บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1486

บทที่ 1486 เจ้าสำนักคนใหม่

……………………………………………………………………..

บทที่ 1486 เจ้าสำนักคนใหม่

ชิ้ง~

ทันทีที่ราชันเซียนดาราวีรบุรุษนำหม้อมรดกเต๋าโบราณออกมา ตราประทับหยกนพกระแสในมือเฉินซีก็ตอบสนอง มันส่องแสงมงคลออกมาราวกับจะอัญเชิญหม้อยา

เฉินซีไม่ได้ลงมือชิงของมา แต่มอง ‘โลกแห่งเพลิงชะตากรรม’ แทน กลุ่มราชันเซียนกำลังร้องเสียงดุดันอยู่ตรงจุดนั้น ออกแรงสู้สุดกำลัง ส่วนจ้าวพุทธองค์ราตรีสงัดก็นั่งขัดสมาธิเงียบเชียบ ทั่วร่างปลดปล่อยกระแสเพลิงชะตากรรมบริสุทธิ์ออกมา

หากมองจากที่ไกล ทั่วร่างเขาเหมือนกำลังเผาไหม้ เหมือนคิดจะใช้ไฟจากร่างเผาทุกอย่างให้วอด

“หากเจ้ายังลังเลต่อ ไม่เพียงแต่ราตรีสงัดจะสละตนเองไปเสียเปล่า แต่พวกเราอาจจะตายทั้งคู่ ส่วนสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าก็จะตกอยู่ในมือคนอื่น!” ราชันเซียนดาราวีรบุรุษเอ่ยเสียงต่ำเตือนเฉินซี

ชายหนุ่มเม้มปากเงียบอยู่นาน สุดท้ายก็เก็บสายตากลับมาแล้วเอ่ยในใจว่า ชะตากรรมเกิดจากชีวิต ส่งต่อไปยังชาติหน้าหลังความตาย จะทำลายก็ไม่ได้ ผู้อาวุโส ข้าจะสะบั้นมันให้ท่านเอง

จากนั้นเขาก็หันมาหยิบหม้อมรดกเต๋าโบราณขึ้นถือในมือ

ตู้ม!

เจตจำนงอันแรงกล้าพุ่งออกมาจากร่างเฉินซี พุ่งเข้าสู่หม้อยา เกิดเป็นคลื่นพลังสะท้อนออกมา

เขากำลังทำการกลั่นสมบัติและผสานเจตจำนงของตนเองลงไป คล้ายกับการเข้าครอบครองมันนั่นเอง

ใบหน้าซีดขาวของราชันเซียนดาราวีรบุรุษปรากฏแววยินดี เขาคือผู้สืบทอดที่เจ้าสำนักเลือกมา ทั้งยังได้มรดกจักรพรรดิเต๋าไปครอง สมบัติชิ้นนี้เองก็ต้องเป็นของเขาเช่นกัน!

“โอหังนัก! เฉินซีเจ้ากำลังเล่นอยู่กับไฟ! รีบวางหม้อมรดกเต๋าโบราณลงเสีย ไม่เช่นนั้นจะไม่มีใครช่วยเจ้าได้อีก!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นมาจากภายในโลกแห่งเพลิงชะตากรรม

ดูเหมือนจะมีใครมาเห็นเข้า

“เจ้าบ้า! ไอ้พวกเวร! ปล่อยให้ไอ้เด็กบัดซบนี่ขึ้นตำแหน่งเจ้าสำนักได้ก็บ้าแล้ว! ราชันเซียนดาราวีรบุรุษ จ้าวพุทธองค์ราตรีสงัด… พวกเจ้าสมควรตาย!” ราชันเซียนคนอื่น ๆ เองก็โกรธมาก ซัดวิชาทั้งหลายเข้าโจมตีโลกแห่งเพลิงชะตากรรม อยากหลุดออกมาแล้วสังหารเฉินซีเพื่อหยุดกระบวนการทุกอย่างนี้เสีย

“พุทธองค์จงรุ่งเรือง!”

ตู้ม!

ราตรีสงัดเปล่งบทสวดขึ้นอีกครั้ง จากนั้นทั่วร่างเขาก็เริ่มเกิดเพลิงไหม้ รอบตัวคือเพลิงชะตากรรมบริสุทธิ์ขนาดใหญ่ที่แผ่ออกมาพร้อมแสงศักดิ์สิทธิ์ ก่อนมันจะซัดลงมาอย่างรุนแรง

เฉินซีมองทุกอย่างด้วยสายตาเย็นชา กลิ่นอายที่ปล่อยออกจากร่างยิ่งแกร่งขึ้นกว่าเก่า เขากำลังพยายามกลั่นหม้อมรดกเต๋าโบราณด้วยพลังชะตากรรมและเจตจำนงอันกล้าแกร่ง

ด้วยพลังบ่มเพาะของเฉินซีในตอนนี้ หากเป็นในเวลาปกติ อย่างน้อยก็ต้องใช้สิบถึงสิบห้าวันถึงจะสำเร็จ เพราะอย่างไรตอนนี้เขาก็ยังเป็นเพียงราชันเซียนครึ่งขั้น

แต่สถานการณ์ตอนนี้เร่งด่วนนัก เขาคงไม่มีเวลาเช่นนั้น

“เฉินซี ข้าฝากสำนักไว้กับเจ้าด้วย อย่ากดดันไปเล่า แค่ให้เป็นไปตามโชคชะตาก็พอแล้ว” ทันใดนั้น ราชันเซียนดาราวีรบุรุษก็เงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม เหมือนว่าวางใจแล้ว

เฉินซีเห็นแล้วใจสะท้าน รู้สึกถึงลางไม่ดี “อย่า!”

แต่ก็ยังช้าไป สิ้นคำ ราชันเซียนดาราวีรบุรุษก็ใช้วิชาลับบางอย่าง ทำให้ทั่วร่างระเบิดออกเป็นชิ้น จากนั้นมันก็กลายเป็นเลือดสีทองเหลือบแดงที่เดือดพล่าน

ครืน!

โลหิตสายนี้เดือดดั่งตะวันระอุ และมีพลังแก่นแท้สสารของราชันเซียนดาราวีรบุรุษอยู่ มันทรงพลังยิ่ง ตอนนี้มันพุ่งเข้าไปในหม้อมรดกเต๋าโบราณ

ในสามภพนี้ จะมีราชันเซียนคนใดที่มีความกล้าหาญและเด็ดขาด ยอมสละชีพเพื่อความยุติธรรมเช่นนี้บ้าง?

แต่ตอนนี้…

จ้าวพุทธองค์ราตรีสงัดยอมแลกไปแล้ว

ราชันเซียนดาราวีรบุรุษเองก็ลงมือเช่นกัน!

จังหวะนั้น เฉินซีอึ้งไป ในใจว่างเปล่า เหมือนในใจมีบางอย่างขวางกั้นอยู่ กดดันจนทั่วร่างสะท้าน ไม่อาจยั้งเสียงกรีดร้องลั่นที่ดังขึ้นฟ้าได้!

เสียงนั้นเหมือนฟ้าลั่น มันเต็มไปด้วยความโกรธ ความเกรี้ยว ความคับข้อง ความคั่งแค้น และความเกลียดชัง มันสั่นสะเทือนไปทั่วตำหนัก เหมือนเสียงคำรามของเทพอสูรที่ไม่ยอมสยบต่อโชคชะตา!

ตู้ม!

ทั้งตำหนักส่องสว่างไปด้วยกระแสพลังแห่งชะตากรรมที่มาบรรจบกันบนร่างเฉินซี โอบกายเขาไว้จากทั่วทุกทิศ

จังหวะนั้น ตราประทับหยกนพกระแสในมือเฉินซีก็ลอยขึ้นมาส่องแสง พลันปล่อยกระแสมงคลออกมาอาบหม้อมรดกเต๋าโบราณไว้

พริบตาเดียวหม้อมรดกเต๋าโบราณก็หายไป จากนั้นหม้อยาทองแดงทรงกลมเกลี้ยงสามขา สองที่จับและมีฝาเปิดก็ปรากฏขึ้นใต้ตราประทับหยกนพกระแส!

ทั้งสองอย่างผสานรวมเป็นหนึ่ง

“เจ้าบ้า!”

“เวรเอ๊ย!”

หลายเสียงดังขึ้นพร้อมกัน เป็นเสียงจากเหล่าราชันเซียน พวกเขาเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีจึงมีท่าทีไม่พอใจยิ่ง ใช้พลังทั้งหมดพังโลกแห่งเพลิงชะตากรรมออกมาได้ในจังหวะนั้น!

ในขณะที่ตอนนี้เอง จ้าวพุทธองค์ราตรีสงัดพลันลุกขึ้นยืนท่ามกลางเพลิงชะตากรรมที่กระจายไปทั่วฟ้า เขาหันมามองเฉินซี ก่อนประกบฝ่ามือเข้าหากัน จากนั้นก้มศีรษะลงแล้วเอ่ยบทสวดออกมา

จากนั้นใบหน้าก็เผยรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มวางใจเจือด้วยความสุขและความบริสุทธิ์ เหมือนรอยยิ้มของเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรในใต้หล้า