บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1796

บทที่ 1796 บรรลุพ้น

………………..

บทที่ 1796 บรรลุพ้น

เปรี้ยง!

แม้พวกเขาจะหลบกันจ้าละหวั่น หนึ่งในเหล่าบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลก็ยังถูกทัณฑ์อัสนีเพลิงมังกรฟาดใส่ ตกตายลงทันที นอกจากนั้น ร่างของเขายังแหลกเป็นธุลีละลายหายในพริบตา

เหตุการณ์นี้สะท้านขวัญของจักรพรรดิไท่จิ้งและคณะจนหัวใจสั่นคลอน สีหน้าแปรเปลี่ยนเกินตัดสิน นอกจากนั้น พวกเขายังยิ่งทวีความเดือดดาลเสียจนเจียนกระอักเลือด

อีกฝ่ายเป็นเพียงชายหนุ่มผู้หนึ่งในขั้นกลางขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล แต่เขากลับใช้ทัณฑ์อัสนีเพลิงมังกรสังหารบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลสองคนจากฝ่ายพวกเขาลงตามกัน พวกเขาจะรับได้อย่างไร?

“สารเลว!!” จักรพรรดิไท่จิ้งเดือดดาลกว่าใคร แผดเสียงดังสนั่น

ทว่าก่อนเขาจะทันได้ลงมือ กลับได้ยินเสียงเลื่อนลั่นดังสนั่น ทัณฑ์อสนีบาตอีกระลอกฟาดลง ทำให้เสียงชะงักเฉียบพลัน ต้องหลบจ้าละหวั่นอย่างทุลักทุเล

หากผู้บ่มเพาะในโลกภายนอกมาเห็นสภาพบ้าคลั่งสะบักสะบอมเช่นนี้ คงหัวเราะดิ้นตายกันแน่แท้

ขณะเดียวกัน บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลสองคนสุดท้ายข้างกายจักรพรรดิไท่จิ้งไม่ได้โชคดีนัก พวกเขาถูกสังหารตามกันในช่วงกาลต่อมา!

นี่คือเหตุที่ทัณฑ์อัสนีเพลิงมังกรน่าสะพรึงกลัวนัก มันคือข้อจำกัดแรกของหุบเขารังมังกรซึ่งถูกสร้างขึ้นโดยมหาเทพเต๋าบรรพมังกรเมื่อกาลก่อน อำนาจของเขาเจืออยู่ภายใน จึงไม่ธรรมดาเลยสักนิด

“บ้าเอ๊ย!!” จักรพรรดิไท่จิ้งกรุ่นโทสะ ดวงตาเจียนถลนจากเบ้า

ในฐานะผู้อาวุโสคนหนึ่งจากตระกูลเส้าเฮ่าผู้เรืองฤทธิ์ และจักรพรรดิผู้มีอำนาจยิ่งใหญ่เกินใดเทียม ยามใดกันที่เขาเคยอับอายตกต่ำเพียงนี้นับแต่เริ่มบ่มเพาะ?

เขาแค่ไล่ฆ่าหนึ่งบุคคลไร้นาม แต่นั่นกลับทำให้บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลที่เขาพามาด้วยตายสิ้น หากข่าวแพร่ออกไป โลกหล้าจะมองเขา จักรพรรดิไท่จิ้งเช่นไร?

ยิ่งกว่านั้น เขาจะให้คำอธิบายแก่ตระกูลได้เช่นไร?

จักรพรรดิไท่จิ้งเดือดดาลสุดขีด ถึงขนาดที่เจียนอาละวาดคลั่งเต็มที ใบหน้าของเขาบูดเบี้ยวชวนสะพรึง ดุจสัตว์ร้ายบรรพกาลอันดุดันร้ายกาจ

ตู้ม!

เพลิงทิพย์ปะทุโหมจากร่างของเขา ทำให้ดูประหนึ่งเทวาไร้เทียมทานจากสรวงลุแก่แดนดิน กู่คำรามพลางพุ่งทะยานเข้ามา

แม้เขาจะสิ้นบริวาร การอยู่ลำพังก็ทำให้เขาสิ้นพันธนาการใด ๆ ไม่ต้องพะวงปกป้องผู้อื่นอีก

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงสามารถฝืนทัณฑ์อสนีบาตซึ่งฟาดลงใส่ตน เริ่มมุ่งหน้าสู่ส่วนลึกของหุบรังมังกร

เหตุผลนั้นเป็นเพราะเฉินซีใช้ไข่มุกต้นกำเนิดมังกรเบี่ยงทัณฑ์อสนีบาตทั้งปวงไปหาจักรพรรดิไท่จิ้ง

ขณะเดียวกัน จักรพรรดิไท่จิ้งทำได้เพียงปัดป้องมันตรง ๆ ด้วยกำลังตน ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่มีทางตามเฉินซีได้ทันทีอย่างแน่นอน

แต่จักรพรรดิไท่จิ้งก็ไม่ได้คิดใส่ใจ ในสมองมีเพียงหนึ่งความคิด คือพุ่งออกจากที่นี่ ฆ่าเฉินซีให้จงได้!

…

“ตระกูลเส้าเฮ่า? ไม่คาดเลยว่าพวกเขาจะตกต่ำเพียงนี้แค่เพราะชายหนุ่มจากตระกูลจินเพียงหนึ่ง ไม่เหลือหน้าตาแล้ว” บนยอดภูเขาไกลออกไป ตงปั๋วเหวินในอาภรณ์ม่วงทราบถึงตัวตนของพวกจักรพรรดิไท่จิ้งแล้ว และอดส่ายหน้ายามเห็นเหล่าบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลตกตายจากทัณฑ์อัสนีมิได้

แต่พริบตาต่อมา ดวงตาของตงปั๋วเหวินก็เรืองประกายประหลาด “เดี๋ยวสิ! ตระกูลจินก็เหมือนตระกูลเส้าเฮ่า พวกเขามีสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับนิกายอำนาจเทวะ สองตระกูลนี้ไม่ควรมาทะเลาะกันสิ”

“หรือเจ้าหนุ่มผู้นั้นไม่ใช่ทายาทตระกูลจิน? ถ้าแบบนั้นก็หมายความว่า ไข่มุกต้นกำเนิดมังกรในมือเขาไม่ใช่สิ่งที่เขาควรมี…”

ก่อนหน้านี้ ตงปั๋วเหวินเผลอคิดไปว่าเฉินซีเป็นทายาทผู้หนึ่งจากตระกูลจินเพราะไข่มุกต้นกำเนิดมังกร แต่จู่ ๆ เขาก็ประจักษ์ว่าก่อนหน้านี้ เหมือนตนจะเข้าใจผิดไปเสียแล้ว

ยิ่งครุ่นคิด ตงปั๋วเหวินยิ่งตระหนักถึงความเกินธรรมดาของเฉินซีชัดเจนขึ้น และอดมองอีกฝ่ายใหม่มิได้

เขาสังเกตว่าเฉินซีย่างก้าวอย่างสุขุมสู่ส่วนลึกของข้อจำกัดแรก ใกล้จะมาถึงตัวเขาอยู่รอมร่อแล้ว

ยิ่งกว่านั้น ด้วยเพราะมีไข่มุกต้นกำเนิดมังกรในปกครอง ทัณฑ์อัสนีเพลิงมังกรอันโปรยปรายลงมาจึงไม่อาจทำร้ายเฉินซีได้

“มิน่าเล่า วิหคประหลาดนั่นจึงกล้าพูดเหิมเกริม พวกเขาอาจใช้สมบัตินั่นมาถึงข้อจำกัดที่สองได้จริง ๆ”

ในที่สุดเราก็พ้นจากบริเวณอันปกคลุมด้วยข้อจำกัดแรกมาได้! เป็นไปตามวาทะเหล่าไป๋จริงแท้ ไข่มุกต้นกำเนิดมังกรเสียหายมากนัก… เมื่อมองมายังสมบัติในมือ เขาก็สังเกตพบว่ามันหม่นรัศมี ไม่เรืองเรื่อสมบูรณ์เช่นกาลก่อน ดูประหนึ่งมุกงามซึ่งเปรอะเปื้อนฝุ่นโคลน

นี่คือสมบัติวิญญาณธรรมชาติชิ้นหนึ่ง แต่มันกลับเสียหายเพียงนี้ ความแข็งแกร่งของมันต้องถดถอยลงมากแน่แท้ หากผู้บ่มเพาะคนอื่นมาเห็นเข้า หัวใจคงรวดร้าวหลั่งเลือด

แต่เฉินซีกลับสุดพอใจ เพราะในเมื่อเขาผ่านข้อจำกัดแรกอย่างปลอดภัยเพราะมันได้ ก็คุ้มค่าอย่างยิ่ง

เฉินซีหันกลับมาทอดสายตามอง และพบว่าร่างของจักรพรรดิไท่จิ้งกำลังใกล้เข้ามาจากแสนไกล แม้การเคลื่อนไหวจะช้า แต่อีกไม่นาน จักรพรรดิไท่จิ้งก็จะผ่านข้อจำกัดที่หนึ่งมาได้เช่นกัน

สิ่งนี้ทำให้เฉินซีอดขมวดคิ้วมิได้ พลันส่งกระแสปราณถามอย่างรวดเร็ว “เหล่าไป๋ เราควรจัดการกับข้อกำจัดที่สองเช่นไร?”

และเพราะเหตุนี้เอง แม้ตงปั๋วเหวินจะเป็นจักรพรรดิเก้าดารา เขาก็ยังได้แต่นิ่งค้างอยู่ที่นี่แปดพันปี

แสดงให้เห็นชัดเจนว่าข้อจำกัดที่สองนี้น่ากลัวเพียงไร

“วิธีของข้าเสี่ยงไปสักหน่อย แต่ก็ลองดูได้” เหล่าไป๋เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงเผยสีหน้าเคร่งขรึมอย่างหาได้ยาก “พลังแก่นแท้สสารของมหาเทพเต๋าร้ายกาจเกินไป ต่อให้เป็นพลังที่ทิ้งไว้หลังมหาเทพเต๋าเผชิญทัณฑ์ตกตาย ก็ยังสามารถสังหารตัวตนใด ๆ ใต้ขอบเขตมหาเทพเต๋าได้ทั้งสิ้น”

หัวใจของเฉินซีสะท้าน แล้วถามขึ้นว่า “วิธีนั้นเป็นเช่นไร?”

เหล่าไป๋ได้ยินก็แย้มยิ้ม “จำคำของบรรพชนผู้นี้ได้หรือไม่ หากวิธีนี้ได้ผล เจ้าจะไม่เพียงผ่านข้อจำกัดที่สองได้ เจ้าจะกระทั่งซ่อมไข่มุกต้นกำเนิดมังกรได้อย่างหมดจด และเสริมพลังมันขึ้นไปอีก!”

เฉินซีอดขมวดคิ้วมิได้ และกล่าวอย่างฉุนเฉียว “ข้าถามเจ้าว่าวิธีอะไร!”

เหล่าไป๋ไม่ต่อความยาวสาวความยืดอีก และส่งกระแสปราณบอกเฉินซีทันที “หลังถูกทิ้งไว้นานเพียงนี้ พลังแก่นแท้สสารมหาเทพเต๋าไร้ลักษณ์ไม่อาจจับจ้อง แต่ยังเต็มไปด้วยจิตสังหารร้ายแรง ไม่มีทางระวังฝืนต้านได้ แต่อย่าลืมว่าตาข่ายครอบคลุมสวรรค์ของเจ้าสามารถจับนามธรรมความลวง อำนาจไร้ลักษณ์ใด ๆ ในหล้าได้….”

ก่อนเหล่าไป๋จะทันพูดจบ เฉินซีก็ขัดขึ้น “ตาข่ายครอบคลุมสวรรค์เหนือธรรมดาก็จริง แต่หากใช้ด้วยอำนาจข้า คงไม่อาจทำได้ตามเจ้าว่าเลย”

เหล่าไป๋ตอบเสียงเรียบ “ไม่ลองแล้วจะรู้ได้อย่างไร? นี่แหละความเสี่ยงที่ข้าพูดถึง แต่โอกาสต้องหาจากในวิกฤต โลกนี้จะมีวิธีอันปลอดภัยสมบูรณ์แบบได้อย่างไร?”

เฉินซีลังเลในทันที ข้าควร… ลองดูหรือไม่?

………………..