บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1543

บทที่ 1543 ผลอันล้ำลึกของอักขระผนึกเต๋า

……….

บทที่ 1543 ผลอันล้ำลึกของอักขระผนึกเต๋า

แดนโลกาวินาศทั้งลึกลับและอันตราย ทวยเทพทั้งหลายที่ถูกพันธนาการลากเข้ามาจึงไร้โอกาสรอดแม้แต่น้อย มีเพียงหยิบมือเท่านั้นที่ตรวจพบทางเชื่อมสู่แดนเทพโบราณ รอดไปได้อย่างปลอดภัย

ทั้งหมดนี้ เขาได้ยินจากศิษย์พี่หญิงหลียาง ณ สามภพมานานแล้ว

แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเฉินซีจะทิ้งศักดิ์ศรี กลายเป็นทาสของผู้ใดเพียงเพื่อจะเข้าไปสู่แดนเทพโบราณ!

การกระทำเช่นนี้ต่างอะไรกับทิ้งมหาเต๋าที่เสาะแสวง?

ดังนั้นทันทีที่ลุงเก้าพูดจบ เฉินซีจึงกล่าวเสียงเย็นเฉียบโดยไร้ลังเล “โชคอันยิ่งใหญ่? ดูเหมือนเจ้าจะคุ้นชินกับการเป็นทาสไปเสียแล้ว ควรค่าให้รับใช้ผู้อื่นไปชั่วชีวิต”

สีหน้าของลุงเก้าดำคล้ำ ประกายเย็นเฉียบปรากฏในแววตา ไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มผู้นี้จะกล้าหยามหมิ่นศักดิ์ศรีเช่นนี้

เขาสูดหายใจลึก ๆ “เจ้าหนุ่ม เจ้าเพิ่งมาถึงแดนโลกาวินาศ ประเมินฝีมือตนสูงเกินไป ข้าจึงมิโทษเจ้าเรื่องนี้ แต่หากเจ้ายังไม่ยอมสำนึก เช่นนั้นก็อย่าโทษข้าที่ฆ่าเจ้านะ!”

เคร้ง!

เฉินซีชี้ยันต์ศัสตราไปยังลุงเก้าจากไกล ๆ กล่าวพลางเผยจิตสังหาร “ไอ้แก่งี่เง่า ข้าลืมบอกเจ้าไปว่าข้า เฉินซี ยอมกระดูกหักดีกว่าก้มหัวให้ใคร!”

วูบ!

ขณะเดียวกัน ร่างสูงใหญ่ก็วูบไหว ยันต์ศัสตราทะยานดุจตะวันผลาญเจิดจรัส สาดส่องรัศมีแผดกล้ายามโจมตี

ชายชราผู้นี้มีความสำเร็จในเต๋าแห่งคันศรสูงส่ง การบ่มเพาะอยู่ในขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณ ไม่มีทางเลยที่เฉินซีจะฆ่าชายชราด้วยความสามารถของตนในครานี้ เพราะถึงอย่างไร ทั้งสองก็ห่างกันหนึ่งขอบเขตใหญ่!

ความแตกต่างในขอบเขตทำให้อำนาจที่ใช้ได้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง มันเหมือนความต่างชั้นระหว่างเซียนปราชญ์และราชันเซียน ไม่มีทางก้าวข้ามกันได้

แม้เฉินซีจะมั่นใจว่าตนสามารถเผชิญหน้าศัตรูใด ๆ ในขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกาได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะข้ามขอบเขตไปประชันศึก หรือกระทั่งกำจัดเทวารู้แจ้งวิญญาณซึ่งมีขอบเขตสูงกว่าได้ในขณะนี้

ทว่าแม้เขาจะไม่มั่นใจว่าจะฆ่าชายชราได้ เฉินซีก็ยังมั่นใจว่าตนแข็งแกร่งพอประชันชายชราได้อย่างสูสี

โดยเฉพาะยามเผชิญหน้ายอดฝีมือในเต๋าแห่งคันศร เขาย่อมได้เปรียบระดับหนึ่งยามต่อสู้ประชิด

ดังนั้นทันทีที่เขาลงมือ จึงตัดสินใจสู้ระยะประชิดทันที!

…

“ฮึ! เกินเยียวยา!” ลุงเก้าแค่นเสียงเย็น ร่างพลันวูบไหว แล้วปีกสีดำสนิทคู่หนึ่งก็กางออกเบื้องหลัง รัศมีศักดิ์สิทธิ์แผ่พล่านบนคู่ปีก ขณะที่ร่างของเทพอสูรบรรพกาลปรากฏเป็นมายา แผ่อำนาจร้ายกาจสะท้านสะเทือน

ปีกวิญญาณสวรรค์!

มันคือพลังมหาอิทธิฤทธิ์ซึ่งมีอำนาจศักดิ์สิทธิ์สูงสุด สืบทอดกันมาจากเทพอสูรบรรพกาล ต้าอี้*[1]!

จากตำนาน ยามบรรพกาล ต้าอี้พึ่งพาการสนับสนุนของปีกวิญญาณสวรรค์และความสำเร็จสูงส่งในเต๋าแห่งคันศรในการยิงอีกาทองคำ เทพอสูรโดยกำเนิดเก้าตนอันก่อเกิดจากความโกลาหลได้

พรึ่บ!

เพียงหนึ่งกระพือปีก ร่างของลุงเก้าก็หายวับในทันใด ทำให้การโจมตีของเฉินซีพลาดเป้า

“ไวยิ่งนัก!” สีหน้าของเฉินซีแปรเปลี่ยนเล็กน้อย สัมผัสได้ทันทีว่าร่างของชายชราถอยหนีไปแสนลี้แล้ว!

“เจ้าหนุ่ม ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว แต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่ถนอมไว้” น้ำเสียงลุ่มลึกเย็นเยียบกึกก้องขึ้นในฟ้าดิน

หลังจากนั้น…

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

ศรเทวะสีแดงสดจำนวนมหาศาลแหวกชั้นเมฆา ทรงพลังมากอำนาจทะลวงโลกาพังทลาย

ทั้งหมดนี้ ยิงมาจากระยะห่างแสนลี้!

สิ่งนี้แสดงให้เห็นอย่างไร้กังขาว่ายอดฝีมือธนูคนหนึ่งน่าสะพรึงกลัวได้เพียงไร เพราะพวกเขาสามารถเล็งอำนาจในกายศัตรูได้อย่างแม่นยำ และสามารถล่าสังหารจากระยะทางแสนไกล ข้ามชั้นมิติเกินคณานับได้!

สัจธรรมก็เป็นเช่นนั้น ในด้านอำนาจต่อสู้ เต๋าแห่งกระบี่คู่ควรครองสมญาเต๋าอันแข็งแกร่งสูงสุด แต่ในด้านความสามารถล่าสังหาร เต๋าแห่งคันศรต่างหากที่ยิ่งยงเหนือใด

ถึงขนาดที่ ยอดนักธนูทั้งหลายกลายเป็นตัวตนที่เหล่าผู้บ่มเพาะมักกลัวที่สุด เพราะหากถูกหมายหัวเข้าสักหนก็เพียงพอให้มิอาจกินอิ่มนอนหลับ ไม่อาจทราบได้เลยว่าจะถูกลอบโจมตีเข้ายามใด

เพียงพริบตา เฉินซีก็สังเกตพบว่าอำนาจในกายถูกหมายตาจากทั่วสารทิศ ไม่อาจหลบเลี่ยงหนีพ้น

แต่เฉินซีกลับคำรามต่ำ ๆ พร้อมกับอักขระผนึกเต๋าทั่วห้วงจิตสำนึกพวยพุ่ง บดขยี้สรรพสิ่งเป็นเสี่ยง ๆ

หลังจากนั้น ร่างของเขาก็วูบไหวทะยานไปไกล หลบชุดศรเทวะซึ่งแหวกเวหาเข้าใส่ไปอีกครั้ง

“เฒ่าชั่ว ในเมื่อเจ้าไม่กล้ามาสู้กับข้าตรง ๆ เช่นนั้นข้าก็ขอตัวลาล่ะ!” เฉินซีเคลื่อนกายดุจพญาวิหค ทะลวงชั้นมิติสุดความเร็ว ไม่ใช่ว่าเขาไร้ฝีมือต่อสู้ระยะไกล แต่หากเลือกสู้ระยะไกลกับนักธนูมือฉมังในยามนี้ มันจะเป็นตัวเลือกที่โง่เง่าที่สุดแน่นอน

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น และไม่อาจเข้าสู่ประชิดได้เช่นกัน ทางเลือกที่ดีที่สุดก็ย่อมเป็นฝ่ายหนีก่อน

…

วูบ!

ชายหนุ่มตระหนักชัดเจนว่าความเร็วการเคลื่อนย้ายมิติของชายชรามากกว่าตนเกินสองเท่า หากชายชราทิ้งการไล่ล่าจากระยะไกลมาเป็นการต่อสู้ระยะประชิดแทน เขาจะหนีให้ตายเช่นไรก็ไร้ประโยชน์

“เจ้าหนุ่ม เจ้านี่ไม่ธรรมดาจริง ๆ!” ลุงเก้าสาวเท้ามาถึงกลางเวหา ปีกวิญญาณสวรรค์เบื้องหลังพัดกระพือ หยุดอยู่ห่างจากเฉินซีร้อยลี้ และกล่าวขณะจ้องเฉินซีด้วยสีหน้าถมึงทึง “บอกข้ามาว่าเจ้าเลี่ยงการเล็งเป้าของข้าได้อย่างไร แล้วข้าจะให้โอกาสไว้ชีวิตเจ้าอีกครั้ง”

“เฒ่าชั่ว ไยเจ้าเอาแต่พูดเพ้อเจ้อกัน?” เฉินซีแค่นเสียงเย็น ยันต์ศัสตราในมือฟาดฟันใส่ชายชราตรง ๆ ทั้งที่ห่างกันร้อยลี้ แต่ระยะห่างดังกล่าวมิได้ต่างจากการต่อสู้ระยะประชิดสำหรับเฉินซี

วูบ!

เจตจำนงกระบี่แผ่พุ่ง แปรเปลี่ยนเป็นผังอักขระยันต์ศักดิ์สิทธิ์นับไม่ถ้วนเรืองรองในโลกา แผ่ปราณเต๋าแห่งกระบี่อันน่าสะพรึงกลัว ฟาดฟันใส่ชายชราอย่างดุร้าย

“รนหาที่ตาย!” ลุงเก้าเดือดดาลสุดขีด มือคว้าไปบนอากาศ หอกทองแดงเล่มหนึ่งปรากฏขึ้น ก่อนจะพุ่งเข้าเผชิญการโจมตีของเฉินซีตรง ๆ

ตู้ม!

เจตจำนงกระบี่ปะทะกับหอก แปรแดนดินในรัศมีแสนลี้เป็นซากพินาศในฉับพลัน พสุธาอ้างว้างวังเวง ไร้สิ่งใดครบถ้วนสมบูรณ์

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ร่างของเฉินซีถูกอำนาจยิ่งใหญ่ชวนสะพรึงฟาดจนถอยหลังไปสามก้าวกลางอากาศ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้หวาดผวา ซ้ำยังลิงโลดแทน ชายชราผู้นี้เจนจัดในเต๋าแห่งคันศรที่สุด ยามนี้เมื่อชายชราทิ้งการใช้มันไปเลือกสู้ประชิด นี่ก็ไม่ต่างจากชายชราสะบั้นแขนตัวเองเลย

และนี่ก็เป็นสถานการณ์ให้เฉินซีสำแดงพลังได้ดีที่สุด เพราะเขาเจนจัดการต่อสู้ระยะประชิด ขณะที่ชายชรามิใช่เช่นนั้น ความได้เปรียบนี้เพียงพอให้กลบช่องว่างระหว่างการบ่มเพาะของพวกเขาได้ในระดับหนึ่ง!

ฟิ่ว!

ไร้การลังเลใด ๆ เฉินซีโผนทะยานเข้าไปอีกครั้ง

ก่อนจะมาถึงแดนโลกาวินาศ เฉินซีทำความเข้าใจความลึกลับของผังอักขระในกระบี่ผุพังเปื้อนเลือดนั้นมาตลอด และเผยเค้าบรรลุเลื่อนขั้นแล้วจาง ๆ

ยามนี้ ด้วยแรงกดดันมหาศาลจากการเผชิญหน้าศัตรูร้ายซึ่งมีการบ่มเพาะสูงล้ำกว่าตน เฉินซีกระทั่งมั่นใจว่า ขอเพียงสามารถยื้อเวลาได้สักพัก การบ่มเพาะเต๋าแห่งกระบี่ของเขาอาจพัฒนาได้ในรวดเดียว!

“ฆ่า!” ขณะนี้ เฉินซีทิ้งทุกความคิดฟุ้งซ่านในใจ ทุ่มทั้งจิตและวิญญาณสู่ศึก ใช้ทุกทักษะในเต๋าแห่งกระบี่ที่บรรลุมาเข้าโจมตีชายชรา

“ฮึ! ไอ้หนูไม่รู้จักประมาณตน! ข้าจะทำให้เจ้าเข้าใจวันนี้แหละว่าความต่างชั้นการบ่มเพาะเป็นเช่นไร!” ลุงเก้าถูกเฉินซียั่วยุซ้ำ ๆ จนระเบิดโทสะ จิตสังหารพวยพุ่งขณะตวาดเสียงดัง ดูประหนึ่งเทพอสูรบรรพกาลกราดเกรี้ยว คิดถล่มโลกาสลายแหลก!

[1] ต้าอี้ คืออีกชื่อของโฮ่วอี้ วีรบุรุษยิงตะวันในตำนานจีน

……….