บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1699

บทที่ 1,699 คั่งแค้น

………………..

บทที่ 1,699 คั่งแค้น

เสียงแผดร้องอย่างโศกเศร้าระคนเดือดดาลดังกังวานไปทั่ว เต็มไปด้วยความเจ็บปวดอันเกินบรรยาย

ไม่เคยมียามใดที่เฉินซีรู้สึกไร้กำลัง โศกเศร้าและเดือดดาลเพียงนี้มาก่อน ดุจหนึ่งคมมีดแทงทะลวงสู่หัวใจอย่างรุนแรงจนไม่อาจหายใจ

เขาทำได้เพียงมองสตรีที่ชอบหลับตาลง สิ้นใจเฉียบพลันในอ้อมแขนอย่างไม่อาจช่วย ความรู้สึกเช่นนี้คือความทรมานสูงสุดในโลกหล้า

ชั่วขณะนี้ เฉินซีร่ำไห้ดังสนั่นอย่างอาดูร ดวงตาเจียนถลนด้วยโทสะ นอกจากนั้น เรือนผมยาวยังสยายกระจาย ทำให้เขาดูเหมือนเป็นบ้าไปแล้วโดยสิ้นเชิง

ชายหนุ่มกอดร่างของเจิ้นหลิวชิงไว้แน่น ราวกลัวว่านางจะหายไปทั้งเช่นนั้น หยาดน้ำตารินเป็นสายอาบแก้มอย่างช่วยไม่ได้

เฉินซีไม่ได้ร้องไห้มานานแล้ว หลายปีมานี้ เขากระทั่งลืมไปแล้วว่าการร่ำไห้ให้ความรู้สึกเช่นไร หรือน้ำตามีอุณหภูมิ น้ำหนักเช่นไร

ขณะนี้ ในฐานะมหาเทวาวิญญาณผู้อยู่ ณ ขั้นสมบูรณ์ของขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณ มีอายุขัยตราบนิรันดร์ไม่อาจรั้งน้ำตาของตนไว้ได้อีก

แค้น!

มันอัดแน่นในอก สูบฉีดรุนแรงผ่านหัวใจ ปราณทั่วร่างดุร้ายเช่นสมุทรคลั่ง แผ่พล่านไม่รู้จบ ทำให้ท้องนภาหม่นแสง สรรพสิ่งโหยไห้

…

เจิ้นหลิวชิงฆ่าตัวตาย?

ตี้จวินและคณะต่างผงะตะลึง พวกเขาเหมือนนึกไม่ถึงว่าเจิ้นหลิวชิงไปได้ความกล้าจากหนใด จึงยอมรับชะตาตาย ดีกว่านำเฉินซีเข้ามาพัวพัน!

ดวงตาของกงเหย่เจ๋อฟูเบิกกว้าง ไม่กล้าเชื่อสายตาเช่นกัน

ลั่วฉ่าวหนงขมวดคิ้ว แล้วความเย็นเยือกอย่างไม่อาจบรรยายก็พลุ่งพล่านในใจขณะมองเฉินซีผู้เหมือนจะบ้าไปแล้ว

เขาประหลาดใจกับความตายของเจิ้นหลิวชิง แต่ไม่ได้รับผลกระทบไปด้วย รู้สึกเพียงว่าเป็นเรื่องยุ่งยากที่รับมือลำบากยิ่งเท่านั้น

เพราะตระหนักชัดเจนว่าต่อจากนี้ พวกเขาน่าจะต้องเผชิญเพลิงพิโรธไร้ประมาณ และการจู่โจมสังหารจากเฉินซี!

“เตรียมถอย!” ขณะนี้ ลั่วฉ่าวหนงตัดสินใจส่งกระแสปราณให้คนทั้งหลายทันที

กงเหย่เจ๋อฟูพลันฟื้นจากความตะลึง พูดด้วยสีหน้ามึนงง “เราจะทิ้งรากเต๋าวิภูจักรวรรดิไปเช่นนั้นหรือ?”

“เจ้าคิดว่าชีวิตเจ้าหรือรากเต๋าวิภูจักรวรรดิสำคัญกว่ากันเล่า?” คิ้วของลั่วฉ่าวหนงขมวดแน่น ถามย้อนด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบสุดขั้ว

ลั่วฉ่าวหนงหน้าง้ำ “เจ้าก็เลยตั้งใจอยู่สู้จนจบ?”

กงเหย่เจ๋อฟูส่ายหัวอย่างเฉยชา “ในเมื่อเจ้ายอมรามือแล้ว ข้าก็ไร้สิ่งใดจะพูด”

ก่อนหน้านี้ ลั่วฉ่าวหนงส่งรากเต๋าบรรพชนขั้นจักรพรรดิระดับเก้าให้เขาแล้ว และเขาก็ช่วยลั่วฉ่าวหนงหารากเต๋าวิภูจักรวรรดินี้เพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนเท่านั้น

ยามนี้ ในเมื่อลั่วฉ่าวหนงรามือ เขาย่อมไม่ดึงดัน

“แปลกจริง ไยเจียหนานจึงยังไม่มา?” ลั่วฉ่าวหนงขมวดคิ้ว มองหาไปรอบ ๆ และสุดท้ายก็ตัดสินใจไม่อยู่ต่อ

เหล่าผู้สูงศักดิ์ไม่ยอมให้ตนเองมีอันตราย เขาย่อมไม่เอาชีวิตตนไปเสี่ยง

“ไปกัน!” ลั่วฉ่าวหนงเหลือบมองเฉินซีผู้มีสีหน้าโศกเศร้าเดือดดาล ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นขณะที่โอบอุ้มเจิ้นหลิวชิงในอ้อมแขน ก่อนจะละสายตาส่งกระแสปราณให้คนอื่น ๆ

แม้จะอิดออดใจ แต่ก็ตระหนักดีว่าหากยังยั่วโมโหเฉินซีอีกในครานี้ มันจะไม่ต่างกับรนหาที่ตาย

พวกเขาตามลั่วฉ่าวหนง คิดกลับลงเขาตามทางที่มาทันที

ท้ายที่สุด เหตุที่พวกเขาไม่อยากเห็นที่สุดก็ยังเกิด!

“ไป!” ลั่วฉ่าวหนงไม่กล้าลังเล คิดจากไปก่อนไม่ให้เฉินซีผู้เจียนบ้าหยุดได้ทัน

ทว่าฝีเท้าของเขาหยุดลงกะทันหันในลมหายใจต่อมา

ไม่ใช่เพียงลั่วฉ่าวหนง คนอื่น ๆ ก็หยุดฝีเท้า เผยสีหน้าตกตะลึงเช่นกัน

เพราะร่างของเฉินซีพลันปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกตนร้อยจั้ง

ใบหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์ ดวงตาแดงดุจโลหิต ไม่เผยอารมณ์ความรู้สึกใดดุจแอ่งน้ำนิ่ง ชวนผวายิ่ง

ยิ่งกว่านั้น เขายังแบกร่างของเจิ้นหลิวชิงไว้บนหลัง

สิ่งนี้ทำให้รู้สึกหนักใจเล็กน้อย แต่ยามเผชิญสายตาอันแดงก่ำเช่นโลหิตของอีกฝ่าย หัวใจของพวกเขาก็หนาวเยือก

“เฉินซี สตรีผู้นั้นดับชีวิตตัวเอง ไม่ใช่ความผิดเรานะ แม้สุดท้ายเราก็เกี่ยวกับมันนิดหน่อย เพื่อเป็นการชดเชย เราจะให้รากเต๋าวิภูจักรวรรดิในวิหารศักดิ์สิทธิ์ของปรมาจารย์เซวียนแก่เจ้า” ลั่วฉ่าวหนงสูดหายใจลึก ๆ และกล่าวรัวเร็ว “หนนี้เรายอมแพ้แล้ว โปรดลดละให้กันสักหน่อยเถิด”

ลั่วฉ่าวหนงขมวดคิ้ว ในใจบังเกิดสังหรณ์ร้ายจางๆ

“ไม่ใช่พวกเจ้าทั้งหลาย… อยากให้ข้าคุกเข่าหรือ?” ดวงตาแดงฉานของเฉินซีเคลื่อนช้า ๆ มองพวกตี้จวินแต่ละคน ทำให้สีหน้าของพวกเขายากมองถึงขีดสุด

“ไอ้เวร! คิดจริง ๆ หรือว่าเรากลัวเจ้า?” กงเหย่เจ๋อฟูกลับขมวดคิ้ว ตวาดกลับเสียงแข็ง

เฉินซียังคงเฉยชา ชี้กระบี่ตรงมาจากไกล ๆ แล้วจิตสังหารร้ายแรงสายหนึ่งก็ทะยานสู่เวหา “วันนี้พวกเจ้าทุกคนจะได้ชดใช้ด้วยเลือด”

เสียงสุขุมแหบแห้ง แต่กลับมีอำนาจกดดันเฉียบขาด

“ตาข่ายครอบคลุมสวรรค์! เจ้าเป็นศิษย์จากเขาเทพพยากรณ์หรือ?” ทันใดนั้นเอง ลั่วฉ่าวหนงก็ตะโกนลั่นอย่างตกใจ น้ำเสียงเจือด้วยความไม่อยากเชื่อ

อะไรนะ? เขาเทพพยากรณ์?

พวกเขาทั้งหลายรู้สึกดั่งท้องนภาถล่มร่วง เดิมทีคิดว่าเฉินซีมีที่มาดาษดื่น กระทั่งอาศัยกองกำลังยิ่งใหญ่เบื้องหลังมาข่มขู่ด้วยคิดว่าจะยั้งเฉินซีไว้ แต่ใครเล่าจะคาดคิดว่าแท้จริง เฉินซีอาจจะเป็นศิษย์ผู้หนึ่งจากเขาเทพพยากรณ์!?

เฉินซีเงียบงันเฉยชาต่อเรื่องทั้งหมด ขณะนี้ชายหนุ่มเหมือนกลายเป็นเทพมรณะผู้ไร้ความรู้สึก ดวงตาแดงก่ำ ตวัดกระบี่ในมือ

เขาแค้นคนเหล่านี้เข้ากระดูก แค้นจนเจียนบ้า ดังนั้นหากไม่ระบายโทสะนี้ออกไป เขาจะเป็นบ้าไปจริง ๆ แน่!

ตู้ม!

ชายหนุ่มสะบัดแขนเสื้อ ทำให้อักขระยันต์มากมายเรืองรองขึ้นในฟ้าดิน ก่อเป็นยันต์เทวะอันโอ่อ่าลึกลับมากมาย พวกมันประจำแปดมุมทิศเป็นรูปแปดเหลี่ยม เรืองโรจน์เจิดจรัสขณะเชื่อมต่อเกื้อกูลกันจากไกล ๆ เผยฤทธิ์ยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขต

เพียงพริบตา หนึ่งค่ายกลศักดิ์สิทธิ์อันสมบูรณ์ก็ก่อตัวขึ้น ดุจกรงขังประสานสอดกับตาข่ายครอบคลุมสวรรค์ ผนึกฟ้าดินนี้ลงอย่างสมบูรณ์!

“มรดกยันต์เทวะ สร้างค่ายกลศักดิ์สิทธิ์ในพริบตา… เจ้า… เป็นศิษย์ผู้หนึ่งของเขาเทพพยากรณ์จริง ๆ!” ลั่วฉ่าวหนงผงะจังงัง เส้นขนทั่วกายชี้ตั้ง รู้สึกราวตกลงไปในโพรงน้ำแข็ง!

ในเมื่อมันสามารถทำให้ตัวตนอันดับสามบนเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณอย่างลั่วฉ่าวหนงขวัญผวาได้เพียงนี้ ก็แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขารู้สึกตกใจเพียงไร

วูบ!

ขณะที่ลั่วฉ่าวหนงปริปาก เฉินซีก็ใช้กระบี่ราชาเซวียนสังหารใครไปอีกคนแล้ว ซึ่งก็คือจินชิงหยาง แม้เขาจะสู้สุดชีวิต แต่ก็ไม่อาจรับการโจมตีของเฉินซีได้ ถูกฟาดฟันขาดสองท่อน ตกตายอย่างน่าสยดสยอง

“ทุกท่าน! หากยังไม่อยากตาย ก็ร่วมกับข้าสู้กับเจ้าเด็กนี่อย่างเต็มกำลัง! หาไม่แล้ว เราทุกคนจะตายกันหมด!” ขณะกวาดตามองคนอื่น ๆ ซึ่งหนีกระเจิงทุกทิศทางอย่างสิ้นระเบียบ ลั่วฉ่าวหนงก็สูดหายใจลึก ๆ ตะโกนเสียงแข็ง

พวกเขาทั้งหลายฟื้นสติกันทันทีที่ได้ยิน แล้วปรี่มารวมตัวกับลั่วฉ่าวหนง

ฉัวะ!

ทว่าคุนอู๋ชิงช้าไปเล็กน้อย แม้จะเป็นเพียงหนึ่งก้าวอันดูแสนไม่สลักสำคัญ นั่นก็เป็นก้าวจบชีวิตของเขา เพราะกระบี่ของเฉินซีแทงทะลุคอ ขยี้วิญญาณเป็นเสี่ยงไปแล้ว

ในวาระสุดท้าย คุนอู๋ชิงยังคงแผดเสียงอย่างไม่อยากเชื่อ “เพราะอะไร?”

เพราะอะไร?

เป็นคำถามที่น่าขันสิ้นดี!

ท้ายที่สุด คุนอู๋ชิงก็ร่วงลงพื้น ตกตายด้วยความเสียใจชั่วนิรันดร์

สีหน้าของเฉินซียิ่งทวีความเย็นเยียบเฉยชา เขาบรรจงประคองเจิ้นหลิวชิงบนหลังตน ขณะที่ดวงตาสีเลือดจ้องมองพวกลั่วฉ่าวหนงอย่างเย็นเยียบ

………………..