บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1885

บทที่ 1885 เหตุพลิกผันสะเทือนโลกา

………………..

บทที่ 1885 เหตุพลิกผันสะเทือนโลกา

เป็นไปตามคาด เมื่อหวังคงถือกระบี่เล่มที่สอง ปราณของเขาก็โถมทะยานสูงลิ่วในพริบตา

ผมสีม่วงสะบัดไหว ดวงตาเรืองประกายวับวามทว่าหนาวเยือก ดูประหนึ่งเทพอสูรบรรพกาลลืมตาตื่นหลังนิทรายาวนาน เผยฤทธาร้ายกาจไร้ขอบเขต

“นี่คือกระบี่น้ำค้างแข็งกำสรวล สมบัติชิ้นโปรดของข้า เนิ่นนานนักนับจากหนสุดท้ายที่มีผู้บีบให้ข้าใช้มันได้” หวังจงทอดถอนใจเบา ๆ

พร้อมกันนั้น จิตสังหารจากร่างก็ยิ่งพลุ่งพล่าน ดุจภูเขาไฟอันนิ่งสงบมาแสนนานเกิดปะทุกะทันหัน

“เฉินซี เจ้าภูมิใจได้แล้วที่พ่ายต่อกระบี่น้ำค้างแข็งกำสรวล” เสียงเฉยชาของเขาไม่ทันสิ้น หวังจงก็จู่โจมเข้ามาอีกครั้ง

วิ้ง!

เขาเงื้อกระบี่พิชิตทัณฑ์สีแดงสดในมือขวาขึ้นฟาดฟัน เกิดเป็นรัศมีมายาสีเลือดโผนทะยาน แผดปราณสีเลือดดุจปรารถนาย้อมโลกหล้าแดงฉาน

วูบ!

ขณะเดียวกัน กระบี่น้ำค้างแข็งกำสรวลอันเจิดจรัสเช่นหิมะก็แทงออกไปอย่างเรียบง่าย เพียงพริบตา ทั่วโลกาก็หนาวเยือกเสียดหัวใจ

สองวิชากระบี่ต่างความแข็งแกร่งซ้อนทับกัน เกิดเป็นภาพยิ่งใหญ่ชวนสะพรึงให้ผู้บ่มเพาะทั้งปวงลืมหายใจ หัวใจสั่นสะท้านตาม ๆ กัน

การโจมตีเช่นนี้ทำให้กระทั่งจักรพรรดิบางคนยังเผชิญแรงกดดันอย่างเกินอธิบาย!

ตู้ม!

ปราณกระบี่แผดผลาญทะยานพุ่ง ดูประหนึ่งจะบดขยี้ให้ราบคาบ มอบความรู้สึกไร้กำลังไม่อาจขัดขืน

หัวใจใครหลายคนกระเด้งจุกในลำคอ เป็นกังวลแทนเฉินซียิ่งนัก

ความแข็งแกร่งของหวังจงร้ายกาจเกินไปโดยแท้ ดุจหุบเหวลึกล้ำเกินหยั่ง แล้วเฉินซีจะหยุดฤทธาหลังแผลงกระบี่คู่ออกมาครั้งนี้ได้อย่างไร?

…

เฉินซีไม่ได้ขวางมัน

พริบตาที่หวังจงโจมตี เฉินซีก็เลือกลงมือเช่นกัน

หนึ่งปราณกระบี่อันดูราบเรียบธรรมดาระเบิดตัวพุ่งออก

เคล็ดกระบี่ลึกล้ำฤทัย เชือดเฉือนกาสร

การโจมตีนี้ดูไม่ต่างจากการโจมตีก่อน ๆ ของเขาเลย มันไม่เผยร่องรอยฤทธาสะเทือนโลกหล้า ทำให้ผู้บ่มเพาะมากมายในโลกภายนอกรำพึงในใจ

หรือเฉินซีจะ… หมดลูกไม้แล้วจริง ๆ?

เปรี้ยง!

หนึ่งแรงระเบิดสะเทือนแดนดิน ปราณกระบี่ของเฉินซีปะทะเข้ากับปราณกระบี่สีเลือดก่อน สาดรัศมีพร่างพรมทั่วทิศทาง

เฉินซีทำลายการโจมตีนี้ลงไปได้จริง แต่ก่อนเขาจะทันไหวตัว ปราณกระบี่จากกระบี่น้ำค้างแข็งกำสรวลก็ฟาดเข้าใส่อย่างจัง

เปรี้ยง!

ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ เฉินซีจึงทำได้เพียงเป็นฝ่ายตั้งรับ ทว่าร่างกลับรู้สึกราวถูกเทือกเขากระหน่ำชน ถอยไปเบื้องหลังอย่างควบคุมไม่ได้

สามก้าว

ห้าก้าว

เจ็ดก้าว

…

ทุกย่างก้าวถอยหลังของเฉินซีทำให้หัวใจของผู้บ่มเพาะมากมายกระตุกวูบ ความรู้สึกกังวลถมทวี ถึงขนาดที่ใครหลายคนทนดูต่อมิได้

เพราะขณะนี้ ปราณกระบี่ในกระจ่างดุจชิ้นน้ำแข็งกดทับลงใส่เฉินซีเยี่ยงภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ขณะที่เฉินซีดูเหมือนรับแรงกดดันเช่นนี้ยากเย็นนัก ทำได้เพียงถอยกรูดไม่จบสิ้น

วิ้ง!

วิ้ง!

การโจมตีนี้ของหวังจงน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง มันสาดซัดไม่จบสิ้น เผยอำนาจยิ่งใหญ่ในการควบคุมของเขา ฟาดฟันลงใส่เฉินซีอย่างรุนแรง

ทุกผู้ล้วนสังเกตชัดว่าอาภรณ์ เส้นผมและคิ้วของเฉินซีล้วนมีชั้นน้ำแข็งเกาะเป็นสีขาวจาง ๆ

นอกจากนั้น ร่างของเขายังถอยหลังไม่หยุดยั้ง….

ในความเห็นเหล่าผู้ชม หากสถานการณ์เป็นเช่นนี้ต่อไป คงไม่นานแล้วที่เฉินซีจะกระเด็นออกจากสมรภูมิ ยามนั้น แม้เขาจะยังรับการโจมตีของหวังจงได้ต่อ เขาก็ยังพ่ายด้วยกฎศึกอยู่ดี

“เป็นไปได้เช่นไร? กระทั่งเฉินซียังจะพ่ายหวังจงหรือ?” ใครบางคนรำพึงเบา ๆ

“การโจมตีนี้ร้ายกาจเกินไปจริง ๆ ใครจะคาดคิดว่ากระบี่คู่ของหวังจงจะร้ายกาจได้เพียงนี้?” ใครอีกคนทอดถอนใจ รู้สึกตกตะลึงในฤทธาหวังจง

“จบแล้ว หากเฉินซีพ่าย เขาเทพพยากรณ์ก็จะพ่ายหมดรูป ไม่อาจเข้าร่วมศึกต่อไปได้” ใครบางคนเริ่มรำพึงอย่างเสียดาย

…

แปดก้าว

เก้าก้าว

ขณะที่เฉินซียังก้าวถอย หัวใจของผู้บ่มเพาะทั่วทิศก็สั่นไหวไม่จบสิ้นเช่นกัน พวกเขายิ่งเพิ่มกังวล เบิกตากว้างจับตามอง

“ดูเหมือนจะไม่มีอะไรให้ลุ้นรอในศึกนี้แล้ว บอกได้ว่าหวังจงแข็งแกร่งเกินคาดจริง ๆ” เล่ยฝูรำพึงในโถงบรรจบ “บางทีเหลิ่งซิงหุนจากนิกายอำนาจเทวะของข้าอาจเป็นผู้เดียวที่เอาชนะเขาได้”

“ฮ่า ๆ ตงหวงอิ่นเซวียนของสำนักศักดิ์สิทธิ์เราก็ไม่ได้น้อยหน้านะ” ฉือซงจื่อระเบิดหัวเราะ

สีหน้าของเหวินถิงยามได้ยินเช่นนี้ยากมองเล็กน้อย แต่สุดท้ายนางก็ยังไร้วาจา ขณะนี้ ความสนใจทั้งหมดอยู่ที่เฉินซี เป็นกังวลแทนเขายิ่งนัก มีหรือจะมีกะใจมาสนคำยั่วยุจากฉือซงจื่อกับเล่ยฝู?

อาจารย์อา ต้องทนให้ได้นะ! เหวินถิงพึมพำในใจ

…

ทุกคนต่างผงะ!

วูบ!

ก่อนที่ผู้ใดจะทันสร่างตะลึง เฉินซีก็โจมตี!

เพียงพริบตา อักขระยันต์ลึกลับก็ปกคลุมทั่วนภาฟ้าดิน ปราณกระบี่จากมันฉวัดเฉวียนเช่นเส้นแสงทั่วทิศ เรืองอำนาจน่าสะพรึงกลัวถึงขีดสุด

ตู้ม!

อีกหนึ่งวจีกระบี่กู่ก้อง ปราณกระบี่อีกสายทะยานผ่านมิติข้ามแดนดินถึงตรงหน้าหวังจงในพริบตา

“เจ้า!!” ม่านตาของหวังจงหดตัวเฉียบพลันอย่างไม่อยากเชื่อ

เขาเหวี่ยงกระบี่คู่ในมือเข้ารับการโจมตี ทว่าเพียงพริบตา การโจมตีนี้ของเฉินซีก็กระแทกใส่ร่างจนปลิวกระเด็นเกินควบคุม

ยิ่งกว่านั้น เขายังปลิวไปร้อยจั้งในทันที!

ตุ้บ!

ยามหวังจงร่วงลงกระแทกพื้น ใบหน้าของเขาก็แดงก่ำ เส้นเลือดปูดโปนแน่นหนา นอกจากนั้น อาภรณ์ยังแหว่งวิ่น หอบหายใจถี่หนัก ทว่าก็ต้องกระอักเลือดคำโตอย่างไม่อาจหยุดยั้ง

เพียงพริบตา ใบหน้าแดงก่ำของเขาก็ซีดขาวดุจกระดาษ ร่างแน่นิ่งกับที่

ทั่วทิศเงียบสงัด!

บรรยากาศทั่วทิศไร้สำเนียงแม้เพียงน้อย

ผู้ชมทั้งหลายต่างดูจังงัง ยังเชื่อสิ่งที่เกิดต่อหน้าต่อตาตนกันไม่ลง

เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นรวดเร็วเกินไปโดยแท้จริง เร็วเสียจนไม่อยากเชื่อ นับแต่เฉินซีเจียนพ่าย แล้วจู่ ๆ ก็ชักกระบี่อีกเล่ม สวนจู่โจมส่งหวังจงกระเด็นไป การกระทำทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในพริบตา

มันรวดเร็วจนถึงขนาดที่คนส่วนใหญ่มองไม่ทันว่าเฉินซีใช้ทักษะกระบี่ใด ศึกก็จบลงเสียแล้ว

ดังนั้นทั้งหมดนี้จึงดูสุดแสนน่าตกตะลึงสำหรับพวกเขาทั้งหลาย ดุจปาฏิหาริย์อัศจรรย์บังเกิดต่อหน้า จึงไม่อาจเข้าใจหรือยอมรับได้เลย

ดังนั้นพวกเขาจึงจังงังพูดไม่ออกอยู่กับที่

“สิ่งที่เจ้าเข้าใจผิดก็คือ ข้าก็ใช้กระบี่คู่ได้เหมือนกัน และนี่คือไพ่ตายของข้า” ท่ามกลางความเงียบสงัด เฉินซีกล่าวกับหวังจงจากไกล ๆ อย่างเฉยชา เสียงทุ้มหนักทำลายความเงียบทั้งมวลลง

หวังจงยืนเหม่ออยู่กับที่ มุมปากซีดขาวยังคงมีคราบโลหิตเปรอะแดง ดูไม่อาจยอมรับเรื่องทั้งหมดนี้ได้

“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้… เหตุใดคนเช่นเจ้าจึงทัดเทียมข้าได้? ไม่จริง! นี่ไม่ใช่เรื่องจริง!” ท่ามกลางเสียงพึมพำ สีหน้าของหวังจงพลันบิดเบี้ยวบูดบึ้ง ท้ายที่สุดเขาก็เริ่มแผดเสียงอย่างบ้าคลั่งอย่างสุดแสนไม่เต็มใจ

“แต่เจ้าแพ้แล้ว” เฉินซีเห็นเช่นนี้ก็อดส่ายหน้าไม่ได้ จากนั้นก็เก็บกระบี่ตั้งใจหันจาก

“เฉินซี! นี่หาใช่ไพ่ตายข้าไม่! ข้ายังมีความสามารถอีกมากมายที่ยังมิได้ใช้! เราสู้กันต่อเถอะ! ข้าจะเอาชนะเจ้าได้แน่ ๆ!” หวังจงแผดเสียงราวคนบ้า “ต่อให้เจ้าพ่าย ข้าก็จะยังให้เจ้าเข้าสู่รอบต่อไป เจ้าคิดเช่นไร?”

“ข้าบอกแล้ว เจ้าพ่าย ข้าได้ตำแหน่งนั้นไปแล้ว เหตุใดยังต้องสู้กับเจ้า?” เฉินซีไม่แม้แต่จะเหลียวมอง เดินจากไปพลางกล่าว “อย่าลืมว่าผู้ตั้งกฎศึกนี้คือเจ้า ข้าถือว่ารอมชอมแก่เจ้าแล้ว!”

………………..