บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2029

บทที่ 2029 ยินยอมรับทัณฑ์

………………..

บทที่ 2029 ยินยอมรับทัณฑ์

ความพ่ายแพ้ยับเยินของเฉินชิวสุ่ยและเฉินเซียวอวิ๋นทำให้มวลผู้ชมตะลึงอึ้ง แต่มิได้หมายความว่าศึกจะจบลงเพียงเช่นนั้น

เพราะเฉินเต้าหยวนยังอยู่!

ในลานประลอง ศึกหยุดลงอย่างเฉียบพลัน สองฝ่ายยืนเผชิญหน้ากันเพียงครู่

เฉินซีโชกเลือดยืนตระหง่าน ทั่วกายไร้จุดใดสมประกอบ กระดูกโผล่แพลมให้เห็นบางจุดด้วยซ้ำไป

เขาได้รับบาดแผลทั้งหมดนี้ขณะจู่โจมเฉินเซียวอวิ๋นและเฉินชิวสุ่ยเมื่อยามก่อน พวกมันมิได้หนักหนา แต่ก็ไม่ใช่เบา ถือได้ว่าเป็นบาดแผลสาหัสสำหรับผู้บ่มเพาะทั่วไปซึ่งจะส่งผลต่อการศึกของพวกเขา

ทว่าเฉินซีกลับดูเหมือนไม่รู้เห็น ดวงตาลึกล้ำดุจหุบเหวเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เฉยชา และจิตสังหาร

เมื่อมองจากไกล ๆ เขาก็ดูเหมือนเทวรูปอันก่อจากโลหิตและเปลวเพลิง เผยอำนาจสะท้านทุกดวงใจ

…

ขณะเดียวกัน เฉินเต้าหยวนมีสีหน้าสุขุม ใบหน้าสงบเงียบหล่อเหลาไร้เค้าอารมณ์ใด เขาขยับไปยังอีกฟาก บรรจงอุ้มร่างไร้สติของเฉินชิวสุ่ยขึ้น ส่งนางออกนอกลานประลอง

เฉินซีรู้ว่าเฉินเต้าหยวนกังวล กลัวศึกต่อจากนี้ของพวกเขาจะกระทบถึงเฉินชิวสุ่ย เขาจึงไม่ได้หยุดเฉินเต้าหยวน และมิฉวยโอกาสจากสถานการณ์

บางทีอาจกล่าวได้ว่าเฉินซีกำลังตอบแทนน้ำใจ

แม้ศึกนี้จะไม่ยุติธรรมมาแต่เริ่ม แต่พวกเฉินเต้าหยวนก็ยังรักษาศักดิ์ศรี ไม่รุมโจมตีเขากันแต่แรก นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เฉินซีประหลาดใจ

เขาตระหนักดีว่า หากพวกเขารุมโจมตีตนตั้งแต่เริ่มศึก คงไม่มีทางที่เขาจะพลิกสถานการณ์กลับมาได้

แน่นอน นี่เป็นเพียงความเห็นของเฉินซี เขาหาสนใจไม่หากคนเหล่านั้นทำเช่นนี้เพราะมั่นใจเหลือแสน หรือรังเกียจจะรุมโจมตีเขากันแน่

เรื่องทั้งหมดนั้นไม่สำคัญสำหรับเขา จุดสำคัญอยู่ตรงที่ เขารู้สึกว่าการกระทำของพวกเขาสำคัญต่อตน แค่นั้นก็พอแล้ว

กฎอันอยุติธรรมย่อมนำความอยุติธรรมต่อสรรพสิ่ง แต่เฉินซีก็มิคิดจะทำตัวน่ารังเกียจไร้ยางอายแบบเฉินหลิงคง

นี่คือเหตุที่การศึกหยุดลงครู่สั้น ๆ

…

เฉินเต้าหยวนสูดหายใจลึก ๆ และพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ขอบคุณมาก”

เฉินซีเอ่ยเรียบ ๆ “เราหายกันแล้ว”

เฉินเต้าหยวนอดผงะไปมิได้ ก่อนจะตระหนักทราบแล้วรำพึง “หากเรารู้ว่าอำนาจต่อสู้ของเจ้าจะน่าตกใจเพียงนี้ คงร่วมมือกันโจมตีแต่เริ่มศึกเป็นแน่ เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้าเพราะเรื่องนี้หรอก”

เฉินซีว่า “แต่สุดท้ายแล้ว มันก็ยังให้เวลาข้าได้บ้าง เจ้าน่าจะรู้ว่าหากพวกเจ้าร่วมมือกันแต่ต้น ข้าก็คงถูกกำจัดไปนานแล้ว”

วาทะเหล่านี้ทำให้สีหน้าของเฉินเต้าหยวนซับซ้อนไปทันควัน เขารู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อย ใช่เลย หากเมื่อครู่เขาไม่ได้โอหังเกินไป มีหรือการศึกจะดำเนินมาถึงยามนี้?

เฉินหลิงคงซึ่งยืนห่างออกไปก็ได้ยินคำพูดเหล่านี้เช่นกัน สีหน้าของเขายิ่งบูดบึ้งดำคล้ำ เสี้ยวโทสะพลุ่งพล่านในใจอย่างเกินสะกด

หากฟังคำสั่งข้าแต่แรก มีหรือสถานการณ์จะดำเนินมาจนยามนี้?

พวกโง่นี่! ขณะนี้ เฉินหลิงคงแทบยั้งตนเองมิให้ก่นด่าคนทั้งสามมิไหว

วิ้ง!

จากนั้น เฉินซีก็ไม่เสียเวลาพูดมาก หนึ่งลำนำกระบี่ขับขานจากยันต์ศัสตรา มุ่งตรงไปยังเฉินเต้าหยวนจากไกล ๆ จิตสังหารหลากหลั่งดุจสายธาร

แต่เกินคาด เฉินเต้าหยวนหาขยับตัวไม่ เขาทำเพียงยืนกับที่เงียบ ๆ

สิ่งนี้ทำให้ทุกผู้รอบข้างตกตะลึงงุนงงไปเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้นกับเฉินเต้าหยวน?

“เต้าหยวน ศึกยังไม่จบนะ!” เฉินหลิงคงได้ยินแล้วก็แทบระเบิดด้วยโทสะ กล่าวเตือนเฉินเต้าหยวนด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ เขาหรือจะคาดคิดว่าในยามคับขัน เฉินเต้าหยวนจะยืนทื่ออยู่กับที่?

การใจลอยระหว่างศึกเป็นสิ่งต้องห้าม!

“เป็นอะไรไป?” เฉินซีอดขมวดคิ้วมิได้ ขณะที่เสียงคำรนจากยันต์ศัสตรายิ่งโหมกระหน่ำทวีคูณ

“ข้ายอมแพ้” เฉินเต้าหยวนพลันถอนใจ เก็บกระบี่ไม้แล้วหันเดินลงจากลานประลอง

วาทะสามพยางค์ เลื่อนลั่นทลายภพ!

เหล่าผู้ชมเอะอะฮือฮา แทบไม่กล้าเชื่อหูตน เขายอมแพ้หรือ? มิได้สู้ถึงที่สุดด้วยซ้ำ แล้วเหตุใดจึงยอมแพ้?

เขาเป็นจ้าวเอกภพเก้าดาราผู้ยิ่งยง ยอดฝีมืออันดับหนึ่งในหมู่จ้าวเอกภพของตระกูลเฉินเรา เหตุใดเขาจึงยอมแพ้ในยามนี้? ไปยอมแพ้คนนอกได้อย่างไร?

เฉินซีผู้นั้นโชกเลือด บาดแผลเต็มกาย โอกาสอันงามเช่นนี้อยู่ต่อหน้า เหตุใดจึงยอมแพ้? หัวใจของเหล่าผู้ชมสั่นสะท้านปรวนแปร คำถามมากมายลอยวนในใจ มิอาจสงบได้เนิ่นนาน

กระทั่งเฉินซียังอดประหลาดใจมิได้

ขณะเดียวกัน เฉินหลิงคงตะลึงงันกับที่ สีหน้าแปรเปลี่ยนไม่อยู่นิ่ง ท้ายที่สุด เขาก็มิอาจระงับโทสะในใจไว้ได้อีก กล่าวขึ้นเสียงแข็งว่า “สารเลว! ศึกเช่นนี้มิใช่เรื่องเล่นนะ! เจ้า! เจ้า! เจ้า… ทำเรื่องใหญ่เป็นเรื่องเล่น! อภัยให้มิได้!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน