บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1620

บทที่ 1620 ศัตรูถูกลิขิตให้พานพบ

…………….

บทที่ 1620 ศัตรูถูกลิขิตให้พานพบ

เถี่ยอวิ๋นผิงอ่อนแรงเล็กน้อย แม้เฉินซีจะช่วยนางขับปราณมลทินอเวจีในร่างออกไป ความเสียหายจากมันก็ยังทำให้วิญญาณและดวงจิตแห่งเต๋าไม่มีทางฟื้นตัวได้ในเวลาอันสั้น

เฉินซีอดรู้สึกกังวลเล็กน้อยไม่ได้ “เราไปหาที่ให้เจ้าพักฟื้นก่อนดีหรือไม่?”

เถี่ยอวิ๋นผิงส่ายหน้าอย่างดื้อรั้น “ไม่ต้องเจ้าค่ะ ผู้อาวุโส เราใช้เวลาในการล่าให้ดีที่สุดจะดีกว่า ข้าไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้แล้ว หากยังเป็นตัวถ่วงอีก คงเกินอภัยเป็นแน่”

เฉินซีตบบ่านางอย่างปลอบใจ ไร้วาจาใดอื่น เขาตระหนักดีว่าแม่หนูผู้นี้มีความทะเยอทะยานสูงส่ง ดังนั้น หากนางตัดสินใจแล้ว ก็จะไม่เปลี่ยนใจแน่นอน ดื้อด้านไม่ยอมลงเหมือนตัวเขาในวัยเยาว์ยิ่งนัก

วูบ!

ไม่พูดให้มากความ ชายหนุุ่มโคจรพลังศักดิ์สิทธิ์สร้างม่านแสงอันถักทอสร้างลักษณ์จากยันต์อักขระหนาแน่นโอบรอบตัวเขาและเถี่ยอวิ๋นผิงเอาไว้

หลังจากนั้น ทั้งสองก็หายวับไปจากที่นั่น

…

ดาววิญญาณมลทินกว้างใหญ่ยิ่งนัก มีขนาดใหญ่กว่าดาววารีทศทมิฬหลายเท่าตัว เทียบได้กับพื้นที่สิบโลกกว้าง

เพื่อความปลอดภัยและไม่ให้ดวงวิญญาณแปดเปื้อนสังเกตพบ เฉินซีจึงใช้อักขระผนึกเต๋าสะกดปราณของตนและเถี่ยอวิ๋นผิงไว้อย่างมิดชิด แล้วจึงเริ่มพินิจพิเคราะห์สถานการณ์บนดาววิญญาณมลทินอย่างระมัดระวัง

สภาพแวดล้อมทั่วดาวดวงนี้เต็มไปด้วยปราณมลทินอเวจีดำทึบหนาแน่น กระทั่งทุกทัศนียภาพอันปกคลุมพื้นผิวดาวยังเต็มไปด้วยปราณมลทินอเวจีมหาศาล

ยิ่งกว่านั้น เฉินซียังสังเกตว่า ยิ่งเขาออกค้นลึกเข้าไป ปราณมลทินอเวจียิ่งทวีความหนาแน่น หากมองจากไกล ๆ ทั่วทิศก็ปกคลุมด้วยชั้นหมอกทมิฬ ไม่มีทางเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ได้เลย

ดูเหมือนว่าหากกระบี่มลทินอเวจีถูกซ่อนอยู่บนดาววิญญาณมลทิน มันจะต้องซ่อนอยู่สักหนแห่งในทิศตะวันออกเป็นแน่… เฉินซีทะยานร่างพลางครุ่นคิด และด้วยความช่วยเหลือจากเจตจำนงอันแข็งแกร่งไร้เทียมทานของตน เขาจึงสังเกตเห็นดวงวิญญาณแปดเปื้อนมากมายตลอดทาง รวมแล้วนับพัน ๆ ตน มหาศาลเสียจนน่ากลัว

ดวงวิญญาณแปดเปื้อนเป็นเหมือนผีดิบเร่ร่อนไร้จุดหมายทั่วแดนหมอกทมิฬ ปราณของพวกมันไร้ชีวิต เย็นเฉียบเช่นน้ำแข็ง ชวนใจสะท้านอย่างยิ่ง

ทว่าการดมกลิ่นและสัมผัสต่าง ๆ ของพวกมันเฉียบคมอย่างยิ่ง จากการทดสอบของเฉินซี หากเขาเข้าใกล้พวกมันในระยะร้อยลี้ พวกมันจะสังเกตเห็นทันที ยิ่งกว่านั้น กระทั่งอักขระผนึกเต๋ายังไม่อาจช่วย

สรุปว่าตลอดเวลาผ่านมา มีทวยเทพมากมายเพียงใดกันแน่ที่ตกตาย กลายเป็นเพียงดวงวิญญาณแปดเปื้อนอันไร้ชีวิต?

พวกเขาทั้งหมดมาที่นี่เพื่อปราบกระบี่มลทินอเวจีหรือ?

ยิ่งค้นพบข้อมูลเกี่ยวกับดวงวิญญาณแปดเปื้อนมากเท่าใด เฉินซีก็ยิ่งตกใจมากเท่านั้น ยากเย็นนักที่จะคาดคิดว่ามีทวยเทพมาตกตายในดาววิญญาณมลทินมากเพียงไรกันแน่

ทันใดนั้น เสียงครืนคลั่งดังสนั่นก็ปรากฏขึ้นจากในม่านหมอกแสนไกล

มีคนต่อสู้อยู่หรือ? เฉินซีตะลึงอยู่ในใจ จากนั้น ดวงตาก็เรืองประกายแสงศักดิ์สิทธิ์เย็นเยียบทิ่มทะลวง พลังชีวิตทั้งมวลในร่างกลายเป็นดุร้ายอย่างยิ่ง

หลังจากนั้น มุมปากก็ยกยิ้มพิกล “ศัตรูถูกลิขิตให้พานพบกันจริง ๆ”

…

ไกลออกไปในม่านหมอกทมิฬทึบ

ผู้คนสิบกว่าคนรวมขบวน ต่างคนใช้สมบัติศักดิ์สิทธิ์ ออกทักษะวิชาสูงสุดสารพัด เผยรัศมีศักดิ์สิทธิ์เจิดจรัสยิ่งใหญ่

สิ่งที่น่าตกใจก็คือ อี้สวินและอี้เทียนจากตระกูลอี้ก็รวมอยู่ในนั้นด้วย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งหมดมาจากตระกูลอี้ และขณะนี้ พวกเขารวมตัวกันเพื่อฆ่าเหยื่อให้ได้จำนวนมากกว่านี้ ตะเกียกตะกายเพิ่มอันดับให้สูงขึ้น

รอบกายพวกเขามีดวงวิญญาณแปดเปื้อนอยู่เป็นจำนวนมาก โถมทะลักไม่ขาดสายดุจคลื่นนที ดวงวิญญาณแปดเปื้อนเหล่านี้แข็งแกร่งร้ายกาจอย่างยิ่ง และปรากฏว่า พวกมันก็สามารถใช้ทักษะวิชาต่าง ๆ อันแข็งแกร่งไม่อาจมองข้ามได้

ทักษะวิชาของดวงวิญญาณแปดเปื้อนเหล่านี้เต็มไปด้วยปราณชั่วร้าย ผิดบาปและน่าสะพรึงกลัว ทำให้มันดูน่าสยดสยองยิ่ง

แต่ไม่ว่าพวกมันจะร้ายกาจเพียงไร ก็เหมือนจะไร้ประโยชน์ยามเผชิญหน้าศิษย์ตระกูลอี้ผู้มีความสำเร็จในเต๋าแห่งคันศรเหนือธรรมดา

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

ศรอันเจิดจรัสเฉิดฉายมากมายทะลวงผ่านท้องนภา แทงทะลวงร่างของเหล่าดวงวิญญาณแปดเปื้อนก่อนทันเข้าใกล้ รัศมีศักดิ์สิทธิ์สาดส่องจากจุดปะทะ ขณะที่แปรเปลี่ยนดวงวิญญาณแปดเปื้อนเป็นผุยผง

“ผู้นำทุกกลุ่มตั้งใจฟัง พวกเจ้าต้องทำให้พวกมันบาดเจ็บสาหัสเท่านั้น ปล่อยที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของผู้เข้าร่วมชุมนุม!” อี้สวินถ่ายทอดกระแสปราณเตือนคนอื่น ๆ

“ทราบ!” พวกเขาตอบกลับพร้อมเพรียง เผยปราณทรงพลังยิ่งใหญ่

ด้วยการคุ้มครองจากอี้สวิน พวกเขาจึงไร้ความกลัวแม้ถูกรุมล้อม กลับกัน ต่างคนยังสุดแสนตื่นเต้น

เพราะพวกเขาในยามนี้ต้องการล่าเหยื่อของตนอย่างเร่งด่วน และในเมื่อดวงวิญญาณแปดเปื้อนเหล่านี้เป็นฝ่ายมาประเคนชีวิตให้พวกตนถึงที่ พวกเขาจะไม่ตื่นเต้นยินดีกันได้อย่างไร?

“คุณชายอี้สวิน เหตุใดเหล่าผู้นำกลุ่มอย่างเรา ๆ ไม่ลองแข่งกันว่าใครจะทำให้ดวงวิญญาณแปดเปื้อนบาดเจ็บสาหัสได้มากกว่ากันดูเล่า?” มีคนตะโกนขึ้น

ผู้นำกลุ่มคนอื่น ๆ ได้ยินก็รู้สึกคึกคะนองกันขึ้นมาเช่นกัน พวกเขาถูฝ่ามือ กระเหี้ยนกระหือรืออย่างยิ่ง

“ไหนเลยจะไม่ได้? เริ่มเลยแล้วกัน!” อี้สวินแผดเสียงหัวเราะอันเต็มไปด้วยความฮึกเหิมหาญกล้าพลางดึงศรขึ้นสาย เพียงพริบตา เขาก็ยิงศรอันเจิดจรัสพันดอกพุ่งแหวกอากาศเข้าใส่เหล่าดวงวิญญาณแปดเปื้อน ดูแข็งแกร่งอหังการไร้ผู้ต้าน

ผึง! ผึง! ผึง!

แทบจะพร้อมกันนั้น ผู้นำกลุ่มคนอื่น ๆ ก็ลงมือเช่นกัน ศรแหวกผ่านเวหา ส่งเสียงกรีดอากาศหวีดแหลม

ศิษย์ทั้งหมดล้วนเป็นศิษย์ชั้นสูงจากตระกูลอี้ ต่างเจนจัดในศาสตร์ธนู ยิ่งกว่านั้น การที่พวกเขาอยู่รอดในการชุมนุมล่าดาราจนเหยียบย่างมาถึงดาววิญญาณมลทิน ณ ยามนี้ได้พิสูจน์แล้วว่าพวกเขาแข็งแกร่งไม่ธรรมดาเพียงไร

ขณะนี้ เมื่อพวกเขาออกล่าเหล่าดวงวิญญาณแปดเปื้อนโดยพร้อมเพรียง จึงเป็นภาพเหตุการณ์อันสุดตระการตา ห่าธนูมหาศาลแหวกนภาดุจพายุแสงศักดิ์สิทธิ์เคลื่อนเวหา เจิดจรัสแผดผลาญ หลากสีสีนยิ่งนัก

เพียหนึ่งถ้วยชา ดวงวิญญาณแปดเปื้อนแทบทั้งหมดก็ถูกกำจัดลง กระทั่งหมอกทมิฬซึ่งปกคลุมทั่วฟ้าดินยังจางไปหลายส่วน ทำให้ผืนดินอันระแหงร้าวและดำสนิทเปิดเผยสู่สายตา