บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1607

บทที่ 1607 การเปลี่ยนแปลงในต้นอ่อนเงาทมิฬ

…………….

บทที่ 1607 การเปลี่ยนแปลงในต้นอ่อนเงาทมิฬ

ปราณกระบี่สีเทาและปราณกระบี่บริสุทธิ์เข้าปะทะกันใต้ม่านแห่งราตรีกาล พวกมันระเบิดแสงศักดิ์สิทธิ์อันบริสุทธิ์ขุ่นมัวและโกลาหลจนกระจายไปทั่วทุกหนแห่ง

เหตุการณ์นี้สะดุดตาผู้บ่มเพาะทั้งหลายจนทำเอาสั่นสะท้านไปทั่วร่างประหนึ่งตกลงไปในถังน้ำแข็ง เพียงเผชิญหน้ากับมันก็น่าพรั่นพรึงพอจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวอยู่ภายใน

“กระบี่มลทินอเวจี!”

เหนือท้องนภา ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายต่างพากันตกตะลึง มันเป็นไปดังที่พวกเขาคาดการณ์ อาวุธชั่วร้ายอันดับหนึ่งในเอกภพมสิหิมซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มดาวถาวอู้!

“ท่านจักรพรรดินี ท่านพยายามที่จะ…” หัวใจของทุกคนสั่นไหวขณะมองจักรพรรดินีอวี้เชอผู้อยู่อีกด้าน

นางคล้ายกับไม่สังเกตเห็นอย่างสิ้นเชิงขณะเอามือไพล่หลัง คอระหงสีขาวราวหิมะเชิดขึ้น ดวงตากระจ่างชัดทอประกายแสงเย็นเยือก นางจับจ้องการต่อสู้ที่อยู่ไกลออกไป ชุดคลุมที่สวมใส่ประหนึ่งวิหคเพลิงปลิวไสวตามแรงลม ยิ่งขับเน้นส่วนโค้งเว้าให้ดูงดงาม

ชายชราชุดเทาผู้อยู่ข้างเคียงนามอวิ๋นชิงประหนึ่งเทพกระบี่ผู้จุติมาเป็นมนุษย์ เส้นผมราวหิมะปลิวไสว สีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม แสงศักดิ์สิทธิ์ของมหาเต๋าเอ่อล้นทั่วร่าง เขาถือกระบี่พิฆาตฟ้าแล้วฟาดฟันใส่อากาศธาตุ

เส้นปราณกระบี่กระจ่างชัดกวาดผ่านท้องนภา ฉีกผ่านห้วงอากาศและดวงดารานับไม่ถ้วนด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ ราวกับพวกมันจะทำการสังหารและทำลายกลุ่มดาวถาวอู้!

ในเวลาเดียวกัน เกลียวปราณกระบี่ขุ่นมัวก็ปรากฏขึ้นอย่างบ้าคลั่งในส่วนลึกของกลุ่มดาวถาวอู้ที่อยู่ไกลออกไป พวกมันเคลื่อนที่อย่างคลุ้มคลั่งและน่าสะพรึง อีกทั้งยังเต็มไปด้วยพลังที่จะทำลายฟ้าดิน

แต่ในท้ายที่สุด ปราณกระบี่ขุ่นมัวนี้ก็ถูกกำราบโดยปราณกระบี่กระจ่างใสก่อนจะถูกบดขยี้อย่างต่อเนื่อง ทำให้ปราณกระบี่สีเทาปั่นป่วนและพังทลายไปในที่สุด

หลังจากผ่านไปหนึ่งถ้วยชา ปราณกระบี่สีเทาก็สงบนิ่งอย่างสมบูรณ์ก่อนจะรวมตัวอย่างเงียบงัน บรรยากาศเย็นเยือกและชั่วร้ายที่อบอวลอยู่ในอากาศธาตุหายไปจนสรรพสิ่งกลับสู่ความสงบ

เคร้ง!

สิ้นเสียงกระบี่อันแจ่มชัด อวิ๋นชิงก็เก็บกระบี่พิฆาตฟ้า ใบหน้าชราสีแดงปลั่งกลายเป็นซีดขาว เพียงพริบตา กลิ่นอายทั่วร่างก็หายไปจนตกอยู่ในสภาพเฉื่อยชาเล็กน้อย เขามีท่าทีเหนื่อยล้าจนไม่สามารถปกปิดได้

“ขอบคุณที่พยายามเพื่อข้า” จักรพรรดินีอวี้เชอเอ่ยคำอย่างแผ่วเบา

อวิ๋นชิงส่ายหน้า จากนั้นเอ่ยคำด้วยความเสียดาย “พลังของข้าอ่อนแอเกินกว่าจะบังคับให้มันออกมาได้”

เมื่อเห็นเช่นนี้ ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ในเวลาเดียวกันก็อดไม่ได้ที่จะลอบหวาดกลัว ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าจักรพรรดินีอวี้เชอวางแผนจะกำราบและขัดเกลากระบี่มลทินอเวจีในช่วงเวลาเดียวกับการชุมนุมล่าดารา!

…

เบื้องหน้าถ้ำ ดวงตาของเฉินซีกำลังทอประกายเจิดจ้าประหนึ่งดวงดาวในท้องนภาอันลึกล้ำ

ช่างเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังอะไรอย่างนี้!

เมื่อครู่นี้เขาได้เป็นสักขีพยานต่อทุกสิ่งในท้องนภา เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าสมบัติวิญญาณธรรมชาติสองชิ้นกำลังไล่ล่ากัน ชิ้นหนึ่งกระจ่างชัด อีกชิ้นขุ่นมัว พลังของพวกมันน่าตกตะลึงเกินกว่าที่จะจินตนาการได้

จนกระทั่งตอนนี้ ถึงแม้การต่อสู้จะจบลงแล้วก็ยังมีคลื่นกระแทกกระจายไปทั่วโลก มันคือปราณกระบี่แตกสลายที่เคลื่อนไปมาโดยชิ้นหนึ่งกระจ่างชัด อีกชิ้นขุ่นมัว ไม่ว่าพวกมันผ่านไปที่ใด ขุนเขาก็จะพังทลาย ปฐพีแตกร้าว มิติและเวลาแตกสลาย มันช่างโกลาหลและน่าตกตะลึงนัก

“เป็นแบบนี้ได้อย่างไร? หรือว่าจักรพรรดินีอวี้เชอมีเป้าหมายอื่นในการจัดการชุมนุมล่าดาราครั้งนี้?”

เฉินซีคิ้วขมวด

ฟู่~~ ฟู่~~

ในตอนนี้ เศษเสี้ยวแสงเย็นเยือกสีเทากัดกร่อนพลันกวาดมาแต่ไกล ก่อนจะมาถึงตัว กลิ่นอายชั่วร้าย น่าพรั่นพรึงและความกระหายเลือดปกคลุมอากาศธาตุ

มันคือประกายเย็นเยือกที่กลายเป็นปราณกระบี่สีเทาหลังจากพังทลายไปแล้ว!

หัวใจของเฉินซีสั่นสะท้านก่อนจะยื่นมือออกไป แล้วกระบี่ก็บินผ่านอากาศธาตุ แต่เมื่อกำลังจะลงมือ ต้นอ่อนเงาทมิฬในจักรวาลภายในร่างกายสั่นไหวอย่างรุนแรงขณะก่อเกิดความรู้สึกที่ชวนให้ถวิลหา มันช่างปั่นป่วนราวกับสัตว์ป่าที่ได้กลิ่นเลือด

หืม?

เฉินซีตกตะลึงเล็กน้อย

ฟิ่ว!

ตอนนี้กลุ่มแสงสีเขียวอ่อนกวาดผ่านร่างประหนึ่งโซ่ศักดิ์สิทธิ์โปร่งแสง ก่อนจะพันธนาการแสงสีเทาเย็นเยือกที่ส่งเสียงหวีดหวิว

ฟ่าววว!

แสงสีเทาเหล่านั้นมาจากกระบี่มลทินอเวจีซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นอายกัดกร่อน พรั่นพรึง ชั่วร้ายน่าหวาดหวั่นที่ทำให้แม้แต่บรรพชนและทวยเทพหวาดกลัว แต่ตอนนี้ภายใต้แสงศักดิ์สิทธิ์โปร่งใสและกระจ่างชัดนี้ ทำให้แสงสีเทาเย็นเยือกเหล่านั้นกลายเป็นธารน้ำอ่อนโยนที่ถูกดูดกลืนแทน

เฉินซีตกตะลึง ต้นอ่อนเงาทมิฬกำลังดูดกลืนพลังกัดกร่อนนี้งั้นหรือ? หรือว่ามันจะนำไปใช้เป็นสารอาหาร?

ก่อนหน้านี้ที่มาถึงแดนโลกาวินาศ ต้นอ่อนเงาทมิฬถูกกำราบไว้จนถึงจุดต่ำสุด ถึงแม้ปราณเซียนที่แผ่ซ่านออกมาจะสามารถถูกเปลี่ยนเป็นพลังศักดิ์สิทธิ์ได้ แต่ปริมาณก็มีจำกัดยิ่งจนไม่เพียงพอต่อการนำไปต่อสู้ของเฉินซี