บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1430

บทที่ 1430 กลับคืนสู่ภพเซียน

บทที่ 1430 กลับคืนสู่ภพเซียน

ฝุ่นผงและสิ่งสกปรกฟุ้งกระจายไปในอากาศ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงัด

ปิงซื่อเทียนตายไปแล้ว และไม่มีทางฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่ได้เห็นการต่อสู้สะท้านโลกาเมื่อครู่นี้ ทุกคนก็พูดไม่ออกเป็นเวลานาน

ใม่ใช่เพราะการตายของปิงซื่อเทียน แต่เป็นเพราะวันนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น และมองย้อนกลับไป ก็ยังคงรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นฝันร้าย

ปิงซื่อเทียนได้บุกเข้าสู่นิกายกระบี่เก้าเรืองรองอย่างหยิ่งผยอง ก่อนที่จะจัดการกับพวกเขาทั้งหมด และไม่มีใครสามารถต่อกรกับคนผู้นี้ได้ ทำให้ความสิ้นหวังก่อตัวอยู่ในใจของทุกคน

หลังจากนั้น เฉินซีก็ปรากฏกายออกมา แล้วบรรพบุรุษเติ้งเฉินและเฟยหลิงก็ระเบิดตัวเอง

ซึ่งในที่สุด ปิงซื่อเทียนก็ถูกสังหาร…

ทั้งหมดนี้ดูน่าตื่นตาตื่นใจมาก มันทำให้จิตใจของพวกเขาประสบกับความโศกเศร้าและความสุขอันเปี่ยมล้น ทำให้ไม่อาจสงบจิตสงบใจได้ภายในระยะเวลาสั้น ๆ

เดิมที หากปิงซื่อเทียนไม่มาสร้างปัญหาในวันนี้ การกลับมาของเฉินซีย่อมทำให้นิกายกระบี่เก้าเรืองรองทั้งหมดปั่นป่วน พวกเขาจะต้อนรับเฉินซีและจัดงานเลี้ยงเพื่อเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่

ทว่าบัดนี้ เนื่องจากนิกายถูกทำลายเกือบทั้งหมด ประกอบกับการเสียชีวิตของบรรพบุรุษเติ้งเฉินและเฟยหลิง คนทั้งหมดจึงไม่มีใครมีอารมณ์เฉลิมฉลอง

…

ม่านเงาแห่งพลบค่ำ นำความมืดมาสู่ผืนแผ่นดิน

ณ ซากปรักหักพังอันเงียบสงบและว่างเปล่า เฉินซีและประมุขนิกายเวินหัวถิงปรึกษาหารือกันเนิ่นนาน ในที่สุด พวกเขาก็ตัดสินใจได้ เมื่อเฉินซีกลับสู่ภพเซียน นิกายกระบี่เก้าเรืองรอง จะย้ายเข้าไปในโลกที่สร้างโดยหม้อกลั่นศักดิ์สิทธิ์เก้าทวีป

เหตุผลก็ง่ายเช่นกัน เพราะในปัจจุบัน แดนภวังค์ทมิฬตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายครั้งใหญ่ เปลวไฟแห่งสงครามโหมกระหน่ำไปทั่วโลกเนื่องจากกองทัพต่างพิภพ เมื่อรวมกับอาณาเขตของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองที่ถูกทำลายจนเป็นซากปรักหักพังโดยปิงซื่อเทียน มันอาจถือว่าได้รับความเสียหายอย่างใหญ่หลวง

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ การติดตามเฉินซีกลับไปยังภพเซียนย่อมเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

หลังจากที่พวกเขาตัดสินใจในเรื่องนี้แล้ว เฉินซีก็เข้าไปในถ้ำกระบี่วิญญาณโลหิตทันที

…

ณ ชั้น 99 ของถ้ำกระบี่วิญญาณโลหิต

มหาสมุทรหินหลอมเหลวที่พลุ่งพล่านนั่นเต็มไปด้วยไอน้ำสีขาว และมันลุกโชนจนถึงจุดที่แม้แต่อากาศก็บิดเบี้ยว ทั้งยังเปี่ยมด้วยกลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัว ซึ่งยังคงเหมือนกับเมื่อหลายปีก่อน

ที่ใจกลางมหาสมุทรหินหลอมเหลว มีดอกบัวขนาดมหึมาบานอยู่ ดอกบัวนี้มีสีแดงเข้ม และงดงามยิ่ง

เมื่อหลายปีก่อน เฉินซีได้พบกับมารบงกชเป็นครั้งแรกที่นี่

แม้ที่นี่จะยังคงเหมือนเดิม แต่มารบงกชได้ตายไปแล้ว

เพื่อการแก้แค้น เขาบดขยี้ภูเขาหมอกเซียน แต่กลับถูกราชันเซียนจากนิกายอำนาจเทวะซุ่มโจมตีระหว่างทางกลับ และเสียชีวิตที่นั่น

ครั้งนี้ เฉินซีมายังชั้นที่เก้าสิบเก้า ของถ้ำกระบี่วิญญาณโลหิตด้วยความตั้งใจที่จะแจ้งข่าวร้ายแก่เต๋าบงกช

“เฉินซี ในที่สุดเจ้าก็มา” ทันทีที่เฉินซีมาถึง เสียงที่ชัดเจนราวกับระฆังก็ดังขึ้น มันทำให้เขารู้สึกสงบราวกับกำลังฟังท่วงทำนองที่ลึกล้ำของมหาเต๋า

เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เฉินซีก็เห็นร่างหนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิบนดอกบัวสีแดงโลหิตที่งดงาม ซึ่งอยู่ใจกลางมหาสมุทรหินหลอมเหลว คนผู้นั้นสวมเสื้อคลุมสีเขียว ผมยาวถึงเอว รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา ที่หน้าผากเต็มไปด้วยท่าทางที่สงบและไร้กังวล

เขาเป็นเหมือนสุภาพบุรุษผู้อ่อนโยนและถ่อมตัว ทั้งยังบริสุทธิ์ ไร้ที่ติ ใจกว้าง และไม่แยแส ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความสงบเมื่อจ้องมองคนผู้นี้

ลักษณะของเขาแตกต่างไปจากมารบงกชโดยสิ้นเชิง แต่รูปร่างหน้าตาเหมือนมารบงกชทุกประการ

เขาคือเต๋าบงกช!

ทว่ามันไม่เหมือนกับในอดีต กลิ่นอายของเต๋าบงกชนั้นอ่อนแอลงมาก ร่างก็ดูพร่ามัว คล้ายแค่สัมผัสเบา ๆ ก็ทำให้อีกฝ่ายแตกเป็นเสี่ยง ๆ

เดิมทีเฉินซีรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากเมื่อเห็นเต๋าบงกช ทว่าเมื่อสังเกตเห็นกลิ่นอายของอีกฝ่าย เขาก็ตกใจและรีบถามทันที “ผู้อาวุโส เกิดอันใดขึ้น?”

เต๋าบงกชกล่าวด้วยรอยยิ้ม “หรือว่าเจ้าจะลืมไปแล้ว? มารบงกชและข้าเกิดมาคู่กัน เมื่อเขาตาย ข้าจะคงอยู่เพียงลำพังได้อย่างไร?”

รอยยิ้มดูไร้กังวล และเสียงชัดเจนและสงบ ประหนึ่งได้เห็นสัจธรรมของชีวิตกับความตายมานานแล้ว

เฉินซีตกตะลึง “ท่านทราบอยู่แล้วหรือ?”

เต๋าบงกชพยักหน้า “ข้ารู้ตั้งแต่พริบตาที่มารบงกชสิ้นชีพ และเขาไม่สามารถตำหนิใครได้ นอกจากโทษตนเองที่ใจร้อน จนลงมืออย่างผลีผลาม”

เฉินซีกล่าวไม่ออก และไม่รู้ว่าจะกล่าวอะไร

“ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ท่านอาจารย์ต้องแผนร้ายจนต้องพินาศไป ข้ารู้ว่าศัตรูของเรานั้นน่าสะพรึงกลัวเกินไป พวกมันไม่ใช่สิ่งที่มารบงกชและข้าจะสามารถต่อกรได้ น่าเสียดายที่มารบงกชไม่เคยคิดจะฟังข้าเลย” เต๋าบงกชถอนหายใจเบา ๆ ใบหน้าหล่อเหลาและอบอุ่นเต็มไปด้วยความขมขื่นที่ยากจะมองเห็น

แต่หลังจากนั้น เขาก็ยิ้มอย่างสบายใจ และมองเฉินซีด้วยแววตาที่ชัดเจน “โชคดีที่นิกายกระบี่เก้าเรืองรองของข้ายังมีเจ้าเฉินซี ท้ายที่สุดแล้ว มันยังมีร่องรอยความหวังอยู่”

เฉินซีเม้มริมปีฝาก “โปรดอย่ากังวลท่านผู้อาวุโส แม้ว่าท่านจะไม่กล่าวถึงความเป็นปฏิปักษ์นี้ แต่ข้าก็จะยุติมันให้แก่ท่าน”

เต๋าบงกชพยักหน้าและกล่าว “เฉินซี เจ้าเคยได้ยินเกี่ยวกับแดนเทพโบราณหรือไม่”

เฉินซีชะงัก “ข้าเคยได้ยิน เหมือนจะมีเพียงทวยเทพที่มีคุณสมบัติในการขึ้นสู่แผนผังบรรลุเทพเท่านั้น ที่มีโอกาสเข้าสู่แดนศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้น”

“แผนผังบรรลุเทพ…” เต๋าบงกชพึมพำด้วยสีหน้างุนงง คล้ายนึกบางอย่างได้ “แดนเทพโบราณถูกเรียกว่าดินแดนนิรันดร์มาตั้งแต่สมัยโบราณ และมันถูกเรียกว่าอาณาจักรของทวยเทพ อย่างไรก็ตาม…”