บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1558

บทที่ 1558 ได้มาซึ่งพฤกษาฤทัย

……….

บทที่ 1558 ได้มาซึ่งพฤกษาฤทัย

ตู้ม!

คนเผ่าหน้ากากหนังพฤกษาทั้งหลายโจมตีพร้อมกัน แสงสีเขียวแผ่ออกจากร่างคล้ายกิ่งไม้เขียวและใบไม้ที่สั่นไหวไปมาราวกับโซ่สาย ก่อนจะซัดลงมาใส่เฉินซีอย่างแรง

ร่างที่แท้จริงของพวกเขาคือต้นไม้โบราณสูงตระหง่าน แม้จะดูไม่แกร่งอะไรนัก แต่พอโจมตีออกมาก็ดูมีอำนาจสูงส่งเหมือนเทพแห่งพฤกษา ดูแล้วน่าเกรงขามอยู่เช่นกัน

ทันใดนั้น ทั้งผืนป่าก็กลายเป็นผุยผง ฟ้าดินมืดมนลงในพลัน ม่านราตรีถูกแสงเรืองสีเขียวส่องสว่าง

“ฆ่ามัน! ฆ่าเจ้าเด็กนี่เลย!”

“มันแอบฟังเราคุยกัน จะปล่อยให้มันหนีไปไม่ได้!”

“ใช่ ต้องฆ่าเท่านั้น”

เฉินซีเลิกคิ้วขึ้นสูง เขาแวบร่างไป เงื้อยันต์ศัสตราเข้าปะทะจนเกิดเสียง

ฟ่าว!

กระแสปราณกระบี่กว้างใหญ่ไพศาลเหมือนมหาสมุทรกรีดผ่านฟ้า

กระบวนท่าที่สอง ของขอบเขตจักรพรรดิกระบี่ สงัดก่อนพายุโถม!

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

การโจมตีเหล่านั้นถูกทำลายสลายไปด้วยกระแสปราณกระบี่โดยไม่อาจต้านทานอย่างไรได้เลย

จากนั้นเสียงลั่นครืนโกดังก้อง คนเผ่าหน้ากากหนังพฤกษากว่าสิบคนที่กำลังพุ่งเข้าใส่ถูกปราณกระบี่ซัดกระเด็นไปจนกิ่งก้านสาขาบนร่างถูกฉีกกระชาก

คนพวกนี้ไม่ชำนาญเรื่องการต่อสู้เลย เรียกได้ว่าเป็นเทวารู้แจ้งโลกาที่มีพลังเพียงธรรมดาเท่านั้น เฉินซีโจมตีครั้งเดียวก็สามารถล่วงรู้ถึงความแกร่งศัตรูได้แล้ว

ทำให้ในใจเขาโล่งอกขึ้นมา จริง ๆ แล้วเขารู้ดีว่าสิ่งมีชีวิตประหลาดเหล่านี้เก่งกาจด้านการซ่อนตัวและเปลี่ยนร่างมากที่สุด

แต่น่าเสียดายที่ถูกเฉินซีมองออกแล้ว ดังนั้นหากต้องปะทะกันโดยตรง ถึงพวกเขากว่าสิบคนจะร่วมแรงกันก็คงทำอะไรเฉินซีไม่ได้

“แกร่งยิ่ง!”

“เวรแล้ว หากครั้งนี้ต้องเอาชีวิตมาทิ้งเล่า?”

“หากเป็นเช่นนั้นก็เหมือนราชาเถาวัลย์ศักดิ์สิทธิ์น่ะสิ ต้องถูกเอาไปกลั่นโอสถทิพย์หรือ?”

“ไม่! ไม่ใช่หรอก! หากเราถูกสังหาร อย่างมากก็ถูกเอาไปทำเป็นหน้ากากหนังไว้หลอกคนอื่น มีหรือจะเอาไปทำโอสถทิพย์ได้?”

“อ้อ นั่นก็ไม่ใช่เหมือนกัน หนังของเราคือสิ่งที่มีค่าที่สุดแล้ว”

“เจ้าโง่! ไอ้พวกกะโหลกกะลา! นี่เป็นการต่อสู้นะ! พวกเจ้า… พวกโง่พวกนี้นี่มันสมควรถูกฆ่าถลกหนังแล้ว!”

หลังคนเผ่าหน้ากากหนังพฤกษาแพ้จากการปะทะ พวกเขากลับถกเถียงกันเสียงดัง จนทำให้ ‘พี่ใหญ่’ โมโหตวาดออกมาไม่หยุด

จริง ๆ แล้วเฉินซีไม่รู้ว่าเผ่าหน้ากากหนังพฤกษาเป็นเผ่าประหลาดภายในแดนโลกาวินาศ พวกเขาเกิดจากร่างของทวยเทพ ทุก ๆ สามพันปีจะสามารถสร้างพฤกษาฤทัยขึ้นมาได้

มีแต่ต้องสร้างพฤกษาฤทัยสามสิบหกกลีบให้ได้ถึงจะกลายเป็นเทพที่แท้จริง เพื่อให้สามารถสร้างพฤกษาฤทัยที่แท้จริงขึ้นมา ถึงตอนนั้นก็จะมีความรู้กว้างขวาง เริ่มทำความเข้าใจกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ได้

ทว่าสติปัญญาของคนที่ยังไม่สามารถกลั่นพฤกษาฤทัยที่สมบูรณ์ได้เรียกได้ว่าอยู่ในขั้นย่ำแย่ ถึงแม้จะมีร่างแห่งเทพ แต่สติปัญญาและจิตใจก็ไม่ต่างจากอสูรธรรมดาเลย

หรือพูดง่าย ๆ ก็คือ คนเผ่าหน้ากากหนังพฤกษาที่ยังไม่มีพฤกษาฤทัยสมบูรณ์ล้วนเป็นพวกโง่เขลา

ในหมู่คนเผ่าหน้ากากหนังพฤกษา มีเพียงพี่ใหญ่ที่กลั่นพฤกษาฤทัยจนสมบูรณ์แล้ว ดังนั้นจึงด่าว่าคนอื่นโง่ได้

แต่ถึงเฉินซีจะไม่รู้ ก็พอคาดเดาได้ว่า ‘พี่ใหญ่’ ที่ว่าคงไม่เท่าไหร่ ส่วนคนเผ่าหน้ากากหนังพฤกษาก็คงไม่ต่างจากอสูรป่าทั่วไป

ฟ่าว!

ชายหนุ่มคิดได้เช่นนั้น แต่ท่วงท่าไม่ช้าลงสักนิด หลังประเมินกำลังศัตรูได้แล้ว เขาก็คิดว่าจะรีบจบการต่อสู้ลงเสีย

กระแสปราณกระบี่พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง

ห้วงอากาศคล้ายภาพวาด ปราณกระบี่เหมือนกระบี่คมแห่งใต้หล้า

ฟึบ!

มันกรีดผ่านอากาศ ปลายแหลมรุดเข้าหาคนเผ่าหน้ากากหนังพฤกษา

“อ๊าก!!!”

“หนี! เร็วเข้า! ข้าเหมือนจะตายแล้ว!”

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวน ปราณกระบี่ฟันขนานเส้นขอบฟ้าใส่ศัตรูได้คนหนึ่งจนร่างแยก

จากนั้นก็เกิดเสียงดังฉัวะ ร่างนั้นพลันกลายเป็นแสงสีเขียว จากนั้นก็กลั่นแน่นกลายเป็นพฤกษาฤทัยที่ดูคล้ายหยกใส มันหมุนคว้างอยู่กลางอากาศคล้ายว่าพยายามหนี

ฟึบ!

ตาข่ายครอบคลุมสวรรค์ครอบลงมากักพฤกษาฤทัยนั่นไว้จนเฉินซีคว้ามันไว้ได้

พฤกษาฤทัยนั้นมีอยู่สามกลีบ ไม่แน่ว่าสมบัติชิ้นนี้อาจจะเป็นแก่นพลังสสารของมัน… เฉินซีมองมันเล็กน้อยแล้วเก็บลงคลัง

“สวรรค์โปรด! น้องเก้าถูกสังหารแล้ว!”