บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1543

บทที่ 1543 ผลอันล้ำลึกของอักขระผนึกเต๋า

……….

บทที่ 1543 ผลอันล้ำลึกของอักขระผนึกเต๋า

แดนโลกาวินาศทั้งลึกลับและอันตราย ทวยเทพทั้งหลายที่ถูกพันธนาการลากเข้ามาจึงไร้โอกาสรอดแม้แต่น้อย มีเพียงหยิบมือเท่านั้นที่ตรวจพบทางเชื่อมสู่แดนเทพโบราณ รอดไปได้อย่างปลอดภัย

ทั้งหมดนี้ เขาได้ยินจากศิษย์พี่หญิงหลียาง ณ สามภพมานานแล้ว

แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเฉินซีจะทิ้งศักดิ์ศรี กลายเป็นทาสของผู้ใดเพียงเพื่อจะเข้าไปสู่แดนเทพโบราณ!

การกระทำเช่นนี้ต่างอะไรกับทิ้งมหาเต๋าที่เสาะแสวง?

ดังนั้นทันทีที่ลุงเก้าพูดจบ เฉินซีจึงกล่าวเสียงเย็นเฉียบโดยไร้ลังเล “โชคอันยิ่งใหญ่? ดูเหมือนเจ้าจะคุ้นชินกับการเป็นทาสไปเสียแล้ว ควรค่าให้รับใช้ผู้อื่นไปชั่วชีวิต”

สีหน้าของลุงเก้าดำคล้ำ ประกายเย็นเฉียบปรากฏในแววตา ไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มผู้นี้จะกล้าหยามหมิ่นศักดิ์ศรีเช่นนี้

เขาสูดหายใจลึก ๆ “เจ้าหนุ่ม เจ้าเพิ่งมาถึงแดนโลกาวินาศ ประเมินฝีมือตนสูงเกินไป ข้าจึงมิโทษเจ้าเรื่องนี้ แต่หากเจ้ายังไม่ยอมสำนึก เช่นนั้นก็อย่าโทษข้าที่ฆ่าเจ้านะ!”

เคร้ง!

เฉินซีชี้ยันต์ศัสตราไปยังลุงเก้าจากไกล ๆ กล่าวพลางเผยจิตสังหาร “ไอ้แก่งี่เง่า ข้าลืมบอกเจ้าไปว่าข้า เฉินซี ยอมกระดูกหักดีกว่าก้มหัวให้ใคร!”

วูบ!

ขณะเดียวกัน ร่างสูงใหญ่ก็วูบไหว ยันต์ศัสตราทะยานดุจตะวันผลาญเจิดจรัส สาดส่องรัศมีแผดกล้ายามโจมตี

ชายชราผู้นี้มีความสำเร็จในเต๋าแห่งคันศรสูงส่ง การบ่มเพาะอยู่ในขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณ ไม่มีทางเลยที่เฉินซีจะฆ่าชายชราด้วยความสามารถของตนในครานี้ เพราะถึงอย่างไร ทั้งสองก็ห่างกันหนึ่งขอบเขตใหญ่!

ความแตกต่างในขอบเขตทำให้อำนาจที่ใช้ได้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง มันเหมือนความต่างชั้นระหว่างเซียนปราชญ์และราชันเซียน ไม่มีทางก้าวข้ามกันได้

แม้เฉินซีจะมั่นใจว่าตนสามารถเผชิญหน้าศัตรูใด ๆ ในขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกาได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะข้ามขอบเขตไปประชันศึก หรือกระทั่งกำจัดเทวารู้แจ้งวิญญาณซึ่งมีขอบเขตสูงกว่าได้ในขณะนี้

ทว่าแม้เขาจะไม่มั่นใจว่าจะฆ่าชายชราได้ เฉินซีก็ยังมั่นใจว่าตนแข็งแกร่งพอประชันชายชราได้อย่างสูสี

โดยเฉพาะยามเผชิญหน้ายอดฝีมือในเต๋าแห่งคันศร เขาย่อมได้เปรียบระดับหนึ่งยามต่อสู้ประชิด

ดังนั้นทันทีที่เขาลงมือ จึงตัดสินใจสู้ระยะประชิดทันที!

…

“ฮึ! เกินเยียวยา!” ลุงเก้าแค่นเสียงเย็น ร่างพลันวูบไหว แล้วปีกสีดำสนิทคู่หนึ่งก็กางออกเบื้องหลัง รัศมีศักดิ์สิทธิ์แผ่พล่านบนคู่ปีก ขณะที่ร่างของเทพอสูรบรรพกาลปรากฏเป็นมายา แผ่อำนาจร้ายกาจสะท้านสะเทือน

ปีกวิญญาณสวรรค์!

มันคือพลังมหาอิทธิฤทธิ์ซึ่งมีอำนาจศักดิ์สิทธิ์สูงสุด สืบทอดกันมาจากเทพอสูรบรรพกาล ต้าอี้*[1]!

จากตำนาน ยามบรรพกาล ต้าอี้พึ่งพาการสนับสนุนของปีกวิญญาณสวรรค์และความสำเร็จสูงส่งในเต๋าแห่งคันศรในการยิงอีกาทองคำ เทพอสูรโดยกำเนิดเก้าตนอันก่อเกิดจากความโกลาหลได้

พรึ่บ!

เพียงหนึ่งกระพือปีก ร่างของลุงเก้าก็หายวับในทันใด ทำให้การโจมตีของเฉินซีพลาดเป้า

“ไวยิ่งนัก!” สีหน้าของเฉินซีแปรเปลี่ยนเล็กน้อย สัมผัสได้ทันทีว่าร่างของชายชราถอยหนีไปแสนลี้แล้ว!

“เจ้าหนุ่ม ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว แต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่ถนอมไว้” น้ำเสียงลุ่มลึกเย็นเยียบกึกก้องขึ้นในฟ้าดิน

หลังจากนั้น…

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

ศรเทวะสีแดงสดจำนวนมหาศาลแหวกชั้นเมฆา ทรงพลังมากอำนาจทะลวงโลกาพังทลาย

ทั้งหมดนี้ ยิงมาจากระยะห่างแสนลี้!

สิ่งนี้แสดงให้เห็นอย่างไร้กังขาว่ายอดฝีมือธนูคนหนึ่งน่าสะพรึงกลัวได้เพียงไร เพราะพวกเขาสามารถเล็งอำนาจในกายศัตรูได้อย่างแม่นยำ และสามารถล่าสังหารจากระยะทางแสนไกล ข้ามชั้นมิติเกินคณานับได้!

สัจธรรมก็เป็นเช่นนั้น ในด้านอำนาจต่อสู้ เต๋าแห่งกระบี่คู่ควรครองสมญาเต๋าอันแข็งแกร่งสูงสุด แต่ในด้านความสามารถล่าสังหาร เต๋าแห่งคันศรต่างหากที่ยิ่งยงเหนือใด

ถึงขนาดที่ ยอดนักธนูทั้งหลายกลายเป็นตัวตนที่เหล่าผู้บ่มเพาะมักกลัวที่สุด เพราะหากถูกหมายหัวเข้าสักหนก็เพียงพอให้มิอาจกินอิ่มนอนหลับ ไม่อาจทราบได้เลยว่าจะถูกลอบโจมตีเข้ายามใด

เพียงพริบตา เฉินซีก็สังเกตพบว่าอำนาจในกายถูกหมายตาจากทั่วสารทิศ ไม่อาจหลบเลี่ยงหนีพ้น

แต่เฉินซีกลับคำรามต่ำ ๆ พร้อมกับอักขระผนึกเต๋าทั่วห้วงจิตสำนึกพวยพุ่ง บดขยี้สรรพสิ่งเป็นเสี่ยง ๆ

หลังจากนั้น ร่างของเขาก็วูบไหวทะยานไปไกล หลบชุดศรเทวะซึ่งแหวกเวหาเข้าใส่ไปอีกครั้ง

“เฒ่าชั่ว ในเมื่อเจ้าไม่กล้ามาสู้กับข้าตรง ๆ เช่นนั้นข้าก็ขอตัวลาล่ะ!” เฉินซีเคลื่อนกายดุจพญาวิหค ทะลวงชั้นมิติสุดความเร็ว ไม่ใช่ว่าเขาไร้ฝีมือต่อสู้ระยะไกล แต่หากเลือกสู้ระยะไกลกับนักธนูมือฉมังในยามนี้ มันจะเป็นตัวเลือกที่โง่เง่าที่สุดแน่นอน

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น และไม่อาจเข้าสู่ประชิดได้เช่นกัน ทางเลือกที่ดีที่สุดก็ย่อมเป็นฝ่ายหนีก่อน

…