บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1795

บทที่ 1795 โยกย้ายปัญหา

………………..

บทที่ 1795 โยกย้ายปัญหา

เราย้อนกลับไปยามที่คณะของเฉินซียังมาไม่ถึงหุบเขารังมังกรกันก่อน

บนเส้นทางกระดูก เมื่อเห็นคณะของเฉินซีแซงหน้าพวกเขาไปยังสถานที่ทิ้งมรดกของมหาเทพเต๋าบรรพมังกร สีหน้าของจักรพรรดิไท่จิ้งและคณะก็บึ้งตึงอย่างสมบูรณ์

ในใจพวกเขาแผดผลาญด้วยความร้อนรน ไม่อาจยินยอมให้วาสนายิ่งใหญ่ถูกเจ้าหนูที่พวกเขาตามล่าช่วงชิงไปเช่นนั้นได้

“คุ้มกันที่นี่ให้ข้า!” จักรพรรดิไท่จิ้งสูดหายใจลึก ๆ ฝืนจิตสังหารไว้ในใจ ขณะนี้เขาใช้เคล็ดวิชาหนึ่งออกมาอย่างไม่กล้าออมแรง

วิ้ง!

รัศมีศักดิ์สิทธิ์พร่างพราวออกมาจากร่างของเขาเหลือคณานับ เรืองรองรุ่งโรจน์เผยภาพการเปลี่ยนผันจักรวาลอันยิ่งใหญ่ การไหลของเวลา และการโคจรแห่งมหาเต๋า ทวยเทพบริกรรม ต่าง ๆ นานา นอกจากนั้น ภาพทั้งหมดนี้ยังโคจรไม่รู้จบในฟ้าดิน

เพียงพริบตา บรรยากาศรอบกายจักรพรรดิไท่จิ้งก็ทวีอำนาจอย่างรวดเร็ว ดุจเทวาผู้อยู่เหนือสรรพสิ่ง มีอำนาจยิ่งใหญ่เหนือใดในโลกา

นอกจากนั้น ขณะใช้เคล็ดวิชานี้ อำนาจของจักรพรรดิไท่จิ้งก็ยิ่งทวีสูงขึ้นเรื่อย ๆ ไร้สัญญาณสิ้นสุด!

ขณะเดียวกัน แรงกดดันดุจเกลียวคลื่นถาโถมก็กวาดกระหน่ำเข้ากระทบพวกเขาบนเส้นทางกระดูกอย่างไม่จบสิ้น ทว่าแรงกดดันเหล่านี้ก็ถูกสี่บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลผู้ประจำการพร้อมรับศึกสกัดไว้ ซื้อเวลาให้จักรพรรดิไท่จิ้งใช้เคล็ดวิชานี้มากขึ้น

แต่สุดท้าย พวกเขาก็เป็นเพียงบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล กระทั่งจักรพรรดิไท่จิ้งยังติดอยู่ที่นี่โดยไม่อาจคืบหน้า นับประสาอะไรกับพวกเขา

พรวด!

เพียงชั่วครู่สั้น ๆ หนึ่งในสี่บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลก็กระอักเลือด ร่างถอยซวนเซ เจียนหลุดจากเส้นทาง

หนึ่งชั่วละเลียดชาต่อมา บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลอีกสามคนที่เหลือก็พากันสิ้นแรง กระอักเลือดด้วยใบหน้าซีดขาว ดุจเส้นฟางปลิดปลิวท่ามกลางวายุโหม สถานการณ์อยู่ในอันตราย

ขณะที่พวกเขากำลังจะพบหายนะตกตาย ทันใดนั้น จักรพรรดิไท่จิ้งซึ่งนิ่งเงียบมาตลอดก็ลืมตาขึ้น

เปรี้ยง!

แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวยิ่งสายหนึ่งระเบิดออกมาจากร่างของจักรพรรดิไท่จิ้ง ดุจสายลมสารทฤดูกวาดใบไม้ ขยี้แรงกดดันทั้งหลายที่พวยพุ่งเข้ามาเป็นผุยผง กล่าวได้ว่าทรงพลังเสียจนไม่อาจขัดขืน!

สำเร็จแล้ว! บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลทั้งสี่ต่างตื่นเต้น ความรู้สึกเหมือนพ้นความตายนี้เกินอธิบายสำหรับพวกเขานัก

“ไป! เราต้องฆ่าเจ้าเด็กนั่นให้ได้! ต้องไม่ให้เจ้านั่นได้มรดกของมหาเทพเต๋าบรรพมังกรไปเด็ดขาด!” ขณะเดียวกัน จักรพรรดิไท่จิ้งเผยอำนาจทรงพลัง ทั่วร่างพลุ่งพล่านด้วยปราณรุนแรงเกินบรรยาย แข็งแกร่งขึ้นกว่ากาลก่อนยิ่งกว่าทบทวี

ขณะเดียวกัน เขาพลันก้าวเท้า แรงกดดันจากทั่วทิศที่เคลื่อนผ่านถูกสลายหายไปตามกันราวทำจากกระดาษ ไม่อาจฝืนฤทธาของคนผู้นี้ได้เลย

“ผู้อาวุโสสิบห้าสุดยอด!”

“หากเข้าใจไม่ผิด เคล็ดวิชาที่ผู้อาวุโสสิบห้าใช้ก็น่าจะเป็นหนึ่งในแปดสุดยอดวิชาของตระกูลเส้าเฮ่า วิชาแปลงโลหิตประสานเต๋า ถูกหรือไม่?”

“วิชาแปลงโลหิตประสานเต๋า? สวรรค์! มิน่าเล่าจึงแข็งแกร่งนัก ที่แท้ก็เป็นวิชานี้ จากคำร่ำลือ มันเป็นเคล็ดวิชาอันไม่ได้ด้อยไปกว่าระเบิดสังหารเทวะของเผ่าหยาจื้อเลย!”

บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลทั้งสี่ซึ่งติดตามข้างกายจักรพรรดิไท่จิ้งล้วนอุทานอย่างเลื่อมใส ประหลาดใจยิ่งกับทักษะวิชาที่จักรพรรดิไท่จิ้งเผย

สีหน้าของจักรพรรดิไท่จิ้งเย็นเยียบ ทว่าในใจลำพอง ปรีดาไปกับความรู้สึกยามถูกชื่นชมนับถือโดยแท้

“ไปฆ่าเจ้าเด็กนั่นก่อน ค่อยฉลองกันหลังได้มรดกของมหาเทพเต๋าบรรพมังกรมาก็ไม่สาย” จักรพรรดิไท่จิ้งกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะพลันสะบัดแขนโอบปิดดุจโอบหยินกอดหยางในโลกหล้า

เปรี้ยง!

การกระทำนี้ทลายแรงกดดันสุดท้ายตรงหน้าลง

“ผู้อาวุโสสิบห้ากล่าวได้ถูกต้องยิ่ง” บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลทั้งหลายพากันพยักหน้า

“หากไร้สิ่งใดเกินคาดฝัน เช่นนั้นสุดเส้นทางนี้ก็คือหุบเขารังมังกร และยามนี้ เจ้าเด็กนั่นก็ติดอยู่ที่นั่น!” จิตสังหารแรงกล้าผลาญพุ่งในดวงตาของจักรพรรดิไท่จิ้ง สาวเท้าไม่หยุดหย่อนสู่สุดเส้นทาง

บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลคนอื่น ๆ เร่งตามเขาไปยามเห็นเช่นนี้ สองมือถูเข้าหากัน อยากแล่เนื้อเถือหนัง ป่นกระดูกเฉินซีเป็นเถ้าเสียเหลือเกิน

“ไอ้หนูสมควรตายนั่น! ขอข้าดูหน่อยเถอะว่าหนนี้จะยังหนีได้อีกหรือไม่”

“ฮ่า ๆ! หนนี้เราต้องไม่ด่วนฆ่าเขานะ ไอ้หนูสารเลวนั่นต้องทรมานให้อยู่อย่างแย่กว่าตาย จึงสาสมเป็นที่น่าพอใจ”

“ถูกต้อง ถึงยามนั้น ข้าจะทรมานเขาให้สาใจเลย!”

ขณะหารือ พวกเขาก็ตามหลังจักรพรรดิไท่จิ้งมายังหุบเขารังมังกร

อึดใจต่อมา ยังไม่ทันได้เห็นทิวทัศน์หุบเขารังมังกรเต็มตา ทัณฑ์อัสนีมหึมาก็กระหน่ำลงมาทางพวกเขา!

พริบตาประหนึ่งกาลเวลาหยุดนิ่ง ดวงตาของจักรพรรดิไท่จิ้งหรี่ลงขณะหลบไปด้านข้างอย่างเต็มกำลังตามสัญชาตญาณ

ขณะเดียวกัน สีหน้าของสี่บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลซึ่งติดตามเขามาต่างเครียดขึง ตกตะลึงเสียจนวิญญาณเจียนหลุดจากร่าง พวกเขาก็คิดจะหลบตามสัญชาตญาณเช่นกัน แต่ช้ากว่าจักรพรรดิไท่จิ้งเล็กน้อย

เปรี้ยง!

ทัณฑ์อัสนีสายนั้นฟาดลงใส่หนึ่งในบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลพอดิบพอดี คนผู้นั้นมีเวลาพอกรีดร้องโหยหวนหนึ่งคำ ก่อนที่ร่างของเขาจะระเบิดเป็นเถ้าถ่าน ตกตายลงทันที

……

เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะเฉินซีก็จริงอยู่ แต่ทัณฑ์อัสนีสายแรก เขาไม่ได้จงใจหมายหัวอีกฝ่าย เป็นเพียงความบังเอิญเท่านั้น

แต่ก็เพราะความบังเอิญนี้เอง เขาจึงพลันบังเกิดแรงบันดาลใจ กระตุ้นความคิดควบคุมทัณฑ์อสนีบาต จึงเกิดเหตุทัณฑ์อสนีบาตสายที่สองด้วยประการฉะนี้

“ผนึกกำลังฆ่าเจ้าเด็กนั่นเสีย!”

“ถูกต้อง เราจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ มิเช่นนั้น เราจะยิ่งเสียหายสาหัส”

จักรพรรดิไท่จิ้งและคณะตัดสินใจและลงมือทันที ตั้งใจกำจัดเฉินซีก่อน เพราะมีเพียงการทำเช่นนี้ จึงปลดสถานการณ์ร้ายแรงของพวกตนได้

น่าเสียดาย เฉินซีไม่ให้โอกาสนี้กับพวกเขา

ในพริบตาที่จักรพรรดิไท่จิ้งและคณะเคลื่อนขยับ เฉินซีก็ไม่ได้อยู่เฉย ทว่าสิ่งที่เขาทำก็คือสาวเท้าไปยังบริเวณอันปกคลุมด้วยทัณฑ์อัสนีเพลิงมังกร

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

เหมือนวาทะของจักรพรรดิเก้าดาราตงปั๋วเหวิน เมื่อเขาเข้ามาในบริเวณอันปกคลุมด้วยทัณฑ์อัสนีเพลิงมังกร ทัณฑ์อัสนีพลันผนึกตัวหนาแน่นรุนแรง นอกจากนั้น สายฟ้าเงินเรืองนับไม่ถ้วนยังกระหน่ำโถมลง

ด้วยมีทัณฑ์อัสนีสองสายแรกเป็นประสบการณ์ เฉินซีในหนนี้ดูสุดแสนสำรวม ควบคุมไข่มุกต้นกำเนิดมังกรพร้อมใช้เคล็ดวิชาก่อวังวนลอยกลางอากาศ หมุนคว้างไม่รู้จบ

ขณะเดียวกัน ทันทีที่ทัณฑ์อัสนีเรืองกล้าทั้งหลายโปรยลง พวกมันทั้งหมดก็ล้วนถูกวังวนดูดกลืนปั่นรวนอย่างไร้ข้อยกเว้น เบี่ยงพวกมันออกจากวิถีเก่า ก่อนจะถูกเหวี่ยงออกตามจำนงเฉินซี ทำให้พวกมันพุ่งลงใส่คณะของจักรพรรดิไท่จิ้งตามๆ กัน

“เวร!”

“หลบเร็ว!”

“แค้นนัก!”

สีหน้าของจักรพรรดิไท่จิ้งและคณะย่ำแย่ลง ทั้งตะลึง เดือดดาล และคับแค้นในอก พวกเขาหรือจะคิดว่าตัวตนยิ่งใหญ่ทรงเกียรติจากตระกูลเส้าเฮ่าที่มีกระทั่งตัวตนขอบเขตจักรพรรดิอย่างพวกเขาจะต้องเต้นในกำมือชายหนุ่มขั้นกลางขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลเช่นนี้?

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะเดือดดาลแค้นเคืองเช่นไร พวกเขาก็ไม่กล้าโอ้เอ้ รีบร้อนหลบจ้าละหวั่นโดยไม่หยุดคิด ไม่กล้าเผชิญทัณฑ์อัสนีเพลิงมังกรตรง ๆ

ตู้ม! ตู้ม!

ชั่วขณะนั้น บริเวณรอบข้างเต็มไปด้วยเสียงทัณฑ์อัสนีเลื่อนลั่น ประหนึ่งฝนอุกกาบาตกระหน่ำกระแทกจากสุญญะ ระเบิดแดนดินรอบข้างแหลกร้าว พสุธาปริริ้ว ฟ้าดินเผยเค้ารวนเรอวสาน

ขณะเดียวกัน คณะของจักรพรรดิไท่จิ้งก็ดูเหมือนเหล่าจำอวดที่ถูกบังคับให้หลบเลี่ยงไปมา อยู่ในสภาพชวนกระอักกระอ่วนยิ่ง

………………..