บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1753

บทที่ 1753 ง้าววิหคเพลิงเหินหาว

………………..

บทที่ 1753 ง้าววิหคเพลิงเหินหาว

บรรยากาศที่นี่พิกลนัก ทุกผู้ล้วนเหม่อลอยจากความตกใจ

อันที่จริง พวกเขาหาทราบไม่ว่าจักรพรรดิฉางเล่อและชายวัยกลางคนร่างกำยำข้างกายเคยไปยังอารามไท่ชูเพื่อเข้าพบ ขอคำชี้แนะจากนายท่านแห่งอาราม

แต่ภายหลัง พวกเขาไม่อาจพบนายท่านแห่งอาราม แต่ได้พบเหล่าไป๋แทน หลังจากได้รับคำชี้แนะจากเหล่าไป๋ ทำให้สามารถปลดปัญหาที่เผชิญในการบ่มเพาะลงได้ พวกเขาจึงย่อมรู้สึกขอบคุณ และถือมันเป็นผู้อาวุโสมากภูมิ

ด้วยเหตุนี้ เมื่อเห็นว่าบุตรตนไปล่วงเกินเหล่าไป๋ พูดจาดูหมิ่น จักรพรรดิฉางเล่อจะไม่มีโทสะได้อย่างไร?

หนึ่งผู้อาวุโสที่กระทั่งจักรพรรดิอย่างเขายังปฏิบัติด้วยอย่างนอบน้อมยำเกรง ถูกบุตรตัวเองหยามหมิ่นเช่นนี้ มันไม่ต่างจากตบหน้าเขาเลยสักนิด

แต่น่าเสียดายที่จนบัดนี้ พวกเหวินซินอวี่ก็ยังไม่ตระหนักรู้ หัวใจของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความตกตะลึงและหวาดผวา

เมื่อสังเกตเห็นว่าเหล่าไป๋ยังไม่คลายโทสะและคิดพูดต่อ เฉินซีก็รีบร้อนหยุดเหล่าไป๋ไว้ “พอแล้ว เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหานะ”

เหล่าไป๋แค่นเสียงหึ “หากข้าทำตัวอย่างในอดีต คงสับไอ้หนูงี่เง่านั่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปแล้ว เจ้านั่นก็ด้วย! เขาคิดจะฆ่าบรรพชนผู้นี้ไปดองสุรา! อภัยไม่ได้!” เหล่าไป๋ว่าพลางชี้ไปยังชายผู้หนึ่ง

สายตาคมปลาบดุจอัสนีของจักรพรรดิฉางเล่อหันมองตามไปทันที

ชายผู้นั้นเสียขวัญจนสั่นเทิ้มทั้งร่าง ไม่ต้องให้ผู้ใดบอก เขาก็คุกเข่าลงดังตุบ โขกหัวตัวเองซ้ำ ๆ

“ใจเสาะ!” เหล่าไป๋พูดไม่ออกทันทีที่เห็นเช่นนี้ และหมดความสนใจทันที

“พอแล้ว พวกเจ้าไปจากที่นี่เสีย” จักรพรรดิฉางเล่อทราบแล้ว่าโทสะของเหล่าไป๋จางลงยามเห็นเหตุนี้ เขาจึงโบกมือไล่พวกเหวินซินอวี่ไปเสีย ตามคำกล่าวว่าพ้นสายตา เท่ากับพ้นจากใจ

“เจ้าตรงนั้นน่ะ! หยุดตรงนั้นเลย!” เหล่าไป๋พลันถลึงตาแผดเสียงเมื่อสังเกตเห็นเจ้าหน้าที่เฝ้าประตูตั้งใจย่องหนี

“ผู้อาวุโส ผู้น้อยผิดไปแล้วขอรับ ข้าผิดไปแล้วจริง ๆ โปรดเมตตาอภัยให้ข้าด้วยเถิด….” เจ้าหน้าที่ดูประหนึ่งต้องอัสนีเฉียบพลัน คุกเข่าลงกับพื้นขณะตบหน้าตนเองซ้ำ ๆ ดูชอกช้ำดุจสิ้นบุพการี อ้อนวอนไม่หยุดปาก

เขาหรือจะคาดคิดว่าสัตว์ขนเรียบตัวนี้จะมีภูมิหลังยิ่งใหญ่ถึงขนาดที่จ้าวเอกภพแห่งเอกภพสมุทรทักษิณายังต้องปฏิบัติกับวิหคนี้อย่างนอบน้อม

หากรู้แต่แรก มีหรือจะกระทำการวางก้ามอย่างเมื่อครู่?

เหล่าไป๋ตั้งใจเหยียดหยามล้อเลียนเจ้าหน้าที่ผู้นี้ แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกลัวถึงเพียงนี้ มันก็พูดไม่ออกขึ้นมาทันใด ก่อนจะกล่าวขึ้นอย่างเหลืออด “เมื่อครู่เจ้าอยากให้เราไสหัวไปมิใช่หรือ? ทีนี้ถึงตาเจ้าไสหัวไปได้แล้ว”

“สหายเต๋า” จักรพรรดิฉางเล่อเมินเรื่องทั้งหมดนี้ไปสิ้น เขาประสานกำปั้นให้เฉินซีแล้วกล่าวยิ้ม ๆ “ขออภัยกับเรื่องเมื่อครู่ด้วย หวังว่าจะลืมเลือนไม่ถือสา”

เฉินซีคำนับตอบ “ผู้ไม่รู้ย่อมสมควรอภัย สหายเต๋าไม่ต้องห่วงหรอก”

จักรพรรดิฉางเล่อพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ “การประมูลจะเริ่มแล้ว เราทั้งสองขอตัวก่อน”

กล่าวจบ เขาก็ทักทายพูดคุยกับเหล่าไป๋ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันเดินจากไปกับชายวัยกลางคนร่างบึกบึน

“ฮึ! รังแกพวกเด็กน้อยไม่รู้ความช่างน่าเบื่อจริง ๆ บรรพชนผู้นี้กระทั่งคิดฉวยโอกาสขอสินชดเชยจากจักรพรรดิฉางเล่อนั่นอีก….” เหล่าไป๋พึมพำ

“พอใจกับสิ่งที่มีเถิด” เฉินซีเหลือบมองมันอย่างขบขันยิ่ง

ระหว่างนั้น เฉียนอันเหมือนฟื้นจากความฝัน ทว่าสายตาที่มองเฉินซีและเหล่าไป๋เปลี่ยนไปแล้ว มันมีทั้งความตกใจ สงสัย และความเทิดทูนจากใจอันเปี่ยมล้น

เขาตระหนักชัดนานแล้วว่าหนึ่งคนหนึ่งวิหคนี้ไม่ธรรมดาเพียงไร แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะทำให้จ้าวเอกภพของเอกภพสมุทรทักษิณาปฏิบัติอย่างนอบน้อมเพียงนี้ได้ มันเกินจินตนาการไปโดยสิ้นเชิง

เหตุเอะอะที่นี่ถูกห้องประมูลสมุทรทักษิณาสังเกตพบ และผู้จัดการระดับสูงผู้หนึ่งก็รีบเร่งมาขออภัยเฉินซีและเหล่าไป๋ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยตนเอง กว่าจะโล่งใจยอมจากก็หลังเห็นว่าพวกเขาจะไม่ติดใจเอาความ

ก่อนแยกตัวไป เขากระทั่งสั่งเจ้าหน้าที่สาวงามสองนางมารับใช้เฉินซีกับเหล่าไป๋เป็นการส่วนตัว นี่ไม่ใช่การปฏิบัติดูแลที่คนทั่วไปจะได้รับ

เห็นได้ชัดว่าผู้จัดการระดับสูงคนนี้ต้องได้คำสั่งบางอย่างจากจักรพรรดิฉางเล่อ และตระหนักชัดว่าต้องรับรองเฉินซีและเหล่าไป๋ให้ดีที่สุด

บรรยากาศในห้องรับรองพิเศษนั้นไม่ธรรมดาเลย ทุกสิ่งที่ตกแต่งภายในถูกคัดสรรอย่างบรรจง เรืองรองด้วยรัศมีเจิดจรัส

ในกำแพงฝั่งห้องประมูลมีการติดตั้งบานกระจก ทำให้เฉินซีและเหล่าไป๋สามารถมองเห็นทุกสิ่งที่นั่น และประมูลสมบัติในห้องประมูลได้

ทว่าภายนอกไม่สามารถมองเข้ามาเห็นเหตุการณ์ในห้องรับรองพิเศษได้ ถือว่าเป็นการปกป้องความเป็นส่วนตัวอันดียิ่ง

ทันทีที่เฉินซีนั่งลงบนเก้าอี้ การประมูลก็เปิดฉากขึ้น หญิงงามผู้ดูสูงส่งผู้หนึ่งเดินขึ้นบนเวที อธิบายกฎการประมูลอย่างสังเขป ก่อนจะนำสมบัติชิ้นแรกออกมา

มันดึงความสนใจของเฉินซีได้ในฉับพลัน

มันเป็นง้าวสั้นสีแดงสด เรืองรองด้วยรัศมีศักดิ์สิทธิ์สีเพลิง ขณะที่คมง้าวดูประหนึ่งวิหคเพลิงร่างระบำกลางเวหา งามสง่าเจิดจรัส เรืองประกายคมกริบชวนตะลึง

เมื่อเฉินซีพินิจดี ๆ เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าแท้จริง นี่คือสมบัติวิญญาณธรรมชาติชิ้นหนึ่ง!

ปกติแล้ว สมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่งจะถูกนำมาเปิดฉากการประมูล ถือเป็นการ ‘เอาฤกษ์เอาชัย’ และเช่นกัน สมบัติล้ำค่าอีกชิ้นจะปรากฏขึ้นเป็นชิ้นสุดท้ายในการประมูล

“ข้ารู้ว่ามีผู้เฒ่ามากมายกำลังร้อนใจหาหนามลายทองคำมาช่วยบุตรหลานแลกรากเต๋าบรรพชน ห้องประมูลของพวกเจ้าแผนการเฉียบขาดจริง ๆ จุดประสงค์เบื้องหลังการประมูลสมบัตินี้ไม่บริสุทธิ์นิดหน่อยนะ”

เสียงหารือดังขึ้นทั่วทิศ เห็นได้ชัดว่ากระทั่งผูุ้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายที่นี่ยังรับรู้เรื่องทุกสิ่งที่เกิดในเมืองนาวาวิญญาณช่วงนี้

ขณะนี้ กระทั่งเฉินซีก็อึ้งไป เขาเม้มปากอย่างจนใจเล็กน้อย จะโทษห้องประมูลหรือก็ไม่ได้ เพราะเป็นความผิดข้าเองที่ประกาศแลกเปลี่ยนเช่นนั้นออกไป…

“ในเมื่อสหายเต๋าทุกท่านรู้จักมันดี เช่นนั้นก็ประเสริฐ ข้าจะไม่เล่ารายละเอียดโดยไม่จำเป็น ราคาขั้นต่ำของสมบัตินี้คือสิบห้าล้านผลึกศึกดิ์สิทธิ์ เช่นเคย สมบัติล้ำค่าอื่นก็แลกมันได้ ผู้ให้ราคาสูงสุดชนะ” หญิงงามแย้มยิ้ม พูดช้า ๆ อย่างดูไม่ทุกข์ร้อนใด ๆ

“ยี่สิบล้าน”

“สามสิบล้าน!”

……

ปรากฏว่าเหตุที่ตามมานั้นยิ่งดุเดือดกว่าการประมูลสมบัติวิญญาณธรรมชาติชิ้นแรกเสียอีก เกินความคาดหมายของผู้เข้าร่วมประมูลไปมาก

ทว่าคิ้วของเฉินซีขมวดแน่นเข้าหากัน เป็นเช่นนี้ต่อไป ข้าต้องจ่ายหนักเพียงไหนจึงได้สมบัตินี้มา?

ขณะนี้เขาอดรู้สึกไม่ชอบใจการกระทำของห้องประมูลมิได้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาโก่งราคาค้ากำไรทางอ้อม ขณะที่เฉินซีไร้ทางเลือกนอกจากหลั่งเลือดจ่ายราคามหาศาล น่าโมโหจริง ๆ

ทว่าเฉินซีก็ไม่อาจทำอันใดได้ เขาตระหนักดีว่าการจะได้มันมา เขาน่าจะต้องจ่ายราคามหาศาล

แต่เหตุการณ์ต่อมาทำให้เฉินซีผงะไป

หนึ่งเสียงหนักหนาดุจระฆังพลันกึกก้องในห้องประมูล “ทุกท่าน ข้าตั้งใจจะประมูลสมบัตินี้ให้ได้ และเต็มใจแลกมันกับศิลาเต๋าสมุทรศักดิ์สิทธิ์หนึ่งก้อน!”

ปรากฏว่านั่นคือเสียงของจักรพรรดิฉางเล่อ

แต่แล้วเฉินซีก็ผงะจังงังเมื่ออีกเสียงดังก้องขึ้นติด ๆ กัน “ฮ่า ๆ ๆ! พี่เหวิน ข้าก็ต้องการสมบัติชิ้นนี้เช่นกัน มิทราบว่าเหล็กจิตปรภพเพลิงวารีชิ้นนี้จะชนะประมูลได้หรือไม่?”

ปรากฏว่าเสียงนี้เป็นของจักรพรรดิเจิ้นอู่

เฉินซีนั้นกล่าวได้ว่าเคยติดต่อกับจักรพรรดิทั้งสองทั้งในที่ลับที่แจ้ง แต่ขณะนี้ทั้งสองกลับทุ่มสุดตัวเพื่อให้ได้หนามลายทองคำนี้มา

สิ่งนี้ทำให้เฉินซีงุนงงขึ้นมาเล็กน้อยโดยพลัน พวกเขาคิดจะทำอะไร?

………………..