บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1588

บทที่ 1588 ตราคำสั่งวงจรดารา

…………….

บทที่ 1588 ตราคำสั่งวงจรดารา

จูต่งถิงเบิกตาโตแทบถลน ยืนนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น

ศึกเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นแท้ ๆ….

ทั้งศัตรูยังเป็นแค่เทวารู้แจ้งโลกา….

ใครจะคิดว่าเรื่องจะกลับตาลปัตรเช่นนี้ได้?

ใครจะคาดถึงว่าเทวารู้แจ้งโลกาที่ดูธรรมดาไม่มีอะไรกลับมีเต๋าแห่งกระบี่ขอบเขตจักรพรรดิกระบี่ มีพลังต่อสู้สูงส่งถึงขั้นข้ามขอบเขตเข้ารับมือกับเทวารู้แจ้งวิญญาณได้ และยังมีสมบัติวิญญาณธรรมชาติ รวมถึงเหรียญทองแดงโปรยสมบัติอีก?

เป็นเพราะเหตุนี้จูต่งถิงถึงได้รู้สึกพิศวงงงงวย ไม่เชื่อกับสิ่งที่ตนเห็น

เขารู้แล้วว่าตนเองรับมือไม่ไหว!

นับตั้งแต่เด็ก เขาก็เติบโตมาภายใต้ความคุ้มครองของผู้อาวุโสภายในสำนัก มีฐานะเป็นที่เคารพนับถือ ถึงตอนนี้เส้นทางการบ่มเพาะพลังก็ราบรื่นประสบความสำเร็จมาโดยตลอด มีหรือจะต้องเจอเรื่องแบบนี้?

ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกอับอายนัก นับเป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสถึงการที่ไม่มีใครคอยคุ้มครอง ต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแท้จริง สุดท้ายเขากลับน่าสมเพชเช่นนี้

ตู้ม!

เขายังไม่ทันได้หลุดจากอารมณ์คับข้องหมองใจ ก็มีพลังผันผวนอันน่าสะพรึงพัดออกมา ทำเอาฟ้าถล่มบดขยี้ทุกสิ่งอย่างให้กลายเป็นผุยผง

เมื่อมันกระจายตัวมาถึงเขา จูต่งถิงก็รู้สึกราวกับถูกค้อนยักษ์ทุบ ร่างถูกดีดกระเด็นไปอย่างไม่อาจควบคุมได้ กระแทกลงพื้นอีกทีห่างออกไปถึงพันลี้ในสภาพดูไม่ได้ สีหน้าเขาซีดขาว มุมปากและจมูกมีเลือดอาบ ดูน่าเกลียดน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

“นี่ข้ากำลังจะตายงั้นหรือ? ไม่สิ ข้าจะตายได้อย่างไร? เพิ่งมีชีวิตอยู่มาเท่านี้เอง!!” จูต่งถิงกู่ร้องอยู่ในใจ ความหวาดกลัวกลืนกินเข้าถึงจิต

ศิษย์นิสัยเสียของนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิตถึงกับจะร้องไห้อยู่รอมร่อ!

“คุณชาย รีบหนีเร็วเข้า!” เสียงร้องแหลมของโม่ลี่โฉวดังขึ้นจากใจกลางดินและฝุ่นควัน

“ใช่แล้ว ทำไมข้าถึงไม่หนีกันนะ? ต้องหนีแล้ว! ข้าต้องกลับไปยังนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิต แล้วพาท่านบรรพชนมาแก้แค้นให้ข้า! ข้าจะหั่นไอ้เด็กนี่เป็นชิ้น ๆ เผากระดูกมันแล้วกระจายเถ้ามันเสีย!” ตอนนี้จูต่งถิงเหมือนเจอขอนไม้ให้เกาะ แม้ทั่วร่างจะสั่นสะท้าน จิตใจคิดอะไรฟุ้งซ่าน แต่ก็ยังลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วหนีไปอย่างรวดเร็ว

เสียงตู้มดังขึ้นที่ด้านหลัง เสียงกรีดร้องโหยหวนของโม่ลี่โฉวหยุดลงทันใด

จูต่งถิงไม่สนสักนิด ตอนนี้ได้หัวข้อคิดอย่างเดียวคือเรื่องหนี! หากเขาสามารถหนีไปถึงเมืองนภาสูญตาได้ก็จะปลอดภัย

เพราะที่นั่นมีศิษย์นิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิตจำนวนมากประจำการอยู่ ถึงขั้นมีบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลนิกายอำนาจเทวะอยู่ที่นั่นด้วย!

แต่ทันใดนั้นเอง จูต่งถิงก็ต้องหยุดชะงักแล้วเผยสีหน้าตื่นตกใจ จากนั้นก็ร้องเสียงสิ้นหวังออกมา แขนขาเขาอ่อนแรงแทบร่วงลงกับพื้น

เพราะมีร่างหนึ่งพลันปรากฏขึ้นตรงหน้า ร่างนั้นถือกระบี่ไว้ในมือขวา ส่วนมือซ้ายถือศีรษะโชกเลือดไว้ในมือ

ศีรษะนั่นคือโม่ลี่โฉว! คนที่ถือมันย่อมเป็นเฉินซี!

เมื่อเห็นดังนี้ จูต่งถิงก็แทบสิ้นสติ พลังในร่างตีกันจนวุ่นวาย กลัวจนใบหน้าบิดเบี้ยวผิดรูปไปหมด

โม่ลี่โฉวผู้อยู่ขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณกลับถูกสังหารทิ้งได้ง่ายดายนัก! อีกทั้งยังตายตกไปในน้ำมือของเทวารู้แจ้งโลกาอีก….

เขาจะยอมรับได้อย่างไร?

แท้จริงแล้วจูต่งถิงไม่รู้เลยว่าเฉินซีมีอำนาจถึงขั้นที่สามารถสังหารลุงเก้าตระกูลอี้เมื่อครั้งอยู่แดนโลกาวินาศมาแล้ว ลุงเก้าเป็นยอดฝีมือขั้นสูงในหมู่เทวารู้แจ้งวิญญาณ ทั้งยังมีฝีมือแก่กล้ากว่าโม่ลี่โฉวไม่รู้กี่เท่า

หากเฉินซีสังหารโม่ลี่โฉวไม่ได้ก็แปลกแล้ว

“ได้โปรด… ขอล่ะ… อย่าสังหารข้าเลย…. หากไว้ชีวิตข้า ข้ายอมมอบทุกอย่างให้เลยก็ยังได้ ปู่ของข้าเป็น ผู้อาวุโสระดับสูงนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิต จูกังซาน หากเจ้าสังหารข้าไปคงยุ่งยาก ข้าขอล่ะ….” จูต่งถิงกลับทรุดตัวลงกับพื้นดังตุบ อ้อนวอนขอร้องเสียงโหยหวน

หลายปีที่เขาใช้เวลาบ่มเพาะพลังมา เฉินซีเคยเห็นคนกลัวตายมาก็มาก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอผู้ที่กลัวตายมากขนาดนี้

แต่อย่างไรก็ยังเปลี่ยนใจเฉินซีไม่ได้ เขาไม่คิดเสียเวลาสักนิดด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มเงื้อมือขึ้น

จากนั้นซัดกระบี่ลงมา

ศีรษะหนึ่งกระเด็นขึ้นฟ้า พร้อมด้วยโลหิตสาดกระเซ็น

จากนั้น เฉินซีก็เริ่มเก็บกวาดสนามรบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เผยความเมตตาปรานีสักนิด ในใจไร้ความลังเลแม้เพียงหน่อยเดียว

นับตั้งแต่ที่อีกฝ่ายไล่ล่าคิดสังหารเขา เฉินซีก็เกิดจิตสังหารต่อพวกเขาแล้ว