บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1621

บทที่ 1621 กวาดล้าง

…………….

บทที่ 1621 กวาดล้าง

อี้สวินจู่โจมอย่างดุเดือด ฤทธิ์ศรฉีกมิติเป็นร่องร้าวยาวไกล ขณะเดียวกัน ดวงวิญญาณแปดเปื้อนซึ่งยืนใกล้ร่องร้าวนั้นก็ล้วนถูกอำนาจศรปักทะลวงแหลกเป็นผง

เปรี้ยง!

ท้ายที่สุด ศรดอกนั้นก็ระเบิดออกไปไกลนับพันลี้ สะเก็ดแสงพุ่งกระจายเต็มฟ้าดิน

และแทบจะในขณะเดียวกัน ทุกคนก็ต้องผงะเมื่อพบหนึ่งร่างสูงใหญ่วูบไหวมาปรากฏในสายตา

คนผู้นั้นสวมชุดเขียว เรือนผมดำดกหนาปลิวไสวตามลม รูปลักษณ์หล่อเหลา ปรากฏว่าเขาคือเฉินสวิน!

พริบตานั้น เหล่าศิษย์ตระกูลอี้ก็เข้าใจแจ่มแจ้งว่าทุกสิ่งที่พวกตนประสบมาเมื่อครู่เป็นฝีมือของคนอื่นซึ่งเร้นกายอยู่ และคนผู้นั้นก็คือเฉินสวิน!

ทำให้สีหน้าของพวกเขาต่างเกินทนมองอย่างยิ่ง ไม่เคยคาดคิดว่าพวกตนจะติดกับดักของเฉินสวินกันโดยไม่รู้ตัว

หากอี้สวินไม่สังเกตเห็น พวกเขาคงคิดไปว่าเหตุที่ทัพดวงวิญญาณแปดเปื้อนแห่กันมารุมล้อมเป็นเพียงเหตุที่พวกเขาพบโดยบังเอิญเท่านั้น

“ฆ่า! เราต้องฆ่าไอ้สารเลวสมควรตายนี่ให้ได้!” พวกเขาล้วนเดือดดาล โกรธแค้นเฉินซีเข้ากระดูก แผดเสียงพลางพุ่งโจมตีเฉินซีตาม ๆ กัน

“งี่เง่า!” สีหน้าของอี้สวินเปลี่ยนไปกะทันหัน ตำหนิออกมาเสียงแข็ง “พวกเจ้าอยากตายกันหรือ? ไสหัวกลับมานี่แล้วร่วมมือกันเสีย! หากผู้ใดกล้าแตกแถวโดยพลการ ข้าจะลงทัณฑ์คนผู้นั้นสถานหนักอย่างไม่ปรานี!”

เขาตระหนักชัดเจนมากว่าหากถูกแยกกันท่ามกลางทัพดวงวิญญาณแปดเปื้อน มันจะไม่ต่างกับรนหาที่ตาย

ได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างสมองปลอดโปร่งในพริบตา และดิ้นรนหลุดจากโทสะ ไม่กล้ากระทำการตามอำเภอใจ และมารวมตัวกันรอบกายอี้สวินอีกครั้ง

ทว่าในใจพวกเขาหงุดหงิดอย่างยิ่ง สายตาถลึงมองเฉินซีซึ่งยืนอยู่ไกล ๆ ด้วยความรู้สึกขยะแขยงยิ่งกว่ากลืนซากแมลงวัน รวดร้าวเป็นอย่างยิ่ง

ขณะนี้ พวกเขาทำเพียงระบายความอัดอั้นตันใจเต็มอกกับเหล่าดวงวิญญาณแปดเปื้อนซึ่งดาหน้าเข้ามาไม่หยุดหย่อนเหล่านี้เท่านั้น

…

ร่างของเฉินซีวูบไหวต่อเนื่องท่ามกลางทัพดวงวิญญาณแปดเปื้อน หลังจากที่เขาใช้อักขระผนึกเต๋า มันก็ทำให้พลังชีวิตถูกอำพรางจนสิ้น ดังนั้น แม้จะอยู่ห่างออกไปเพียงช่วงสั้น ๆ หากไม่ตั้งใจหา ก็ไม่มีทางตรวจพลังชีวิตของเขาพบ

ประกอบกับสัจธรรมที่ชายหนุ่มเคลื่อนย้ายตัวเองอย่างต่อเนื่อง ต่อให้ถูกสังเกตพบ เขาก็จะหายไปทันที ทำให้ดวงวิญญาณแปดเปื้อนไม่อาจทำอะไรเขาได้

ยิ่งกว่านั้น ตลอดชั่วขณะนี้ เขายังแผ่ปราณของต้นอ่อนเงาทมิฬสายแล้วสายเล่าบ่อยครั้ง ทำหน้าที่เหมือนเหยื่อล่อลากฝูงดวงวิญญาณแปดเปื้อนให้แห่มารวมตัวกันจากทั่วสารทิศอย่างต่อเนื่อง

จุดประสงค์การทำเช่นนี้ของเฉินซีย่อมสุดแสนเรียบง่าย ก็คือตั้งใจฉวยโอกาสนี้อาศัยแรงดวงวิญญาณแปดเปื้อนกวาดล้างเหล่าศิษย์จากตระกูลอี้เสีย!

…

“ช้าก่อน! ไยเจ้าเด็กนั่นจึงปลอดภัยดี?” ทันใดนั้น อี้เทียนก็อุทานอย่างตกใจ

คนอื่น ๆ ซึ่งสู้ยิบตาอยู่สังเกตเห็นทันที ว่าแม้ร่างของเฉินซีจะวูบไหวไปมาในทัพดวงวิญญาณแปดเปื้อนอันหนาแน่นจากไกล ๆ แต่นับแต่แรกจนบัดนี้ เขากลับไม่ถูกโจมตีใด ๆ เลย

สิ่งนี้ทำให้พวกเขาตกตะลึงงงงวย เหตุใดเจ้าเด็กนั่นจึงแสนโชคดี ไม่ถูกการโจมตีอันกระหน่ำเข้ามาของเหล่าดวงวิญญาณแปดเปื้อนเหมือนเราเลย?

หรือเบื้องหลังทั้งหมดนี้จะมีเงื่อนงำปริศนาบางอย่าง?

“ไม่ว่าอย่างไร รวมกำลังบุกฝ่าวงล้อมกันออกไปให้ได้ก่อน!” สีหน้าของอี้สวินเคร่งเครียด เสียงของเขาเหมือนถูกเค้นลอดไรฟัน

ทว่าเขาก็ต้องสิ้นหวัง เมื่อไม่ว่าจะบุกทะลวงเช่นไร ดวงวิญญาณแปดเปื้อนก็เหมือนไม่อาจจะกำจัดทิ้งได้เลย ขณะที่พลังกายเหือดหายลงไปอย่างต่อเนื่อง และยังมีศิษย์หลายคนที่เจียนสิ้นกำลังเต็มที…

“อ๊าก!!!” ทันใดนั้น ศิษย์ผู้หนึ่งก็ร้องลั่น ดวงวิญญาณแปดเปื้อนตนหนึ่งเข้าประชิดตัวแล้วฉีกกระชากแขนขวาเป็นชิ้น ๆ หากแผ่นเทวะที่เขามีไม่ได้ระเบิดตัวเอง บังคับเคลื่อนย้ายออกไป ศีรษะของเขาก็เกือบถูกฉีกกระชากตามไปแล้ว

“อี้คุน!”

“บ้าเอ๊ย!”

คนอื่น ๆ ต่างเดือดดาลระคนโศกเศร้า ทว่ากลับจนปัญญา เพราะดวงวิญญาณแปดเปื้อนมีจำนวนมากเกินไป ไม่มีทางกวาดล้างได้สิ้นจริง ๆ

ขณะนี้ กระทั่งอี้สวินยังบังเกิดเค้าความสิ้นกำลังในใจอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาเจียนถลนด้วยความแค้น หมดกำลังจนปัญญาอย่างสมบูรณ์

ครู่สั้น ๆ ต่อมา ศิษย์อีกคนก็ถูกตัดสิทธิ์ไปด้วยความอ่อนล้า

นี่เป็นเหมือนชนวน และเสี้ยวชั่วยามต่อจากนั้น ศิษย์คนอื่น ๆ ก็ถูกตัดสิทธิ์ไปตาม ๆ กัน

ด้วยความสามารถของอี้สวิน เขาทำได้เพียงปกป้องอี้เทียนลำพัง ส่วนศิษย์คนอื่น ๆ นั้น เขาจนปัญญาจะช่วยเหลือ

หลังผ่านไปอีกครึ่งเสี้ยวชั่วยาม ในบริเวณก็เหลือเพียงอี้สวินกับอี้เทียน ขณะที่ศิษย์ตระกูลอี้คนอื่น ๆ ถูกตัดสิทธิ์ไปจนสิ้น

ความเสียหายร้ายแรงเช่นนี้ทำให้อี้สวินเจียนบ้า สีหน้าบึ้งตึงถึงขีดสุด เพราะหนึ่งบุคคลซึ่งโผล่มาจากหนใดไม่อาจทราบบีบให้พวกเขาตกต่ำย่ำแย่เพียงนี้ ทั้งหมดนี้ทำให้หัวใจของอี้สวินเลือดซิบ แค้นเฉินซีเข้ากระดูกดำ

“แค้นนัก! แค้นนัก!!” ข้างกันนั้น ดวงตาของอี้เทียนแดงฉาน อดแผดเสียงลั่นไม่ได้