บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1705

บทที่ 1705 ผีเสื้อศักดิ์สิทธิ์แสงดารา

………………..

บทที่ 1705 ผีเสื้อศักดิ์สิทธิ์แสงดารา

นี่คือตัวอย่างอันสมบูรณ์ของการใช้กำลังแก้ไขทุกสิ่ง

ขอเพียงมีอำนาจเหนือสรรพสิ่ง ก็บดขยี้ทุกอุปสรรคได้!

หอกแห่งผู้กล้าคมกริบ บุกทะลวงอย่างอาจหาญ ทลายทุกอุปสรรคขวางทาง การปะทะกับมันตรง ๆ ก็เหมือนพุ่งชนภูเขาอันไม่อาจเคลื่อนขยับ หากเจตจำนงสะท้านแม้เพียงน้อย ก็ย่อมสิ้นจิตต่อสู้ ไม่ต่างจากแพ้พ่ายนัก

ขณะนี้เฉินซีสัมผัสได้ถึงเค้าแห่งความกลัวยามเผชิญการโจมตีอันเรียบง่ายตรงไปตรงมาเช่นนี้เช่นกัน และอยากหลบเลี่ยง ใช้กลยุทธ์สู้พลางหนีพลาง

ทว่าขณะนั้นเอง เสียงภาคภูมิลำพองนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เจ้าทึ่มน้อย หากเจ้าไม่กลัวตายก็หลบต่อไป หอกแห่งผู้กล้ามีความอาจหาญเป็นหนึ่งหล้า เจ้าหลบไปก็เท่ากับแจวเรือทวนกระแสธาร มีแต่จะนำสู่ความพ่ายแพ้!”

“เมื่อครู่ข้า บรรพชนผู้นี้กล่าวไว้เช่นไร? เจ้ายังอ่อนหัดนัก ยังเด็กเกินไป หากจากไปอย่างว่าง่ายเสียแต่แรก ก็คงมิต้องมาทำตัวเองขายหน้าอยู่เช่นนี้”

เสียงนั้นน่ารำคาญเกินไปจริงแท้ ทำให้เฉินซีเกิดความหงุดหงิดขึ้นในใจ สีหน้าจึงแปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ ตวาดออกมา “หุบปาก!”

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่เฉินซีก็หยุดหลบยามเผชิญการกระหน่ำโจมตีของหอกสำริด และใช้ผาสมุทรเข้าปะทะมันตรง ๆ โดยสัญชาตญาณ

เฉินซียังคงถูกฟาดกระเด็นในการประมือหนนี้ แต่เขาก็ต้องตกใจเพราะสังเกตเห็นชัดว่ากำลังของหอกแห่งผู้กล้าถดถอยลงอย่างมาก

ก่อนหน้านี้ ขณะต่อสู้กับอีกาทองทั้งสิบ ศึกนั้นขัดเกลาให้ข้าบรรลุถึงความลึกล้ำ ณ แก่นแท้ของประทีปเคลื่อนคล้อย หรือศึกเผชิญหอกแห่งผู้กล้านี้จะเป็นอีกหนึ่งบททดสอบต่อการบรรลุผาสมุทรของข้า? ทันใดนั้น หนึ่งความคิดก็ไหลวาบเข้ามาในใจเฉินซี ทำให้ดวงตาเรืองโรจน์เฉียบพลัน

เฉินซีตัดสินใจลองเสี่ยง

ตู้ม!

ตู้ม!

หลังจากนั้น เฉินซีทิ้งทุกความคิดฟุ้งซ่าน ไม่เหลือความคิดหลบเลี่ยงหรือหวาดกลัว ต่อสู้กับหอกแห่งผู้กล้าอย่างสุดกำลัง

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่อึดใจ พวกเขาก็ประมือกันเกินร้อยกระบวนท่า ทุกการปะทะประหนึ่งดวงดาราระเบิดเป็นเสี่ยง พร่างพรมละอองแสงไปทั่วทิศ

นับแต่ต้นจนบัดนี้ เฉินซีใช้ผาสมุทรเข้าประชัน

วิชานี้ผลาญพุ่งเช่นมหาสมุทร สูงตระหง่านเช่นหินผา แตกต่างจากประทีปเคลื่อนคล้อยอันเลื่อนลอย เผยอำนาจบดขยี้แข็งแกร่งยามใช้ในศึกเผชิญหน้า

แม้ในการปะทะร้อยกว่าหนนี้ เฉินซีจะถูกผลักถอยทุกหนไป โลหิตไหลซึมออกจากมุมปาก แก่นโลหิตในกายปั่นป่วน ทว่าดวงตากลับยิ่งเรืองโรจน์ อำนาจกดดันทวีคูณ ต่อสู้อย่างห้าวหาญขึ้นตามระยะเวลา!

ภายหลัง ชายหนุ่มก็เผยบรรยากาศยิ่งใหญ่ราวกับจะทำลายสรรพสิ่งที่ขวางทางกระบี่อย่างเรืองราง

ระหว่างเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ผาสมุทรถูกขัดเกลาจนยิ่งใหญ่สมบูรณ์ขึ้นเรื่อย ๆ เพียงหนึ่งการโจมตีแผ่วเบาก็เหมือนหนึ่งทัพหาญกรีฑา คล้ายจะกวาดล้างจักรวาล!

ตู้ม!

จู่ ๆ เฉินซีก็แผดเสียงลั่นดุจเทพสงคราม ทั่วร่างเผยอำนาจศักดิ์สิทธิ์กดดัน ฟาดฟันกระบี่ออกไป

พริบตานั้น หอกแห่งผู้กล้าสะท้านถึงขนาดส่งเสียงเสียดโสตรัวเร็ว หลังจากนั้น มันก็เริ่มแหลกสลายทีละน้อยจากส่วนปลาย ท้ายที่สุดมันก็ระเบิดเป็นละอองแสงหายวับไปในอากาศ

ชั่วขณะนั้น สีหน้าของเฉินซีสำรวมไร้อารมณ์อย่างสมบูรณ์

ชายหนุ่มบรรลุความลึกล้ำแท้จริงของผาสมุทรแล้ว ทำให้เขายืนยันได้เต็มที่ว่า ทั้งการโจมตีของอีกาทองทั้งสิบและการปะทะหอกแห่งผู้กล้าตรง ๆ ล้วนเป็นบททดสอบหนึ่งกันทั้งสิ้น

หรือบางที นี่อาจเป็นบทเรียนไว้ขัดเกลาเคล็ดกระบี่ลึกล้ำฤทัย!

เขาก็น่าจะสิ้นทุกโอกาสในการได้รากเต๋าวิภูจักรวรรดิ!

“เอ๋!” เสียงนั้นสนั่นขึ้นอีกหน ดูประหลาดใจเล็กน้อย แต่ไม่นาน มันก็ฟื้นสำเนียงเย้ยหยันลำพองขึ้นอีก “ในที่สุดท่อนฟืนก็มีสมองเหวย แต่ก็ช้าเกินไปจริง ๆ หากข้าบรรพชนผู้นี้ไม่ได้บอกเจ้าแต่แรกว่าประทีปเคลื่อนคล้อยใช้กับหอกแห่งผู้กล้าไม่ได้ ไอ้ทึ่มอย่างเจ้าคงคิดหาปริศนาเบื้องหลังมันไม่ออกเป็นแน่”

หนนี้ เฉินซีไม่นึกหงุดหงิด กลับพูดด้วยสีหน้าจริงจังแทน “ขอบคุณ”

ก่อนหน้านี้ เพราะเจ้านี่ที่ทำให้เฉินซีเข้าใจว่าหอกแห่งผู้กล้าน่าสะพรึงกลัวเพียงไร แม้ท่าทีการพูดจะสุดแสนยียวน แต่ก็ช่วยเขาไว้อยู่ดี

“เวร! เจ้ายังมาขอบคุณบรรพชนผู้นี้อีก โอ้สวรรค์! เจ้าหนูทึ่ม เจ้ามันไม่มีมาดเอาเสียเลย! แต่ไยอยู่ดี ๆ ข้าจึงรู้สึกตื้นตันขึ้นมานิดหน่อยได้หนอ? ไม่ได้แล้ว ไม่ได้เลย! ข้าซื้อไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกเฟ้ย แบบนั้นไม่น่าขายหน้าไปหน่อยหรือ?” เสียงนั้นยังคงพร่ำบ่น ดูสุดทนจะฟังประหนึ่งแม่เฒ่าเสียสติ

ทว่าเฉินซีเมินมันไป ส่ายหัวแล้วเดินหน้าต่อ

ต่อไปจะเป็นบททดสอบเช่นไร? เฉินซีลุ้นรอเล็กน้อย

ราวได้ยินเสียงในใจ ไม่นานนัก หนึ่งค่ายกลศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฏขึ้นครอบคลุมฟ้าดิน สายลมเมฆาเคลื่อนคล้อยไปมาภายใน ขณะที่อัสนีกึกก้อง เผยการเปลี่ยนแปลงในโลกหล้าอย่างแจ่มชัด

สิ่งนี้ไม่มีพิษภัยต่อเฉินซีผู้บรรลุเต๋าแห่งยันต์อักขระอย่างเลิศล้ำเกินธรรมดามาเนิ่นนานเลยสักนิด

เพียงไม่นาน ผีเสื้อหลากสีนับไม่ถ้วนก็โผบิน ปีกนั้นบอบบางละเอียดอ่อน เต็มไปด้วยรัศมีเจิดจรัสนานา ทำให้พวกมันดูงดงามนัก

เมื่อค่ายกลศักดิ์สิทธิ์โคจร เหล่าผีเสื้อก็วูบไหวดุจประกายแสงเจิดจรัส ยากจับทิศทางเป็นอย่างยิ่ง

“ฮี่ ๆ ๆ เจ้าทึ่มน้อย บรรพชนผู้นี้ไม่ให้คำแนะนำเจ้าแล้วนะ โชคดี!” เสียงนั้นดังขึ้นตามคาด ดูเหมือนจะอยากดูเรื่องสนุก

หากข้าสามารถสลายและดูดซับอำนาจทั้งหมดมาฟื้นพลังม่านกระบี่ของข้าได้ ก็คงไม่ต้องใช้พลังศักดิ์สิทธิ์มาค้ำยัน พึ่งวิชากระบี่นี้ลำพังก็ไร้เทียมทานแล้ว…

แล้วข้าต้องทำเช่นไรเพื่อประสิทธิผลเช่นนั้น?

เฉินซีครุ่นคิดในใจไม่หยุดหย่อน

ปิ๊ง! ปิ๊ง! ปิ๊ง!

ขณะเดียวกัน แม้ร่างของเฉินซีจะสะท้านจนล่าถอยต่อเนื่อง แต่เขาก็ไม่สังเกตเห็นมันเลยสักนิด ทั้งใจและวิญญาณจมอยู่กับภวังค์ความคิด

“ฮี่ ๆ เจ้าทึ่มน้อยเอ๋ย เป็นเช่นนี้ต่อไป เจ้าถูกผีเสื้อศักดิ์สิทธิ์แสงดาราเหล่านี้ฆ่าแน่ ไยไม่วิงวอนข้าดูสักหน่อย แล้วข้าบรรพชนผู้นี้ก็จะทำใจกว้างชี้แนะให้” เมื่อสังเกตเห็นว่าสภาพของเฉินซีดูทุลักทุเล เสียงนั้นก็อดหัวเราะเย้ยหยันมิได้ มันดูจะอยากให้เฉินซีทำตัวเองขายหน้าเสียเหลือเกิน

แต่พริบตาต่อมา เสียงหัวเราะพลันหยุดลงกะทันหัน กลายเป็นความเงียบงัน

เพราะจู่ ๆ ม่านพลังกระบี่ที่เฉินซีสร้างขึ้นในค่ายกลก็เต็มไปด้วยวงกระเพื่อมซึ่งดูเหมือนวังวน ไม่เพียงสลายคลื่นการโจมตีที่พุ่งเข้าปะทะ มันกระทั่งปลดปล่อยอำนาจกลืนกิน ดูดซับพลังอันกระจัดกระจาย เปลี่ยนเป็นพลังของค่ายกระบี่ในการควบคุมอย่างไร้ที่ติของเฉินซี

ม่านพลังกระบี่ให้ความรู้สึกดุจหล่มเลนไร้ก้นบึ้ง พลังซึ่งถูกสลายไปอย่างต่อเนื่องนั้นเหมือนหยาดฝน ยิ่งทวีจำนวน หล่มเลนยิ่งแข็งแกร่งยิ่งใหญ่

หากหยาดฝนไม่เพิ่มจำนวนเสียถึงขนาดที่จมเลนถล่มได้ ก็ไม่มีทางสร้างผลกระทบใด ๆ ต่อมันได้เลย

ทว่าหากนำพิรุณนี้ไปเทียบกับผู้เยี่ยมยุทธ์ มันก็จะหลุดลอยเหนือขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณไกลโข

ขณะนี้เฉินซีดูสำรวม ไม่ได้อยู่ในสภาพทุลักทุเลอีกต่อไป

ดวงตาเรืองกล้า ในใจปรากฏเค้ายินดี เพราะในที่สุดเขาก็เข้าถึงแก่นความลึกล้ำของโอบวลัย!

มันคือการใช้พลังเผชิญพลัง คงการป้องกันอันไร้ช่องโหว่!

ยิ่งกว่านั้น ชายหนุ่มกระทั่งใช้อำนาจของเต๋าศักดิ์สิทธิ์กลืนกิน ทำให้ม่านพลังกระบี่สามารถแปลงพลังอื่นมาเป็นของตน กล่าวได้ว่ามีความสามารถทั้งโจมตีและป้องกัน!

“เร็วเพียงนั้นเชียว?” เสียงนั้นดังขึ้นอย่างฮึดฮัดเล็กน้อย “ฮึ! ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะทำอะไรไอ้หนูอย่างเจ้าไม่ได้!”

ตู้ม!

ไม่ทันสิ้นคำ ค่ายกลศักดิ์สิทธิ์ก็สั่นสะท้านแหลกเป็นเสี่ยง ทำการโจมตีสลายในพริบตา

“เจ้าหนู เหลือเพียงบททดสอบสุดท้าย หากเจ้าผ่านได้ด้วยกำลังตน เช่นนั้นข้า บรรพชนผู้นี้ก็จะไม่สร้างความลำบากแก่เจ้าแล้ว!”

………………..