บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 20

บทที่ 20 เซียวเหน่า
บทที่ 20 เซียวเหน่า

ท้องฟ้าเพิ่งจะสว่างเซียวเหน่าหาวก่อนจะตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย

เขาเคยเป็นนักเลงหัวไม้ข้างถนน แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่เขาก็ฉลาดมาก นายท่านจางแห่งร้านค้าตระกูลจางนึกชอบเขาเมื่อหนึ่งเดือนก่อน และเขาก็โชคดีที่ได้เป็นศิษย์สร้างยันต์ฝึกหัดที่ได้รับเงินเดือน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเดือนที่ผ่านมาเขาช่วยจางต้าหยงทำอย่างอื่นแทน ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยฝ่ายขาย

ประตูร้านเปิดออก เผยให้เห็นฝูงชนหนาแน่นที่รวมตัวกันอยู่ข้างนอกประตูมานาน จนถึงจุดที่แม้แต่หยดน้ำก็ไหลผ่านไปไม่ได้

“เปิดแล้ว! พี่เซียวเหน่า ข้าต้องการสั่งยันต์เจาะทะลวงแบบใหม่สามแผ่น!”

“เซียวเหน่า ข้าเป็นเพื่อนบ้านของท่านลุงหลี่ เจ้ายังมียันต์พฤกษาครามแบบใหม่ที่เทียบได้กับยันต์ระดับสองอีกหรือไม่?”

“ทุกคนอย่าคิดแย่งชิงกับข้า! ข้าเข้าแถวมาสามวันแล้วเพื่อซื้อยันต์คมดาบทองคำให้เด็กเหลือขอที่บ้านเพื่อปกป้องตัวเอง ข้าจะทะเลากับทุกคนที่แย่งมันกับข้า!”

“ข้าเป็นผู้สอนของสำนักสร้างยันต์พฤกษาสวรรค์ ข้ามาที่นี่ครั้งนี้เพื่อขอพบกับปรมาจารย์ที่เขียนยันต์พื้นฐานแบบใหม่ ข้าสงสัยว่าน้องเซียวเหน่าสามารถแนะนำให้ข้าได้หรือไม่”

…

ทุกคนส่งเสียงโห่ร้องขณะที่พวกเขาเบียดตัวเองฝ่าฝูงชนมาที่ประตูโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของพวกเขา ราวกับว่าพวกเขาเป็นคนไร้บ้านกำลังแย่งอาหารจากโรงทาน

เซียวเหน่าคุ้นเคยกับภาพนี้เนื่องจากยันต์เกราะดินแบบใหม่ที่เฉินซีสร้างขึ้นเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว ชื่อเสียงของร้านค้าตระกูลจางจึงกลับมาโด่งดังในชั่วข้ามคืน

เถ้าแก่จางต้าหยงฉวยโอกาสนี้ออกประกาศที่ทำให้ลูกตาทุกคนแทบถลนออกมาจากเบ้า

ผลงานการสร้างของนักสร้างยันต์อักขระระดับปรมาจารย์!

สินค้าชิ้นโบว์แดงของร้านค้าเราในปีนี้!

ยันต์พื้นฐานรูปแบบใหม่ที่สร้างขึ้นด้วยทักษะอันไม่เหมือนผู้ใดฉีกกฎเกณฑ์การเขียนยันต์ทุกรูปแบบ!

คุณค่าที่พวกท่านคู่ควรเป็นเจ้าของ!

การประกาศดังกล่าวสร้างความตกตะลึงอย่างมากและดึงดูดความสนใจได้มากล้น แต่เนื่องจากสินค้ายังคงเป็นยันต์ระดับพื้นฐาน ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงยังสงสัยเกี่ยวกับความจริงของข่าวนี้

แต่เมื่อจางต้าหยงเปิดเผยข้อมูลอีกว่าองค์หญิงน้อยแห่งจวนแม่ทัพได้ซื้อยันต์เกราะดินแบบใหม่ไปแล้วสิบห้าแผ่น ประตูของร้านค้าตระกูลจางก็เต็มไปด้วยผู้คนทันที

ใครบ้างในเมืองหมอกสนที่ไม่รู้ว่าองค์หญิงน้อยจวนแม่ทัพเป็นผู้ที่ชื่นชอบยันต์อักขระ? ยันต์ที่สามารถกระตุ้นความสนใจของนางได้จะผิดพลาดได้อย่างไร?

จางต้าหยงนั้นเปี่ยมไปด้วยความสุข เขาได้ทำนายสถานการณ์แบบนี้เอาไว้ว่ามันจะเกิดขึ้นตั้งแต่ที่เขาเห็นเฉินซีสร้างยันต์ที่มีโครงสร้างแบบใหม่จากเดิมอย่างสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม มียันต์แบบใหม่เพียงไม่กี่ชนิดที่เฉินซีสร้างขึ้นและปริมาณของมันก็จำกัดอย่างมาก เพื่อประโยชน์ของการใช้ทรัพยากรอันมีค่าเหล่านี้อย่างเต็มที่ เขาจึงตัดสินใจขายยันต์แบบใหม่เหล่านี้เพียงสิบแผ่นต่อวันเท่านั้น

ของยิ่งหายากยิ่งมีค่ามากขึ้นเท่านั้น!

จางต้าหยงซึ่งทำธุรกิจมาสามสิบปีแล้วย่อมรู้หลักการนี้ดีที่สุดและเพื่อที่จะไม่ได้รับข้อเรียกร้องจากคนรู้จักและผู้มีอิทธิพล เขาถึงกับแอบไปซ่อนตัวแต่เนิ่น ๆ และมอบหมายให้เซียวเหน่าจัดการทุกอย่าง

“ทุกคนโปรดดูแผ่นหมายเลขในมือ หมายเลขที่ข้าเรียกจึงจะสามารถเข้ามาในร้านได้ ส่วนหมายเลขที่ไม่ได้ถูกเรียกโปรดกลับมาใหม่ในวันรุ่งขึ้นพรุ่งนี้” เซียวเหน่าตะโกนออกเสียงดัง “หมายเลข 155 หมายเลข 156…”

หลังจากเรียกสิบหมายเลขติดต่อกันแล้ว ผู้ที่ถูกเรียกแสดงสีหน้าเบิกบานและพึงพอใจ ในขณะที่เหล่าผู้คนที่ไม่ถูกเรียกเริ่มส่งเสียงโห่ร้องด้วยความขุ่นเคือง บางคนอ้อนวอน บางคนพยายามหาประโยชน์จากการใช้เส้นสาย บางคนใช้การคุกคาม…

ทว่าเซียวเหน่ายังคงท่าทีเฉยเมยไม่สนใจ อย่างไรก็ตาม ในหัวใจของเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาอย่างแรงกล้า

เซียวเหน่าเคยเป็นเหมือนนักสร้างยันต์ฝึกหัดคนอื่น ๆ เยาะเย้ยเฉินซีว่าเป็นตัวนำโชคร้ายมาสู่ผู้คนรอบตัว แต่ตอนนี้โดยไม่มีจินตนาการได้ เฉินซีตัวซวยกลับทำให้เกิดความปั่นป่วนไปทั่วทั้งเมืองได้จริง ๆ!

ถ้าไม่ใช่เพราะเถ้าแก่จางพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เปิดเผยตัวตนของเฉินซี เขาคิดว่าด้วยความสามารถของเฉินซีในการสร้างยันต์พื้นฐานแบบใหม่นี้ย่อมสามารถทำให้ผู้คนในเมืองหมอกสนทั้งหมดเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเฉินซีได้!

เป็นไปได้หรือไม่ว่าชายผู้นั้นกำลังจะล้างความโชคร้ายได้ทั้งหมดและก้าวกระโดดกลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง?

เซียวเหน่าแอบตัดสินใจว่าในอนาคตเขาจะต้องเอาอกเอาใจเฉินซีให้มาก เพราะถ้าหากเฉินซีโด่งดังกลายเป็นบุคคลสำคัญขึ้นมาจริง ๆ เขาย่อมได้รับประโยชน์จากการอยู่ภายใต้เงาของเฉินซีอย่างแน่นอน ทว่าเจ้านั่นไม่ได้มาที่ร้านเป็นเวลากว่าสิบวันแล้ว และหากเขายังไม่ปรากฏตัว ยันต์พื้นฐานแบบใหม่เหล่านี้จะหมดคลัง…

เขตสามัญชนของเมืองหมอกสน หน้าบ้านของเฉินซี

หลัวชงจ้องไปที่หญิงสาวในชุดเรียบง่ายซึ่งกำลังนั่งบนขั้นบันไดหินด้วยสายตาเหม่อลอย เขาอดไม่ได้ที่จะลอบถอนหายใจ มีความจำเป็นใด ๆ ที่องค์หญิงน้อยแห่งจวนแม่ทัพจะต้องมารอเฉินซีตัวกาลกิณีที่หน้าบ้านโทรม ๆ นี้เป็นเวลาสิบวันเพียงเพื่อยันต์พื้นฐาน? ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้คนต่างเรียกนางว่าผู้เสพติดยันต์ตัวน้อย

หลัวชงเป็นผู้บ่มเพาะอันดับหนึ่งใต้บัญชาของจวนแม่ทัพในเมืองหมอกสน ระดับการบ่มเพาะของเขาสูงส่งลึกล้ำไม่มีผู้ใดล่วงรู้ รูปร่างของเขาผอมแห้งแขนบางทว่านัยน์ตากระจ่างชัดและสดใส

ยามนี้เขาซ่อนอยู่ในเงามืดราวกับเสือโคร่งซึ่งตื่นตัว สังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบทุกขณะ

ฉินหงเหมี่ยนคลั่งไคล้หลักเต๋าแห่งยันต์ขระแต่ไม่รู้วิถีของโลก นางไร้เดียงสาเหมือนเด็กที่โง่เขลาจนถึงขั้นมายังเขตสามัญชนที่พวกมิจฉาชีพปะปนอยู่กับสามัญชนเพียงลำพัง เป็นการยากที่จะรับประกันว่าจะไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น ดังนั้นงานของหลัวชงคือการป้องกันจากเงามืดและรับประกันความปลอดภัยของฉินหงเหมี่ยน

ข้าสงสัยว่าเจ้าตัวซวยนั้นหายไปแห่งหนใด มันทำให้ข้าและคุณหนูต้องทนทุกข์ทรมานกว่าสิบวัน ช่างเป็นคนที่น่ารังเกียจอย่างแท้จริง!

หลัวชงก่นด่าในใจไม่รู้จบ

…