บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1591

บทที่ 1591 เลื่อนขอบเขตในศึก

…………….

บทที่ 1591 เลื่อนขอบเขตในศึก

ดวงดาวระเบิดเป็นเสี่ยง ถูกบดขยี้เป็นผุยผง ขณะที่เฉินซีเคลื่อนกายเฉียบพลัน หลั่งเหงื่อแตกซ่กด้วยตกใจ ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นเครียดเขม็ง

เพราะแสงสีแดงดุจคลื่นสีชาดมาถึงตรงหน้าเขาในพริบตา

เยี่ยเหยียน!

แตกต่างก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง ขณะนี้ เส้นผมสีดำของเยี่ยเหยียนถูกรวบสูงเป็นหางม้าส่ายสะบัด ณ เบื้องหลัง เผยรูปลักษณ์งดงามไร้ที่ติ ใบหน้าไม่ได้เปี่ยมเสน่ห์เช่นในกาลก่อน แต่เต็มไปด้วยจิตสังหารดุร้ายเสียแทน

“เจ้าซ่อนพลังชีวิตในตัวได้ วิชานี้หายากจริงแท้ เฉินซี ผ่านมาหนึ่งปีแล้ว ข้าคิดถึงเจ้าจริง ๆ!” ขณะที่เสียงของนางเค้นผ่านซี่ฟันขาวดุจหยก มันมิได้นุ่มนวล แต่เจือความแค้นเย็นเยียบมหาศาล

“ฮึ! หากเสี้ยวพลังชีวิตของข้าไม่กลายเป็นหย่อมหญ้า มีหรือเจ้าจะสังเกตเห็นได้?” เฉินซีแค่นยิ้ม

“ถือว่าเจ้าฉลาด ดูสิว่าหนนี้เจ้าจะหนีได้หรือไม่?” เยี่ยเหยียนพลิกฝ่ามือ แล้วแหวนทองแดงสีดำสนิทก็หมุนวนเหนือมือเรียวบางนั้น เผยอำนาจศักดิ์สิทธิ์ชวนสะพรึง

เฉินซีแย้มยิ้ม จากนั้นก็กล่าวถ้อยคำสามพยางค์เบา ๆ “ข้าว่าได้”

พร้อมกันนั้น กระบี่สีแดงเลือดเล่มหนึ่งพลันปรากฏขึ้นในมือ มันมีความยาวสี่ฉื่อ ดูเหมือนถูกจุ่มในสระโลหิตมาก่อน เต็มไปด้วยปราณเต๋าวิบัติร้ายแรง

ฮึ่ม!

อักขระนับไม่ถ้วนอันก่อจากกระบี่เผยลักษณ์ขึ้นในจักรวาลอันพร่างพราว มีทั้งอักขระสีทองอันยึกยือเหมือนไส้เดือน อักขระรูปทรงประหลาด อักขระเทพอสูรอันไม่อาจเข้าใจ อักขระโกลาหลอันแทรกด้วยปราณเต๋าไร้ขอบเขต…

อักขระโบราณอันแตกต่างทั้งหลายล้วนแทนคำว่า ‘กระบี่’ ตราไว้ด้วยอำนาจแห่งประวัติศาสตร์ ถือครองฤทธิ์แห่งกาลเวลา ทันทีที่ปรากฏขึ้น พวกมันก็ห้อมล้อมรอบกระบี่สีแดงเลือด หมุนวนไม่รู้จบ

เพียงพริบตา กระบี่สีแดงเลือดก็เหมือนได้รับการอำนวยพรจากทวยเทพ ปรากฏบงกชศักดิ์สิทธิ์อันบริสุทธิ์เช่นแก้วบนพื้นผิว แผ่รัศมีศักดิ์สิทธิ์ไร้พรมแดนทั่วนภา ป่วนรอบข้างรวนเร!

กระบี่เต๋าวิบัติ! ประกาศิตกระบี่ขงจื๊อ!

ดวงตาพร่างประกายของเยี่ยเหยียนหดตัวกะทันหัน วัตถุแรกเป็นสมบัติล้ำค่าอันเจนจัดในการคานอำนาจมรดกพิบัติในนิกายอำนาจเทวะ ขณะที่วัตถุหลังเป็นแก่นแท้แห่งกระบี่อันดุร้ายสูงสุดในเต๋าแห่งขงจื๊อที่นายท่านสี่แห่งเขาเทพพยากรณ์บรรลุเข้าใจ

ขณะนี้เมื่อกระบี่และวิชาถูกใช้ออกมาส่งเสริมกัน พลังที่มันแสดงจึงสูงลิบเกินประมาณ กระทั่งทำให้บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลอย่างเยี่ยเหยียนตกตะลึงในใจอย่างยิ่ง

แน่นอน นางตกใจเพราะเฉินซีสามารถแผลงฤทธิ์ร้ายกาจเช่นนี้แม้จะมีการบ่มเพาะเพียงขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกา มันกระทั่งสูงเหนืออำนาจเทวารู้แจ้งวิญญาณส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ

“สะบั้นไร้ลักษณ์!”

ขวับ!

กระบี่สีเลือดแหวกนภา ทว่ากลับดูไร้ลักษณ์ไม่อาจจับต้อง ทิ้งประกายไร้เสียง ไม่เผยอานุภาพยิ่งใหญ่เช่นกาลก่อน

สิ่งนี้ทำให้เยี่ยเหยียนผงะไปเล็กน้อย แล้วปราณกระบี่สายหนึ่งก็พลันฟาดฟันใส่คอของนาง

การออกกระบี่นี้แตกต่างจากในอดีต มันผนวกอำนาจของประกาศิตกระบี่ขงจื๊อ หนุนเสริมด้วยความแข็งแกร่งของกระบี่เต๋าวิบัติ และตบท้ายด้วยการแผลงอำนาจสะบั้นไร้ลักษณ์ เพลงกระบี่ที่สามของเฉินซีซึ่งทำความเข้าใจได้ในขอบเขตราชันเซียน เป็นการโจมตีอันรุนแรงที่สุดเท่าที่เฉินซีใช้ออกมาจนบัดนี้!

หากเป็นเมื่อปีก่อน เฉินซีไม่มีทางทำได้เช่นนี้แน่นอน

เปรี้ยง!

ปราณกระบี่ทะลวงผ่านตรวนแห่งกาลเวลา จู่โจมรวดเร็วเกินเข้าใจ กะทันหันและลึกลับนัก

แม้การบ่มเพาะของเยี่ยเหยียนจะสูงส่ง นางก็ยังอดปรากฏเค้าความพรั่นพรึงในใจไม่ได้ ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีเทวารู้แจ้งโลกาผู้ใดออกวิชาโจมตีน่าสะพรึงกลัวได้เช่นนี้

เปรี้ยง!

แต่ด้วยประสบการณ์ศึกอันโชกโชนและการบ่มเพาะในขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล นางจึงลงมือตอบโต้ตามสัญชาตญาณ แหวนทองแดงสีดำสนิททะยานเวหา สกัดการโจมตีนี้ไว้ตรงหน้าลำคออย่างเฉียดฉิว ปะทะปราณกระบี่อย่างซึ่งหน้า ทำให้เกิดเสียงอึกทึกเลื่อนลั่น

เพียงพริบตา ปราณกระบี่ก็พุ่งเข้ามา ขณะที่แหวนทองแดงสั่นสะท้าน รัศมีศักดิ์สิทธิ์สาดส่องดุจหยาดฝน คลื่นอากาศโหมกระหน่ำดุจพายุมิติพร้อมเสียงกึกก้อง ป่นทำลายหมู่ดาวในรัศมีแสนลี้รอบข้างเป็นผุยผง!

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ร่างของเยี่ยเหยียนพุ่งดุจอัสนี ล่าถอยไปร้อยพันจั้ง กว่าจะหยุดลงได้

ขณะนี้เอง หนึ่งเส้นผมของนางถูกสับขาดจากข้างศีรษะ ปลิวละล่องลงมา หนึ่งหยาดโลหิตกระทั่งผุดจากลำคอขาวระหง ก่อนจะหายลับไปในพริบตา

กล่าวคือ การโจมตีสูงสุดของเฉินซีทำได้เพียงตัดผมหนึ่งเส้น และเรียกโลหิตจากนางได้หนึ่งหยด!

ขณะเดียวกัน ร่างของเฉินซีก็หายไปแล้ว

“ไอ้หนูสมควรตายนั่น!” เยี่ยเหยียนข่มเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเคืองแค้น ดวงตากระจ่างเปี่ยมจิตสังหารพลุ่งพล่านเย็นเยือก

เปรี้ยง!

นางสาวเท้าผ่านมิติ อาภรณ์แดงส่ายสะบัด แปรเป็นหนึ่งอัสนีไล่ล่าตามเฉินซีไป

…

ความต่างชั้นระหว่างเรามหาศาลเกินไปโดยแท้ เฉินซีรำพึงในใจ ร่างของเขาวูบไหวต่อเนื่องท่ามกลางจักรวาลพร่างพราวอันไร้ขอบเขต เคลื่อนย้ายมิติเต็มกำลัง ขณะเดียวกัน เขาก็ขยี้ผลึกศักดิ์สิทธิ์กำแล้วกำเล่า กลืนกินพลังศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดจากพวกมันเข้าสู่ร่าง โคจรการบ่มเพาะ ฟื้นฟูกำลังตนเองอย่างไม่จบสิ้น