บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2

บทส่งท้าย 2.1 จักรพรรดิมด

………………..

บทส่งท้าย 2.1 จักรพรรดิมด

แม้เป็นเพียงคนต้อยต่ำ แต่หากมีความเพียรแล้วก็อาจส่องแสงจ้าเช่นดวงรวียามทิวา

…

ในยามบรรพกาลที่ความรกร้างปกคลุมไปทั่วโลก

สัตว์อสูรทั้งสิบออกอาละวาดไปทั่ว เทพโดยกำเนิดสำแดงฤทธา ในขณะที่ปราชญ์สืบทอดเต๋าและมอบวิชาแก่สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย

ยุคบรรพกาลนับเป็นช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์อย่างยิ่ง

มันเป็นช่วงเวลาที่เหล่าทวยเทพต่อสู้เพื่อความเป็นใหญ่ มีปราชญ์ถือกำเนิดขึ้นจำนวนมาก นิกายและเผ่าต่าง ๆ ถูกสรรค์สร้างขึ้นมา พวกเขาต่อสู้กันเองเพื่อแย่งชิงอำนาจ สร้างเหตุการณ์ที่ชวนให้ตกตะลึงนับครั้งไม่ถ้วน และทิ้งร่องรอยอันน่าตื่นตามากมายลงในประวัติศาสตร์

ยอดคนในตำนานทั้งหลายได้ถือกำเนิดขึ้นในช่วงเวลานี้ ในขณะที่ตำนานนับไม่ถ้วนของพวกเขาถูกจารึกไว้บนประวัติศาสตร์ ชื่อของพวกเขาขจรขจายไปทั่วมุมโลก

และมันยังเป็นช่วงเวลาที่มดธรรมดาตัวหนึ่งได้ทิ้งรังของตนไว้ท่ามกลางความโกลาหลอันแสนรุ่งเรืองนี้

มันต้องการที่จะแสวงหาเส้นทางแห่งการบ่มเพาะของตัวเอง

นานมาแล้ว เคยมีคนกล่าวไว้ว่ามดเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยและเล็กจ้อยที่สุดในโลก อายุขัยของพวกมันมีจำกัด แม้แต่พรสวรรค์ก็ยังด้อยกว่าใคร ๆ

ดังนั้นการที่พวกมันจะอยู่หรือจะตาย ไม่ใช่เรื่องที่พวกมันจะสามารถตัดสินใจได้เอง!

เว้นเสียแต่ว่าพวกมันจะถือครองความแข็งแกร่ง สติปัญญา และร่างกายที่น่าเกรงขามซึ่งไม่ด้อยกว่าสมบัติวิญญาณธรรมชาติอย่างมดกลืนกินเทพ

น่าเสียดายที่มันคงเป็นไปไม่ได้

มดธรรมดาจะเทียบกับมดกลืนกินเทพได้อย่างไร? มันเหมือนกับเอาไข่มุกไปแข่งแรงแสงกับดวงจันทร์! เป็นทั้งเรื่องที่ไร้สาระและน่าขัน!

ในฐานะมด มันทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมเพื่อความอยู่รอดเท่านั้น…

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่มดทุกตัวจะยอมรับเรื่องเหล่านั้น อย่างน้อยก็มีมดตัวหนึ่งปฏิเสธที่จะก้มหัวให้ชะตากรรมและหลีกหนีจากการเป็นสิ่งมีชีวิตแสนต่ำต้อย

มันทิ้งรังและออกเดินทางไปเพียงลำพัง

นอกจากนั้น มันยังคงไม่ลืมเสียงถากถางของสหายมดทั้งหลาย บางทีพวกเขาอาจคิดว่าข้าบ้าไปแล้วสินะ?

แต่ทั้งหมดนั่นหาได้สำคัญอีกต่อไป!

แม้ว่าดาวบนท้องฟ้าจะลาลับ พวกมันก็ยังคงทิ้งร่องรอยที่สุกใสและเจิดจ้าไว้บนนั้น

ข้าอยากจะเป็นดังดวงดาว! แม้ได้ส่องสว่างเพียงพริบตาก็ยังมีค่ายิ่งนัก!

ขณะที่มดตัวน้อยเริ่มออกเดินทาง มันก็พยายามให้กำลังใจตัวเองอยู่เสมอ ทุกครั้งที่รู้สึกหวาดกลัว วิตก หรือลังเลใจ ความเชื่อมั่นที่มีก็ทำให้มันยังคงเข้มแข็งและฮึกเหิมอยู่เสมอ

…

ชีวิตของมดนั้น ไร้ค่าเกินกว่าจะรู้ว่าสิ่งใดที่ตนปรารถนา มันเองเป็นเพียงมดธรรมดา ๆ จะรู้ได้อย่างไรว่าโลกนี้กว้างใหญ่มากเพียงไหน?

จะรู้ได้อย่างไรว่าต้องแลกด้วยสิ่งใดจึงจะเปล่งประกายดังแสงดาว?

มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนกำลังมุ่งหน้าไปในทิศทางใด

อย่างไรก็ตาม มดตัวน้อยก็ยังคงยืนหยัดในความเชื่อของตน มันบอกกับตัวเองเสมอว่าทางข้างหน้าเกินกว่าจะเดินย้อนกลับ

มีเพียงต้องมุ่งไปข้างหน้าเท่านั้น

เพราะหนทางที่จะทำให้มันแตกต่างออกไปนั้นจะต้องอยู่ข้างหน้าอย่างแน่นอน!

ด้วยเหตุนี้ มดตัวน้อยจึงเดินหน้าต่อไปอย่างพากเพียรเหมือนคนโง่เขลาที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใด

คำมีคนกล่าวไว้ว่าคนโง่คือคนที่ไม่รู้จักความกลัว

มดตัวน้อยไร้ซึ่งปัญญา ดังนั้นมันจึงไม่กลัวสิ่งใด!

มันไม่รู้ว่าการเดินทางครั้งนี้ผ่านวันเวลามานานเท่าไร รู้เพียงแต่กลางคืนกลางวันได้สลับผันเปลี่ยนมาหลายคราเกินจะนับได้ และในวันนี้ มดตัวน้อยก็มองเห็นมหาสมุทรซึ่งทอดไกลออกไป มันอดไม่ได้ที่จะพึมพำด้วยความตกใจ “นี่คือทะเลอย่างนั้นหรือ?”

ไม่คาดคิด นกพิราบได้ยินเสียงของมัน เสียงร้องของเจ้านกหวีดอย่างขบขัน มันหัวร่องอหายเสียจนน้ำตารื้นเต็มขอบตากลมดิก

“เจ้ามดน้อยเอ๋ย เจ้าคิดว่าแอ่งน้ำเล็ก ๆ นี้เป็นมหาสมุทรจริง ๆ หรือ? ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”

เสียงหัวเราะของมันดังระงมเสียกระทั่งเจ้ามดตัวน้อยตกใจและบังเกิดความผิดหวัง

กระนั้นไม่นานมดน้อยก็กลับมามั่นใจในตัวเองอีกครั้งและเดินหน้าต่อไป

“นี่! นี่! เจ้ามดน้อย! นั่นเจ้าจะไปที่ไหน?” นกพิราบส่งเสียงตะโกนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สนใจมัน

“ที่ที่ไกลออกไป” มดตัวน้อยเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างแน่วแน่

“ทำไมรึ?” นกพิราบถามด้วยอยากรู้อยากเห็น

“ส่องแสงอย่างดาวตก!” มดตัวน้อยตอบอย่างจริงจัง

นกพิราบอดไม่ได้ที่จะหัวเราะราวกับได้ยินเรื่องตลกไร้สาระ อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลกลใด ครั้นได้เห็นว่าจิตใจของเจ้ามดน้อยยังคงไม่หวั่นไหว เสียงหัวเราะของมันก็ค่อย ๆ กลืนหายไปในลำคอ มันจ้องมองมดน้อยด้วยสายตาว่างเปล่า ขณะที่มดตัวน้อยเริ่มออกเดินทีละก้าว หัวใจของนกพิราบก็สั่นสะท้าน ความรู้สึกบางอย่างที่เกินจะต้านทานบังเกิดขึ้นในใจของมัน “เจ้ามดตัวน้อย ข้าเชื่อในตัวเจ้า!” มันเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าตนจะพูดคำนี้ออกมา

ไม่มีใครรู้ว่ามดตัวน้อยได้ยินหรือไม่ มันยังคงเดินหน้าต่อไป…

ตลอดเส้นทาง มดตัวน้อยได้สัมผัสกับความแตกต่างระหว่างก้อนหินกับภูเขา และได้เข้าใจว่าวัชพืชและต้นไม้คืออะไร

ในที่สุดมันก็เข้าใจว่า ‘มหาสมุทร’ ที่เห็นก่อนหน้านี้เป็นเพียงแอ่งน้ำเท่านั้น

ท่ามกลางเส้นทางที่ต้องเผชิญกับฝ่าพายุ แดดผลาญ และอันตรายนานัปการ มันยังคงได้รับความช่วยเหลือจากสิ่งมีชีวิตมากมาย

มีช่วงหนึ่งที่มันเกือบถูกไฟป่าเผาตาย คราวนั้นโชคดีที่ผีเสื้อช่วยชีวิตมันไว้ได้ และผีเสื้อตัวนั้นก็ทำให้มันได้สัมผัสประสบการณ์ในการ ‘บิน’ เป็นครั้งแรก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน