บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1618

ที่ 1618 ประหลาดใจ

…………….

บทที่ 1618 ประหลาดใจ

เฉินซีหรี่ตาลง แต่กลับเอยน้ำเสียงดูถูกออกมา “ข้าชินกับคนประเภทนี้แล้ว ไม่ต้องไปคิดอะไรมากหรอก”

เถี่ยอวิ๋นผิงเอ่ย “แต่… อารามเต๋าสัจจวิญญาณหนุนหลังเสวียนท่าจื่ออยู่ หากพวกนั้นจ้องเล่นงานเราเพราะเรื่องนี้…”

เฉินซียิ้มเอ่ยขัดนาง “ไม่ต้องห่วง หลายปีก่อนตอนข้ายังเป็นเทวารู้แจ้งโลกา ข้าก็เคยถูกบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลไล่ตามอยู่เป็นปี แต่ตอนนี้ข้าก็สบายดีไม่ใช่หรือ?”

เถี่ยอวิ๋นผิงตกตะลึง คิดว่าตนเองหูฝาดไป ผู้อาวุโสท่านนี้ไม่ดุดันไปหน่อยหรือ?

“อีกทั้งพอการชุมนุมครั้งนี้จบลง เราก็จะออกจากเอกภพมสิหิมทันที ถึงแม้พวกเขาอยากจัดการเรา ก็คงทำอะไรไม่ได้” เฉินซีปลอบหญิงสาว เขาคิดจะทำเช่นนั้นตามแผนจริง ๆ

เถี่ยอวิ๋นผิงพยักหน้า “ก็ได้ ข้าฟังผู้อาวุโส”

จากนั้นนางก็มองแผลโชคเลือดบนอกซ้ายของเฉินซี แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ผู้อาวุโส บาดแผลท่าน…”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเดียวก็หาย” พูดจบเฉินซีก็กวาดตามองรอบข้าง “รีบไปจากที่นี่ก่อนเถอะ เสียงเอะอะเมื่อครู่ดังเกินไป คงจะเรียกคนมาได้เยอะทีเดียว”

“เจ้าค่ะ”

เฉินซีจึงรีบใช้วิชาคลื่นมิติ พาเถี่ยอวิ๋นผิงหายไปจากตรงนั้นทันที

…

“เสวียนท่าจื่อแพ้หรือ!”

“สวรรค์โปรด เฉินสวินผู้นั้นฝีมือต่อสู้ท้าทายสวรรค์จริง ๆ เขามาจากไหนกันแน่? เหตุใดแต่ก่อนจึงไม่เคยได้ยินชื่อเลย?”

“เขาใช้วิชาศักดิ์สิทธิ์คุนเผิงไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นลูกหลานเผ่าคุนเผิงแห่งเอกภพอุดรลึกล้ำ!”

“ข้าไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น ระหว่างเอกภพอุดรลึกล้ำกับเอกภพมสิหิมของเรายังมีเอกภพอยู่อีกหลายร้อยแห่ง ลูกหลานเผ่าคุนเผิงจะมาที่นี่ได้อย่างไร? พวกนั้นเย่อหยิ่งจะตาย นอกจากเอกภพจักรวรรดิแล้ว พวกนั้นก็ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับที่ไหนหรอก”

“อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลยดีกว่า เมื่อกี้พวกเจ้าเห็นหรือไม่ กระทั่งคุณชายรองตระกูลอี้ อี้สวิน ยังแค่ทำให้เฉินสวินบาดเจ็บได้ด้วยการโจมตียามไม่ทันตั้งตัว”

“หึ! จะว่าอย่างไรดี? หากไม่ใช่เพราะสาวน้อยนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิต อี้สวินก็คงทำสำเร็จได้ไม่ง่ายนักหรอก”

หลังเฉินซีกับเถี่ยอวิ๋นผิงจากไป ก็มีกระแสปราณพุ่งออกมาจากทั่วทุกทิศทาง จากนั้นพากันพูดคุยไม่หยุด

น้ำเสียงทั้งหลายล้วนเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อต่อฝีมือต่อสู้ของเฉินซี ทุกคนรู้ดีว่าด้วยการปรากฏตัวของคนชื่อเฉินสวินผู้นี้ สถานการณ์ในการชุมนุมล่าดารา… กำลังจะเปลี่ยนไป!

…

ยามราตรีมาถึงอีกครั้ง

อันดับล่าอันแสนคุ้นเคยลอยปรากฏขึ้นอยู่บนฟ้าเช่นเคย รายชื่อมากมายส่องระยับ

เป็นเวลาห้าสิบห้าวันแล้วที่การชุมนุมล่าดาราเริ่มต้นขึ้น เหลืออีกห้าวันก็จะจบ ไม่ว่าจะเป็นยอดฝีมือบนท้องฟ้าหรือผู้บ่มเพาะพลังที่กระจายตัวอยู่รอบดาราทั้งหลายในเอกภพ ต่างก็คุ้นเคยกับชื่อเหล่านี้ดีแล้ว

โดยเฉพาะชื่อของผู้อยู่ยี่สิบอันดับแรก นับตั้งแต่เริ่มการชุมนุมล่าดารามา อันดับของพวกเขาก็แทบไม่เปลี่ยน ยังคงยึดมั่นอยู่ที่เดิม

แต่ด้วยติดเป็นนิสัยบางคนจึงยังกวาดสายตามองชื่อที่ปรากฏอยู่ในยี่สิบอันดับแรกอยู่

จากนั้นใบหน้าตกใจก็ปรากฏ ชื่อของเสี่ยวหลัวหลั่วกลับหายไปจากอันดับสอง!

ทุกคนรู้สึกเหมือนเห็นผี แต่เมื่อลองดูให้แน่ใจอีกครั้งก็ยังเห็นเหมือนเดิม อันดับสองถูกแทนที่ด้วยชื่ออี้เทียนที่ก่อนหน้านี้อยู่อันดับสามแล้ว

พริบตานั้น เสียงอื้ออึงก็ดังขึ้นภายใต้ม่านราตรี

“นางหายออกไปจากอันดับแล้ว! หมายความว่าเสี่ยวหลัวหลั่วถูกตัดสิทธิ์แล้วหรือ?”

“ใครกันที่แกร่งถึงขนาดเอาชนะเสวียนท่าจื่อได้? กวนหงอวี่หรือ?”

“ไม่แน่ว่าอาจเป็นคุณชายรองตระกูลอี้ อี้สวิน เพราะอย่างไรเต๋าแห่งคันศรตระกูลอี้ก็เหนือใคร ไม่แพ้กวนหงอวี่กับเสวียนท่าจื่อเลย”

“สวรรค์โปรด! สถานการณ์ในการชุมนุมล่าดาราครั้งนี้มาเปลี่ยนในจังหวะนี้! คาดไม่ถึงเลย”

ผู้บ่มเพาะพลังที่กระจายตัวอยู่ตามดาราจากทั้งหลายดูการเปลี่ยนแปลงของอันดับล่าเพื่อเก็งสถานการณ์ แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนกำจัดเสี่ยวหลัวหลั่วกับเสวียนท่าจื่อกันแน่

แต่ยอดฝีมือบนท้องฟ้ารู้ทันทีว่าเรื่องน่าตกใจเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่กวนหงอวี่กับอี้สวินจะสามารถทำได้

หรือควรจะบอกว่าทั้งสองคนนั้นคงไม่ลงมือกับเสวียนท่าจื่อและเสี่ยวหลัวหลั่วในตอนนี้ได้หรอก

“คิดไม่ถึงเลย คิดเรื่องนี้ไม่ถึงเลยจริง ๆ!” ผู้อาวุโสเมี่ยวหยาแห่งอารามเต๋าสัจจวิญญาณพึมพำด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ในจังหวะที่อีกห้าวันจะจบการชุมนุมล่าดารา เสี่ยวหลัวหลั่วกับเสวียนท่าจื่อก็ถูกตัดสิทธิ์ออกจากการแข่งขันในจังหวะสำคัญ เขาจะรับได้อย่างไร?

สีหน้ายอดฝีมือทั้งหลายเริ่มแปลกประหลาด มีทั้งความสงสาร ความประหลาดใจ ความยินดี และความรู้สึกอื่น ๆ

ตาแก่เมี่ยวหยาคงโกรธจนแทบบ้าแล้วกระมัง?

แต่เช่นนั้นทุกคนก็ยิ่งพิศวงงงงวยเข้าไปใหญ่ แล้วเฉินสวินคนนี้เป็นใครกันแน่? มหาเทวาวิญญาณที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้นเมื่อสองเดือนก่อนเกี่ยวข้องอะไรกับเขาหรือไม่?

ตอนนี้ ในความคิดของยอดฝีมือเอกภพมสิหิม เฉินซียิ่งดูลึกลับมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว

ท่ามกลางผู้คนทั้งหลาย มีเพียงจักรพรรดินีอวี้เชอที่ยังคงเงียบแล้วทอดสายตามองส่วนลึกของกลุ่มดาวถาวอู้

ชายชราอวิ๋นชิงถือกระบี่พิฆาตฟ้ายืนอยู่ข้างกายนางอย่างเงียบเชียบ เช่นเดียวกันกับจักรพรรดินีอวี้เชอที่ก็ไม่ได้สนใจสิ่งใด

“จักรพรรดินี ข้าสงสัยความเป็นมาของเฉินสวิน เราควรสืบหาตัวตนเขาให้ชัดเจน!” ทันใดนั้นเมี่ยวหยาก็กัดฟันพูดขึ้นเสียงต่ำแล้วส่งสายตามองจักรพรรดินีอวี้เชอ

ทุกคนใจสะท้าน ไม่คิดเลยว่าเมี่ยวหยาจะเสียกริยาผลีผลามพูดออกมาเช่นนี้

“เจ้าหมายความว่าจักรพรรดินีปล่อยให้คนน่าสงสัยเข้าร่วมการล่าด้วยงั้นหรือ?” อวิ๋นชิงเอ่ยเสียงเรียบด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

แต่เพียงเท่านี้ก็ทำให้สีหน้าเมี่ยวหยาเปลี่ยนได้แล้ว เขารีบป้องมือกล่าว “ข้าไม่ได้มีเจตนาสงสัยจักรพรรดินี”

“เฉินสวินไม่มีอะไรผิดปกติ” จักรพรรดินีอวี้เชอพลันเอ่ย น้ำเสียงไพเราะเสนาะหูมีเสน่ห์ที่ฟังแล้วต้องคล้อยตาม

เมี่ยวหยาชะงักไป ไม่คิดพูดอะไรอีก สุดท้ายจึงได้ทำหน้าขรึมเงียบไป

จักรพรรดินีอวี้เชอเป็นผู้ครองเอกภพมสิหิม นางมีอำนาจสูงสุด ปกครองกว่าสามพันดาราจักรแห่งเอกภพมสิหิมมานานหลายปี จนถึงวันนี้ก็ยังไม่มีใครกล้าขัดคำนาง เมี่ยวหยาก็เช่นกัน

แม้กองกำลังใหญ่อย่างอารามเต๋าสัจจวิญญาณจะคอยหนุนหลังเมี่ยวหยาอยู่ แต่สุดท้ายก็ต้องให้ความเคารพจักรพรรดินีอวี้เชออยู่ดี

ก็เห็นว่าขนาดจักรพรรดินีอวี้เชอยังพูดแทนเฉินสวิน ยอดฝีมือคนอื่นจึงอึ้งไป หรือว่าจักรพรรดินีจะรู้ตัวตนของเด็กคนนี้นานแล้ว?

แล้วเหตุใดจึงไม่เปิดเผย?

หรือว่าจะมีความลับใดซ่อนอยู่?

“อวิ๋นชิง เตรียมการให้ดี กวนหงอวี่เข้าดาววิญญาณมลทินไปแล้ว อย่าให้กระบี่มลทินอเวจีทำอันตรายเขาได้” จักรพรรดินีอวี้เชอเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นพูดเรื่องอื่น ซึ่งดึงความสนใจของยอดฝีมือทั้งหลายไปได้ทันที

ดาววิญญาณมลทิน

สถานที่ซ่อนตัวของกระบี่มลทินอเวจี

ศิษย์นิกายศักดิ์สิทธ์หยกนภา กวนหงอวี่ ได้มาถึงที่นี่แล้ว!

…………….