บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1431

บทที่ 1431 คำเชิญร่วมงานฉลองวันเกิด

บทที่ 1431 คำเชิญร่วมงานฉลองวันเกิด

แดนอำนาจเทวะ

ณ ภูเขาขนาดมหึมาที่ปกคลุมไปด้วยหินหลอมเหลว และสว่างไสวดั่งเปลวไฟที่พุ่งสู่ผืนฟ้า

ซุ่ยเหรินถิงนั่งขัดสมาธิราวกับเทพแห่งเปลวเพลิง ทั้งยังมีท่าทางที่สง่างามและสูงส่ง

“มันก็แค่มดปลวกตัวเล็ก ๆ แต่เจ้ากลับสูญเสียราชันเซียนครึ่งขั้นสองคน และศิษย์บริวารเต๋าของนิกาย เว่ยซิง เจ้าทำให้ข้าผิดหวังจริง ๆ” ซุ่ยเหรินถิงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และปราศจากอารมณ์ใด ๆ

เว่ยซิงที่ถูกจั่วชิวเฟิงเรียกว่าใต้เท้าเว่ยกำลังยืนอยู่หน้าภูเขาไฟ หัวใจสั่นสะท้าน เหงื่อกาฬแตกพลั่ก เขารีบโค้งคำนับ “ท่านบรรพบุรุษซุ่ยเหริน ตั้งแต่เฉินซีลงไปสู่ภพมนุษย์ พลังของเขาจะถูกจำกัดอยู่ที่ขอบเขตเซียนทองคำ ดังนั้นเหตุผลที่แผนการล้มเหลวในครั้งนี้ อาจเป็นเพราะมันได้รับความช่วยเหลือจากผู้เยี่ยมยุทธ์ มิฉะนั้น ด้วยพลังฝีมือของราชันเซียนครึ่งขั้นของตระกูลจั่วชิว ย่อมไม่ล้มตายด้วยน้ำมือของมันอย่างแน่นอน”

“ความช่วยเหลือจากผู้เยี่ยมยุทธ์?” ทันใดนั้น ดวงตาของซุ่ยเหรินถิงก็เบิกกว้าง สายฟ้าอันเยือกเย็นก็พุ่งออกมาจากภายในดวงตา “นี่คือคำอธิบายของเจ้า ใช่หรือไม่?”

“ศิษย์ยอมรับความผิดพลาดของตน ท่านบรรพบุรุษโปรดลงโทษศิษย์ด้วย!” เว่ยซิงคุกเข่าจนเกิดเสียงดังตุบ และรู้สึกหวาดกลัวในใจทบทวี ทั้งยังเงียบเหมือนจักจั่นในฤดูหนาว ไม่กล้าแก้ตัวแม้เพียงครึ่งคำ

เขาเป็นเพียงศิษย์บริวารเต๋า ดังนั้นหากซุ่ยเหรินถิงไม่พอใจ ย่อมสามารถฆ่าได้ โดยไม่จำเป็นต้องรู้สึกใด ๆ

ซึ่งแท้จริงแล้ว เขารู้สึกผิดในใจเช่นกัน ใครจะคาดคิดว่า ราชันเซียนครึ่งขั้นสองคนจะต้องมาล้มตายในภพมนุษย์? นี่ไม่ใช่ความผิดพลาดของแผนการ แต่เป็นเพราะไอ้สารเลวที่ชื่อเฉินซีนั่นผิดปกติเกินไป!

“เจ้าสารเลวนั่นครอบครองกระบี่เต๋าวิบัติและชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลาก ทั้งยังมีความเกี่ยวข้องกับเขาเทพพยากรณ์ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการมันจริง ๆ” ซุ่ยเหรินถิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวอย่างไม่แยแส

ทว่าก่อนที่เขาจะกล่าววาจาต่อไป ทันใดนั้น ก็มีเสียงอันยิ่งใหญ่ที่ดังก้องไปทั่วฟ้าดิน “ศิษย์พี่ซุ่ยเหริน รีบมุ่งหน้าไปยังวังวิญญาณหยก ท่านประมุขต้องการพบท่านเป็นการด่วน!”

“ขอบคุณที่แจ้งข้า ศิษย์น้อง” ซุ่ยเหรินถิงลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและประสานมือไปยังระยะไกล จากนั้นก็หันมากล่าวกับเว่ยซิง “เจ้ารออยู่ที่นี่ก่อน ข้าไปไม่นาน”

เว่ยซิงรีบโค้งคำนับ และถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อร่างของซุ่ยเหรินถิงหายไป แล้วพลันคิดในใจ ไยท่านประมุขถึงต้องการพบท่านบรรพบุรุษด้วย?

…

ข้าไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวสู่ทั้งสามภพ เป็นเวลาหนึ่งร้อยปี

…

หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป ซุ่ยเหรินถิงก็กลับมา แต่ทว่าคิ้วกลับขมวดแน่น เห็นได้ชัดว่ามีเรื่องหนักใจ

ก่อนหน้านี้ เมื่อมาถึงวังวิญญาณหยก เขาไม่ได้พบท่านประมุข แต่ได้รับการถ่ายทอดเสียงผ่านกระแสปราณ ว่าเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวสู่ภพทั้งสามเป็นเวลาร้อยปี

แม้ว่าเหตุผลเบื้องหลังนี้จะไม่ได้ชัดเจน แต่ซุ่ยเหรินถิงก็ยังพอเดาเหตุผลได้คร่าว ๆ มันจะต้องเกี่ยวข้องกับกลียุคของสามภพอย่างแน่นอน มิฉะนั้นประมุขนิกายคงไม่สั่งเป็นการส่วนตัวเช่นนี้

ดูเหมือนว่า… ภัยพิบัติครั้งใหญ่กำลังคืบคลานเข้ามาในอีกหนึ่งร้อยปี… หลังจากนั้นไม่นาน ซุ่ยเหรินถิงก็หายใจเข้าลึก ๆ และยืนยันความคิดของตน

“เว่ยซิง”

“ขอรับ” เว่ยซิงที่รออยู่ที่นี่ตั้งแต่ต้น รีบโค้งคำนับให้ซุ่ยเหรินถิง

“เดิมทีข้าตั้งใจจะลงมือด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ เมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง เจ้าต้องฆ่าเฉินซีภายในหนึ่งร้อยปี! และเพื่อให้ภารกิจของเจ้าง่ายขึ้น เจ้าสามารถใช้เบี้ยของนิกายที่มีอยู่ในภพเซียนได้ทั้งหมด” ซุ่ยเหรินถิงครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะกล่าวช้า ๆ “ข้ามีเพียงคำขอเดียวเท่านั้น จงนำกระบี่เต๋าวิบัติและชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากกลับมา”

เว่ยซิงรู้สึกโล่งอกทันทีที่ได้ยินสิ่งนี้ “ศิษย์จะไม่ทำให้บรรพบุรุษผิดหวังอย่างแน่นอน!”

ซุ่ยเหรินถิงโยนป้ายคำสั่งไปยังเว่ยซิง สีหน้าดูเครียดขึง พลันกล่าวเสียงเย็น “จำไว้! หากเจ้าไม่สามารถทำงานนี้ให้เสร็จสิ้นได้ภายในเวลาร้อยปี ก็อย่าโทษข้าที่ไร้ปรานี!”

…

ภพเซียน ณ สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า

ภายในดินแดนเร้นลับ หัวเจี้ยนคงที่มีผมสีขาวและสวมเสื้อผ้าสีเทาได้นั่งขัดสมาธิอยู่ที่นั่น

จานข่ายหมื่นดาราลอยอยู่กลางอากาศด้านหลัง เผยให้เห็นแสงของดวงดาวอันเย็นยะเยือกอยู่มากมายนับไม่ถ้วน

โอม!

ทันใดนั้น คลื่นมิติผันผวนที่แปลกประหลาดก็เกิดขึ้น จากนั้นแสงเจิดจ้าก็เปล่งประกายจากภายในจานข่ายหมื่นดารา พร้อมกับทางเดินปรากฏขึ้น

หัวเจี้ยนคงที่กำลังนั่งสมาธิพลันลืมตา เมื่อมองไปที่นั่น แน่นอนว่าเขาเห็นร่างของเฉินซีกำลังเดินออกมาจากภายในทางเดิน

“เจ้ากลับมาแล้ว” หัวเจี้ยนคงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ผู้อาวุโส” เฉินซีประสานมือคารวะ แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะเขาได้กลับมาสู่ภพเซียนที่คุ้นเคย และรู้สึกว่าพลังที่ถูกผนึกไว้ ได้ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์แล้ว

ความรู้สึกที่ได้ครอบครองพลังเช่นนี้อีกครั้ง ทำให้เขารู้สึกมั่นคงในใจ