บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1428

บทที่ 1428 ชนะอย่างมั่นคง

บทที่ 1428 ชนะอย่างมั่นคง

ถ้าเฉินซีไม่คุกเข่าและขอความเมตตาภายในสิบลมหายใจ เขาก็คงจะฆ่าเติ้งเฉินและเฟยหลิงอย่างแน่นอน!

เมื่อได้ยินเงื่อนไขที่คุกคามและหยิ่งผยองเช่นนี้ เวินหัวถิงและสมาชิกทุกคนของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองแทบจะกัดฟันจนแตกเสี่ยง ๆ จากความเกลียดชัง

ช่างน่ารังเกียจ! ปิงซื่อเทียนผู้นี้ช่างไร้ยางอายและน่ารังเกียจยิ่ง!

ท่าทางของเฉินซีนั้นเย็นชาและอาฆาตถึงขีดสุด จิตสังหารในดวงตาพลุ่งพล่านราวกับหินหลอมเหลว แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องระงับไว้ เพราะเติ้งเฉินและเฟยหลิงยังอยู่ในมือของปิงซื่อเทียน

เขาไม่อาจมองดูทั้งสองถูกฆ่าได้!

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”

ปิงซื่อเทียนหัวเราะลั่น ยิ่งเฉินซีมีทีท่าเช่นนี้มากเท่าใด เขาก็ยิ่งรู้สึกยินดีในใจมากขึ้นเท่านั้น เป็นเสี้ยวของความสุขจากการได้แก้แค้น!

“ช่างน่าสมเพชจริง ๆ! พวกเราเหล่าผู้บ่มเพาะนั่นสังหารอย่างเด็ดขาด ทั้งยังโหดร้ายและไร้ความปรานี แต่เจ้ากลับมีจิตใจอ่อนโยนและไม่เด็ดเดี่ยวอย่างกับอิสตรี ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าคนขี้ขลาดอย่างเจ้าบ่มเพาะมาถึงขนาดนี้ได้อย่างไร” ปิงซื่อเทียนหัวเราะอย่างเย็นชา ซึ่งคำพูดก็เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยถากถาง

ทันทีที่กล่าวจบ เขาก็คว้าคอของเติ้งเฉินและเฟยหลิง “เวลาสิบลมหายใจใกล้จะหมดลงแล้ว ถ้าเจ้ายังไม่คุกเข่าขอความเมตตาจากข้า ก็อย่าตำหนิข้าที่ไร้น้ำใจ!”

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดและเงียบงันถึงขีดสุด!

ในขณะนี้ เวินหัวถิงและสมาชิกทุกคนของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองต่างสับสนว่าจะทำอย่างไร พวกเขาโกรธแค้น ทั้งยังรู้สึกไร้พลัง และอับจนหนทางถึงขีดสุด

สีหน้าของพวกเขามืดมนอย่างยิ่ง ในดวงตาก็เต็มไปด้วยความโกรธ และเกลียดชังปิงซื่อเทียนจนถึงแก่น

เฉินซีเกือบไม่อาจระงับจิตสังหารของตนได้ ดวงตาจับจ้องไปที่ปิงซื่อเทียนอย่างแน่วแน่ พลางมองดูท่าทางที่หยิ่งผยองของอีกฝ่าย รอยยิ้มอันเยือกเย็นและโหดเหี้ยมพลันปรากฏบนริมฝีปากของปิงซื่อเทียน ทำให้เฉินปรารถนาที่จะกินเนื้อและดื่มเลือดของมันเป็น ๆ!

แต่สุดท้ายแล้ว เฉินซีก็ยังคงนิ่งเฉย

ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึก และเม้มริมฝีปากแน่น ค่อย ๆ ยอบกายลงคล้ายตัดสินใจคุกเข่าขอความเมตตาจากปิงซื่อเทียน

“เฉินซี!” เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ สมาชิกทุกคนของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองก็อุทานพร้อมกัน

ในทางกลับกัน ความกระหายเลือดก็พลุ่งพล่านออกมาจากดวงตาของปิงซื่อเทียน จนต้องระเบิดเสียงหัวเราะอย่างอดไม่ได้ “เฉินซี! โอ้! เฉินซี! แม้แต่เจ้าก็ยังตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้? เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่เจ้าพาศิษย์พี่ชิงไปจากข้า เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าจะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้? คุกเข่าลง! รีบคุกเข่าและขอความเมตตาจากข้าเร็ว ๆ ซะ! ฮ่า ๆ ๆ ๆ!!!”

ในขณะนี้ หัวใจของปิงซื่อเทียนนั่นเต็มไปด้วยความสุข ความเกลียดชังและความคับแค้นที่อัดแน่นอยู่ในใจหลายปีก็ถูกระบายออกมาจนหมดดุจกระแสน้ำ เป็นความยินดีที่ยากจะอธิบาย!

“เฉินซี ฆ่ามัน!”

“ใช่แล้ว ฆ่ามันซะ!!!”

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ บรรพบุรุษเติ้งเฉินและเฟยหลิงที่ถูกบีบคออยู่ในกำมือของปิงซื่อเทียนพลันร้องโหยหวนออกมา และระเบิดตัวเองพร้อมกัน!

ตู้ม!

การระเบิดของผู้อาวุโสสองคนนี้ช่างน่ากลัวอย่างยิ่ง มันสร้างคลื่นพลังทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัวไปถึงสวรรค์ทั้งเก้า และยังแพร่กระจายไปทั่วบริเวณโดยรอบ ทุกที่ที่มันผ่าน ก้อนหินจะแตกเป็นผุยผง อวกาศจะระเบิดออกจากกัน ภายในระยะสองหมื่นห้าพันลี้ ก็ตกอยู่ในความโกลาหลที่น่าสะพรึงกลัว

ผ่านไปสักพัก ฝุ่นผงเบาบางลง ทุกสิ่งกลับคืนสู่ความเงียบสงัดอีกครั้ง

ทุกคนตะลึงงันกับฉากตรงหน้า

“บรรพบุรุษเติ้งเฉิน!”

“บรรพบุรุษเฟยหลิง!”

สมาชิกทุกคนของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองต่างร่ำร้องด้วยความโศกเศร้า น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชัง

“บัดซบ! ไอ้สารเลว! พวกเจ้าทุกคนสมควรตาย!” ปิงซื่อเทียนอยู่ในสภาพที่ไม่สู้ดีนัก หากก่อนหน้านี้เขาหลบไม่ทัน ก็คงจะได้รับผลกระทบจากแรงระเบิดจนอาจตายคาที่!

ถึงแม้จะคอยระวังไม่ให้เติ้งเฉินและเฟยหลิฆ่าตัวตาย แต่ก็ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะระเบิดตัวเองโดยไม่กล่าววาจาใด ๆ ประกอบกับการกระทำที่เด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดเช่นนี้ จึงทำให้เขาไม่ทันระวังตัว!

สิ่งนี้ทำให้สีหน้าของเขามืดมนทันที เพราะเกือบจะทำให้เฉินซีคุกเข่าและขอความเมตตาได้สำเร็จ ทำให้ความรู้สึกพึงพอใจ ถูกแทนที่ด้วยไฟโทสะทันที

โครม!

ทันใดนั้น กลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวได้ฉีกผ่านท้องฟ้าเข้ามา ทำให้สีหน้าของปิงซื่อเทียนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม และรีบชักกระบี่อมตะออกมาเพื่อรับการโจมตีตรงหน้า

ผู้ที่โจมตีย่อมเป็นเฉินซี ชายหนุ่มฟันในแนวขวางด้วยกระบี่อมตะในมือ

ในขณะนี้ สีหน้าของเขากลับสงบลงมากและไม่แยแส ดวงตาเย็นชา ทั้งยังไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ แต่ถ้าเป็นที่ผู้คุ้นเคยกับเฉินซี ย่อมรู้ดีว่าเขาตั้งใจที่จะฆ่าปิงซื่อเทียนในกระบวนท่าเดียว!

โครม!

ทั้งสองปะทะกันอย่างดุเดือด ประหนึ่งการชนระหว่างดวงอาทิตย์กับดวงจันทร์ ซึ่งทำให้คลื่นพลังทำลายที่น่าสะพรึงกลัว จนบดขยี้ผืนดินภายในระยะสองหมื่นห้าพันลี้ให้เป็นผุยผง เหตุการณ์นี้จึงน่าหวาดหวั่นอย่างยิ่ง

นี่คือความสามารถของตัวตนจากภพเซียน ซึ่งในภพมนุษย์ พลังทำลายล้างนี้ไม่ถูกควบคุมโดยเต๋าแห่งสวรรค์ ส่งผลให้มันน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ร่างของปิงซื่อเทียนสั่นสะท้าน และถูกบังคับให้ถอยหลังไปสามก้าว ทำให้สีหน้าของเขามืดมน พลางตะโกนลั่น “เฉินซี ไอ้สารเลว! วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า!”