บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1562

บทที่ 1562 เผ่าจุลบรรพกาล

……….

บทที่ 1562 เผ่าจุลบรรพกาล

สระน้ำมีความลึกทั้งหมดสิบห้าลี้ และยิ่งเขาลงไปลึกมากเท่าใด แรงกดดันก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

แต่ถึงกระนั้น แรงกดดันเล็กน้อยนี้ไม่ได้ส่งผลใด ๆ กับเฉินซี และสิ่งที่กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขาอย่างแท้จริง คือสระน้ำนี้ดูเหมือนจะลึกเกินหยั่ง…

ไม่เพียงเท่านั้น หญ้าวารีสีฟ้าอ่อนจำนวนมากก็เติบโตที่ก้นสระแห่งนี้ พวกมันนุ่มนวลราวกับแถบผ้าไหม และแกว่งไกวไปมาอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เปล่งแสงสีฟ้าอ่อนที่ดูเหมือนดาวดวงเล็ก ๆ มันช่างเป็นภาพลวงตา เหมือนฝัน และค่อนข้างงดงาม

หญ้าวารีเหล่านี้ระยิบระยับด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่ธรรมดา และอาจเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ชนิดหนึ่งที่ยังคงลึกลับ น่าเสียดายที่ข้าไม่มีเวลาตรวจสอบทั้งหมดนี้อย่างถี่ถ้วน เฉินซีพินิจพวกมันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเบือนสายตาออกไป

ทันใดนั้น กลิ่นอายของชายหนุ่มก็หายไปจนหมด และดูคล้ายรูปปั้นดินเหนียวที่ไม่มีพลังชีวิตใด ๆ

เฉินซีกำลังรออยู่ เขากำลังรอโอกาสอันยอดเยี่ยมในการล่าและฆ่าศัตรูที่กำลังตามล่าตน

การสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเทวาสองคนก่อนหน้านี้ ทำให้เขาได้รับดวงแสงอีกสี่ลูก สองลูกมีกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ ส่วนอีกสองลูกเต็มไปด้วยเคล็ดวิชามากมาย

สิ่งนี้ทำให้เฉินซีตระหนักได้ทันทีว่า บางทีหลังจากที่เขาสังหารศัตรูได้มากขึ้นแล้ว กฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ที่เขาได้รับจากพวกมัน ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาบรรลุเต๋าศักดิ์สิทธิ์ยันต์อักขระขั้นเริ่มต้น!

แน่นอนว่ามันง่ายที่จะพูด แต่แท้จริงแล้วเฉินซีกลับตระหนักดีว่า การบรรลุเป้าหมายนี้จะต้องสังหารศัตรูเป็นจำนวนที่สะพรึงอย่างแน่นอน อย่างน้อยที่สุดก็จะต้องมากกว่าหนึ่งร้อยคน

นั่นหมายความว่า มีแต่การสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเทวากว่าร้อยคนเท่านั้น ที่จะทำให้เฉินซีบรรลุเต๋าศักดิ์สิทธิ์ยันต์อักขระขั้นเริ่มต้นได้!

นี่เป็นเพียงผลลัพธ์ของการคาดคะเนเบื้องต้นของเฉินซี ซึ่งเป็นที่ประจักษ์ว่ามันยากเย็นแสนเข็ญเพียงใดที่จะก้าวไปข้างหน้าโดยเข้าใจกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์

ถึงขนาดที่การล่าและสังหารศัตรูเพื่อปล้นกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ของพวกมัน อาจถือได้ว่าเป็นวิธีที่สะดวก และหากเขาพึ่งพาตัวเองเพื่อทำความเข้าใจมัน ก็จะต้องใช้เวลาเนิ่นนานจนไม่อาจนับ

“ท่านยาย เราลืมเรื่องนี้เถอะ มันเสี่ยงเกินไป มิหนำซ้ำจะเกิดอะไรขึ้นถ้าท่านได้รับบาดเจ็บ? อาเหลียงคงรู้สึกผิดในใจไปตลอดชีวิต”

“ชู่ว อย่าเสียงดังมากนักยัยหนู เจ้ามีพรสวรรค์ที่ล้ำเลิศที่สุดในเผ่าเรา และคงน่าเสียดายอย่างยิ่ง หากเจ้าต้องติดอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต”

ทันใดนั้น คลื่นเสียงที่ส่งผ่านกระแสปราณซึ่งแผ่วเบาเหมือนปีกแมลงก็ถูกจับโดยอักขระผนึกเต๋า และพวกมันก็ดังในหูของเฉินซีอย่างชัดเจน

หือ? เฉินซีรู้สึกประหลาดใจ ที่นี่มีสิ่งมีชีวิตเหรอ?

หญ้าวารีจำนวนมากที่อ่อนนุ่มเหมือนแถบผ้าไหมเติบโตที่ด้านล่างของสระ และพวกมันแกว่งไกวไปมาอย่างสง่างาม เปล่งประกายด้วยแสงระยิบระยับราวกับแสงดาว ทันใดนั้น ก็มีคนกลุ่มเล็ก ๆ กลุ่มหนึ่งกำลังเดินอยู่บนหญ้าวารีเหล่านั้น

คนที่เป็นผู้นำคือหญิงชราที่มีผมสีขาวและรูปลักษณ์ที่ดูสง่าผ่าเผย มีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ข้าง ๆ นาง หญิงสาวสวมชุดสีฟ้าอ่อน มีผมสีดำสนิท และก้มหน้าลงขณะที่เดินตามหญิงชราอย่างใกล้ชิด

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีกลุ่มองครักษ์ที่สวมชุดเกราะและมีท่าทีอาฆาตแค้นตามมาข้างหลังพวกนาง แต่ส่วนที่น่าหัวเราะก็คือ องครักษ์เหล่านี้ทั้งหมดมีศีรษะรูปร่างเหมือนเห็ด

สิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดสำหรับเฉินซีคือขนาดของพวกมัน ซึ่งเล็กกว่านิ้วชี้ของเขาด้วยซ้ำ และพวกมันก็เหมือนกับมดแห่งภพมนุษย์ ตัวเล็กอย่างไม่น่าเชื่อ

เฉินซียังจำได้ว่าเมื่อเขาพบกับหลิงไป๋ครั้งแรกในวันนั้น เขาค่อนข้างแปลกใจกับความสูงของหลิงไป๋ แต่เมื่อเทียบกับคนตัวเล็ก ๆ เหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้า หลิงไป๋กลับถือได้ว่าเป็น ‘ยักษ์’ อย่างแน่นอน

ช่างแปลกนัก นี่มันเผ่าพันธุ์อะไรกัน?

เฉินซีค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับสิ่งมีชีวิตประเภทนี้ และสังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่าถึงแม้พวกมันจะดูเล็กมาก แต่ร่างกายกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งพลังเทวะและไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง

โดยเฉพาะหญิงชราที่เป็นผู้นำ ทุกย่างก้าวของนางแฝงด้วยกลิ่นอายสง่าผ่าเผยอันสูงส่ง เห็นได้ชัดว่ามันเป็นกลิ่นอายกดดันและสง่างามตามธรรมชาติ ซึ่งมาจากการดำรงตำแหน่งที่สูงส่งมาเป็นเวลานาน

ถึงขั้นที่เฉินซีไม่กล้าใช้เจตจำนงเพื่อลอบสังเกตนาง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นางสังเกตเห็น

ในไม่ช้า คนเล็ก ๆ กลุ่มนี้ก็มาถึงสุดปลายของหญ้าวารี และยืนอยู่ที่นั่นขณะจ้องมองเฉินซีจากระยะไกล

“ฮ่า ฮ่า! ชายหนุ่มคนนี้ค่อนข้างหล่อเหลา ข้าชักสงสัยว่าความแข็งแกร่งของเขาเป็นเช่นไรบ้าง” หญิงชรากล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาที่ฟังรื่นหู

“ฝ่าบาท เรื่องนั้นไม่ยากเลยพ่ะย่ะค่ะ โปรดให้พวกกระหม่อมไปทดสอบความสามารถของเขา” ทหารองครักษ์ที่อยู่ข้างหลังกล่าวด้วยเสียงอันดังก้อง

“ห้ามเป็นอันขาด” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หญิงสาวชุดฟ้าอ่อนก็กังวลจนใบหน้าเล็ก ๆ ของนางแดงก่ำ “ใต้เท้าเหยียน นั่นอันตรายมาก จะเกิดอะไรขึ้นถ้าท่านได้รับบาดเจ็บ? มันคงจะไม่ใช่เรื่องดีนัก”

“องค์หญิง ท่านคงกลัวว่าข้าจะทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นบาดเจ็บกระมัง?” ทหารองครักษ์คนนั้นหัวเราะคิกคัก

“ข้า…ไม่… ข้าไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ… แล้วข้า… แล้วข้าจะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร…” ใบหน้าของอาเหลียงแดงก่ำทันที นางทั้งเขินอายและเป็นกังวล ทำให้นางพูดติดอ่างและไม่สามารถพูดได้ชัดเจน

“เอาละ อาเหลียง เจ้ารออยู่ข้าง ๆ ยาย ปล่อยให้ใต้เท้าเหยียนและคนอื่น ๆ ทดสอบความสามารถของเจ้าหนุ่มคนนั้น ถ้าเป็นไปได้ ยายจะทำข้อตกลงกับเขาและให้รับประกันว่าจะพาเจ้าไปจากซากคุนเผิงได้อย่างปลอดภัย” หญิงชรายิ้มด้วยความอาทรและลูบศีรษะของอาเหลียงอย่างเอ็นดู

“ท่านยาย แต่ข้า… ข้าไม่อยากแยกจากท่าน” อาเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เสียงของนางอ่อนโยนและแผ่วเบา ในขณะที่นางพูดนางก็สะอื้นเล็กน้อย ทำให้คนอื่นรู้สึกสงสารจับใจ