บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1716

บทที่ 1716 กล้าแกร่งเกินใคร

………………..

บทที่ 1716 กล้าแกร่งเกินใคร

เจ้านี่บ้าไปแล้วหรือ?

ทุกคนประหลาดใจยามได้ยินคำพูดของเฉินซี และรู้สึกยากจะเชื่อหูตนนัก

เล่ออู๋เหินและคณะก็เช่นกัน พวกเขาอดตะลึงในใจกันสุดขีดไม่ได้ ใช่ว่าไม่เชื่อเฉินซี แต่เป็นเพราะเชื่อหมดใจเลยนี่แหละ จึงเป็นกังวลว่าเขาจะเสี่ยงทุกสิ่งที่มี ทิ้งการไว้หน้าใด ๆ กับผู้ยิ่งใหญ่จากเอกภพจักรวรรดิเหล่านี้!

หากทำเช่นนั้น ต่อให้พวกเขาวอนผู้อาวุโสฝ่ายตนให้ช่วยเหลือ ก็อาจไม่สามารถช่วยเฉินซีได้

เพราะถึงอย่างไร หนึ่งตัวตนขอบเขตมหาราชเทวาจากตระกูลลั่วก็อยู่ที่นี่!

“เฮอะ! มิคาดเลยว่าเจ้าหนูนี่จะดื้อด้าน” ใครบางคนแค่นยิ้ม

“ก็แค่เจ้าเด็กเขลาไร้หัวนอนปลายเท้า ไม่รู้จักประมาณตน ตะกายท้าทายอำนาจตระกูลใหญ่จากเอกภพจักรวรรดิ วอนตายเปล่าแท้” ใครอีกคนพูดอย่างดูแคลน

“คราวนี้ กระทั่งเล่อเป่ยโหยว เซินถูเป้า และคนอื่น ๆ ก็คงคุ้มกะลาหัวเจ้าเด็กนี่ไม่ได้แล้ว” บางบุคคลปรีดาในความทุกข์ของเฉินซี

“เช่นนี้ เจ้าก็ตั้งใจจะขัดขืนถึงที่สุดสินะ?” ตี้อวิ๋นชิวเอ่ยด้วยเสียงน่าขนลุก จิตสังหารในดวงตาเรืองรอง ยิ่งกว่านั้น อำนาจกดดันยังพลุ่งพล่านออกมาเช่นพายุ

นี่คือแรงกดดันของบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลอันสะท้านทั่วฟ้าดิน ป่วนสรรพสิ่งรอบข้างรวนเร น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

“ข้าแค่ปกป้องศักดิ์ศรีของตนเอง และขีดเส้นสิ่งที่ข้าเต็มใจทำเท่านั้น” เฉินซีพูดเสียงเรียบ

“ศักดิ์ศรี?” ตี้อวิ๋นชิวหัวเราะลั่นอย่างเจือความเยาะเย้ย “ไอ้หนูขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณอย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงศักดิ์ศรีกับข้า?”

เฉินซียังคงเงียบเฉย เพราะไม่มีสิ่งใดจะพูดกับไอ้แก่งี่เง่าเหิมเกริมบ้าอำนาจสุดขีดเช่นนี้

“ไอ้หนู เห็นแก่หน้าสหายเต๋าเล่อเป่ยโหยวและคนอื่น ๆ ข้าจะให้โอกาสสุดท้ายกับเจ้า เจ้าจะรับมันไว้หรือไม่? ทุกอย่างขึ้นกับการตัดสินใจเดียวของเจ้าแล้ว!” ตี้อวิ๋นชิวกล่าวเสียงเบา

เล่ออู๋เหินและคณะมองไปยังเฉินซีเป็นตาเดียวอย่างแสนเป็นห่วง ขณะนี้หัวใจของพวกเขาก็ปั่นป่วนเช่นกัน และไม่รู้จะกระทำเช่นไร

“ทุกท่าน ยังจำข้อตกลงของเราก่อนหน้านี้ได้หรือไม่? ที่เหลือให้ข้าจัดการเถอะ ภายหน้าโปรดสะบั้นทุกสัมพันธ์กับข้าเสีย จะได้ไม่ถูกข้าลากไปพัวพัน” เฉินซีปลอบพวกเขาด้วยน้ำเสียงอบอุ่นผ่านกระแสปราณ ก่อนจะพลันหันไปจ้องตาตี้อวิ๋นชิวตรง ๆ “สักวัน ข้าจะให้ตัวเลือกเช่นนี้กับพวกเจ้าเช่นกัน ถึงยามนั้น เดี๋ยวก็รู้ว่าศักดิ์ศรีของพวกเจ้ามีค่าเพียงไร”

“สารเลว! วอนตายเสียแล้ว!” ยามได้ยินวาจาเย้ยเยาะเหล่านี้ ตี้อวิ๋นชิวก็เดือดดาล แค่นเสียงเย็นก่อนจะขย้ำมือเข้าใส่เฉินซีอย่างรุนแรง

มิติระเบิดแหลกเป็นชิ้นเสี่ยง หนึ่งหัตถ์ใหญ่ปรกนภาอันโอบล้อมด้วยรัศมีศักดิ์สิทธิ์ของขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลฟาดลงมาสกัดทางหนีของเฉินซีไว้

ทันทีที่ยอดฝีมือขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลโจมตี เหตุการณ์ที่เกิดก็ชวนผวาโดยแท้จริง การโจมตีเผยสัญญาณหวนสู่รากบรรพชน สัมฤทธิ์สรรพสิ่งได้ เหมือนจะควบคุมมหาเต๋าดุจผู้สร้างมหาเต๋า!

“ไม่นะ!”

“เวรเอ๊ย!”

“เฉินซี! ระวัง!”

เล่ออู๋เหินและคณะต่างทั้งตกใจและพรั่นพรึง พวกเขาตะโกนลั่นตั้งใจช่วย แต่ผู้อาวุโสของพวกตนต่างเข้ามาขัดขวางไว้

ชั่วขณะนี้ ตัวตนยิ่งใหญ่ทั้งหลายต่างหัวเราะเย้ยไม่จบสิ้น เจ้านั่นเป็นเพียงมดตัวหนึ่ง แต่กลับหาญกล้ามาพูดถึงศักดิ์ศรี ในเมื่อไม่ยอมทำตามกันดี ๆ ก็สมควรถูกบดขยี้แล้ว!

วูบ!

ขณะนั้นเอง เฉินซีก็เคลื่อนไหวเช่นกัน มือหนาเรืองรองรัศมี หนึ่งโลกหล้าแห่งกระบี่ลอยเด่นขึ้นในฝ่ามือ ก่อนจะเข้าปะทะตี้อวิ๋นชิวตรง ๆ

ตู้ม!

ประกายแสงระเบิดขึ้น ทั่วฟ้าดินสั่นสะท้าน น้ำทะเลในละแวกสะท้านครืนโครม แยกเป็นแนวร้าวมหึมา

ขณะเดียวกัน หนึ่งร่างถูกฟาดกระเด็นปลิว อาภรณ์แหว่งวิ่นเป็นชิ้นริ้ว ริมฝีปากกระอักเลือด เส้นผมซึ่งหวีอย่างประณีตยุ่งเหยิง

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของร่างนั้นชัดเต็มตา รอยยิ้มหยันที่มุมปากเหล่าผู้ยิ่งใหญ่พลันชะงักค้าง ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ

ตี้อวิ๋นชิว!

เป็นไปได้อย่างไรกัน? ไม่ว่าอย่างไร ตี้อวิ๋นชิวก็เป็นบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลสูงสุดผู้หนึ่งจากตระกูลตี้แห่งเอกภพจักรวรรดิ ตัวตนเช่นนี้เพียงพอที่จะบดขยี้เทวารู้แจ้งวิญญาณใด ๆ ได้แล้ว และต่อหน้ายอดฝีมือเช่นนี้ กระทั่งมหาเทวาวิญญาณยังปกป้องตนเองแทบไม่ได้ ไม่มีทางเลยที่จะมีมหาเทวาวิญญาณคนใดจะสั่นคลอนยอดฝีมือเช่นนี้ได้!

แต่… เขากลับบาดเจ็บและถูกฟาดกระเด็นในหนึ่งการโจมตี!

ชั่วขณะนั้น ทั่วทิศเงียบกริบ เหล่าผู้สูงส่งที่นี่ต่างเผชิญสารพัดมรสุม ประสบการณ์มากมาย ไหนเลยจะเคยได้ประจักษ์เรื่องเกินเข้าใจได้เช่นนี้?

ฝุ่นโคลนกระเซ็นทั่วทิศ เฉินซียืนลำพังที่เดิม สูงส่งไม่ธรรมดา ดวงตาลึกล้ำดุจหุบเหวเรียบเฉยไร้อารมณ์

“ไอ้เวร!” เทียบกับคนอื่นแล้ว ตี้อวิ๋นชิวดูเดือดดาลกว่าใคร ไม่เคยคาดฝันเลยว่าทันทีที่ลงมือ เขาจะเป็นฝ่ายยับเยินเสียเอง เสียหน้าอัปยศกลางที่สาธารณะโดยแท้

เปรี้ยง!

เฉินซีเตะตี้อวิ๋นชิวกระเด็นไป ก่อนจะใช้แก่นความลึกล้ำของผาสมุทรออกมา

ตู้ม!

เจตจำนงกระบี่สาดซัดรุนแรงดุจสมุทรโถม ดุจธารดาราสารพัดถล่มลง สาดซัดไพศาลสุดตา เผยปราณยิ่งใหญ่ร้ายกาจ

ในพริบตา เหล่าทาสเทพที่พุ่งเข้ามาว่าเร็วแล้ว ขากลับกลับเร็วยิ่งกว่า พวกเขาทั้งมวลถูกคลื่นเจตจำนงกระบี่ซัดกระเด็นกระดอนลงพื้น กระอักเลือดไปตาม ๆ กัน

“เจ้าเด็กนี่เหยียบย่างสู่เส้นทางแสวงมหาวิถีกระบี่แล้ว!” ขณะนี้ในที่สุดเหล่าผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายก็ประจักษ์เรื่องนี้ชัดเจน พวกเขาตกตะลึงในใจยิ่งนัก เหตุใดจึงไม่เคยได้ยินชื่อชายหนุ่มผู้สะท้านโลกาท้าทายสวรรค์เช่นนี้มาก่อน? กระทั่งไม่มีชื่อในเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณด้วย?

เจ้าของคำพูดนี้คือกงเหย่หนานลี่ และทำให้คนทั้งหลายรอบทิศสะดุ้ง ตระหนักรู้แจ้งกันเฉียบพลันทันที

ชั่วขณะนั้น สีหน้าของเหล่าผู้ยิ่งใหญ่จากตระกูลลั่ว ตระกูลเยว่ ตระกูลจิน ตระกูลคุนอู๋ ตระกูลเป่ย และอื่น ๆ ต่างดำคล้ำเป็นอย่างยิ่ง เพลิงโทสะเรืองรองในดวงตา

แย่แล้ว! เล่ออู๋เหินและคณะร้องลั่นในใจ สีหน้าแปรเปลี่ยนกันในที่สุด มิคาดคิดว่าเฉินซีจะถูกเปิดโปงในขณะนี้

ทว่าเมื่อพวกเขามองไปยังเฉินซี กลับพบว่าอีกฝ่ายยังคงมีสีหน้าสำรวมเยือกเย็น เหมือนคาดคิดถึงสถานการณ์เช่นนี้ไว้แล้ว

และพวกเขาก็คิดถูก เฉินซีพิจารณาเรื่องนี้ไว้นานแล้ว แต่ขณะนี้ เขาไม่สนใจอีกต่อไป

โลกหล้าไร้สิ่งใดสมบูรณ์แบบ เรื่องผิดพลาดและอันตรายเกิดขึ้นได้ทุกขณะ

เหมือนเช่นขณะนี้ ต่อให้พวกเล่ออู๋เหินอาศัยกำลังตระกูลตนเข้าช่วย ผลที่เกิดกับสถานการณ์นี้ก็น้อยเหลือเกิน

ประกอบกับสัจธรรมที่ตี้อวิ๋นชิวและผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายกร่างอำนาจกดขี่ไม่หยุดหย่อน หากเฉินซียังไม่ขัดขืนเต็มกำลัง ก็คงไม่พ้นจบเห่แน่

ทว่าแม้สถานการณ์ตรงหน้าจะย่ำแย่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เฉินซีรู้สึกสิ้นหวัง จึงไม่ไขว้เขว

“ไอ้เลว! ตายซะ!”

ทั้งหมดนี้ใช้เวลาสาธยายนานนัก ทว่าแท้จริงเกิดขึ้นในพริบตา หลังกล่าวจบ กงเหย่หนานลี่ก็ขี่คางคกหยกเก้าเนตรกระโจนลงมาจากกลางเวหา

สีหน้าเย็นเยียบ สายตาคมปลาบเช่นอัสนี ยามนี้เมื่อโจมตีด้วยโทสะ เขาก็เหมือนดาวหางอันเฉิดฉันจากท้องฟ้า ร่างปกคลุมด้วยรัศมีศักดิ์สิทธิ์แผดผลาญเรืองรองของขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล ทำให้ปราณยิ่งใหญ่กดดันถึงขีดสุด

………………..