บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1561

บทที่ 1561 ลื่นไหลเยี่ยงเงา

……….

บทที่ 1561 ลื่นไหลเยี่ยงเงา

“บัดซบ! เราค้นหามาครึ่งวันแล้ว แต่กลับไม่อาจหาพบแม้แต่มดสักตัว! หรือเจ้าเด็กนั่นจะหนีไปแล้ว?”

“พี่ลู่ถิงใช้เคล็ดเทวะสืบวิญญาณสืบหาปราณของเขาอีกหนเถิด เราหากันต่อไปเช่นนี้มีแต่จะเปลืองเวลาเปล่า ๆ นะ”

“นั่นสิ ถูกต้องเลย”

“ก็ได้ ข้าจะใช้เคล็ดวิชาของข้าอีกครั้ง หากยังไม่ได้ผล ข้าก็จนปัญญาแล้วเช่นกัน”

“อย่าห่วงเลย อีกไม่นาน กำลังของนายน้อยสามก็จะเข้ามาล้อมทั่วทิศแล้ว ถึงยามนั้น เราก็จะไม่ลำบากเพียงนี้อีกต่อไป”

……

เสียงสนทนาเข้าสู่ห้วงจิตสำนึกของเฉินซีอย่างชัดเจน เดิมทีนี่คือการสนทนาผ่านปราณ แต่อักขระผนึกเต๋าของเฉินซีกลับจับมันได้อย่างแม่นยำ อัศจรรย์ยิ่งนัก

นายน้อยสาม? หัวใจของเฉินซีสั่นสะท้าน เข้าใจทันทีว่าคนเหล่านี้น่าจะมาล่าสังหารตน

กัดไม่ปล่อยเสียเลยสินะ! เฉินซีสูดหายใจลึก ๆ ขณะที่ดวงตาเปี่ยมจิตสังหาร หงุดหงิดเดือดดาลอย่างสมบูรณ์

นับแต่ก้าวแรกที่เขามายังแดนโลกาวินาศ เฉินซีก็ถูกอี้เทียน นายน้อยสามแห่งตระกูลอี้และคณะโจมตีอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยและเหตุผลใด ๆ

จนบัดนี้ อี้เทียนยังไม่คิดปล่อยเฉินซีไป แล้วเฉินซีจะทนได้อย่างไร?

หากไม่ตอบสนองก็ไม่สุภาพ ขอดูเสียหน่อยแล้วกันว่าผู้ใดกันแน่คือผู้ล่า ผู้ใดคือเหยื่อในพื้นที่ล่านี้! เฉินซีตัดสินใจทันที

“ไร้ปราณต้องสงสัยใด ๆ ในระยะหมื่นลี้” เสียงของชายชุดม่วง ลู่ถิง ดังขึ้นอีกครั้ง

“ไป เราไปพื้นที่ถัดไปกัน”

ฟิ่ว! ฟิ่ว! ฟิ่ว!

บนฟ้า การค้นหาของกลุ่มของชายหนุ่มตาสีทองฉินถงไร้ผล พวกเขาทะยานจากไปทันที

ฟิ่ว!

ทันทีที่ร่างพวกนั้นลับหายไป ร่างของเฉินซีก็ปรากฏกลางอากาศ มองตามทิศที่คนเหล่านั้นจากไป ก่อนที่รอยยิ้มเย็นยะเยือกจะยกขึ้นที่มุมปาก

พริบตาต่อมา ร่างสูงใหญ่ก็หายวับไปทันทีเช่นกัน

……

ครึ่งเสี้ยวชั่วยามถัดมา คณะของฉินถงก็มาถึงเทือกเขาแห่งหนึ่งอันทอดตัวยาวไร้สิ้นสุดสู่แสนไกล

เทือกเขานั้นเรียงตัวพาดฟ้าดิน แดงฉานดุจโลหิต ตั้งยอดหนาแน่นดุจพฤกษาในป่าลึก ศิลาแหว่งวิ่นเป็นรูปลักษณ์ไม่น่าชม ป่าไม้และสายธารอันแดงฉานปรากฏให้เห็นทั่วทิศ ยิ่งใหญ่สุดขั้ว

“เทือกเขานี้เหมือนห่วงโซ่ไม่รู้จบ มีที่ซ่อนมากมาย แยกกันเป็นกลุ่มสองคนดีกว่า” ฉินถงขมวดคิ้วครุ่นคิดลึกล้ำอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะโบกมือ “จำไว้ เราจะค้นหาเท่านั้น เมื่อพบร่องรอย ห้ามไปปะทะตรง ๆ ความแข็งแกร่งของเจ้าเด็กนี่ กระทั่งลุงเก้ายังรับมือยาก”

“ไม่ว่าสำเร็จหรือไม่ จำไว้ว่าภายในหนึ่งก้านธูป กลับมารวมตัวกันที่นี่”

“ทราบ!”

ฉินถงและคณะอีกเจ็ดคนแยกกันเป็นสี่กลุ่ม กระจายสู่สี่ทิศทาง ออกค้นหาในเทือกเขาทันที

พวกเขาไม่ได้สังเกตแม้แต่น้อย ว่าหลังกระจายกันได้ไม่นาน หนึ่งร่างพลันปรากฏ และตัดสินทิศทางของพวกเขา ก่อนจะหายวับไปอีกหน

……

โฮก!!!

เสียงสัตว์ร้ายคำรามสะเทือนสรวงกึกก้องมาจากส่วนลึกของเทือกเขา

“อสูรเขี้ยวโลหิต? เป็นเหยื่อที่ดีเอาการเลย โลหิตของมันมีแก่นศักดิ์สิทธิ์หนาแน่น แลกกับผลึกศักดิ์สิทธิ์ในเอกภพมสิหิมได้สักห้าสิบชิ้นกระมัง”

พรึ่บ! พรึ่บ!

ชายสองคนปรากฏขึ้นท่ามกลางเทือกเขา ชายชุดสีเงินซึ่งเป็นหนึ่งในนั้นมองตามทิศกำเนิดเสียงคำรามขณะพูดอย่างเจือเสียดาย

“ไปกันเถิด ภายหลังเรายังมีโอกาส” ชายชุดเทาอีกคนส่ายหัว เหมือนไม่สนใจอสูรเขี้ยวโลหิตนี้เท่าไหร่

“ช้าก่อน” ชายชุดสีเงินโพล่งขึ้น ทอดสายตาไปไกลอยู่ครู่หนึ่งสั้นๆ ก่อนจะแย้มยิ้ม “เดิมที ข้าไม่คิดเปิดฉากโจมตีก่อน แต่ใครเล่าจะคาดคิดว่าเหยื่อจะวิ่งมาหาเราเอง ฆ่ามันแล้วค่อยไปก็ไม่สายนะ”

ชายชุดเทาผงะไป แล้วเขาก็สังเกตเห็นร่างสีเลือดขณะมหึมาห้อตะบึงผ่านป่าเขาจากแสนไกลมาหาพวกตนจริง ๆ

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

ร่างของมันสูงร้อยจั้ง ดูคล้ายกระทิง ในปากมีเขี้ยวสีเลือดคมกริบดูคล้ายจันทร์เสี้ยวโง้งงุ้มออกมาคู่หนึ่ง ทุกย่างก้าวของมันสะเทือนภูเขา แยกผืนพสุธา แผลงอำนาจดุดันสุดขั้ว

เห็นได้ชัดว่านี่คืออสูรเขี้ยวโลหิต!

“เป็นเหยื่อที่ดีจริง ๆ มาได้ตรงจังหวะนัก” ชายชุดสีเงินหัวเราะร่า ขณะดึงค้อนทองแดงสีทองเจิดจรัสออกมาด้ามหนึ่ง ทะยานเข้าใส่อสูรเขี้ยวโลหิต!

ทว่าทันใดนั้น ชายชุดสีเทาก็เปลี่ยนสีหน้า ร้องออกมาหน้าเครียด “ระวัง!”

ระวัง? ชายชุดสีเงินตะลึงไป แค่อสูรเขี้ยวโลหิตตัวเดียวซึ่งมีอำนาจเทียบเท่าขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกา มีสิ่งใดให้ต้องระวัง?

วูบ!

ทว่าทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏในใจ ปราณกระบี่อันสุดแสนลึกลับพลันปรากฏจากอากาศธาตุ ก่อนจะขยายขนาดขึ้นอย่างรวดเร็ว

“แย่แล้ว!” หัวใจของชายชุดสีเงินสั่นสะท้านรุนแรง ขณะที่วิญญาณเจียนหลุดจากร่าง มิเคยคิดฝันว่าหนึ่งปราณกระบี่จะปรากฏเฉียบพลันอย่างไร้ที่มาที่ไป ลึกลับน่ากลัวเกินไปแล้ว!

เขาคำรามลั่น ก่อนจะเหวี่ยงค้อนทองแดงในมือ หมายทุบขยี้ปราณกระบี่สายนั้นเป็นเสี่ยง ๆ

ทว่าท้ายที่สุด เขาก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง และก้าวหนึ่งที่ว่านั้นก็พรากชีวิตของเขาไป ปราณกระบี่สายนั้นรวดเร็วดุจสายฟ้า มันปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วและกะทันหันยิ่งนัก เหมือนจะเร้นหลบในมิติอันไพศาลอยู่ล่วงหน้า เพียงพริบตาก็ทะลวงคอของเขาได้แล้ว

ฉูด!

เสียงอู้อี้ดังขึ้นพร้อมหนึ่งสายโลหิตพรั่งพรู วิญญาณของชายชุดสีเงินแหลกสลายสู่สุญตาไปโดยปราณกระบี่สายนี้

ในวาระสุดท้าย ม่านตาของเขาหดตัว สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อไว้ และท้ายที่สุด ร่างของเขาก็กระแทกลงพื้นดุจกระสอบทราย