บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1589

บทที่ 1589 ความโกลาหลห้วงมิติ

…………….

บทที่ 1589 ความโกลาหลห้วงมิติ

ฟึ่บ!

ฟึ่บ!

พื้นที่มิติตรงหน้าผันบิดเบี้ยวและผันผวนด้วยความรวดเร็ว มันกลายเป็นแสงหลากสีที่ดูงดงามและพร่างพราว

กระนั้นเฉินซีก็ไม่มีอารมณ์จะมาเฝ้าชื่นชมความงามเหล่านั้น ชายหนุ่มกำลังหลบหนีปรากฏการณ์ดังกล่าวอย่างว่องไว พลางคำนวณหนทางทั้งหมดภายในหัวเพื่อจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้า

บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลน่ากลัวถึงเพียงนี้เลยหรือ?

อย่างไรเสีย ไม่ว่าเทวารู้แจ้งโลกาจะมีความแข็งแกร่งและพลังที่ท้าทายสวรรค์เพียงไร แต่เมื่อพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลแล้ว ก็มีเพียงความตายที่รออยู่เท่านั้น

สำหรับขอบเขตการบ่มเพาะนั้น เมื่อการบ่มเพาะของคนคนหนึ่งบรรลุสู่สภาวะซึ่งกลับไปยังเส้นทางแห่งบรรพกาลแล้ว มหาเต๋าทั้งหลายของเขาก็จะกลับไปสู่จุดกำเนิดของมัน เพียงคิดถึงการมีอยู่เหล่านั้นแม้ครั้งเดียวก็สามารถสร้างปรากฏการณ์ที่ยิ่งใหญ่ได้มหาศาล แม้แต่ความแข็งแกร่งก็เพียงพอจะสร้างโลกขึ้นมาได้ทั้งใบ กระทั่งความโกรธแค้นก็เป็นดั่งเพลิงผลาญที่ทำลายล้างโลกา คำว่าน่าสะพรึงกลัวนั้น ไม่อาจเพียงพอที่จะใช้นิยามถึงมันได้เลย

ด้วยเหตุนี้ เฉินซีจึงทำได้เพียงหลบหนีเท่านั้น จริงอยู่ที่เขาไม่ต้องการสิ่งใดไปกว่าการได้ฆ่านาง แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับในความห่างชั้นนี้

เพราะนี่คือความเป็นจริง!

แม้ว่าเฉินซีจะสามารถฉีกข้อจำกัดในด้านขอบเขตและบดขยี้เหล่าเทวารู้แจ้งวิญญาณได้ ทว่าสำหรับขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลนั้น ก็ยังอยู่เหนือกว่าเขาไปไกลมาก ด้วยความห่างชั้นนี้ ไม่มีความแข็งแกร่งในด้านอื่นใดที่เพียงพอจะนำมาชดเชย

แม้นหากเฉินซีได้ครอบครองขวานผานกู่ สมบัติล้ำค่าอันดับหนึ่งซึ่งเกิดขึ้นท่ามกลางความโกลาหลแห่งสามภพ ก็ไม่แน่ว่าจะรับมือกับพลังของนางได้

เหตุผลนั้นง่ายมาก ด้วยการบ่มเพาะในปัจจุบันของเขา มันไม่เพียงพอที่จะดึงพลังอันฉกาจของขวานผานกู่ออกมาได้ หากจะกล่าวให้เห็นภาพ เขาในยามนี้ไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อยที่กำลังถืออาวุธอันไร้เทียมทาน ต่อให้อาวุธนั้นจะเยี่ยมยอดเพียงใด ก็ไม่อาจทำให้มันทรงอานุภาพได้เท่ากับการที่ปล่อยให้มันอยู่ในมือของผู้ใหญ่ที่แข็งแกร่ง

ฟึ่บ! ฟึ่บ!

เสียงกัมปนาทของกระแสมิติหวีดหวิวภายในโสตประสาทขณะที่ร่างสูงใหญ่ก้าวไปข้างหน้า ในที่สุดเขาก็หนีออกมาจากดาวดวงนี้และสู่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันไร้ขอบเขต

ในตอนนี้ เฉินซีได้กลายไปลำแสงที่เคลื่อนผ่านอวกาศกว้างไกล เขาเดินทางไปเพื่อสำรวจดวงดาวดวงแล้วดวงเล่าอย่างไร้จุดหมาย

การซ่อนตัวดาวดวงนั้นอันตรายอย่างยิ่ง เนื่องจากมันมีพื้นที่เล็กเกินไปเสียจนง่ายก็การพบตัว ทว่าดาราจักรนั้นต่างออกไป มันประกอบไปด้วยดวงดาว หมอกดวงดาว หมู่ดาว และสายธารดวงดาวจำนวนนับไม่ถ้วนที่กระจายตัวกันอย่างหนาแน่น… ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งรอยแยกมิติและหลุมดำก็สามารถเก็บซ่อนดวงวิญญาณเอาไว้ได้ เรียกได้ว่ามันไม่เพียงแต่ซับซ้อน หากยังอันตรายมากอีกด้วย

ในความคิดของผู้บ่มเพาะนั้น การสัญจรไปมาอย่างอิสระในดาราจักรเป็นสิ่งที่ต้องใช้ความกล้าอย่างมาก เพราะนอกจากสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยอันตรายแล้ว การหลงทางก็เป็นเรื่องง่ายมากสำหรับดาราจักรอันกว้างไกลนี้

ตอนนี้เอง ดาราจักรอันไร้ขอบเขตได้กลายเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมต่อการหลบหนีของเฉินซี มันเป็นเหมือนกับเขาวงกตที่ซับซ้อน ทว่ามันก็นำอันตรายมาสู่ตนได้ในขณะเดียวกัน อย่างไรแล้ว มันก็เป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การซ่อนตัวอย่างมาก

…

กระนั้น ความประมาทเพียงนิดก็ทำให้เขาเผลอประเมินความน่าสะพรึงกลัวของเยี่ยเหยียนต่ำเกินไป

ไม่นานหลังหลังจากเข้าสู่ดาราจักรผาขจี ชายหนุ่มก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหารอันน่าสะพรึงกลัวที่กระจายไปทั่ว มันพล่านไปทั่วกายราวถูกราดรดด้วยน้ำเย็นจัด

“เฉินซี หากเจ้ายังเอาแต่เล่นอยู่เช่นนี้ ข้าก็ยินดีจะไล่บดขยี้เจ้าไปจนถึงปลายทาง อย่างไรชีวิตของเจ้าก็อยู่ในกำมือของแล้ว หลบหนีไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา” เสียงอันอ่อนโยนซึ่งเปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจดังก้องในโสตประสาท ฉับพลันนั้น แหวนทองแดงสีดำสนิทที่หมุนวนอย่างไม่มีที่สิ้นสุดก็ฝ่าอากาศพุ่งตรงมายังที่ที่เขากำลังยืนอยู่

แหวนนั้นเหมือนกับฝนดาวตกพร่างพราว มันฉีกกระชากความมืดมิดของดาราจักรให้ขาดสะบั้น ก่อนจะโจมเฉินซีด้วยเปลวไฟที่เปล่งประกายด้วยความศักดิ์สิทธิ์ซึ่งสร้างความหวาดกลัวให้เกิดขึ้นในใจผู้คน!

มันเร็วมาก!

เร็วเกินไป!

เร็วขนาดที่ว่ายังไม่ทันที่เสียงจากประโยคสุดท้ายของเยี่ยเหยียนจะมาถึง แหวนทองแดงนั่นก็พุ่งมาถึงตัวของเฉินซีแล้ว

ทันใดนั้น ม่านตาของเฉินซีหรี่ลง พลังศักดิ์สิทธิ์ที่เขาสั่งสมมาเป็นเวลานานแผ่ซ่านไปทั้งร่างกาย ตอนนั้นเอง ชายหนุ่มตะโกนออกมาเสียงดังก่อนจะใช้เหรียญทองแดงโปรยสมบัติเพื่อต้านการโจมตีจากอีกฝ่าย

ตู้ม!

เสียงของการปะทะกันครั้งใหญ่กึกก้องไปทั้งแผ่นฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ความผันผวนอันน่าสะพรึงกลัวกวาดกลืนบริเวณโดยรอบ ส่งผลให้ดวงดาวที่รกร้างกว่าสิบดวงในบริเวณใกล้เคียงสั่นสะเทือน ราวกับว่าพวกมันกำลังร่วงหล่นและระเบิดออกเป็นชิ้น ๆ!

นี่คือดาราจักรแห่งแดนเทพโบราณ ภายใต้การห่อหุ้มด้วยกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ ดวงดาวแต่ละดวงในที่แห่งนี้แข็งแกร่งอย่างยิ่ง มันห่างชั้นเกินกว่าที่ดาวดวงใดในสามภพจะเทียมทัน ทว่าบัดนี้ภาพของดวงดาวที่กำลังพังพินาศเนื่องจากการปะทะของพลังทั้งสองกลับกำลังอุบัติขึ้น!

โครม!

ร่างของเฉินซีสั่นสะท้าน ม่านพลังสีเขียวอ่อนปรากฏรอบ ๆ ตัว ก่อนจะแตกสลายพร้อมกับเสียงกัมปนาท

มันคือชุดเกราะที่เขาซื้อมาจากพิมานหยาดหยก ตามคำอธิบายของเสี่ยวเอ๋อร์ มันสามารถต้านทานการโจมตีที่เต็มรูปแบบของเทวารู้แจ้งวิญญาณได้ ทว่าตอนนี้มันกลับแตกสลายไม่ต่างจากกระดาษแผ่นบางโดยการโจมตีของบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล และกลายเป็นเพียงวัตถุอ่อนแอชิ้นหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม การป้องกันของมันก็ช่วยลดทอนผลกระทบที่อาจจะเกิดกับเฉินซีไปได้มาก เขาอาศัยกำลังที่เหลือเพื่อพุ่งไปสู่ดาราจักรอันกว้างไกลอีกครั้ง

“ไอ้สารเลวนั้นมากกลอุบายเสียเหลือเกิน” คิ้วคู่งามของเยี่ยเหยียนเลิกขึ้น เห็นชัดถึงร่องรอยของความอดทนที่ขาดผึ่ง

นางไม่ได้โกรธ เพียงแต่นึกหน่ายระอาเท่านั้น

“หือ?” สีหน้าของเยี่ยเหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ครั้นเมื่อนางใช้วิชาลับ ร่างสีแดงก็คล้ายกำลังมอดไหม้ ก่อนจะโผทะยานออกไปพร้อมกับเสียงคำราม

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็หยุดอยู่เบื้องหน้าห้วงมิติซึ่งขนัดแน่นไปด้วยความโกลาหล คิ้วเรียวเลิกขึ้นขณะที่ส่งเจตจำนงออกไปเบื้องหน้า หากสุดท้ายที่ได้มากลับมีเพียงความว่างเปล่า

“แปลกนัก พลังชีวิตของเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย หรือว่าเขาจะตายอยู่ภายใต้กระแสความโกลาหลเหล่านี้?” เยี่ยเหยียนกวาดมองออกไปยังความโกลาหลแห่งห้วงมิติเบื้องหน้า

มันเป็นห้วงมิติกว้างใหญ่ราวล้านลี้ที่พังทลาย ภายในนั้น อุกกาบาตจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังหมุนวน ท่ามกลางความวิบัติเหล่านั้น เสียงหวีดหวิวดังขึ้นเป็นระยะ พวกมันเป็นเหมือนกระแสน้ำวนที่น่าสะพรึงกลัวและน่าอัศจรรย์

“หึ! ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะตายเช่นนั้น!” ทันใดนั้น แสงอันไร้ปรานีก็ฉายวาบในดวงตาของเยี่ยเหยียน นางสร้างผนึกขึ้นบนฝ่ามือ แหวนทองแดงสีดำสนิทส่งเสียงอื้ออึงขณะที่แสงศักดิ์สิทธิ์กระจายออกมา ก่อนที่มันจะพุ่งชนเข้ากับความโกลาหลของมิติอันกว้างไกล

ตึง!

ในชั่วขณะหนึ่ง ความโกลาหลแห่งห้วงมิติซึ่งครอบคลุมพื้นที่กว่าล้านลี้ก็ระเบิดอย่างรุนแรง มันเหมือนกับแอ่งโคลนซึ่งตกอยู่ภายใต้ความปั่นป่วนที่กวาดกระจายไปยังบริเวณโดยรอบ

อีกด้านหนึ่ง อุกกาบาตจำนวนมากที่อยู่ภายในนั้นพลันแตกออกและกระจายไปในทุกทิศทาง

มันให้ความรู้สึกคล้ายกับดอกไม้ไฟขนาดมหึมาที่ปะทุขึ้นกลางท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว แม้จะงดงามอลังการ หากก็แฝงเร้นไปด้วยอันตรายร้ายแรง

ในที่สุดฝุ่นละอองก็กระจายออกไป กระนั้นมันก็ยังไม่อาจทำให้เยี่ยเหยียนสัมผัสได้ถึงร่องรอยของเฉินซีได้

สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าพิลาสโฉมหาใดเปรียบของนางแต่งแต้มไปด้วยความผิดหวังในทันที “ทั้งที่ข้าทิ้งเจตจำนงไว้บนตัวของเขาแล้วแท้ ๆ เหตุใดความสามารถในการรับรู้ถึงตัวตนของข้าจึงถูกตัดขาดเช่นนี้? แบบนี้ ข้าก็ไม่อาจตรวจจับพลังชีวิตของเขาได้อีกแล้วสิ”

เยี่ยเหยียนยืนครุ่นคิดอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน ท้ายที่สุดนางก็ทำได้เพียงกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิดใจ

นางไม่ได้สังเกตเลยว่าหลังจากที่ตนทำลายล้างความโกลาหลในห้วงมิติก่อนหน้านี้ เงาที่จับทางได้ยากก็ปรากฏตัวขึ้นบนอุกกาบาตลูกหนึ่งที่ถูกระเบิดออกไป

“ไอ้สารเลวเอ๊ย! ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้าแน่! ไม่ว่าเจ้าจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ข้าก็จะตามไล่ล่าเจ้าไปทุกแห่งหน!” เยี่ยเหยียนคำรามลั่น คล้ายว่านางต้องการจะระบายความเคียดแค้นในใจออกมา

ทว่าสุดท้ายก็ไม่มีคำตอบใดที่ส่งกลับมาหานาง

…………….