บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1585

บทที่ 1585 ซื้อ! ซื้อ! ซื้อ!

…………….

บทที่ 1585 ซื้อ! ซื้อ! ซื้อ!

ค่านเจิ้นไม่อยู่แล้ว แล้วชายวัยกลางคนแปลกหน้าก็ปรากฏตัวขึ้น ซ้ำยังพาจูต่งถิงกับโม่ลี่โฉวมาด้วย ขณะมีท่าทีสุดแสนมั่นใจว่าจะจัดการกับเฉินซีได้

เมื่อเผชิญหน้าทุกอย่างนี้ เฉินซีย่อมตระหนักชัดว่าการหายตัวไปของค่านเจิ้นน่าจะเกี่ยวกับจูต่งถิงและโม่ลี่โฉว

เมื่อเขาคิดว่าศิษย์ผู้เลิศล้ำจากนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิตผู้นี้ แค่เคหาเดียวให้เขาอยู่ยังกัดไม่ปล่อย แม้เฉินซีจะควบคุมอารมณ์ดีเพียงไร ก็ยังอดมีโทสะไม่ได้

“ดูเหมือนวันนี้ ไม่ว่าข้าจะพูดเช่นไร ก็ไม่อาจเช่าที่นี่ได้ต่อได้สินะ?” สายตาของเฉินซีมองชายวัยกลางคนอย่างเย็นเฉียบทิ่มแทง

“นี่คือกฎ และข้าก็เพียงทำตามกฎ สหายเต๋าอย่าได้คิดมากไปเลย” ชายวัยกลางคนกล่าวหน้าตาย

“ไอ้เวร! หุบปากแล้วไสหัวออกไปได้แล้ว!” โม่ลี่โฉวด่าทอขึ้นทันที สีหน้าของเขาเย็นเยียบดุร้าย

เขาสงวนความหยิ่งผยองยามเผชิญหน้าจูต่งถิงได้ แต่ย่อมไม่คิดเก็บกิริยายามเผชิญหน้าไอ้หนูขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกาสักคนเช่นนี้

พวกเขานิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิตเป็นกองกำลังอันดับหนึ่งในดาราจักรผาขจี และในฐานะบริวารของผู้อาวุโสระดับสูงแห่งนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิต จึงมีน้อยคนนักในดาราจักรผาขจีที่โม่ลี่โฉวจะกลัว แต่ไม่ใช่ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้แน่

สายตาของเฉินซีกวาดไปมองโม่ลี่โฉวอย่างลึกล้ำอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปาก “สหายเต๋า หากยังทำตัวหยิ่งผยองเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วต้องเผชิญอุบัติเหตุแน่แท้”

ว่าพลาง เขาก็เอามือไพล่หลัง เดินออกจากเคหาอย่างรวดเร็ว

ในเมื่อเขาอยู่ต่อไม่ได้ เขาก็ย่อมไม่เถียงต่อ เพราะแม้เฉินซีจะไม่กลัวการเป็นศัตรูกับพิมานหยาดหยก แต่สุดท้ายมันก็มากปัญหาเกินไป

กลับกัน วิสัยของเฉินซีคือพยายามไม่สร้างปัญหาให้มากที่สุด

แน่นอน ทั้งหมดนี้ขึ้นกับสถานการณ์ ขณะนี้เขาอยู่ตัวคนเดียว ยังใหม่ต่อสถานที่ และยังอยู่ในการไล่ล่าของเยี่ยเหยียนแห่งนิกายอำนาจเทวะ จึงเป็นการไม่ฉลาดหากเขาจะสร้างอริเพิ่ม

“เจ้าเด็กนี่โอหังนัก! หากเจ้าไม่คุกเข่าขอขมาข้าวันนี้ อย่าหวังเลยว่าจะไปไหนได้!” โม่ลี่โฉวระเบิดโทสะ เพราะไอ้หนูขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกาคนหนึ่งบังอาจมาดูหมิ่นเขา วอนตายโดยแท้

พร้อมกันนั้น เขาพลันก้าวมาขวางทางเฉินซีไว้ ดูเหมือนพร้อมโจมตีทันทีหากเห็นแม้เพียงสัญญาณความขัดแย้งใด ๆ

“ฮ่า ๆ! อาโฉว เจ้าทำได้ดี เจ้าเด็กนี่สมควรตายจริง ๆ และต้องสั่งสอนให้ดีจะได้ตาสว่าง!” ข้างกันนั้น จูต่งถิงปรบมือพลางหัวเราะร่า

ดวงตาลึกล้ำสีเข้มของเฉินซีหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนที่จะเริ่มยิ้มบาง กล่าวกับชายวัยกลางคนแปลกหน้า “ที่นี่คือพิมานหยาดหยก ข้าอยากถามหน่อยว่าตกลงที่นี่ยังมีกฎหรือไม่? หากไม่ ก็ปล่อยพวกพ่อแม่ไม่สั่งสอนสองคนนี้ให้ลงมือกับข้า และข้าก็จะไม่พูดอันใด แต่หากมี ก็ทำตามกฎของเจ้าเสีย!”

สีหน้าของเขาเยือกเย็น สำรวมไร้กังวล ดูประหนึ่งเมินเฉยต่อทุกคำขู่อย่างสมบูรณ์ แท้จริง เขาอนุมานไว้แล้วว่าจูต่งถิงและโม่ลี่โฉวไม่มีทางกล้าลงมือในพิมานหยาดหยก เพราะไม่ว่าภูมิหลังจะยิ่งใหญ่เพียงใด ภูมิหลังของพิมานหยาดหยกก็ใช่เล่นเช่นกัน

ยิ่งกว่านั้น ต่อให้สมาชิกคนหนึ่งของพิมานหยาดหยกจะออกมาไล่เฉินซีออกไป แต่ตอนนี้เฉินซีก็ยังมิได้ออกไปพ้นพิมานหยาดหยกสักหน่อยมิใช่หรือ?

แม้เฉินซีจะไม่อยากสร้างศัตรูกับพิมานหยาดหยก แต่เขาไม่มีทางพลาดโอกาสกวนประสาทพิมานหยาดหยกแน่นอน

พวกพ่อแม่ไม่สั่งสอนสองคน? สีหน้าของจูต่งถิงและโม่ลี่โฉวบูดเบี้ยว เผยโทสะกรุ่นจิตสังหารในใจ

“โปรดไว้หน้าข้าเถิด ผู้ใดฝืนกฎของพิมานหยาดหยก เรามิอาจรับได้” สีหน้าของชายวัยกลางคนย่ำแย่ลงขณะมองเฉินซีอย่างเย็นชา ก่อนจะกล่าวกับจูต่งถิงและโม่ลี่โฉว “บางทียามสหายเต๋าท่านนี้ออกไปแล้ว พวกท่านก็จะประลองกันได้”

“ก็ได้! เช่นนั้น คุณชายผู้นี้ก็จะอดทนไปก่อน” จูต่งถิงหน้าง้ำ เสียงเหมือนเค้นลอดไรฟัน

ขณะเดียวกัน โม่ลี่โฉวเหลือบมองเฉินซีอย่างเย็นชา มุมปากยกยิ้มเยาะอย่างไม่ปิดบัง ประหนึ่งกำลังมองคนตาย

เฉินซีทำเพียงแย้มยิ้ม หันไปพูดกับชายวัยกลางคนว่า “ข้าได้ยินว่า นอกจากจัดหาเคหา พิมานหยาดหยกยังมีสถานบังเทิงมากมายให้แขกลูกค้า ข้าว่างไม่มีอะไรทำ เช่นนั้นพาข้าเที่ยวหน่อยเป็นอย่างไร? ไม่ต้องห่วง เจ้าจะได้รางวัลที่สมควร”

ว่าแล้ว ชายหนุ่มก็สะบัดปลายนิ้ว โยนผลึกศักดิ์สิทธิ์ชิ้นหนึ่งออกไปราวให้เงินขอทาน

สีหน้าของชายวัยกลางคนชะงัก มุมปากอดกระตุกมิได้ เวรเอ๊ย! เจ้าเด็กนี่จงใจเหยียดหยามข้า!

แต่สุดท้าย เขาก็ยังรับผลึกศักดิ์สิทธิ์ชิ้นนี้มาอย่างแข็งทื่อ ฉีกยิ้มแข็ง ๆ ที่มุมปากและกล่าวว่า “สหายเต๋า ขอบคุณในน้ำใจ”

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นเพียงเจ้าหน้าที่ ไม่กล้าลงมือกับเฉินซีเพราะเหตุนี้

จูต่งถิงและโม่ลี่โฉวซึ่งยืนอยู่ด้านข้างกระทั่งตะลึงจังงัง พวกเขาเคยเห็นคนไร้ยางอายมานักต่อนัก แต่ไม่เคยเห็นผู้ใดไร้ยางอายเช่นนี้ หรือไอ้เด็กเวรนี่จะไม่มีศักดิ์ศรีเลยสักนิด?

หลังจากนั้น โทสะสุดขีดก็รุมเร้าในอก หากไอ้เลวนี่ทำเช่นนี้ แล้วพวกเราจะมีโอกาสสั่งสอนมันยามใด?

พวกเขารอมาสามเดือนแล้ว ก็เพื่อให้เฉินซีออกจากที่นี่ ก่อนจะเหยียบย่ำระบายโทสะในใจ!

“อะไร? รู้สึกว่าผลึกศักดิ์สิทธิ์ชิ้นเดียวไม่พอหรือ?” เฉินซีหันไปขมวดคิ้วพูดกับชายวัยกลางคน