บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1602

บทที่ 1602 จักรพรรดินีอวี้เชอ

…………….

บทที่ 1602 จักรพรรดินีอวี้เชอ

เสี่ยวหลัวหลั่วพูดจาขวานผ่าซากยิ่ง ทำให้ผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือการทำให้ผู้อื่นขายหน้ารูปแบบหนึ่ง เป็นการแสดงอำนาจ นางอยากให้ผู้คนรอบข้างตระหนักชัดเจนว่าเป้าหมายของนางคือเฉินซี หากผู้ใดเข้าแทรกแซง ก็ต้องคิดให้ดีว่าจะล่วงเกินเสวียนท่าจื่อ ตระกูลเซียว และกระทั่งอารามเต๋าสัจวิญญาณจริง ๆ หรือ

ฝูงชนชำเลืองมองเฉินซี อดรู้สึกสงสารในใจไม่ได้ เจ้านี่ล่วงเกินใครไม่ทำ เหตุใดต้องมาล่วงเกินคนอย่างเสวียนท่าจื่อกับเสี่ยวหลัวหลั่วด้วย?

ทั้งหมดนี้ทำให้ใบหน้าน้อยของเถี่ยอวิ๋นผิงซีดขาวเฉียบพลัน นางไม่คาดคิดเลยว่าแค่ล่วงเกินเสี่ยวเทียนหลงจะก่อมรสุมเช่นนี้ขึ้น

ปฏิกิริยาของเฉินซีต่อเรื่องนี้สงบอย่างผิดปกติ ชายหนุ่มเหลือบมองเสี่ยวหลัวหลั่วซึ่งเผยท่าทีเย็นชาหยิ่งผยองอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะเสตามองเสวียนท่าจื่อซึ่งยืนอยู่ข้างนาง ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

“เช่นนั้น ข้าจะรอดู” เฉินซียิ้มเฉยชา “อ้อ จริงสิ ทั้งสองตั้งใจจะเข้าร่วมเดิมพันนี้ด้วยหรือไม่?”

ทุกคนระเบิดเสียงอึกทึกทันควัน เจ้านี่บ้าไปแล้วหรือ? แค่ล่วงเกินเสี่ยวเทียนหลงก็น่าเป็นห่วงแล้ว ยังคิดยั่วโมโหเสี่ยวหลัวหลั่วกับเสวียนท่าจื่ออีก?

โดยเฉพาะเสวียนท่าจื่อ เขาเป็นอัจฉริยะผู้โดดเด่นในหมู่ศิษย์รุ่นเยาว์ของอารามเต๋าสัจวิญญาณ ชื่อเสียงสูงส่งเทียบเท่ากวนหงอวี่และอี้สวิน การล่วงเกินเขาต่างอะไรกับรนหาที่ตาย?

เสี่ยวหลัวหลั่วผงะไปทันที แล้วดวงตาก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา “มดอย่างเจ้าควรค่าเดิมพันกับเราด้วยหรือ? ไม่สำเหนียกสถานะตัวเองก่อนเล่า?”

นี่ไม่ใช่การบ่ายเบี่ยง แต่เป็นการแสดงตนข่มอำนาจ นางล้อเลียนเฉินซีว่าไม่ประมาณตน และสื่อนัยว่าเฉินซีไร้ค่าให้พวกนางปฏิบัติด้วยอย่างเท่าเทียม

เฉินซีได้ยินเช่นนี้ก็ทำเพียงยิ้ม จากนั้นก็นำเถี่ยอวิ๋นผิงหันกายจากไป เขาไม่ชอบโต้เถียงกับใคร และไม่ชอบประชันวาจา เขาเชี่ยวชาญการใช้อำนาจสยบการยั่วยุประสงค์ร้ายทั้งปวงเป็นที่สุด!

…

เหตุรบกวนเล็กจ้อยนี้จบลงในพริบตา ไม่ก่อให้เกิดกระแสมากนัก

ทว่าไม่นาน ข่าวเกี่ยวกับการเดิมพันระหว่างเฉินซีอและเสี่ยวเทียนหลงก็กระจายไปทั่วหมู่บ้านเมฆาวารี

ชุมนุมล่าดาราจะเปิดฉากขึ้นในวันพรุ่ง ผู้เข้าร่วมล่าส่วนใหญ่มารวมตัวกันในหมู่บ้านเมฆาวารีแล้วในคืนนี้ เมื่อพวกเขาได้รู้ถึงการเดิมพันระหว่างเฉินซีกับเสี่ยวเทียนหลง ทุกคนต่างรู้สึกว่ามันน่าสนุกอย่างยิ่ง บ้างรู้สึกสงสารเฉินซี บ้างเหยียดยิ้มถากถาง หรือไม่ก็จมในความคิด….

แต่ไม่ว่าอย่างไร น้อยคนนักที่เข้ามาติดต่อกับเฉินซี เพราะพวกเขากลัวว่าเสี่ยวหลัวหลั่วและเสวียนท่าจื่อจะเข้าใจผิด และถือพวกเขาเป็นผู้ช่วยเฉินซี

สถานการณ์ปัจจุบันคือ ทั่วหมู่บ้านเต็มไปด้วยเสียงเสสรวลเฮฮา ผู้คนมากมายรายล้อมอัจฉริยะเจิดจรัสดุจดาวล้อมเดือน ทว่ามีเพียงเฉินซีและเถี่ยอวิ๋นผิงที่ยืนหลบมุมเงียบ ๆ ในหมู่บ้าน ไร้ผู้ใดสนใจ

นี่คือสัจธรรม ผู้เจิดจรัสไม่เคยขาดคำฉอเลาะและสายตาจับจ้อง

ทว่าเรื่องทั้งหมดนี้ล้วนไม่อาจกวนสภาพจิตใจของเฉินซีได้แม้แต่น้อย ชายหนุ่มนั่งขัดสมาธิเงียบ ๆ บนหินก้อนหนึ่ง และชี้แนะเถี่ยอวิ๋นผิงให้บ่มเพาะเสียงแผ่วเบา

หญิงสาวนางนี้เพิ่งบรรลุขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกาได้ไม่นาน ความสามารถโดยกำเนิดมีจำกัด ประกอบกับที่นางไร้การชี้แนะจากอาจารย์ที่ดี ความสำเร็จที่นางทำได้จึงไม่โดดเด่น

จากการอนุมานของเฉินซี หากเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ และเถี่ยอวิ๋นผิงมาเข้าร่วมชุมนุมล่าดารากับคนอื่น นางย่อมไม่อาจสร้างผลงานได้มากนัก

แต่เฉินซีไม่เคยเชื่อในความสามารถโดยกำเนิดและชะตา เถี่ยอวิ๋นผิงมีความมุมานะ บ่มเพาะอย่างพากเพียร หัวใจต่อเต๋าของนางแข็งกล้าดั่งหิน นี่คือจุดเด่นที่สุดของนาง

ความสามารถโดยกำเนิดทำให้เกิดช่องว่างมหึมาในการบ่มเพาะระหว่างตนและผู้อื่นได้จริง ๆ แต่หากหัวใจไม่มั่นคง ไร้ซึ่งความหมั่นเพียร เช่นนั้นก็ย่อมมิอาจบรรลุสำเร็จยิ่งใหญ่ใด ๆ

ขณะนี้ เหตุผลที่เฉินซีชี้แนะเถี่ยอวิ๋นผิงให้บ่มเพาะไม่ใช่เพราะเขามีความสามารถสูงส่ง เพียงพอให้เถี่ยอวิ๋นผิงบรรลุเต๋าชั่วข้ามคืน พัฒนาความแข็งแกร่งเสียจนโดดเด่นเจิดจรัสในชุมนุมล่าดารา ณ วันพรุ่งได้ เขาแค่อยากใช้เวลาให้เกิดประโยชน์สูงสุด ชี้แนะหญิงสาวผู้นี้นิดหน่อย ให้นางมิต้องไปงมหาทางเอาเองยามบ่มเพาะในภายหน้า

เถี่ยอวิ๋นผิงถือว่าสงวนท่าทีและตระหนกพอตัวในทีแรกยามเผชิญการชี้แนะจากเฉินซี แต่ความสนใจของนางก็ค่อย ๆ จมไปในเคล็ดความซับซ้อนของเต๋าที่เฉินซีอธิบาย จนทิ้งข้อจำกัดในใจ ถามเกี่ยวกับทุกสิ่งที่ไม่แน่ใจยามอยู่บนเส้นทางการฝึกฝนออกมา

นอกจากนั้น คำตอบที่ได้จากเฉินซียังทำให้นางรู้สึกประจักษ์แจ้งเฉียบพลันอยู่บ่อยครั้ง ในใจจึงทั้งตื่นเต้นและลิงโลด ขณะที่สายตายามมองเฉินซีเต็มไปด้วยความชื่นชมบูชาที่ไม่เคยมีมาก่อน

…

ขณะที่เฉินซีกำลังชี้แนะเถี่ยอวิ๋นผิง คนกลุ่มหนึ่งกำลังหารือกันเสียงเบาอยู่ที่เพิงไม้เลื้อยในหมู่บ้าน

พวกเขามีสิบกว่าคน เป็นผู้ติดตามเสี่ยวหลัวหลั่ว เสวียนท่าจื่อ เสี่ยวเทียนหลง และลู่เยี่ยน

“เทียนหลง หนนี้เจ้าใจร้อนไปหน่อยนะ ต่อให้เจ้าอยากจัดการกับเจ้าคนไร้สถานะอย่างเขา แต่จำเป็นต้องเดิมพันบ้าบอเช่นนี้ด้วยหรือ?” เสี่ยวหลัวหลั่วขมวดคิ้วขณะปรามาสเสี่ยวเทียนหลงเสียงเบา “เจ้าเคยเห็นใครเอากระเบื้องเคลือบชั้นเลิศไปแข่งขันกับเหยือกดินบ้าง?”

เสี่ยวเทียนหลงชักสีหน้าเล็กน้อย “พี่หญิง เจ้าบอกเองว่าเขาต่ำต้อยไร้สถานะ แล้วไยต้องระวังนักเล่า?”