บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1587

บทที่ 1587 การสังหารเริ่มต้นขึ้น

…………….

บทที่ 1587 การสังหารเริ่มต้นขึ้น

ที่ด้านนอกของประตูเมืองทางทิศเหนือมีป่าภูเขาอันกว้างใหญ่

เนื่องจากความแตกต่างในกฎแห่งเต๋าสวรรค์และการหล่อเลี้ยงของพลังศักดิ์สิทธิ์ ส่งผลทำให้ภูมิประเทศ แม่น้ำ พืชพรรณ และต้นไม้ภายในแดนเทพโบราณนั่นแข็งแกร่งมาก ซึ่งหากเป็นในสามภพ พืชพรรณและต้นไม้ทั่วไปเหล่านี้ ถือได้ว่าเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่หาได้ยาก

แต่สำหรับแดนเทพโบราณ พวกมันกลับธรรมดามาก ไม่ต้องพูดถึงผู้บ่มเพาะ แม้แต่คนธรรมดาที่ไม่ได้ฝึกฝนก็ไม่เหลือบแลพวกมันด้วยซ้ำ

ฟิ่ว!

หลังจากที่เขาเดินออกจากประตูเมือง เฉินซีก็โบกแขนเสื้ออย่างไม่ลังเล โดยที่ซ่อนมู่โถวและไจ่จือไว้ในสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่ตนครอบครอง

หลังจากนั้น สายตาของเขามุ่งความสนใจไปที่ป่าภูเขาในระยะไกล จากนั้นร่างพลันแวบวับไปอย่างรวดเร็ว

…

“เหตุใดเจ้าเด็กนั่นถึงพาเจ้าสองคนนั้นไปด้วย” หลังจากนั้นไม่นาน จูต่งถิงและโม่ลี่โฉวก็ปรากฏตัวตรงจุดที่เฉินซีเคยยืนเมื่อครู่

“อาโฉ่ว ไยเจ้าถึงมัวสนใจเรื่องนั้นในเวลานี้ด้วย?” ดวงตาของจูต่งถิงนั่นเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นและจิตสังหาร

“เจ้าเด็กนั่นเข้าไปในป่าทึบ และนี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก ไปกันเถอะ ข้าทนรอไม่ไหวแล้ว!” ขณะที่กล่าว ร่างพลันทะยานมุ่งไปทางป่าอันห่างไกล มิหนำซ้ำ กระบี่ศักดิ์สิทธิ์ที่ลุกโชติช่วงและงดงามนั่นหมุนวนอยู่ในมือของเขา มันหลั่งไหลด้วยแสงสีทองเรืองรอง และดูเหนือธรรมดา

“ระวังตัวด้วยนายน้อย บางทีเจ้าเด็กนี้อาจใช้เล่ห์กลสกปรก!”โม่ลี่โฉวรีบไล่ตามจูต่งถิงไปติด ๆ

ในฐานะเทวารู้แจ้งวิญญาณซึ่งเคยผ่านการต่อสู้นองเลือดมาทุกประเภท แม้ว่าโม่ลี่โฉวจะรู้สึกชิงชังเฉินซีอย่างมากในใจ แต่เมื่อต้องต่อสู้กับเฉินซี เขาก็ไม่อาจดูแคลนอีกฝ่ายได้

นี่คือสัญชาตญาณของผู้เยี่ยมยุทธ์ ด้วยการไม่ดูแคลนฝ่ายตรงข้ามเมื่อวางแผนที่จะต่อสู้ พวกเขาจะสามารถมีชีวิตยืนยาวอยู่บนเส้นทางแห่งการบ่มเพาะซึ่งเต็มไปด้วยการนองเลือด เล่ห์กลอุบาย และเหตุไม่คาดฝัน

ปัจจุบันเฉินซีได้เข้าไปในภูเขา แม้ดูเหมือนจะตื่นตระหนกจึงสุ่มเลือกเส้นทางที่จะหลบหนี แต่โม่ลี่โฉวไม่กล้าคิดเช่นนั้น

โชคดีที่เขามั่นใจแล้วว่า เฉินซีเป็นเพียงเทวารู้แจ้งโลกาเท่านั้น ดังนั้นไม่ว่าอีกฝ่ายจะใช่เล่ห์กลอุบายใด ๆ ก็ตาม ก็คงไม่อาจสั่นคลอนโม่ลี่โฉวจนรู้สึกลังเลที่จะลงมือ

สิ่งเดียวที่เขาไม่สามารถหยุดกังวลได้คือ จูต่งถิงนั่นหยิ่งผยองและอวดดีเกินไป ซึ่งเป็นเรื่องง่ายสำหรับศัตรูที่จะฉวยโอกาสนี้เพื่อจัดการกับจูต่งถิง

ดังนั้นทันทีที่พวกเขาลงมือ โม่ลี่โฉวก็ตัดสินใจว่าจะคอยประกบจูต่งถิงตลอดเวลา แม้ว่าการฆ่าศัตรูจะมีความสำคัญ แต่การปกป้องชีวิตของจูต่งถิงนั้นสำคัญยิ่งกว่า

…

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์กลับเลยเถิดจนเกินความหมายของโม่ลี่โฉว

หนึ่งถ้วยชาต่อมา เสื้อผ้าและผมเผ้าของเฉินซีปลิวไสว ขณะที่ยืนอยู่ริมหน้าผาที่ปกคลุมไปด้วยหินขนาดต่าง ๆ และมีน้ำตกไหลลงมาเพียงลำพัง

หลังจากที่เขาใช้ผิวไร้ลักษณ์ แม้ว่ามันจะทำให้รูปลักษณ์ดูธรรมดา แต่พลังชีวิตกลับพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ดวงตาทอประกายล้ำลึก เผยท่าทางที่ไม่ธรรมดาและไม่แยแสอย่างเป็นธรรมชาติ

ครืน!

ใต้หน้าผามีแม่น้ำไหลเชี่ยว กระแสน้ำซัดสาดพัดหิมะออกไปและก่อให้เกิดคลื่นนับพันลูก บังเกิดเสียงกังวานดุจเสียงฟ้าร้องที่ซัดสาด

สิ่งที่ทำให้โม่ลี่โฉวต้องประหลาดใจ แท้จริงแล้วเฉินซีกลับไม่ซ่อนตัว ทั้งที่ถูกไล่ล่าตลอดทางมาจนถึงที่นี่ และดูเหมือนกำลังรอพวกเขาอยู่

พฤติกรรมที่เปลี่ยนไปกะทันหันเช่นนี้ ทำให้โม่ลี่โฉวอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว รู้สึกแผ่วเบาว่าเด็กคนนี้ดูเหมือนจะตั้งใจใช้กลอุบายบางอย่าง

อย่างไรก็ตาม จูต่งถิงกลับไม่ได้ตระหนักแม้แต่น้อย เมื่อเห็นว่าเฉินซีหยุดหลบหนีแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะแผดเสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจ “ไอ้บัดซบ! เอาเลย! หนีไปสิ! ทำไมถึงไม่หนีอีกเล่า? คงไม่ใช่ว่าเจ้าเลือกที่จะกระโดดลงจากหน้าผาเพื่อปลิดชีวิตตนเองกระมัง?”

ในขณะนี้ เขาภูมิใจอย่างมากกับความสำเร็จของตน และไฟโทสะที่สั่งสมอยู่ในใจ ก็ดูเหมือนพวกมันจะพบสถานที่ที่ระบายออกแล้ว เขาจึงอิ่มเอมใจอย่างอธิบายไม่ถูก

เฉินซีหัวเราะเช่นกัน พลันกล่าวขึ้น “นายน้อยจูนั่นคู่ควรที่มีแซ่จูจริง ๆ” คำพูดเหล่านี้เป็นการดูถูก หมายความว่าจูต่งถิงไม่ต่างจากหมู

ใบหน้าของจูต่งถิงทรุดดิ่งลงทันที เขาไม่เคยคิดเลยว่า แม้ในขณะนี้ ไอ้สารเลวผู้น่ารังเกียจนี้จะกล้าดูถูกและทำให้เขาอับอาย มันกำลังหาที่ตายอย่างแท้จริง!

“ประเสริฐมาก! เพียงเพราะวาจาเหล่านี้ นายน้อยผู้นี้จะทำให้เจ้าได้รู้ว่าการอยู่ไม่สู้ตายนั้นเป็นอย่างไร!”

โครม!

ขณะที่กล่าว ร่างพลันพุ่งปราด พลุ่งพล่านด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ผันผวนอย่างน่าสะพรึงกลัว กลิ่นอายเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งยังรุนแรงและครอบงำ

เขาโกรธเกรี้ยวอย่างสุดขีด จนไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากกลืนกินกระดูกของเฉินซี จากนั้นจึงดูดไขกระดูกออกไป และทำให้เฉินซีไม่สามารถเวียนว่ายตายเกิดได้อีกตลอดกาล

แต่ก่อนที่จูต่งถิงจะลงมือ โม่ลี่โฉวก็พุ่งปราดออกไป แล้วจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว “ มันเป็นเพียงมดปลวกตัวเล็ก ๆ นายน้อยไม่จำเป็นต้องออกโรง ปล่อยให้บ่าวชราผู้นี้จัดการมันเอง!”

ขณะที่เสียงอันแหลมคมดังก้อง โม่ลี่โฉวก็พุ่งปราดออกไปดุจวิหคตัวใหญ่ ฝ่ามือถูกขดด้วยวงแสงสีแดงที่ลึกลึบและคลุมเครือขณะจู่โจมเฉินซี

กรงเล็บแร้งปีศาจสะบั้นวิญญาณ!

นี่คือเคล็ดวิชาศักดิ์สิทธิ์โดยกำเนิดของแร้งปีศาจแดง มือของพวกมันสามารถแยกฟ้าดินออกจากกัน กระชากวิญญาณออกมา และสะบั้นวิญญาณออกจากกัน ทั้งยังมันมีพลังมหาศาล

ฟิ่ว! ฟิ่ว!

อากาศถูกกรงเล็บฉีกกระชากเป็นชิ้น ๆ อย่างง่ายดายเหมือนกระดาษ รอยแยกมิติอันน่าสะพรึงกลัวก็เปิดออกมามากมาย พวกมันแพร่กระจายไปทั่วสารทิศ ทำให้ฟ้าดินถูกปกคลุมด้วยชั้นบรรยากาศที่น่าสยดสยอง ปั่นป่วน และเต็มไปด้วยการทำลายล้างทันที

นี่คือพลังของเทวารู้แจ้งวิญญาณ การโจมตีเพียงครั้งเดียวสามารถเปลี่ยนแปลงโลก พลิกภูมิประเทศ ทำให้มหาเต๋าไม่มั่นคงและกระสับกระส่าย!

…

ชิ้ง!

ในเวลาเดียวกัน เฉินซีก็ลงมือเช่นกัน ด้วยยันต์ศัสตราในมือ เจตจำนงกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวจนสุดจะพรรณนาได้พวยพุ่งออกมาจากร่าง และมันทำให้สภาพแวดล้อมปั่นป่วนวุ่นวาย