บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1584

บทที่ 1584 ได้คืบจะเอาศอก

…………….

บทที่ 1584 ได้คืบจะเอาศอก

สีหน้าของเฉินซีเย็นเยียบลงทันทีเมื่อได้ยินคำสบถของคนผู้นั้น

“สหายเต๋าค่านเจิ้น เจ้าไม่ได้รับประกันกับข้าไว้หรือว่าข้าจะไม่ถูกรบกวนขณะบ่มเพาะ? แล้วเหตุใดไอ้สารเลวนี่จึงมาเห่าหอนในถิ่นพำนักข้าได้?”

“เอ่อ สหายเต๋าสงบโทสะก่อน ข้าพาคุณชายจูมาก็แค่เพื่อหารือเรื่องนี้กับเจ้า เพราะถึงอย่างไร ระยะเวลาการเช่าของเจ้าก็เหลือเพียงไม่ถึงสามเดือน…”

ก่อนค่านเจิ้นจะทันพูดจบ เฉินซีก็กล่าวขัดจังหวะ “ก็หมายความหรือว่าระยะเวลาเช่าของข้ายังไม่หมด? ยังไม่ได้พูดถึงว่าข้ายังคิดเช่าที่นี่ต่ออีกหน่อย”

“ไอ้หนูงี่เง่า!! เจ้า…” เสียงเสียดหูนั้นดังขึ้นอีกครั้ง

เฉินซีไม่คิดสนใจคำผรุสวาท จึงใช้ข้อจำกัดปกคลุมบริเวณเคหาไว้

ในชั่วเวลาหนึ่งปีมานี้ ข้าฟื้นการบ่มเพาะได้เพียงเกือบหกส่วน เวลาสั้น ๆ เพียงสามเดือนคงไม่พอให้ข้าหวนคืนสู่ยามสมบูรณ์พร้อม เฉินซีสูดหายใจลึก ๆ และอดขมวดคิ้วยามสัมผัสพลังชีวิตในกายไม่ได้ ช่างเถิด หากไม่อาจฟื้นตัวสมบูรณ์ได้ในชั่วขณะนั้น ข้าก็จะยืดเวลาอยู่ที่นี่ไปอีกหน่อย

…

นอกเคหา

รอยยิ้มบนใบหน้าค่านเจิ้นจางลง ขณะเอ่ยขึ้น “คุณชายจู ทาสเทพผู้นี้ของท่านทำเกินไปหน่อยแล้วกระมัง มิใช่ผู้ใดก็ฝืนกฎพิมานหยาดหยกของข้าได้นา!”

ตรงหน้าค่านเจิ้น มีชายหนุ่มชุดเขียวคนหนึ่ง และอีกหนึ่งชายชราแขนยาวอย่างยิ่ง รูปลักษณ์ดุร้าย เส้นผมแดงฉานยืนอยู่

ได้ยินเช่นนี้ ชายหนุ่มชุดเขียวก็ชักสีหน้าเล็กน้อย แต่ครู่ต่อมา เขาก็คืนความเยือกเย็น พูดยิ้ม ๆ “ข้าเข้าใจแล้ว อาโฉ่ว สงวนกิริยาด้วย”

ชายชราท่าทางดุร้ายเหลือบมองค่านเจิ้นอย่างเย็นชา ก่อนจะก้มหน้าลงพูด “ขอรับ นายน้อย”

ค่านเจิ้นเห็นเช่นนี้ก็เผยยิ้มบาง “คุณชายจู ไยไม่ให้ข้าจัดเตรียมเคหาให้ท่านเล่า?”

คุณชายจูผู้นี้ก็คือจูต่งถิง เป็นเพียงเทวารู้แจ้งโลกาผู้หนึ่งเท่านั้น แต่ที่มาของเขาสูงส่งยิ่ง เป็นทายาทสายตรงของผู้อาวุโสระดับสูงจูกังซานแห่งนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิต เป็นศิษย์ผู้โด่งดังในนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิต มีอุปนิสัยหยิ่งผยองบ้าอำนาจ

ชายชราข้างกายจูต่งถิงเองก็ไม่ธรรมดา เขามาจากเผ่า ‘แร้งปีศาจแดง’ มีนามว่าโม่ลี่โฉว อุปนิสัยดุร้ายกระหายเลือดเกินใคร มีความแข็งแกร่งอยู่ในขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณ นอกจากนั้น ยังเป็นบริวารรับใช้ผู้อาวุโสระดับสูงจูกังซานแห่งนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิตด้วย

“ไม่ต้องหรอก แค่สามเดือนเองไม่ใช่หรือ? คุณชายผู้นี้รอได้ ถึงยามนั้น ขอข้าดูสักหน่อยแล้วกันว่าเฉินสวินผู้นี้เป็นใครกันแน่” จูต่งถิงกล่าวเสียงเรียบก่อนจะจากไปกับโม่ลี่โฉว

ค่านเจิ้นขมวดคิ้ว ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาย่อมมองออกว่าเจ้าจูต่งถิงนี่คิดจัดการกับเฉินสวินหลังจากอีกฝ่ายออกจากพิมานหยาดหยกเป็นแน่

“เฮ้อ พิมานหยาดหยกของข้าก็แทรกแซงเรื่องพรรค์นี้ไม่ได้ด้วยสิ” ครู่สั้น ๆ ต่อมา ค่านเจิ้นก็ส่ายหัว รำพึงไม่รู้จบในใจ

ระหว่างเวลานี้ ศิษย์จากนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิตมากมายมายังเมืองนภาสูญตา ดูเหมือนไร้สิ่งใดผิดแปลก แต่กลับทำให้ค่านเจิ้นรู้สึกราวพายุกำลังก่อตัว

หรือทั้งหมดนี้จะเกี่ยวข้องกับเฉินซีผู้นั้น? สงสัยจริงว่าเจ้านั่นเป็นใครกันแน่ ถึงกับทำให้นิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิตส่งกำลังมามากมายเพียงนี้… ค่านเจิ้นครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะจากไป ทว่าทันใดนั้น ประตูเคหาของเฉินซีก็เปิดออกกะทันหัน หนึ่งเสียงดังออกมาจากภายใน “สหายเต๋าค่านเจิ้น เข้ามาสักเดี๋ยวได้หรือไม่?”

ค่านเจิ้นนิ่งไป ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงตอบยิ้ม ๆ “แน่นอน” พร้อมกันนั้น เขาก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป

…

พิมานหยาดหยกครองพื้นที่กว้างใหญ่อย่างยิ่ง มีแดนซ่อนเร้นมากมายถูกเบิกขึ้น สร้างเคหาภายในอยู่มากมาย ขณะที่พื้นที่อื่น ๆ ถูกแบ่งออกเป็นส่วนต่าง ๆ

ในหมู่พื้นที่ทั้งหลาย มีทั้งบริเวณค้าขายวัตถุเทวะและสมบัติล้ำค่า พื้นที่ขายเม็ดโอสถ มีกระทั่งลานประลอง สังเวียนอสูร โรงประมูลและพื้นที่ต่าง ๆ ให้เหล่าแขกในพิมานหยาดหยกเพลิดเพลิน กล่าวได้ว่าพวกเขามีทุกอย่าง

“คุณชาย ท่านตั้งใจจะเสียเวลาไปกับเจ้าเด็กนั่นเช่นนี้หรือขอรับ?” โม่ลี่โฉวถามเสียงเบาจากข้างกาย

“แน่นอน!” จูต่งถิงดื่มสุราหมดจอก ก่อนจะกัดฟันพูด “เดิมที ข้าตั้งใจจะจองเคหาให้แม่นางเยี่ยเหยียนพักผ่อน ใครจะคิดว่าเจ้าเด็กนั่นจะอยู่ดีไม่ว่าดี โทษข้ามิได้ที่ไร้ปรานี!”

เมื่อได้ยินนามเยี่ยเหยียน ม่านตาของโม่ลี่โฉวก็คลับคล้ายหดตัว จากนั้นก็ใช้วิธีพูดผ่านกระแสปราณ “คุณชาย เยี่ยเหยียนผู้นั้นมาจากนิกายอำนาจเทวะ ตัวนางก็เป็นบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลผู้หนึ่ง กระทั่งเจ้านิกายเผชิญหน้านางยังมิกล้าผ่อนความเกรงใจ ข้าเห็นว่าท่านไม่ควรหมายตานางแม้จะงามเพียงใดนะขอรับ นางอันตรายเกินไป”

เกินคาด จูต่งถิงได้ยินเช่นนี้กลับหัวเราะลั่น “สตรีผู้อ่อนหวานสง่างามคือคู่เคียงกายชายอันดีที่สุด เจ้ามิสังเกตหรือว่าแม่นางเยี่ยเหยียนปฏิบัติกับข้าแตกต่างจากผู้อื่น?”

กล่าวจบ หญิงชุดแดงผู้งดงามไร้ที่ตินางหนึ่งก็ละล่องขึ้นปรากฏในใจอย่างอดมิได้ ส่งให้หัวใจของเขาแผดผลาญ ความปรารถนาร้อนรุ่มปรากฏในดวงตา