บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1547

บทที่ 1547 ผลึกศักดิ์สิทธิ์

……….

บทที่ 1547 ผลึกศักดิ์สิทธิ์

ขณะสติพร่าเลือน เฉินซีก็ได้ยินเสียงบทสนทนาดังมาจากที่ไกล ๆ

“ชายหนุ่มผู้นี้มีวาสนากับข้า หลังจากข้าไปแล้วอย่าแตะต้องสมบัติบนร่างของเขา” เสียงนี้สงบและจริงจัง เปี่ยมด้วยพลังที่เข้าถึงหัวใจของผู้คน เจ้าของเสียงดังกล่าวย่อมเป็น ‘เทพธิดา’

“ท่านเทพธิดาไม่ต้องห่วง”

เสียงนี้ลุ่มลึกทุ้มต่ำประหนึ่งเสียงเสียดสีของโลหะดูไม่คุ้นหูเป็นอย่างยิ่ง

“ฮุ่ยฉง ไปกันเถอะ”

“ช้าก่อน”

ในตอนนี้ เฉินซีไม่ทราบว่าพลังมาจากที่ใดก่อนจะพลันลืมตา เขาพยายามลุกขึ้นแล้วเอ่ยคำ “ผู้มีพระคุณทั้งสองอย่าเพิ่งไป ช่วยบอกชื่อพวกท่านให้ทราบได้หรือไม่ หากภายภาคหน้ามีโอกาส ข้าย่อมตอบแทนคืนเป็นสิบเท่าอย่างแน่นอน”

ขณะเอ่ยคำ ความคิดของเขาก็สับสนอีกครั้งขณะการมองเห็นเลือนราง ชายหนุ่มมองเห็นร่างทั้งสองได้อย่างแจ่มชัด ถึงกระนั้นก็มองเห็นใบหน้าได้ไม่ชัดเจน

มันทำให้รู้สึกขมขื่นอีกครั้ง เขาเพิ่งไปถึงแดนโลกาวินาศแต่กลับตกมาอยู่ในสภาพเช่นนี้ ช่างโชคไม่ดีเอาเสียเลย

“ตอบแทนหรือ? คิกคิก ไม่จำเป็นหรอกคุณชาย แค่ดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้ว” ฮุ่ยฉง สาวน้อยผมมวยคู่ ใบหน้าละเอียดอ่อน สวมชุดสีครามและถือตะกร้าดอกไม้เอ่ยคำพลางแย้มยิ้ม

“ไปกันเถอะ”

‘เทพธิดา’ เอ่ยคำอย่างสงบขณะเมินคำขอของชายหนุ่ม แม้จะไม่ได้แสดงอำนาจอันหยิ่งผยอง แต่โดยรวมแล้วนางก็มีท่าทีถือตัวอยู่ในที

ดูเหมือนนางจะคิดว่าคำพูดของเฉินซีเป็นเพียงเรื่องล้อเล่น

หรือจากมุมมองของนางแล้ว ด้วยสถานการณ์ที่อีกฝ่ายประสบ ต่อให้บาดแผลจะหายดีแล้วก็เป็นไปไม่ได้ที่จะตอบแทนแม้แต่นิดเดียว

“พวกนางถึงกับจากไปทั้งอย่างนี้…”

เฉินซีตกตะลึงขณะจิตใจสับสนงุนงง เขาพึมพำอยู่ในใจ “ต่อให้ไม่สนใจ ข้า เฉินซี ก็จะต้องตอบแทนความเมตตาที่ติดค้างไว้อย่างแน่นอน”

ตุบ!

สิ้นคำชายหนุ่มก็หมดสติไปอีกครั้ง

…

เมื่อเฉินซีได้สติอีกครั้ง เวลาก็ล่วงเลยมาสองวันแล้ว

ชายหนุ่มพบว่าตัวเองอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ขนาดของมันไม่ใหญ่โต มีผู้อยู่อาศัยหลายร้อยชีวิต ดูเหมือนเป็นชนเผ่าขนาดเล็กมากกว่า

มีทุ่งสมุนไพรหนึ่งพันหมู่อยู่ตรงหน้าหมู่บ้าน โดยมีสมุนไพรและพืชพรรณแปลกประหลาดถูกปลูกเอาไว้เป็นจำนวนมาก พวกมันเปล่งแสงหลากสีสันอันเจิดจ้านานาชนิดออกมา

ผู้คนนับร้อยในหมู่บ้านดูแลทุ่งสมุนไพรแห่งนี้ พูดให้ถูกก็คือพวกเขาเหมือนกับกลุ่มข้ารับใช้ที่คอยคุ้มกันพวกมัน ทั้งเวลา พลังงาน และความคิดต่างถูกใช้ไปกับงานเหล่านี้

“ที่นี่… ยังเป็นแดนโลกาวินาศอยู่หรือ?”

เมื่อได้สติกลับคืนมา เฉินซีก็รู้สึกงุนงงสับสนเป็นอย่างมาก

เขาสังเกตเห็นว่าทุกคนในหมู่บ้านแห่งนี้ต่างออกไป ทั่วร่างถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์ แต่ทุกการกระทำกลับไม่แตกต่างจากคนธรรมดา พวกเขาไม่รู้แม้แต่วิธีใช้พลังเทวะแม้แต่น้อย

“น่าแปลก ทั่วทั้งหมู่บ้านแห่งนี้ไม่มีกลิ่นอายแห่งชีวิตเลย ราวกับไม่หลงเหลือพลังอย่างไรอย่างนั้น…” เฉินซียิ่งคิดก็ยิ่งสับสน

“เจ้าได้สติแล้ว”

ฉับพลันนั้นเสียงแหบพร่าประหนึ่งโลหะเสียดสีดังอยู่ในหูของเขา

เฉินซีพลันเงยหน้าก่อนจะพบชายวัยกลางคนผลักประตูเดินเข้ามาในห้อง คนผู้นั้นมีวงแหวนทองแดงบนหน้าผาก สีหน้าเด็ดเดี่ยว ผิวพรรณหมองคล้ำประหนึ่งหินเหล็ก

ชายวัยกลางคนมีกลิ่นอายแข็งแกร่ง เห็นได้ชัดว่าแตกต่างจากคนอื่นที่อยู่ในหมู่บ้าน เขาให้ความรู้สึกเหมือนกับอาวุธสังหารที่เต็มไปด้วยโลหิตขณะกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์ยังคงอบอวลทั่วร่าง เขาครอบครองพลังที่ทัดเทียมกับผู้เยี่ยมยุทธ์ที่อยู่ขอบเขตเทวา

สำหรับเฉินซี มันคือกลิ่นอาย ‘แบบเดียวกัน’

ส่วนคนอื่นในหมู่บ้านเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ผู้เยี่ยมยุทธ์ที่อยู่ขอบเขตเทวา

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ ทันทีที่ชายวัยกลางคนเปิดปาก เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือเจ้าของน้ำเสียงที่เอ่ยคำว่า ‘ท่านเทพธิดา’ ก่อนที่ตนจะหมดสติไป

“ข้าคือเถี่ยคุน เป็นผู้ดูแลที่นี่ ข้าไม่สนว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บอย่างไรหรือมาจากที่ไหน แต่หลังจากรักษาตัวจนหายดีแล้วก็จรจากจากที่นี่เสีย”

ชายวัยกลางคนผู้เรียกตัวเองว่าเถี่ยคุนมีสีหน้าเย็นชายิ่ง มันทั้งเย็นยะเยือกและไร้อารมณ์

เฉินซีตกตะลึงแต่ก็ยังพยักหน้า “ขอบคุณมาก”

สีหน้าของเถี่ยคุนยังคงเย็นชาขณะเอ่ยคำ “บาดแผลจะหายดีภายในเจ็ดวันหรือไม่?”

“อาจจะมากพอที่ทำให้ขยับได้” เฉินซีสูดหายใจเข้าหลังจากรับรู้ถึงพลังในร่างกายจึงเอ่ยคำอย่างเนิบช้า

ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่มันก็ไม่ได้รับความเสียหายจนถึงดวงจิตแห่งเต๋า ประกอบกับรากฐานที่ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ ในช่วงสองวันที่ผ่านมา บาดแผลทั้งภายนอกและภายในได้รับการซ่อมแซมในระดับที่ดีทีเดียว

สิ่งเดียวที่ขาดไปก็คือพลังศักดิ์สิทธิ์

เขาไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้ ต้นอ่อนเงาทมิฬที่อยู่ในร่างกายทำได้เพียงปลดปล่อยปราณเซียนออกมาเท่านั้น ในอดีตที่ผ่านมา ต้องใช้ปราณเซียนถึงสิบเท่าถึงจะสามารถกลั่นเป็นกลุ่มพลังศักดิ์สิทธิ์ได้

ด้วยความเร็วระดับนี้ ระดับการบ่มเพาะน่าจะฟื้นคืนกลับมาราวเจ็ดส่วนได้ภายในเจ็ดวัน

ในโลกใบนี้ พลังศักดิ์สิทธิ์เบาบางยิ่ง มันไม่เพียงพอที่เฉินซีจะดูดกลืนได้ ภายใต้สถานการณ์ดังกล่าว จึงทำได้เพียงพึ่งต้นอ่อนเงาทมิฬเพื่อหล่อเลี้ยงพลังเอาไว้

“เอาละ เจ้าจะต้องไปภายในเจ็ดวัน” สิ้นคำของเถี่ยคุน เขาก็หันหลังแล้วจากไป

“สหายเต๋า ที่นี่ยังเป็นแดนโลกาวินาศใช่หรือไม่?” เฉินซีรีบถาม

“ถูกต้อง”

เถี่ยคุนยืนนิ่งคล้ายกับกำลังครุ่นคิดและลังเล ผ่านไปสักพัก เขาก็โยนหินผลึกห้าก้อนมาให้ “นี่คือผลึกศักดิ์สิทธิ์ หากทำการฝึกฝนก็จะทำให้ฟื้นตัวได้ไว จำไว้ อย่าให้คนอื่นเห็นสิ่งนี้เป็นอันขาด”

ปึง!

กล่าวจบ ประตูก็ปิดลง เฉินซีอยู่ในห้องเพียงลำพังอีกครั้ง