บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1587

บทที่ 1587 การสังหารเริ่มต้นขึ้น

…………….

บทที่ 1587 การสังหารเริ่มต้นขึ้น

ที่ด้านนอกของประตูเมืองทางทิศเหนือมีป่าภูเขาอันกว้างใหญ่

เนื่องจากความแตกต่างในกฎแห่งเต๋าสวรรค์และการหล่อเลี้ยงของพลังศักดิ์สิทธิ์ ส่งผลทำให้ภูมิประเทศ แม่น้ำ พืชพรรณ และต้นไม้ภายในแดนเทพโบราณนั่นแข็งแกร่งมาก ซึ่งหากเป็นในสามภพ พืชพรรณและต้นไม้ทั่วไปเหล่านี้ ถือได้ว่าเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่หาได้ยาก

แต่สำหรับแดนเทพโบราณ พวกมันกลับธรรมดามาก ไม่ต้องพูดถึงผู้บ่มเพาะ แม้แต่คนธรรมดาที่ไม่ได้ฝึกฝนก็ไม่เหลือบแลพวกมันด้วยซ้ำ

ฟิ่ว!

หลังจากที่เขาเดินออกจากประตูเมือง เฉินซีก็โบกแขนเสื้ออย่างไม่ลังเล โดยที่ซ่อนมู่โถวและไจ่จือไว้ในสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่ตนครอบครอง

หลังจากนั้น สายตาของเขามุ่งความสนใจไปที่ป่าภูเขาในระยะไกล จากนั้นร่างพลันแวบวับไปอย่างรวดเร็ว

…

“เหตุใดเจ้าเด็กนั่นถึงพาเจ้าสองคนนั้นไปด้วย” หลังจากนั้นไม่นาน จูต่งถิงและโม่ลี่โฉวก็ปรากฏตัวตรงจุดที่เฉินซีเคยยืนเมื่อครู่

“อาโฉ่ว ไยเจ้าถึงมัวสนใจเรื่องนั้นในเวลานี้ด้วย?” ดวงตาของจูต่งถิงนั่นเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นและจิตสังหาร

“เจ้าเด็กนั่นเข้าไปในป่าทึบ และนี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก ไปกันเถอะ ข้าทนรอไม่ไหวแล้ว!” ขณะที่กล่าว ร่างพลันทะยานมุ่งไปทางป่าอันห่างไกล มิหนำซ้ำ กระบี่ศักดิ์สิทธิ์ที่ลุกโชติช่วงและงดงามนั่นหมุนวนอยู่ในมือของเขา มันหลั่งไหลด้วยแสงสีทองเรืองรอง และดูเหนือธรรมดา

“ระวังตัวด้วยนายน้อย บางทีเจ้าเด็กนี้อาจใช้เล่ห์กลสกปรก!”โม่ลี่โฉวรีบไล่ตามจูต่งถิงไปติด ๆ

ในฐานะเทวารู้แจ้งวิญญาณซึ่งเคยผ่านการต่อสู้นองเลือดมาทุกประเภท แม้ว่าโม่ลี่โฉวจะรู้สึกชิงชังเฉินซีอย่างมากในใจ แต่เมื่อต้องต่อสู้กับเฉินซี เขาก็ไม่อาจดูแคลนอีกฝ่ายได้

นี่คือสัญชาตญาณของผู้เยี่ยมยุทธ์ ด้วยการไม่ดูแคลนฝ่ายตรงข้ามเมื่อวางแผนที่จะต่อสู้ พวกเขาจะสามารถมีชีวิตยืนยาวอยู่บนเส้นทางแห่งการบ่มเพาะซึ่งเต็มไปด้วยการนองเลือด เล่ห์กลอุบาย และเหตุไม่คาดฝัน

ปัจจุบันเฉินซีได้เข้าไปในภูเขา แม้ดูเหมือนจะตื่นตระหนกจึงสุ่มเลือกเส้นทางที่จะหลบหนี แต่โม่ลี่โฉวไม่กล้าคิดเช่นนั้น

โชคดีที่เขามั่นใจแล้วว่า เฉินซีเป็นเพียงเทวารู้แจ้งโลกาเท่านั้น ดังนั้นไม่ว่าอีกฝ่ายจะใช่เล่ห์กลอุบายใด ๆ ก็ตาม ก็คงไม่อาจสั่นคลอนโม่ลี่โฉวจนรู้สึกลังเลที่จะลงมือ

สิ่งเดียวที่เขาไม่สามารถหยุดกังวลได้คือ จูต่งถิงนั่นหยิ่งผยองและอวดดีเกินไป ซึ่งเป็นเรื่องง่ายสำหรับศัตรูที่จะฉวยโอกาสนี้เพื่อจัดการกับจูต่งถิง

ดังนั้นทันทีที่พวกเขาลงมือ โม่ลี่โฉวก็ตัดสินใจว่าจะคอยประกบจูต่งถิงตลอดเวลา แม้ว่าการฆ่าศัตรูจะมีความสำคัญ แต่การปกป้องชีวิตของจูต่งถิงนั้นสำคัญยิ่งกว่า

…

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์กลับเลยเถิดจนเกินความหมายของโม่ลี่โฉว

หนึ่งถ้วยชาต่อมา เสื้อผ้าและผมเผ้าของเฉินซีปลิวไสว ขณะที่ยืนอยู่ริมหน้าผาที่ปกคลุมไปด้วยหินขนาดต่าง ๆ และมีน้ำตกไหลลงมาเพียงลำพัง

หลังจากที่เขาใช้ผิวไร้ลักษณ์ แม้ว่ามันจะทำให้รูปลักษณ์ดูธรรมดา แต่พลังชีวิตกลับพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ดวงตาทอประกายล้ำลึก เผยท่าทางที่ไม่ธรรมดาและไม่แยแสอย่างเป็นธรรมชาติ

ครืน!

ใต้หน้าผามีแม่น้ำไหลเชี่ยว กระแสน้ำซัดสาดพัดหิมะออกไปและก่อให้เกิดคลื่นนับพันลูก บังเกิดเสียงกังวานดุจเสียงฟ้าร้องที่ซัดสาด

สิ่งที่ทำให้โม่ลี่โฉวต้องประหลาดใจ แท้จริงแล้วเฉินซีกลับไม่ซ่อนตัว ทั้งที่ถูกไล่ล่าตลอดทางมาจนถึงที่นี่ และดูเหมือนกำลังรอพวกเขาอยู่

พฤติกรรมที่เปลี่ยนไปกะทันหันเช่นนี้ ทำให้โม่ลี่โฉวอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว รู้สึกแผ่วเบาว่าเด็กคนนี้ดูเหมือนจะตั้งใจใช้กลอุบายบางอย่าง

อย่างไรก็ตาม จูต่งถิงกลับไม่ได้ตระหนักแม้แต่น้อย เมื่อเห็นว่าเฉินซีหยุดหลบหนีแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะแผดเสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจ “ไอ้บัดซบ! เอาเลย! หนีไปสิ! ทำไมถึงไม่หนีอีกเล่า? คงไม่ใช่ว่าเจ้าเลือกที่จะกระโดดลงจากหน้าผาเพื่อปลิดชีวิตตนเองกระมัง?”

ในขณะนี้ เขาภูมิใจอย่างมากกับความสำเร็จของตน และไฟโทสะที่สั่งสมอยู่ในใจ ก็ดูเหมือนพวกมันจะพบสถานที่ที่ระบายออกแล้ว เขาจึงอิ่มเอมใจอย่างอธิบายไม่ถูก

เฉินซีหัวเราะเช่นกัน พลันกล่าวขึ้น “นายน้อยจูนั่นคู่ควรที่มีแซ่จูจริง ๆ” คำพูดเหล่านี้เป็นการดูถูก หมายความว่าจูต่งถิงไม่ต่างจากหมู

ใบหน้าของจูต่งถิงทรุดดิ่งลงทันที เขาไม่เคยคิดเลยว่า แม้ในขณะนี้ ไอ้สารเลวผู้น่ารังเกียจนี้จะกล้าดูถูกและทำให้เขาอับอาย มันกำลังหาที่ตายอย่างแท้จริง!

“ประเสริฐมาก! เพียงเพราะวาจาเหล่านี้ นายน้อยผู้นี้จะทำให้เจ้าได้รู้ว่าการอยู่ไม่สู้ตายนั้นเป็นอย่างไร!”

โครม!

ขณะที่กล่าว ร่างพลันพุ่งปราด พลุ่งพล่านด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ผันผวนอย่างน่าสะพรึงกลัว กลิ่นอายเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งยังรุนแรงและครอบงำ

เขาโกรธเกรี้ยวอย่างสุดขีด จนไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากกลืนกินกระดูกของเฉินซี จากนั้นจึงดูดไขกระดูกออกไป และทำให้เฉินซีไม่สามารถเวียนว่ายตายเกิดได้อีกตลอดกาล

แต่ก่อนที่จูต่งถิงจะลงมือ โม่ลี่โฉวก็พุ่งปราดออกไป แล้วจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว “ มันเป็นเพียงมดปลวกตัวเล็ก ๆ นายน้อยไม่จำเป็นต้องออกโรง ปล่อยให้บ่าวชราผู้นี้จัดการมันเอง!”

ขณะที่เสียงอันแหลมคมดังก้อง โม่ลี่โฉวก็พุ่งปราดออกไปดุจวิหคตัวใหญ่ ฝ่ามือถูกขดด้วยวงแสงสีแดงที่ลึกลึบและคลุมเครือขณะจู่โจมเฉินซี

กรงเล็บแร้งปีศาจสะบั้นวิญญาณ!

นี่คือเคล็ดวิชาศักดิ์สิทธิ์โดยกำเนิดของแร้งปีศาจแดง มือของพวกมันสามารถแยกฟ้าดินออกจากกัน กระชากวิญญาณออกมา และสะบั้นวิญญาณออกจากกัน ทั้งยังมันมีพลังมหาศาล

ฟิ่ว! ฟิ่ว!

อากาศถูกกรงเล็บฉีกกระชากเป็นชิ้น ๆ อย่างง่ายดายเหมือนกระดาษ รอยแยกมิติอันน่าสะพรึงกลัวก็เปิดออกมามากมาย พวกมันแพร่กระจายไปทั่วสารทิศ ทำให้ฟ้าดินถูกปกคลุมด้วยชั้นบรรยากาศที่น่าสยดสยอง ปั่นป่วน และเต็มไปด้วยการทำลายล้างทันที

นี่คือพลังของเทวารู้แจ้งวิญญาณ การโจมตีเพียงครั้งเดียวสามารถเปลี่ยนแปลงโลก พลิกภูมิประเทศ ทำให้มหาเต๋าไม่มั่นคงและกระสับกระส่าย!

…

ชิ้ง!

ในเวลาเดียวกัน เฉินซีก็ลงมือเช่นกัน ด้วยยันต์ศัสตราในมือ เจตจำนงกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวจนสุดจะพรรณนาได้พวยพุ่งออกมาจากร่าง และมันทำให้สภาพแวดล้อมปั่นป่วนวุ่นวาย

เขาได้รับบาดเจ็บ!

ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว เขาได้รับบาดเจ็บจากน้ำมือของเด็กน้อยขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกา!?

ทั้งหมดนี้เกือบทำให้ดวงจิตแห่งเต๋าของโม่ลี่โฉวพังทลาย และพบว่าเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับ

ในทางกลับกัน จูต่งถิงที่ยืนอยู่ในระยะไกลก็ตกใจจนตัวสั่น ดวงตาเบิกโพลง เขาไม่อยากเชื่อว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นจริง

เป็นไปได้อย่าง? มันเป็นไปได้อย่างไรกัน!? ตั้งแต่เมื่อใดที่เทวารู้แจ้งโลกาจะสามารถพิชิตขอบเขตและเผชิญหน้ากับเทวารู้แจ้งวิญญาณได้? เขาคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวในใจ และรู้สึกว่าสามัญสำนึกแทบพลิกกลับตาลปัตร

โอม!

ก่อนที่โม่ลี่โฉวจะยืนหยัดได้ เหรียญทองแดงสีทองสุกใสทั้งสามเหรียญก็หมุนวนและส่งเสียงหึ่ง ๆ ก่อนที่พุ่งเข้าหาอีกครั้ง

ตั้งแต่ต้นจนจบ พวกมันไม่เสียเวลาแม้แต่เสี้ยวเดียว

“ไอ้สารเลว!” โม่ลี่โฉวคำรามอย่างดุเดือดและหยุดหลบหลีก เขาตั้งใจที่จะเผชิญหน้ากับเฉินซีโดยตรง เพราะไม่เชื่อว่าเทวารู้แจ้งโลกาจะสามารถเอาชนะตนได้โดยที่อาศัยเพียงสมบัติวิญญาณธรรมชาติ

แต่ที่สำคัญที่สุด ในความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับเฉินซี อีกฝ่ายเป็นเพียงคนขี้ขลาด และดูไม่เหมือนกับศิษย์ที่มีฝีมือจากนิกายศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน ดังนั้นจึงไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าตนจะพ่ายแพ้ให้กับเฉินซีได้อย่างสิ้นเชิง

ฟิ่ว!

ครั้งที่สองที่การโจมตีปะทะกัน เฉินซีปะทะกับโม่ลี่โฉวโดยใช้กระบวนท่าสะบั้นไร้ลักษณ์ ทำให้ปราณกระบี่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันในอากาศใกล้เคียงโม่ลี่โฉว จากนั้นมันก็ฟันลงไป

พรวด!

พร้อมกับแขนขวาของโม่ลี่โฉวที่ขาดสะบั้น!

โม่ลี่โฉวร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และความหวาดกลัวที่ควบคุมไม่ได้ก็พุ่งเข้าสู่หัวใจ เจ้าเด็กนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน!

มันครอบครองการบ่มเพาะในเต๋าแห่งกระบี่ที่ขอบเขตจักรพรรดิกระบี่ ทั้งยังมีพลังยุทธ์ที่ท้าทายสวรรค์ แล้วไหนจะเหรียญทองแดงโปรยสมบัติที่สืบทอดกันมาในนิกายอำนาจเทวะ… บุคคลเช่นนี้จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร?

“นายน้อยหนีไป! เร็วเข้า! เราถูกเจ้าเด็กนี้หลอกแล้ว!” โม่ลี่โฉวแผดคำรามเสียงดังด้วยใบหน้าที่ดุร้ายและบิดเบี้ยว ซึ่งดูเหมือนว่าจะคลุ้มคลั่งไปแล้ว

ฟิ่ว!

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะสิ้นเสียง ปราณกระบี่ได้โจมตีอีกครั้ง และในเวลาเดียวกัน เหรียญทองแดงโปรยสมบัติได้ฉีกผ่านท้องฟ้า แล้วจึงกักขังพื้นที่รอบ ๆ โม่ลี่โฉวไว้อย่างสมบูรณ์เช่นกัน

“ข้าจะแลกชีวิตกับเจ้า!” โม่ลี่โฉวแผดตะโกนดังสนั่น ในขณะที่ร่างกายดูเหมือนกำลังลุกไหม้ ยิ่งไปกว่านั้น แท่นบูชาเต๋าศักดิ์สิทธิ์พุ่งออกมาจากหน้าผาก และเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์ที่ไร้ขอบเขตออกมา

“อาโฉ่ว!!!!” จูต่งถิงแผดร้องเสียงดังในระยะไกล เขาตกใจจนมึนงงสับสนไปหมดแล้ว และจิตใจก็สั่นคลอนอย่างรุนแรง ทว่าเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ก็เข้าใจทันทีว่าโม่ลี่โฉวตั้งใจจะแลกชีวิต เพื่อให้ตนได้มีโอกาสหลบหนีไปได้

…………….