บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1427

บทที่ 1427 พบกันอีกครั้ง

บทที่ 1427 พบกันอีกครั้ง

โครม!

ทันทีที่เติ้งเฉินและเฟยหลิงพุ่งออกมา พวกเขาก็ลงมือด้วยการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุด ซึ่งทรงพลังมากจนสร้างลมพัดเมฆกระจายไปทุกทิศทาง

ในเวลาเดียวกัน เวินหัวถิงก็พุ่งออกมาเช่นกัน ทว่าเขานำผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ฉีกช่องว่างมิติและบุกลึกเข้าไปยังส่วนลึกของนิกายอย่างรวดเร็วแทน

“รนหาที่!”

เมื่อต้องเผชิญกับการโจมตีขนาบข้างของบรรพบุรุษทั้งสองอย่างเติ้งเฉินและเฟยหลิง ใบหน้าของปิงซื่อเทียนพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชายิ่งขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ทันใดนั้น เขาก็กระโจนออกไปและใช้วิชาท่าร่างเท้าที่สง่างาม ก่อนจะฟาดฝ่ามืออย่างรุนแรง ปราณเซียนที่เปี่ยมด้วยพลังทำลายล้าง เขย่าท้องฟ้า ฉีกหยินและหยางออกจากกัน มันช่างน่ากลัวอย่างยิ่ง

โครม!

ตู้ม!

เติ้งเฉินถูกโจมตีเข้าที่หน้าอกจนเลือดกระอักออกจากทวารทั้งเจ็ด ร่างกายล้มลงราวกับกระสอบทรายที่ขาดรุ่งริ่ง ในขณะที่สถานการณ์ของเฟยหลิงนั้นน่ากลัวเสียยิ่งกว่า กระดูกทั่วร่างถูกปิงซื่อเทียนหักทิ้ง และเกือบถูกฆ่าตายในทันที

แต่ถึงอย่างนั้น เฟยหลิงก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและเกือบจะเสียชีวิต

ผลลัพธ์ถูกตัดสินในพริบตา!

บรรพบุรุษเติ้งเฉินและเฟยหลิง ได้ปกป้องนิกายกระบี่เก้าเรืองรองมานับครั้งไม่ถ้วน แม้แต่ในแดนภวังค์ทมิฬเอง พวกเขาก็นับว่าเป็นตัวตนที่ดำรงอยู่ ณ จุดสูงสุดของพีระมิดแห่งความแข็งแกร่ง

แต่ท้ายที่สุดแดนภวังค์ทมิฬก็คือแดนภวังค์ทมิฬ และมันก็เป็นส่วนหนึ่งของภพมนุษย์ ดังนั้นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับปิงซื่อเทียน ที่มาจากนิกายระดับสูงอย่างนิกายอำนาจเทวะ มันจึงยังไม่มากพอ

ช่องว่างระหว่างพวกเขา เปรียบเสมือนความแตกต่างระหว่างแมวป่วยกับเสือร้าย พวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย ดังนั้นการที่เติ้งเฉินและเฟยหลิงล้มเหลวก็นับว่าสมเหตุสมผลแล้ว

“เจ้าหมาเฒ่าสองตัว! เจ้าอยากจะตายอย่างวีรบุรุษแลกกับโอกาสรอดชีวิตนักหรือ? แต่ข้าไม่อนุญาตให้พวกเจ้าทำเช่นนั้น! ข้าจะทำให้พวกเจ้าเห็นด้วยตาตนเองว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้ที่กล้าท้าทายข้า!”

ปิงซื่อเทียนแค่นเสียงเย็น ใบหน้าหล่อเหลาถูกปกคลุมไปด้วยความเย่อหยิ่ง เขาคว้าตัวเติ้งเฉินและเฟยหลิงที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและใกล้ตายไว้ ก่อนที่ร่างจะทอประกาย และพุ่งตรงไปยังส่วนลึกของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง

แน่นอนว่า เขาย่อมต้องสังเกตเห็นเหตุการณ์ที่เวินหัวถิงและคนอื่น ๆ หลบหนีไปก่อนหน้านี้อยู่แล้ว แต่เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องสนใจ ยามนี้นิกายกระบี่เก้าเรืองรองทั้งหมด ได้ถูกปิดตายไว้ด้วยพลังของเขาแล้ว มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกมันจะหลบหนีพ้น!

โครม!

ปิงซื่อเทียนก้าวเดินอย่างสบาย ๆ ประหนึ่งนักล่าผู้ช่ำชอง อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเข้าสู่ส่วนลึกของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง ตลอดเส้นทาง ทั้งภูเขาและอาคารโบราณต่างพังทลาย ไม่มีสมบัติล้ำค่าชิ้นใดหรือสัตว์อสูรตัวไหนรอดไปได้แม้แต่อย่างเดียว พวกมันไม่มีเวลาแม้แต่จะส่งเสียงร้องก่อนที่จะถูกกำจัดด้วยซ้ำ

เรือนรับรอง

ยอดเขาทั้งห้า

ห้องโถงใหญ่ของนิกาย

หอคัมภีร์

…

นิกายกระบี่เก้าเรืองรองทั้งหมดถูกทำลายลงโดยปิงซื่อเทียน สวรรค์แห่งการฝึกฝนที่เดิมทีเป็นเหมือนอาณาจักรสำหรับเหล่าเซียนกลายเป็นซากปรักหักพัง

“ปิง! ซื่อ! เทียน! เจ้าไม่มีทางได้ตายดีแน่!”

บรรพบุรุษเติ้งเฉินและเฟยหลิงถูกปิงซื่อเทียนควบคุมตัวไว้ที่ด้านข้าง ได้แต่เฝ้ามองดูเหตุการณ์ดังกล่าวอย่างไม่อาจทำอะไรได้ พวกเขาโกรธมากจนตาแทบจะถลน เลือดเป็นสายหลั่งไหลออกมาจากหางตา เสียงของพวกเขาดูเหมือนถูกบีบออกมาจากรอยแตกระหว่างฟันและเต็มไปด้วยความโกรธแค้นไม่มีที่สิ้นสุด

นิกายกระบี่เก้าเรืองรองเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของพวกเขา แต่ตอนนี้มันกลับถูกปิงซื่อเทียนทำลายไปตลอดทาง แล้วจะไม่ให้โกรธแค้นได้อย่างไร?

ปิงซื่อเทียนหัวเราะเบา ๆ “เมื่อหลายปีก่อน เฉินซีเองก็ทำแบบเดียวกันนี้กับนิกายวิถีกระแสสวรรค์ของข้าไม่ใช่หรือ? หากเจ้าต้องการตำหนิใครสักคน ก็จงโทษตัวเองที่เกี่ยวข้องกับเฉินซีเสียเถิด นี้คือผลของการเกี่ยวข้องกับเขา”

ขณะที่พูด ร่างของเขาก็หยุดลงอย่างกะทันหัน ดวงตาหันจ้องไปยังอาคารแห่งหนึ่งราวกับสายฟ้า จากนั้นก็ลูบคางและจมอยู่กับความคิด “นั่นคือถ้ำกระบี่วิญญาณโลหิตของนิกายเจ้าใช่หรือไม่? ข้าได้ยินมาว่าถ้ำดาบมีทั้งหมดเก้าสิบเก้าชั้น มันถูกสร้างขึ้นจากชิ้นส่วนซากของดอกบัวศักดิ์สิทธิ์แห่งความโกลาหล ที่ทั้งลึกลับและไม่อาจหยั่งรู้ได้ ข้าสงสัยนักว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่?”

เมื่อเติ้งเฉินและเฟยหลิงได้ยินเช่นนั้น สีหน้าพลันแปรเปลี่ยน พวกเขาไม่คิดเลยว่าปิงซื่อเทียนจะรู้เรื่องนี้

“ตอนนี้พวกมัน… กำลังซ่อนตัวอยู่ข้างในใช่หรือไม่?”

ปิงซื่อเทียนเหลือบมองทั้งสองก่อนจะเริ่มหัวเราะ แต่เสียงหัวเราะนั้นกลับเย็นยะเยือกและอาฆาตพยาบาทยิ่ง “ข้าใจดีพอที่เสนอให้พวกเจ้ายอมจำนน แต่พวกเจ้ากลับไม่เต็มใจ ดูเหมือนว่าข้าคงจะทำได้เพียงส่งพวกเจ้าทุกคนตามกันไปเท่านั้น”

ขณะที่พูด เขาก็เหยียดแขนออกแล้วกดลงจากระยะไกล อาคารโบราณพังทลายลง เผยให้เห็นทางเข้าสู่อาณาจักรลับที่ปกคลุมไปด้วยข้อจำกัดหลายชั้น

นั่นคือทางเข้าสู่ถ้ำกระบี่วิญญาณโลหิต

“เจ้ากล้า!” เติ้งเฉินและเฟยหลิงคำรามด้วยความโกรธพร้อมสีหน้าดุร้าย

“ฮ่าฮ่า! ทำไมข้าจะไม่กล้า? แม้เฉินซีจะกลับมาจากภพเซียน ข้าก็จะฆ่าพวกเจ้า!” มุมปากของปิงซื่อเทียนยกขึ้นอย่างเหยียดหยาม เขาสัมผัสได้ว่าความเกลียดชังและความขุ่นเคืองที่อัดแน่นอยู่ในใจมาเป็นเวลานานกำลังถูกระบายออกมา แต่นั่นยังไม่เพียงพอ!

เขาต้องการกวาดล้างนิกายกระบี่เก้าเรืองรองให้สิ้นซาก! เพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะช่วยบรรเทาความเกลียดชังในใจได้!

“เจ้าหมาเฒ่าทั้งสอง จงจับตาดูให้ดีและดูให้ชัดว่า ข้ากล้าทำลายนิกายกระบี่เก้าเรืองรองของเจ้าหรือไม่!” ทันใดนั้นปิงซื่อเทียนก็คำรามพร้อมเสียงหัวเราะ ก่อนที่จะชักกระบี่เซียนออกมา แสงสีม่วงทอประกายแสงศักดิ์สิทธิ์อันไร้ขอบเขต