของเฉินซี

ฟึ่บ!

หมัดนี้ทำให้เกิดลมกระโชกแรงจริง ๆ

เฉินซียังคงยิ้มแย้ม ในขณะที่เขาคว้าหมัดเล็ก ๆ ของเฉินเป่าเปาไว้ จากนั้นก็อุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะตีก้นน้อย ๆ นั่นอย่างมันเขี้ยว พลางดุด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “เด็กอะไรกันนี่! กล้าหาญไม่เบาเลย!”

“ปล่อยข้านะ! เจ้ากล้าตีก้นข้าได้อย่างไร! ถ้าท่านแม่รู้เรื่องนี้ นางตัดมือเจ้าแน่!”

เฉินเป่าเปาร้องไห้เสียงดัง ขาสั้นป้อมเตะปัดป่ายไปรอบ ๆ ในอ้อมแขนของเฉินซี

“มารดาของเจ้าน่ากลัวมากเลยหรือ?” เฉินซีถามพลางยิ้ม

“ฮึ่ม! แน่นอน! ทุกครั้งที่ท่านพ่อตีข้า ตราบใดที่ท่านแม่ถลึงตาใส่ เขาจะกลัวจนต้องขอโทษท่านแม่เลยละ” เมื่อกล่าวถึงมารดา ใบหน้าเล็ก ๆ ของเฉินเป่าเปาก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ แม้แต่ดวงตาก็โค้งหยี จนดูเหมือนจันทร์เสี้ยวคู่หนึ่ง

เฉินซีตกตะลึง จากนั้นก็หันกลับไปมอง เขาเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุประมาณห้าหกขวบสวมชุดสีเหลืองอ่อนปักลายดอกไม้กำลังเดินมา

ดวงตาของเด็กหญิงกลมโตสุกใส ริมฝีปากแดงระเรื่อ จมูกประณีต คิ้วดำหมึกงดงาม และผิวขาวยิ่งกว่าหิมะ ที่หว่างคิ้วเต็มไปด้วยกลิ่นอายอันเงียบสงบ ราวกับเทพธิดาตัวน้อย

“เฉินเป่าเปา เหตุใดเจ้าต้องวิ่งหนีด้วย?!” ทันใดนั้นเด็กหญิงก็สังเกตเห็นเฉินซี แต่ท่าทางของนางกลับนิ่งสงบ ดวงตาสุกใสไม่ได้ละจากเฉินเป่าเปาเลย เสียงของนางชัดเจนและไพเราะน่าฟัง ทั้งยังนิ่งสงบเหมือนท่าทางของนาง

เมื่อมองจากระยะไกล การกระทำของเด็กหญิงคนนี้ช่างอ่อนโยนเรียบร้อยราวกับกล้วยไม้แสนสง่า ท่าทีนิ่งสงบและสุขุมทำให้เฉินซีตกตะลึงในใจ ทั้งยังรู้คุ้นเคยเล็กน้อย

“ข้า… ข้าไม่ได้หนีสักหน่อย!” เมื่อเห็นเด็กหญิงคนนี้ เฉินเป่าเปาก็เหมือนกับหนูเจอแมว พลางเม้มริมฝีปากพลางกล่าวพึมพำ และดูเหมือนจะขาดความมั่นใจเล็กน้อย พลางดิ้นรนให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนของเฉินซี

“ปล่อยสิ! มิฉะนั้นท่านแม่จะตัดมือเจ้าจริง ๆ แน่!” เมื่อเฉินเป่าเปาสู้แรงไม่ได้ ก็ได้แต่น้ำตาอาบสองแก้มใบหน้าเล็ก ๆ แดงระเรื่อ

“เช่นนั้นก็บอกข้าก่อน ว่าบิดาของเจ้าคือผู้ใด?” เฉินซีคลี่ยิ้ม

“ข้าขอตายดีกว่ายอมจำนน!” เฉินเป่าเปาโกรธจนตะโกนเสียงดัง ทิ้งศักดิ์ศรีของตนเอง และขอความช่วยเหลือจากเด็กหญิง “พี่อวิ๋นอวิ๋นช่วยข้าเร็ว คนนี้เป็นคนไม่ดี เขาเข้าไปในโถงบรรพบุรุษของเราด้วย!”

ทันใดนั้นดวงตาของเด็กหญิงก็เย็นเยียบ ตอนนี้นางรู้แล้วว่า คนที่อุ้มน้องชายของนางไม่ใช่คนในตระกูลเฉิน เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะตอนนี้ตระกูลเฉินมีสมาชิกในตระกูลมากเกินไป แค่ยามหรือคนรับใช้ก็รวมกันไม่ต่ำกว่าหมื่นคน แล้วเด็กอย่างนางจะจำคนมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?

เดิมทีนางคิดว่าเฉินซีเป็นองครักษ์คนใหม่ที่คอยอยู่ข้างกายเฉินเป่าเปา แต่เมื่อได้ยินว่าคนผู้นี้กล้าบุกรุกเข้าไปในโถงบรรพบุรุษ ความระแวดระวังก็พุ่งทะลุเพดาน “เจ้าเป็นใคร?”

ชิ้ง!

สิ้นเสียงพูด นางก็ชักกระบี่สั้นออกมา การเคลื่อนไหวคล่องแคล่วและหมดจด เห็นได้ชัดว่านางฝึกฝนและขัดเกลามันครั้งแล้วครั้งเล่า

“ข้า…” เฉินซีเพิ่งอ้าปาก ทว่าประกายกระบี่พร่างพรายก็พุ่งเข้ามาในระยะสายตาแล้ว

ไม่ใช่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่โจมตี แต่ประกายกระบี่นี้โผล่ขึ้นมาจากอากาศ และมันเปล่งประกายอย่างไร้เทียบเทียม มันเปี่ยมด้วยพลังงานของเต๋ารู้แจ้งที่ดุร้ายและอำมหิตอย่างที่สุด

ไม่เลว! ไม่เลว! อีกไม่กี่ก้าวก็จะบรรลุถึงระดับแนวทางใจหลอมรวมกระบี่แล้ว

เฉินซีชื่นชมในใจ พลางทะยานวูบหนึ่ง และหลบเลี่ยงการโจมตีนี้

ตู้ม!

รอยแยกที่ลึกสุดหยั่งปรากฏบนพื้น และปราณกระบี่เล็ก ๆ นี้ก็ฟันผ่านพื้นราวกับฟันเต้าหู้ มันเป็นภาพที่ค่อนข้างน่าทึ่ง

ในเวลาเดียวกัน เฉินซีก็มองเห็นรูปร่างหน้าตาของบุคคลนี้อย่างชัดเจน เป็นโฉมสะคราญ มีผมสีดำขดเป็นมวย เผยให้เห็นใบหน้างดงาม นางมีคิ้วสีดำหมึก ริมฝีปากสีแดงเข้ม ประกอบกับสวมชุดสีแดงเพลิงที่ทำให้นางดูสง่างาม

“ท่านแม่!” เฉินเป่าเปาร้องเสียงดัง เมื่อเห็นหญิงงามปรากฏตัว

ที่แท้ สตรีผู้นี้เป็นมารดาของเจ้าหนูนี่เอง

“เจ้าเป็นใคร!? ถึงกล้าบุกรุกตระกูลเฉินของเราเช่นนี้! รีบปล่อยบุตรชายของข้าซะ มิฉะนั้นวันนี้เจ้าจะต้องถูกฝังอยู่ที่นี่!” หญิงงามมีใบหน้าเย็นยะเยือก ขณะจ้องบุรุษแปลกหน้าอย่างเย็นชา หว่างคิ้วปรากฏร่องรอยหนักใจเล็กน้อย

ชายหนุ่มรูปงามผู้นี้ไม่ใช่คนของตระกูลเฉินอย่างแน่นอน แต่กลับสามารถหลีกเลี่ยงข้อจำกัดภายในตระกูลได้มาถึงโถงบรรพบุรุษได้อย่างไร้สุ้มเสียง ดังนั้นฝีมือของคนผู้นี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

สิ่งที่ทำให้ใจของนางว้าวุ่นที่สุด คือบุตรชายยังอยู่ในอ้อมแขนของชายคนนี้! ทำให้นางลังเล และไม่กล้าวู่ว่าม เพราะเกรงว่าจะทำให้อีกฝ่ายพลั้งมือทำร้ายบุตรชายของนาง

“ท่านป้า มันเป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ได้ดูแลเป่าเปาให้ดี และ…” เด็กหญิงที่เป็นเหมือนเทพธิดาน้อย ก้มศีรษะลงและขอโทษเสียงเบา

“อวิ๋นอวิ๋น ไม่จำเป็นต้องกล่าวใด ๆ รีบมายืนข้างหลังข้าเร็ว” หญิงงามผู้นั้นรีบยกมือขึ้น และยืนขวางหน้าเด็กหญิงตัวน้อย จากนั้นจ้องมองเฉินซีด้วยสายตาระแวดระวัง

เฉินซียิ้มอย่างขมขื่น ข้าถูกเข้าใจผิดแล้ว! หลังจากนั้นตัวเขาก็ต้องอ้าปากค้าง เพราะเฉินเป่าเปากัดมือของเขาเสียจมเขี้ยว

เพราะเกรงว่าจะทำร้ายเด็กน้อย เฉินซีจึงควบคุมปราณเซียนพิสุทธิ์ทั้งหมดมาตั้งแต่ต้น ดังนั้นเมื่อถูกฟันขาวซี่เล็กกัดจมเขี้ยว จึงรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย